คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KISS OR KILL :: PROLOGUE :: สายฝนกับหัวใจที่แตกสลาย
PROLOGUE
สายฝนับหัวใที่แสลาย
“ปั”
ผมเรียื่อผู้หินหนึ่ออมาเบาๆ
ท่ามลาสายฝนที่เริ่มะโปรยลมาบริเวลานว้าอห้าสรรพสิน้านาให่
ร่าบาอผู้หิรหน้าหันมามอผมพร้อมับระบายยิ้มบาๆ ออมา
ในมืออเธอถือร่มสีมพูพาสเทลันเล็ๆ พร้อมับเอียมาทาผมนิหน่อยเหมือนอยาะให้ผมหลบอยู่ใ้ร่มันเียวับเธอ
แ่ผม็ไม่แม้แ่ะยับเ้าไปใล้เธอเลยสันิ รัน้าม...ผมลับยืนนิ่อยู่ที่เิม
สีหน้าที่ไม่แสวามรู้สึยินียินร้ายอผมทำเอาร่าเล็มวิ้วอย่าสสัย
“อะไร นายูแปลๆ
นะริส”
“ฟััน...”
“ฝนเริ่มแรแล้วนะ
ันว่าเรา....”
“เลิันเหอะ”
ผมบอเบาๆ โยที่ไม่แม้แ่ะยับัว ทำเอานรหน้าถึับหยุหายใแล้วมอหน้าผมนิ่ๆ
ริมฝีปาบาอเธอสั่นนิๆ เหมือนำลัพยายามยิ้มให้ผม
ทั้ที่วาอเธอเบิว้าอย่าไม่อยาะเื่อ
“อะ....อะไรนะ
นี่ล้อันเล่นรึไ”
“....”
“ฝะ...ฝนหนัแล้ว
รีบหลบฝนีว่านะ เี๋ยวะไม่...”
ฟุ่บ!
ผมรีบสะบัมือออเร็วๆ
เมื่อเธอเอื้อมมาว้ามือผมเพื่อที่ะให้ผมเินามเธอไป ร่าบาระุเบาๆ
เหมือนะใที่ผมล้าทำออไปแบบนี้ สายฝนที่เริ่มระหน่ำลมาหนัๆ
ทำให้ผมมอไม่ันัว่าใบหน้าอเธออนนี้เป็นยัไ
แ่ถ้าให้เาเธอ็....ร้อไห้อยู่แน่ๆ
ผมไม่ไ้....อยาะทำแบบนี้หรอนะ
“ทำไมล่ะริส
ทำไมนายถึ....ทำับันแบบนี้ล่ะ”
“ันมีนอื่น
โทษทีนะ”
“โทษทีั้นเหรอ เหอะ
มันไม่่ายไปหน่อยเหรอริส!!” ลูปัโวยวายเสียัแ่ับฝนที่ระหน่ำลมาไม่หยุ
ร่มันเล็ในมืออเธอปลิวไปอนไหน็ไม่รู้เหมือนัน
ร่าบาอเธอเปียปอนไม่่าาผมเลยสันิ ท่าทาสั่นๆ
อเธอไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึอะไรเลย มันูว่าเปล่าไปหมะทุอย่า
“ห้าปีเลยนะริส!!
นายะทำให้มันพัลแ่วันนี้วันเียวั้นเหรอ!!”
“....”
“ันทำอะไรผิริส
บอันทีว่าันทำอะไร ทำไมนายถึทำับันแบบนี้ล่ะริส บอันมา!!”
“เธอวรเอนที่ีว่าันปั
ันมันไม่ีพอสำหรับเธอ”
“ันไม่เลิ!!”
“....”
“ะยัไัน็ไม่เลิ
ไ้ยินมั้ยว่าันไม่เลิ!!! ันะไม่ยอมเลิับนายไ้ยินมั้ย!”
พลั่!
ไม่รอให้เธอพูบผม็เอื้อมมือไปผลัไหล่เธอนร่าบาล้มลไปนั่ับพื้น
ใริผมอยาะผลัเบาๆ เพื่อเือนสิแ่เผลอรุนแรไปหน่อย
แ่แบบนี้็ีเหมือนัน
“นะ....นี่นาย...ผลัันั้นเหรอ...”
ร่าบาเยหน้ามอผมทั้น้ำา เธอลไปนั่อับพื้นเปียๆ สภาพอปัอนนี้่าน่าสสาร
แ่ผมะใอ่อนไม่ไ้...
ไม่ไ้เ็า!
“เลิี่เ่าแล้วหัยอมรับวามริเถอะปั
อย่าทำัวน่ารำา”
“ริส!!”
ฟุ่บ!
สิ้นเสียรีร้อแสบแ้วหูอเธอ
ผม็โยนเสื้อลุมัวให่อัวเอลบนหัวอลูปัเร็วๆ
เนื้อัวอเธอสั่นเทานผมูไม่ออว่าเป็นเพราะโรธผมหรือำลัหนาวเพราะเนื้อัวที่เปียปอนันแน่
แ่ที่ผมรู้อนนี้ือ...ห้าปีอเรามันบลแล้ว
“ถ้าไม่อยาให้ันใร้ายับเธอมาว่านี้็เลิยุ่ับันะ”
“นี่มันอะไรัน
ันไปหมแล้วนะริส”
“ไม่้อเ้าใันหรอปั
เพราะมันมีแ่ะทำให้เธอเลียันมาว่าเิมะเปล่าๆ”
“นาย้อล้อันเล่นแน่ๆ
บอันสิว่านายแ่ล้อเล่นน่ะริส!”
เสียสะอื้นอลูปััเ้ามาในโสประสาทที่โระว่าเปล่าอผม ัวอเธอสั่นเทิ้ม้วยแรสะอื้น
ผมยัยืนมอเธออยู่ที่เิม ้วยสีหน้าและท่าทาที่ว่าเปล่านผมรู้สึเลียัวเอ
“ันเยพูเล่นรึไ
มันบแล้วปั ไม่้อพยายามอีแล้ว”
“อร้อล่ะริส
อย่าทำับันแบบนี้”
“อย่าเสนอหน้ามาให้ันเห็นอีล่ะ
แล้วอย่าหาว่าันไม่เือน” ผมบอับเธอ้วยน้ำเสียเรียบๆ
่อนะหันหลัแล้วเินาไป ไม่แม้แ่ะหันหลัลับไปมอลูปัที่รีร้อออมาเสียัเหมือนะาใาย
สิ่เียวที่ผมทำไ้อนนี้ือถอนหายใออมาอย่าอึอัแล้วเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าสีเทา...
ปล่อยให้
‘น้ำา’ อัวเอไหลลพร้อมับสายฝนที่ระหน่ำลมา
ลา่อน....หัวใอัน
ความคิดเห็น