Ghost House

เนื้อเรื่อง

 

วันเปิดภาคเรียนปีการศึกษาใหม่ของพวกเรา ได้ยินเพื่อนๆลือกันให้ทั่วว่า มีบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ภายในซอย รร. เป็นบ้านร้างซึ่งมีเหตุการณ์โจรปล้นและฆาตกรรมกันภายในบ้านเมื่อ 10 ปีก่อน เป็น บ้านที่ถูกปิดตายด้วยผ้ายันต์หน้าประตู รอบๆ บริเวณบ้าน เป็นป่า มีหญ้ารก บรรยากาศอึมครึม (เช่นภาพหน้าปก) รอบๆ บริเวณบ้านเคยมีบ้านมากมายแต่ตอนนี้ผู้คนได้ย้ายไปแล้วเพราะทนความเฮี้ยนของ 2 แม่ลูกที่เคยอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ไหว

ก่อนที่บ้านนี้จะถูกปิดตาย มีคนเล่าว่า แต่ก่อนบ้านนี้สวยมากและสะอาดที่สุด ซึ่งมีพ่อแม่และลูกอายุ 8 ขวบ อาศัยอยู่บ้านนี้กันอย่างมีความสุข ตอนเช้าพ่อก็ออกไปทำงานตามปกติ สองแม่ลูกก็อยู่กันตามลำพัง เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมีโจรบุกเข้ามาในระหว่างที่สองแม่ลูกหลับกันอยู่ แม่ได้ยินเสียงกุกกักข้างล่างจึงลงมาดูจึงเห็นโจรกำลังจะยกเค้าบ้านตัวเอง จึงเข้าต่อสู้เพื่อรักษาสิ่งของภายในบ้าน

        แม่ : นี่แกเป็นใคร มาทำอะไรบ้านฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้นะ !

โจร: หุบปากไปเลยฉันจะเป็นใครก็เรื่องของฉัน ! ถ้าไม่อยากตายอย่าเอะอะโวยวาย !!

และแม่ก็หยิบไม้ขึ้นมาจะตีหัวโจร แต่พลาดท่าเสียทีโจรจึงถูกโจรจับล็อคไว้ในห้องน้ำแต่แม่พยายามดิ้นหนี แต่โดนโจรล็อคคอจนขาดอากาศหายใจจึงสิ้นลมในเวลาต่อมา ทันใดนั้นโจรได้ขึ้นไปยังชั้น 2 ไปยังห้องนอนที่เด็กนอนอยู่ ลูกชายเจ้าของบ้านพยายามตะโกนร้องหาแม่

        เด็ก : แม่คร้าบบ แม่อยู่ไหน 

        โจร : เงียบเดี๋ยวนี้นะไอ้หนู อยากตายรึไง แม่แกเค้าทิ้งแกไปแล้วละ   5 5 5

        เด็ก : ไม่จริง แม่รักผม แม่ไม่ทิ้งผมแน่ น้าเป็นใคร น้าโกหก แม่ผมอยู่ไหน

และเด็กก็ใช้มือทุบตีโจรพร้อมกับร้องไห้หาแม่ไปด้วย โจรจึงโกรธและเอามืออุดปากเด็ก เด็กจึงกัดมือโจร โจรโมโหมากจึงเอามือตบหน้าเด็กจนกระเด็น ตกจากบันได้ชั้น 2  เด็กล้มลงเสียชีวิตทันที ! หลังเหตุการณ์เกิดขึ้น ผู้เป็นพ่อไม่ได้กลับบ้านเลยและถูกย้ายไปทำงานต่างจังหวัดทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเมียและลูกได้จากไปแบบไม่มีวันกลับเสียแล้ว

ในวันที่ 28 ธันวาคม อาจาร์พะยงค์ อาจารย์วิชาภาษาไทยได้สั่งงานให้นักเรียนไปทำ

อาจารย์พะยงค์ : เอาล่ะนักเรียนทั้งหมดใกล้จะถึงวันฮาโลวีนแล้วนะคะ อาจารย์ จะสั่งรายงานให้นักเรียนไปทำกันนะคะ โดยการเขียนรายงานที่เกี่ยวข้องกับวันนี้นะคะทำเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 4-6 คนนะคะ ส่งวันที่ 30 ธันวาคม อาจารย์ให้เวลา 2 วันนะคะ เอาล่ะหัวหน้าห้องบอก ไปกินข้าวได้ค่ะ

