คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หมิงโจว : Episode 01 : Part 2
ใ้เวลาแ่ยี่สิบนาทีว่าผม็มายืนอยู่หน้าผนัระใสอยิมในโรแรม
ะพูว่ายิม็ไม่่อยะถูนัเพราะูรวมๆ แล้วมันเหมือนสนามมวยนาย่อมมาว่า รอบๆ ห้อเป็นอุปร์ออำลัหลาหลายนิ ส่วนรลามีเวทีมวยนาไม่ให่มา ในห้อออำลัายนาให่มีเพียร่าสูอผู้ายนหนึ่ เาำลัใ้ำปั้นอัับระสอบทรายไม่มียั้ แม้ะมีระบานหนาั้นลาแ่ผม็ยัไ้ยินเสียัุบับ ผมยืนอยู่รนี้มาเือบสิบนาทีแล้ว และายนนั้น็ระหน่ำหมัอยู่รนั้นไม่ยอมหยุพัราวับไม่รู้ัเหน็เหนื่อย
ผมสูลมหายใลึๆ รวบรวมวามล้าแล้ว้าวาเินไปทาประูอห้อออำลัาย ประูบานเลื่อนอัโนมัิ่อยๆ เปิออเมื่อผมเินผ่านเนเอร์ เสียหมัหนัๆ ที่ระแทอัับระสอบทรายยิ่ัถัและถี่รัว เสียทึบๆ อมันทำาผมสั่นึ้นมาเอาื้อๆ ประูที่เปิออับนแปลหน้าที่เินเ้ามาไม่ไ้ทำให้นๆ นั้นสนใะหันลับมามอ เายัระหน่ำอัับระสอบทรายรหน้า ระสอบหนาที่ยุบลไปเป็นหลุมลึทำเอาผมลอบลืนน้ำลายลอไปเียบๆ
“ิถึันมานานั้นเลย?” เสียหัวเราะที่เือ้วยเสียหอบหน่อยๆ เอ่ยแทรเสียำปั้นที่ยัอัใส่ระสอบทรายไม่หยุ ผมไม่ไ้อบำถามอเาแ่ลับยับเินเ้าไปใล้นระยะห่าระหว่าเราเหลือเพียสอสามเมร สายาผมวามอแผ่นหลัว้าอายรหน้า เพราะเาสวมเพียาเายาวัวเียวผมเลยสามารถมอเห็นมัล้ามเนื้ออเาไ้อย่าัเน
เหื่อื้นอาบโลมทั่วทั้แผ่นหลัอเาบาๆ ับให้ผิวาวูมันวาวและน่ามอเ้าไปอี ทุรั้ที่เายับะเห็นลายเส้นล้ามเนื้อัเนอย่านที่อบออำลัายประำ เารูปร่าสูสมส่วน ไม่ไ้ัวให่นูน่าลัว ะเียวัน็ไม่ไ้เ้้าหรือูผอมบาอะไร แ่เห็นแผ่นหลัเปลือยเปล่า็วนให้นมอิเลิไปไลแล้ว
ที่ผมให้วามสนใไม่ใ่ร่าาย่วบนที่แสนะเ็ี่นละสายาไม่ไ้นั่น แ่เป็นรอยสัสีำนาให่าเอวฝั่้ายลามไปนถึลาแผ่นหลันั่น่าหา ลายเส้นที่พันันยุ่เหยิแ่็ยัพอมอออมาเป็นรูปเถาวัลย์ยาวเฟื้อย หนามแหลมอเถาวัลย์มริบราวับพร้อมะทิ่มแททุอย่าที่พุ่เ้าหา แ่ท่ามลาหนามแหลมที่รู้สึไม่อยาเ้าใล้ลับมีผีเสื้อัวน้อยเาะิ่หนามพวนั้นอยู่หลายัว ผีเสื้อพวนั้นราวับไม่ลัวว่าหนามะทิ่มาย าสามู่อมันเาะับยอแหลมอพุ่มหนาม ไม่มีัวไหนสบายปีึ้นบินเลยสััว
“พ่อส่ผมมารับ”
หลัาที่วามอแผ่นหลัว้าอเานพอใผม็อบนัวให่ลับไป้วยน้ำเสียเรียบนิ่ บำพูอผมเสียหัวเราะ็ัึ้นอีรั้ ำปั้นหนัๆ อัใส่ระสอบทรายเป็นรั้สุท้าย่อนที่เ้าอใบหน้าหล่อเหลาะ่อยๆ หันลับมา เส้นผมสีแเพลิถูมัรวบไว้้านหลัลวๆ มีปอยเส้นผมบาส่วนหลุลมาล้อมรอบรอบหน้าเาเอาไว้้วย หน้าผาาวๆ ถูเหื่อเม็ให่เาะพราวอยู่ทั่ว ผมมอเม็เหื่อที่ไหลลิ้บนเรือนร่าเปลือยเปล่าออีฝ่าย มอหยน้ำใสที่่อยๆ ไหลลับลำอระห ภาพรหน้าามราวับประิมารรมั้นยอาฝีพระหัถ์อพระเ้า แ่วามามนั้น็อยู่ไ้ไม่นานเมื่อผมเยหน้ามอเห็นรอยยิ้มอเา รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าหล่อเหลา ใบหน้าามราวเทพีอะโพร์ไท์ถูรอยยิ้มราวับารโริทำลายนวามามไม่มีเหลือ
