คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 เมอร์เทิลผู้ถูกรังแก
ปีที่4ที่ฮอวอส์อเมอร์เทิล็เหมือนทุปี
เธอยัโนแล้ประำ
ถึเธอะเรียนที่ฮอวอส์มาหลายปีแล้วแ่เธอยัไม่มีเพื่อนริๆเลยสัน
ถ้านับนที่แล้และหัวเราะเยาะเธอว่าเพื่อน เธอมีเพื่อนเ็มโรเรียนแล้วล่ะ
วันนี้ศาสราารย์ัมเบิลอร์เรียเธอไปพบ
เธอแปลใว่าเาเรียเธอไปพบทำไมในเมื่อเธอไม่ใ่เ็บ้านริฟฟินอร์ที่เาูแลอยู่หรืออาเป็นเพราะวิาที่เาสอน
แ่เธอ็ไ้ะแนนีในวิาารแปลร่า
“สวัสี
ุวอร์เรน” ศาสราารย์ัมเบิลอร์ทั เานั่อยู่ที่โ๊ะทำาน
มีหนัสือออยู่รอบๆ
“นั่่อนสิ” ศาสราารย์ผายมือไปที่เ้าอี้ัวหนึ่
เมอร์เทิลนั่ล้าๆ
“ันอถามอะไรหน่อยสิ
ุวอร์เรน” ศาสราารย์ัมเบิลอร์มอหน้าเธอ “ุ็อยู่ที่นี่มา4ปีแล้ว
ุมีเพื่อนบ้าหรือยั” เมอร์เทิลใับำถามที่ศาสรารย์ถาม
“บอันมารๆเถอะ
เธอโนุฮอร์นบายแล้ลอเลยใ่ไหม”
“ศาสราารย์รู้้วยหรอะ”
“รู้สิ”
ศาสราารย์ัมเบิลอร์ยิ้มให้
มีนเปิประูเ้ามาในห้อ
“ออนุารับศาสราารย์”
“อ้าว ทอม
รอแป๊บนึนะ ันอุยับุวอร์เรน่อน เธอนั่รอรนั้น่อน็ไ้”
ทอมนั่ลบนโฟา
เา้อเมอร์เทิลาเม้
“เธอเล่าให้ันฟัหน่อยสิ”
เมอร์เทิลไม่พูอะไร เธอยืน้มหน้านิ่
“ผมออไปรอ้านอนะรับ”
ทอมพูแล้วลุึ้น
“ไม่เป็นไรหรอ ทอม
เธออยู่ไ้”
“แ่
วอร์เรนอาะไม่ล้าพูเพราะผมอยู่็ไ้ มันอาะทำให้เธออึอั”
ศาสราารย์ัมเบิลอร์มอเมอร์เทิล้วยสายาที่อบอุ่น
“เล่ามาเถอะ ทอมเาอาะ่วยเธอไ้ ทอมเาเป็นพรีเฟ็และประธานนัเรียนมีหน้าทีู่แลนัเรียนอยู่แล้ว
ไม่้อลัวหรอ”
เมอร์เทิลเล่าทุอย่าที่โอลีฟ
ฮอร์นบายเยทำับเธอไว้ ศาสราารย์ัมเบิลอร์นั่ฟัเธอเล่า
เาูอบอุ่นและใีเหลือเิน
“อบุที่เล่าให้เราฟันะ
ุวอร์เรน” ศาสราารย์พู่อนหันไปมอทอม “ทอม
เธอ่วยเอาเรื่อที่เิึ้นไปบอพรีเฟ็นอื่นๆ
ันเรว่าที่นี่ะมีเ็ถูรัแอีมา พวพรีเฟ็ะไ้อยเป็นหูเป็นา
เราไม่อยาให้มีเ็ถูรัแที่นี่” เมอร์เทิลแอบยิ้ม เธอนึีใ บาทีพวพรีเฟ็อาะ่วยเธอาารโนยัยโอลีฟแล้็ไ้
เมอร์เทิลเินยิ้มอย่าอารม์ีออาห้ออศาสราารย์ัมเบิลอร์
แ่เมื่อไปถึห้อนั่เล่นรวมอเรเวนลอ
เธอับลับมาเป็นเหมือนเิมอีรั้