หัวหน้าห้อง : นักเรียนเตรียม ทำความเคารพ

ทั้งหมด  : สวัสดีค่ะ สวัสดีครับ

พวกเราทั้งหมดก็มาพูดคุยกันเพื่อจะรวมกลุ่มทำรายงานชิ้นนี้ในระหว่างกินข้าวกลางวั้น

        นัท : แล้วตกลงเราจะรวมกลุ่มกันกี่คน 4หรือ5หรือ6 ดี 

        แอน        : ก็แล้วแต่ละนะ แต่เราว่า 4 คนก็พอแล้ว

        ก็อต : เฮ้ย กลุ่มนี้อยู่กันกีคน ขออยู่ด้วยได้ป่าว นะนะ นะคร้าบบบ !!

        แอน         : แล้วจะช่วยไหมล่ะ ฮะ เห็นอยู่ด้วยทีไรไม่เคยช่วยเลยสักที

        ก็อต   : โฮ เชื่อสิ คราวนี้ช่วย จริง ๆ นะนะขออยู่ด้วยเถอะ มีผู้ชายอยู่สักคนไม่เห็นเป็นไรเลย  นะ

        ฉัน   : เอาไงอ่ะ นัท แอน ตูน

        แอน นัท  : เออ ๆ แต่ต้องช่วยงานนะเว้ย

        ตูน         : ตัดสินใจกันเอาเองละกัน แล้วแต่พวกแกล่ะ

ตอนเย็นหลังเลิกเรียนพวกเราก็ตัดสินใจไปทำรายงานกันที่บ้านน้าของฉันซึ่งอยู่ระแวกโรงเรียน และจะต้องเดินผ่านบ้านลึกลับหลังนั้นด้วย ระหว่างทางนัทเห็นบ้านหลังนี้จึงพูดขึ้นมาว่า

        นัท         : เฮ้ยอายส์ ทำไมบ้านหลังนี้มันดูน่ากลัวจังวะ ท่าทางจะไม่มีใครอยู่นะนี่ รกเชียว !!

        ฉัน  : ก็ใช่อ่ะสิ ก็บ้านหลังนี้ไงที่เค้าลือกันว่ามันเฮี้ยนน่ะ ใครเค้าใกล้บ้านหลังนี้ไม่ได้เลยนะ คนที่เข้าไปเผ่นออกมาเกือบไม่ทันแน่ะ ส่วนมากก็เป็นพวกที่ชอบสอดรู้สอดเห็นน่ะ  บ้านก็รกขนาด แต่เราก็เคยเห็นมีลุงแก่ ๆ คนหนึ่งเค้าเข้าไปในบ้านนี้นะ ลุงเค้าดูลึกลับมากเลยละ  เค้าไม่กลัวรึไงนะ เห็นน้าเค้าบอกว่าลุงแกสติไม่ค่อยจะดีน่ะแต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนะ น้าเค้าบอกว่าไม่ให้เข้าไปยุ่งแถว ๆ นั้น

        ตูน         : โหบ้านนี้ทำไมลึกลับว่ะ อะไรก็ม่ายรู้ เดี่ยวผี เดี๋ยวคนบ้า เห็นทีต้องรีบทำรีบกลับเร็ว ๆ ซะแล้ว  บรื้อ !!

       แอน         : เออ ใช่ รีบๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดแล้วมันไม่ดีเดี๋ยวเราโดนแม่ด่า

แล้วพวกเราก็เดินคุยกันจนถึงบ้านน้าของฉัน นั่งคิดเรื่องที่จะทำกัน แต่แล้วก็ไม่ลงตัวซะทีว่าจะทำเรื่องอะไร น้าเลยแนะนำว่า

น้า  : ไปบ้านหลังนั้นสิ เพื่อจะคิดอะไรออกบ้างลองไปคุยกับลุงเค้าดูสิ เชื่อน้าสิเค้าไปในบ้านรับรองได้เรื่องแน่ ^-^

        จะบ้าหรอคะ ครับ  O-O พวกเราพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ( ทำไมน้าพูดแบบนั้นน้า )

 นัท          : แล้วน้าไม่กลัวบ้างหรอ อยู่บ้านใกล้ ๆ กับบ้านลึกลับนั่น ห่างกันก็แค่ 1 กิโลเองนะน้า

น้า : ไอ้กลัวก็กลัวนะ แต่ทำไงได้บ้านนี้มันใกล้กับที่ทำงานน้านี่ น้าก็ต้องทนนะ แต่น้าก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก

ตูน        : อ๋อ!! อืม อย่างนี้นี่เอง แต่ก็ห่างกันเป็นกิโลเลยไม่เป็นไรหรอกเนอะ - -

น้า         : ก็ใช่เหละ ถ้าเราไม่ไปรบกวนเค้า เค้าก็ไม่ให้เราเห็นหรอก เร็ว ๆ เข้าเถอะพวกเรา เดี๋ยวก็ส่งไม่ทันกำหนดหรอก

นัท  : ตอนนี้กี่โมงแล้ว จะกลับแล้วนะคะคิดไม่ออกก็ไว้คิดที่โรงเรียนต่อละกัน มันเย็นแล้ว ไปกลับกันเถอะ แถวนี้ยิ่งน่ากลัวอยู่ ไปแล้วนะคะน้า สวัสดีค่ะ 

ทุกคน : สวัสดีค้า สวัสดีคับ

ขณะนี้ก็เวลา 5.30 น. แล้วพวกเราก็กลับกันทางเดิม ( ก็มันมีอยู่ทางเดียวนี่หน่า ) พวกเรารีบจ้ำกันให้เร็วที่สุด เท่าที่จะเร็วได้เพราะว่าเรากำลังจะผ่านบ้านหลังนั้นไป ทันใดนั้นก็อตซึ่งมีสัมผัสที่ 6 ก็ตะโกนขึ้นมาว่า

        ก็อต  : เฮ้ย ! ได้ยินเสียงไรกันเปล่า เสียงเด็กร้องดังมาจากไหนก็ไม่รู้แต่ว่าเหมือนมันจะมาจากบ้านหลังนั้นว่ะ เข้าไปดูกักันเถอะ

        แอน        : ไอ้นี่มันเป็นพวกอยากดัง ปล่อยมันไปเถอะ ไม่ต้องไปยุ่งกับมันหรอก ปล่อยให้มันกลับบ้านไปคนเดียวเถอะ ปะพวกเรา

        ฉัน  : เฮ้ยก็อต แต่เค้าว่ามันไม่ใช่เสียงเด็กทารกอ่อนๆ นะเว้ย แต่ถ้าพวกเราเข้าไปก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อน้องเค้ามีอะไรให้เราช่วยเราจะได้ไปช่วยน้องเค้าไง น้องเค้าอาจจะหลงจากพ่อแม่ก็ได้ เราเข้าไปช่วยน้องเค้ากันเถอะ แล้วก็รีบ ๆ ออกมาก็ได้ปะ

        ทุกคน  : เอางั้นก็ได้ เร็ว ๆ เข้าเถอะ  - -

        นัท  : เฮ้ยบรรยากาศมันเริ่มไม่ค่อยดีแล้วกลับกันเถอะ ดูดิ แค่หน้าบ้านก็หยองแล้วอ่ะ -*- แล้วเราจะเข้าไปยังไงดูดิสังกะสีแผ่นเบอเริ่มเลย

        ลุง : เดี๋ยวลุงพาเข้าไปไหมเด็ก ๆ เดี๋ยวลุงจะยกแผ่นสังกะสีให้ละกันแล้วพวกเราก็พากันเข้าไปนะ แต่ว่าจะเข้าไปทำอะไรกันล่ะ อย่าบอกนะว่ามีจุดประสงค์เหมือนกับคนอื่น ๆ เค้าน่ะ

        ฉัน : ไม่ใช่หรอกค่ะลุง เพื่อนหนูได้ยินเสียงเด็กร้องน่ะค่ะก็เลยจะเข้าไปดูว่าเป็นเสียงอะไรน่ะค่ะ ลุงพาพวกหนูเข้าไปได้ไหมคะ

        ลุง : ก็ได้ เอ้อหนูช่วยเอาของออกมาให้ลุงหน่อยได้ไหม มันอยู่ชั้น 2 ของบ้านน่ะ เป็นรูปเก่า ๆ อยู่ในลิ้นชักโต๊ะน่ะ ช่วยเอาออกมาได้ไหมลุงขึ้นไม่ไหวหรอก แล้วหนูเอาลงมาให้ลุงข้างล่างนี่ละกันนะ

        ฉัน : ก็ได้ค่ะลุง เดี๋ยวหนูไปหยิบให้ละกันนะคะ

        แอน : เรารีบขึ้นไปดีกว่าค่ะลุง หนูชักอยากรู้แล้วสิว่าข้างบนมันมีอะไร คนถึงได้กลัวกันนักและบอกว่าบ้านนี้มันเฮี้ยนนักเฮี้ยนหนา