“นายทำันผิหวันะโว ันอยาให้นที่ิถึันเป็นนายมาว่าไอ้แ่นั่นนะ” น้ำเสียิวนประสาทเอ่ยออมาพร้อมรอยยิ้มเหมือนทุที เฟยหมิพ่นลมหายใออมาทาปาแรๆ หนึ่ทีเพื่อับไล่วามเมื่อยบาารออำลัายหนัๆ เายืนัวร่อหน้าผมแล้วแะนวมมวยออามือทั้สอ้าอย่าไม่รีบร้อน ลิ่นเหื่อที่ผสมับลิ่นน้ำหอมอเาให้วามรู้สึหวานเลี่ยนนผม้อเม้มริมฝีปาเ้าหาันเบาๆ ารระทำเพียเล็น้อยอผมลับไม่อาเล็ลอสายาอนรหน้า เาเหลือบาึ้นมอผม่อนะส่เสียหัวเราะเบาๆ ในลำอ โยไม่มีำพูใๆ นวมสีำสนิทที่เาถอเรียบร้อย็ถูโยนมาให้ผมแล้ว
“พ่อนายนี่น่าสนใีนะ เพื่อผลประโยน์เท่าปลายนิ้ว้อยถึับายลูัวเอิน ไร้ยาอายะมัเลย” ำพูถาถาถูเอ่ยออมา้วยน้ำเสียเรียบนิ่ราวับำลัุยเรื่อินฟ้าอาาศปิทั่วไป ำพูเหยียหยามมาพร้อมับายาวที่หันหลัให้ผมแล้วเินไปที่อี้านอยิมที่เหมือนะเป็นห้อเ็บอ ผมวานวมลับั้นวาแล้ว้าวาเินามหลัเาไปเหมือนลูหมาามหลัเ้าอ มือวาอายนนั้นว้าเอาผ้านหนูผืนให่ึ้นมาพาบนไหล่ว้าแล้ว้าวอาๆ รไปยัล็อเอร์ที่อยู่้านในสุอยิม
“เาบอนาย้วยรึเปล่าว่า้อหลอันยัไ เาว่าเามั่นใับแผนอัวเอมาเลยใ่มั้ย”
“.....”
“ลืมเอาปามา้วยเหรอ”
“เาไม่ไ้บอให้ผมหลอุรับ” ผมรีบอบเาลับไปเร็วๆ เพราะลัวว่าเาะโมโหแล้วับผม่าหมล็อเอร์ นถึอนนี้เฟยหมิ็ไม่แม้แ่ะหันมามอผมเลยแม้แ่น้อย มือที่เยว้าหยิบบาอย่าับล็อเอร์่อยๆ เลื่อนล่ำ เ็มัราาแพถูเาึออาเอว้วยมือเียว ่อนที่อีมือะึรั้าเเอว่ำอัวเอให้หลุาสะโพอย่าไร้ยาอาย
ผมรีบเบือนหน้าหนีอย่านรู้ัอาย่อนที่เาะแ้ผ้าออนหมริๆ ไ้ยินเสียเสื้อผ้าัสวบสาบพร้อมเสียฝีเท้าที่ยับเิน่อนะามมา้วยเสียประูห้ออาบน้ำที่เปิออและปิล รอนระทั่ไ้ยินเสียหยน้ำาในห้ออาบน้ำผมถึไ้่อยๆ ลืมาึ้นมอ หัวใผมเ้นแรไม่เป็นส่ำ วามอายทำหน้าผมร้อนเห่อ แ่ท่ามลาวามรู้สึอายยัมีวามระอาับรัเียอยู่หน่อยๆ ผมพอะรู้ว่าเามันนประหลา แ่แ่ไม่ิว่าเาะแปลและไร้ยาอายไ้ถึนานี้
“หน้านายมันเียนำว่าหลอลวไว้ลาหน้าผาะนานั้น ะโห็ให้มันเนียนๆ หน่อยสิ” เสียทุ้มที่ัแทรเสียหยน้ำ่วยึสิที่เลิไปไลอผมให้ืนลับมา ผมมอไปที่ประูห้ออาบน้ำามเสียอเา ไม่ไ้โ้อบอะไรเพียแ่ยืนนิ่อยู่ที่เิมอย่านที่ไม่รู้ะวาัวยัไ
ผมไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึส่ผมมาประบเาถึที่แบบนี้ ไม่รู้้วยว่าารีสนิทที่พ่อพูถึมัน้อเริ่มยัไ ไอ้เา็ไม่เหมือนนที่ะวนไปิน้าวหรือวนุยเล่นอย่านปิไ้้วยสิ เพราะไม่รู้ว่า่อหน้าเาวระวาัวยัไบรรยาาศระหว่าเรามันเลยระอัระอ่วนแบบนี้
พ่ออ่านเา่ายเินไป ผู้ายนนี้ไม่ใ่นที่ะรับมือไ้่ายนานั้น
“ันยอมแล้โ่ให้นายหลอ็ไ้นะ แ่่วยบอันหน่อยไ้มั้ยว่าพ่อนายส่นายมาทำอะไร แบบนั้นันถึะรับมือับนายไ้ถู”
“.....”