“ศาสราารย์ัมเบิลอร์เรียเธอไปทำไมหรอ”
โอลีฟถาม เธอับเพื่อนอเธอมอเมอร์เทิล้วยสายาูถู
“ไม่มีอะไร”
เมอร์เทิลรีบเินึ้นห้อ แ่โอลีฟึแนเธอไว้
“เธอะไปไหน”
“ไปห้อนอน” “ยัไม่มืเลย อยู่เล่นับัน่อนสิ” โอลีฟับแนเธอเอาไว้
เพื่อนๆอโอลีฟเินมาล้อมเธอ
“ฮอร์นบาย
ันเ็บนะ” “เธอเ็บ็เรื่ออเธอสิ วอร์เรน”
น่าลัว น่าลัว
สายาอโอลีฟับเพื่อนๆที่มอมาน่าลัวเหลือเิน
เมอร์เทิลรีบวิ่ออาหอพัเรเวนลอ
“ะไปไหน”
โอลีฟทำท่าะวิ่ามแ่เพื่อนนหนึ่อโอลีฟหยุเธอไว้ “นี่มันะมืแล้ว
เื่อันสิ ยัยนั่น้อถูพวพรีเฟ็ทำโทษแน่”
เมอร์เทิลวิ่ไปที่ห้อสมุ
เวลาโนแล้เธอมัมาหลบที่นี่บ่อยๆ เพราะั้นหนัสือะ่วยบัเธอาพวนั้น
แ่บารั้พวนั้น็หาเธอเอ
ท้อฟ้าเริ่มมืแล้ว
เมอร์เทิลยันั่อยู่้าั้นหนัสือ เธอเหม่อลอย เธอเป็นอย่านี้บ่อยๆ
เวลาที่เธอเหม่อลอยเธอะรู้สึเหมือนอยู่อีโลหนึ่ โลที่มีแ่เธอนเียว
“วอร์เรน วอร์เรน”
มีนเรียื่อเธอ
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
ทอมถาม เาออมาเินรววามเรียบร้อยแล้วพบเธอเ้า
“ือัน...”
“ือ?”
“ือ...”
“ืออะไร็่า
แ่ออมาาหอเวลาแบบนี้อยาโนทำโทษหรือไ”
“ัน็แ่...”
“ลับหอะ
เี๋ยวันไปส่” ทอมพูแล้วเินนำเธอไป
ลอทามีแ่วามเียบ ทอมไม่พูอะไรสัำ เาเินนำเมอร์เทิลไปเียบๆ
ทอมแ่ว่าเมอร์เทิล3ปีแ่เาสูว่าเธอมา เธอสูเินไหล่เามานิเียวเท่านั้น
ถึหอพัเรเวนลอแล้ว
เธอ้ออบำถาม่อนเ้าหอ
‘อะไรเอ่ยเพียแ่เรียื่อ็ทำลายมันไ้’
“วามเียบ”
ทอมับเมอร์เทิลอบพร้อมัน
“ันอยาลออบำถามอหอพัเรเวนลอมานานแล้ว
อยารู้ว่าะยาแ่ไหน แ่มัน่ายว่าที่ิ”
“ำถามนี้่าย
บาวันถ้านายเินผ่านมาอาะเห็นนัเรียนเรเวนลอนั่ออันรประูเพราะเ้าหอไม่ไ้”
“ำถามมันยานานั้นเลยหรอ”
“ใ่
แ่็แ่บาวัน”
ประูหอเรเวนลอเปิแล้ว
เมอร์เทิลเินเ้าไปเียบๆ
“วอร์เรน” ทอมเรีย
“เธอไม่ลัวว่าะโนแล้หรอ
ันบอพวพรีเฟ็แล้ว พรีเฟ็ทุนรวมทั้พรีเฟ็อเรเวนลอ้วย”
“อบุนะ” “ไม่เป็นไร
เป็นหน้าที่อันอยู่แล้ว ฝันีนะ วอร์เรน”
เมื่อลับเ้าไปในหอทุนเ้าห้อไปหมแล้ว
เมอร์เทิลหวัว่าเธอะไม่โนแล้อี พวพรีเฟ็่วยเธอไ้
อย่าน้อยพวเา็รู้ว่าเธอโนรัแ
ความคิดเห็น