แล้วลุงก็พาพวกเราเข้าไปในบ้าน พวกเราตะลึงอึ้งกันมาก เพราะว่าบ้านรกกว่าที่เราคิดซะอีก มีทั้งหยากไย่ แมงมุม แมลงสาบวิ่งเต็มไปหมด ไหนจะเสียงจิ้งจกอีก ( ยึ๋ย ! สกปรกจัง )

        ลุง : บ้านนี้มันก็รกร้างมานานแล้วละ ไม่ค่อยมีคนเข้ามาปัดกวาดเช็ดถูเท่าไหร่นักหรอก พวกเราก็รู้กันแล้วนี่ว่าทำไม เอ้อแล้วถ้าไม่เจออะไรก็ออกมากันนะมันจะมึดแล้ว มันอันตรายกับเด็ก ๆ อย่างพวกเรา เอ้อ ! ไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นน่ะ

        ก็อต : คับ มีไรหรอคับ

        ลุง : เอ็งน่ะเห็นอะไรหรือได้ยินอะไร ก็อย่าเอะอะไปนะ เพื่อน ๆ เค้าจะกลัวและก็กังวล มันไม่มีอะไรหรอก เห็นแล้วเอ็งก็เงียบไว้ละกันนะเชื่อลุง แล้วพวกเอ็งจะออกมารอดปลอดภัย ลุงเตือนแล้วนะ

ฮือ !! ฮือ !! แม่อยู่ไหน แม่ผมอยู่ไหน แม่.................

        ก็อต : เฮ้ย ได้ยินเสียงอะไรกันรึเปล่า เสียงเด็กร้องไห้อีกแล้วว่ะ คราวนี้ถามหาแม่ด้วย มันดังมาจากชั้น 2  พวกเราขึ้นไปดูกันเถอะ 

        นัท แอน ตูน : เฮ้ย พวกเราไม่ขึ้นไปนะ น่ากลัวออก ฟังผิดมั้ง พวกเราออกกันเถอะไม่มีอะไรอย่างที่ลุงเค้าบอกหรอก

        แอน : เข้ามาถึงนี่แล้วจะมาปอดอะไรกันเล่า พวกมันไม่ไปเราไปกัน 2 คนก็ได้ปะ

        ลุง : ลุงเคยเห็นพวกเด็ก ๆมันชอบมาเล่นกันที่นี่น่ะ พวกเราก็ช่วยขึ้นไปดูหน่อยละกัน เผื่อเป็นเด็กที่มันผลัดหลงกับเพื่อน ลุงจะจับมันมาตีซะให้เข็ดเลย เล่นอะไรดึกแล้วยังไม่ยอมกลับบ้านอีก

        แอน : มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันดิ เข้าไปด้วยกัน เราคิดว่าเรามีเรื่องรายงานแล้วละ นะนะเข้าไปด้วยกันเยอะ ๆ จะได้อบอุ่น มันไม่มีอะไรหรอก

        ฉัน : แล้วถ้ามีอะไรขึ้นมาพวกเราก็ต้องช่วยกันละกันนะ ตกลงพวกเราขึ้นไปพร้อมกันนี่ล่ะ ป่ะ รีบ ๆ ขึ้นกันเถอะไปดูว่ามีอะไรแล้วก็รีบ ๆ กลับกัน

ในที่สุดพวกเราก็ขึ้นไปข้างบน หลังที่เถียงกันตั้งนานพวกเราก็ขึ้นไปยังชั้น 2 ของบ้าน ก่อนที่พวกเราจะขึ้นไปถึงพวกเราก็ได้เห็นอะไรบางอย่าง เป็นเด็กผู้ชายที่ยืนยิ้มแห้ง ๆ ให้กับพวกเรา

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด...................