“นายมีปมอนเ็ๆ ใ่มั้ยถึไม่อบพู หรือลัวอทิวลิปะร่วาปา?”
“ผม็ไม่รู้ว่าพ่อส่ผมมาทำไม”
“ถ้านายพูไม่รู้อีรอบันะเื่อว่านายไม่รู้ริๆ แล้วนะ ถ้าไม่รู้อะไรเลยนายะล้ามาหาันถึที่แบบนี้ไ้ยัไ เาไม่ไ้บอนายเหรอว่าันมันพวสิไม่่อยี ันอาะ่านายเอาอนนี้เลย็ไ้”
“ผมไม่รู้...”
แร!
ยัไม่ทันที่ำพูะหลุาปาระูห้อน้ำที่วาั้นระหว่าเรา็ถูเปิอออย่าไม่บอไม่ล่าว ผมที่เรียมใว่าเาอาะแ้ผ้าเินโทเทออมารีบหันไปทาอื่นเร็วๆ ่อยๆ ใ้หาาเหลือบมอเ้าอร่าสูอย่าระแวระวั แ่วามัวลนั้น็าหายไปเมื่อเห็นว่าเาใ้ผ้านหนูผืนให่พันรอบเอวแล้ว่อยเินออมา
ผ้าผืนให่ถูพันรอบเอวสอบอย่าหมิ่นเหม่ เาพันมันไว้่ำมานผมรู้สึใไม่ีแทน หยน้ำไหลลิ้บนลอนล้ามหน้าท้อ มือให่้านึยึ้นใ้ผ้าผืนเล็เ็เส้นผมเปียน้ำอัวเอ นถึอนนี้ผม็ยัไม่ล้าที่ะหันไปมอเารๆ า้าวถอยหลัยับออห่าาเาไปรึ่้าว ายรหน้ามอท่าทาประหม่าอผมพร้อมรอยยิ้มเ้าเล่ห์ สอาที่ำลัะ้าวเินไปที่ล็อเอร์พลันเปลี่ยนเป้าหมายเินรมาทาผมแทน
“ไม่รู้เหรอ? ั้นนายรู้อะไรเี่ยวับันบ้า หืม?” เสียทุ้มเอ่ยถามผมทั้รอยยิ้มเหมือนทุที ระยะห่าระหว่าเราสั้นลเรื่อยๆ เมื่อเายับเ้ามาใล้ไม่ยอมหยุ ผมที่ถูเา้อน่อยๆ เินถอยหลัเพื่อสร้าระยะห่า แ่พอผมถอยหนึ่้าวเา็ยับมา้าหน้าอีหนึ่้าว เพราะแบบนี้่อว่าระหว่าเรามันถึไ้หสั้นลเรื่อยๆ เลย
ปึ!
ทาหนีถูปิายในที่สุเมื่อผมถอยนระทั่แผ่นหลัแนบิับผนัเย็นๆ ถึอย่านั้นายาวๆ อเฟยหมิ็ไมไ้หยุเินเลยแม้แ่น้อย เายั้าวายับเ้ามาใล้นระยะห่าระหว่าเราแทบะเป็นศูนย์ มือ้านึยันับผนัััผมไว้ในอ้อมแนอย่าลัวผมแอบหนี ส่วนมืออี้ายื่นมาับปลายาแล้วบัับให้ผมเยหน้าึ้นสบา สัมผัสอเาไม่ไ้แรมานทำผมเ็บแ่ผมลับไม่อาัืนไ้ ปลายนิ้วเย็นๆ ับลมหายใอุ่นร้อนที่เป่ารผิวหน้าทำวามรู้สึอผมยุ่เหยิไปหม
“ไม่้อลัวันหรอน่า นายน่ารัะนานี้ันะไปทำร้ายนายลไ้ยัไ”
“....”
“นี... ไหนบอันทีสิว่าพ่อนาย้อารอะไร”
ความคิดเห็น