ชั่วชีวัน

เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่...

ตอนที่พูดประโยคนี้ในหัวผมนึกภาพชายแก่ๆ สองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกคนละตัว ตาแก่คนหนึ่งนั่งเล่นกีต้าร์แล้วร้องเพลง ส่วนอีกคนก็นั่งถักผ้าพันคออยู่ข้างๆ กัน ตาแก่สองคนทะเลาะกันทุกวัน ตีกันเสร็จก็กินข้าวด้วยกัน จากนั้นก็ตีกันต่อ ทะเลาะกันเสร็จก็ดีกัน จูบเบาๆ แล้วส่งกันเข้านอนในทุกคืน แค่คิดภาพเราในอนาคตผมก็มีความสุขแล้ว

เราจะอยู่ด้วยกัน

จะรักกันแบบนี้ตลอดไป...

“ผมเพิ่งเริ่มเรียนถ่ายรูป ช่วยเป็นนายแบบให้ผมได้มั้ย”

[ชั่วชีวัน Episode 01 : แรกเริ่มรัก]

“ขอมอบเพลงนี้ให้กับคุณผู้ชายเสื้อขาวท่านนั้นนะครับ”

[ชั่วชีวัน Episode 02 : แค่คุณ...]

“ชีวิตคนเรามันก็....เหมือนชิงช้าสวรรค์นั่นแหละ” เมื่อเขาเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไรผมก็พูดขึ้นมาอีกครั้งเพื่อทำลายความเงียบ ยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นมาแล้ววาดวงกลมเหมือนชิงช้าสวรรค์ตรงหน้าเขา “มันไม่ได้อยู่ในจุดที่สูงตลอดเวลา มีเคลื่อนลงต่ำบ้าง แต่สุดท้ายมันก็จะวนกลับขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดเหมือนเดิม”

“.....”

“ชีวิตก็เหมือนกัน บางครั้งเราก็ต้องยอมถอยบ้าง ไม่ใช่เพราะเราเป็นไอ้ขี้แพ้ แต่เป็นเพราะเราถอยไปตั้งหลักเพื่อที่จะได้วิ่งไปอยู่ในจุดที่สูงกว่าเดิม”

“.....”

“นายจะผ่านมันไปได้.... นายจะผ่านทุกปัญหาไปได้วิน วันนึงทุกอย่างจะโอเค ฉันจะมองดูนายจากด้านหลัง จะคอยมองแผ่นหลังของนายไม่ยอมละสายตาเลย เพราะงั้นไม่ต้องกังวลเรื่องของฉันนะ”

“นายโตบนดวงอาทิตย์เหรอ” คำพูดติดตลกของเขาดังขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน น้ำเสียงที่ใช้พูดแหบพร่าเหมือนเขาพร้อมจะร้องไห้แล้ว ผมเพียงแค่เอียงหน้าพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาเพิ่งจะพูดออกมา

“ก็เปล่านี่”

“ทำไมนายถึงอบอุ่นได้มากขนาดนี้ว่าน”

“.....”

“นายอบอุ่นมากเกินไปแล้ว”

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ถูกแต่งขึ้น สถานการณ์ต่างๆ ถูกจำลองขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับสถานที่จริง

นิยายเรื่องนี้มีตอนจบแบบ Bad End ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อยู่ในสภาวะอ่อนไหวหรือซึมเศร้า

นักอ่านทุกท่านกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ ^^