พวกเรากรี๊ดสุดชีวิตและหันหลังกลับกำลังจะวิ่งหนีออกไปจากบ้านแต่เด็กผู้ชายคนเดิม พวกเราจึงรีบวิ่งไปยังห้องน้ำชั้น 2 ของบ้าน เพื่อหลบเด็กผู้ชายคนนั้นและเริ่มสนทนากันอย่างเหนื่อยแรง

        ก็อต : นึกว่าเค้าจะเห็นอยู่คนเดียวนะนี่ เห็นกันหมดเลยใช่ไหม

        แอน นัท ตูน : เออดิ เห็นเต็ม 2 ตาเลยล่ะ น่ากลัวมาก ๆ เลย รีบ ๆ ไปกันเถอะ

        ฉัน  : แล้วรูปที่ลุงให้เรามาหากันล่ะ จะทำยังไง เราต้องช่วยลุงเค้านะเพื่อว่ามันจะสำคัญกับลุงเค้ามากนะ

        แอน : เรื่องนั้นน่ะเราก็บอกให้ลุงเค้าหาคนอื่นที่เป็นผู้ใหญ่มาช่วยเราก็ได้นะ พวกเราเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ อยู่ในนี้สักพักนึงแล้วค่อยหาทางออกไปก็ได้นะ เราต้องออกไปให้ได้เชื่อสิ

        นัท : กลิ่นอะไรอ่ะ แค่ก ๆ  ๆ

พวกเราสนทนากันได้สักพักนึงกำลังจะออกแต่ประตูถูกล็อคแน่นข้างนอกพวกเราก็ได้กลิ่นควันลอยฟุ้งเต็มห้อง สักพักพวกเราก็สำลักควันและสลบไป แต่พอพวกเราลืมตาขึ้นมาพวกเราก็พบกับลุงที่พาเราเข้ามาในบ้านหลังนี้

        ลุง : ไอ้พวกเด็กอยากรู้อยากเห็น สิ่งที่แกต้องการแกก็ต้องการแล้ว หมดเวลาสนุกแล้วละ 5 5 5

        แอน : แล้วก็อตล่ะ ก็อตหายไปไหน

        ลุง : ไอ้นั่นก็คงโดนหักคอตายไปแล้วมั้ง ฮึ ๆ อยากเก่งดีนัก

        ทุกคน : อะไรนะ ไม่จิง ลุงโกหกใช่ไหม

        ลุง : เดี๋ยวพวกเอ็งรออยู่ตรงนี้นะ อย่าคิดหนีล่ะ หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก ข้าจะตามหาเพื่อนเอ็งที่ยังเหลืออยู่อีก อย่าคิดหนีนะ

พวกเราโดนลุงแก่คนนั้นจับมัดมาอยู่กลางบ้าน พวกเราทั้ง 4 ขาดเพื่อนไปคนนึงคือ ก็อต ได้หายไป พวกเราจึงคิดหาวิธีที่จะออกไปจากบ้านหลังนี้ เพราะพวกเราได้ถูกเชือกขนาดหนามัดอยู่ แอนคนที่ฉลาดที่สุดและแก้ไขปัญหาได้เก่งที่สุด กล่าวขึ้นมาว่า

        แอน : นัทเอาคัตเตอร์มาป่ะ

        นัท : เอามา ทำไมหรอ

        แอน : อย่าถามอะไรเซ่อ ๆ ได้ป่ะ เอามากรีดข้อมือตัวเองมั้ง

        ฉัน  : เวลาแบบนี้ยังจะมาทะเลาะ พูดหยอกกันอีกนะ พวกนี้ไม่เคยเครียดกันบ้างเลยรึไงฮะ 

แล้วแอนก็บรรจงตัดเชือกให้ขาดออกจากันเริ่มจากมือของตัวเองก่อน และตัดเชือกที่ขา แล้วก็ตัดเชือกให้คนอื่น ๆ พวกเราวิ่งเข้าไปหลบอยู่ภายหลังตู้เสื้อผ้า พร้อมกับหยิบไม้ออกมาเพื่อป้องกันตัว แล้วก็มีเสียงหนึ่งเดินมา ตึก ! ตึก !

        แอน : ลุงนั่นมาแล้ว ตามแผนนะ

        นัท ฉัน ตูน : O.K ได้เลยเพื่อน

อั๊ก !! ตุ๊บ! ตับ!

ลุงล้มลงทันที แล้วอยู่ ๆ ลุงก็พร่ำเพ้อขึ้นมา

        ลุง : ที่รักกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม ฉันคิดถึงเธอกับลูกมากเลยนะ  เรากลับมาอยู่กันเหมือนเดิมเถอะนะ ฉันทำทุกอย่างไม่ให้ใครมารบกวนเธอตลอดระยะเวลา 2 ปีแล้วนะ เรากลับมามีความสุขกันเหมือนเดิมเถอะนะ

        นัท : ลุงเค้าเพ้ออะไรน่ะ ท่าจะเพี้ยนแล้วนะ ถูกตีหัวแค่นี้ถึงขนาดเบอเลยหรอ ลุงเค้าพูดกับใครน่ะ

        ฉัน  : เฮ้ย พวกเราดูนั่น !!

       แอน : เป็นไรอีกเนี่ย เป็นไปอีกคนแล้วรึไง

มีบางสิ่งบางอย่างปรากฎให้เราเห็นนั่นก็คือวิญญาณของแม่เด็กผู้ชายนั่นเอง เค้าเข้ามาคุยกับลุง คนนั้น พวกเราเห็นก็ตกใจนิดหน่อยแต่เมื่อพวกเราเห็นว่าไม่มีอะไรจึงมองคนทั้ง 2 สนทนากัน

        แม่ : พี่ อย่าทำร้ายใคร อย่าหลอกใครอีกเลยนะจ๋ะ  ฉันอยู่กับพี่ไม่ได้หรอก ฉันไม่ใช่คนแล้วนะ ฉันตายไปแล้วนะพี่ ลูกสบายดีจ๋ะ หากชาติหน้ามีจิงฉันขอเป็นเมียพี่อีกนะจ๋ะ ฉันสัญญาฉันจะไม่ตายจากพี่ก่อนแน่นอนจ๋ะ

        ลูก : พ่อคับ ผมคิดถึงพ่อจังเลย

ลูกพูดพลางเข้าไปกอดพ่อแต่ด้วยความที่ลูกไม่ใช่คนจึงกอดพ่อไม่ได้

        ลูก : ทำไมผมกอดพ่อไม่ได้คับแม่ ทำไม ผมอยากกอดพ่อ ทำไมผมถึงกอดพ่อไม่ได้ ทำไมคับแม่

        แม่ :  ไม่ได้หรอกลูก เราไม่ใช่คนนะอย่าพยายามเลยลูก เราหมดเวลาของเราแล้ว ไปเถอะจ๋ะ

        ลุง : อย่าเพิ่ง อย่า อย่าไป  ปัง !!!

       แอน นัท ฉัน ตูน : ลุงอย่า ลุงงงงงงงงงงงงงงงง !!

ลุงใช้ปืนที่ไม่มีใครใช้มานานยิงตัวเองล้มลงเสียชีวิตไปในทันที

ฮือออออออออ !!!

งานศพลุงที่เป็นพ่อและสามีของผู้ตายที่อยู่บ้านหลังนั้น มีคนมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง พวกเราคิดเรื่องรายงานที่จะทำได้สำเร็จ พวกเราเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากเพราะเห็นด้วยตา มันทำให้พวกเรารักครอบครัวเรามากขึ้น และได้รู้ว่าเมื่อใครคนนึงหายตายจากเราไปแล้วมันเหมือนเราขาดอะไรบางอย่างในชีวิติเรา และทำอะไรที่ไม่อาจขาดคิดได้

        ฉัน : ลุงฉันเอารูปที่ลุงต้องการมาให้ลุงแล้วนะ ลุงหลับให้สบายนะ ฉันทำในสิ่งที่ลุงต้องการแล้ว หนูขอให้ลุงได้อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขนะ ฉันขออโหสิกรรมนะ

        แอน : ฉันขอให้ลุงหลับให้สบายนะ ลุงได้อยู่กับคนที่ลุงรักแล้วนะ ลุงทำให้พวกเราได้ซาบซึ้งกับคำว่าครอบครัว ขอบคุณลุงมากนะ ฉันขออโหสิกรรมนะ

        นัท : ฉันก็เหมือนคนอื่น ๆนะลุง สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฉันกล้ามากขึ้น ลดความกลัวได้นิดนึงแล้วละ ขอบคุณน้า อโหสิกรรมให้นะลุง พวกเราไม่โกรธหรอกที่ลุงทำกับพวกเราน่ะ

        ตูน : ฉันขอให้ลุงหลับให้สบายนะ แล้วถ้าลุงโกรธที่พวกเราตึลุง ลุงก็อภัยให้เถอะนะ มันเป็นการป้องกันตัวน่ะ อโหสิกรรมนะลุง

        ก็อต : ลุงน้า ลุง ไม่ให้ฉันออกโรงบ้างเลย ฉันเป็นผู้ชายแต่กลับไม่ได้ทำอะไรเลย ลุงทำฉันเจ็บมาก มากเลยนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกคับ ผมอโหสิกรรมให้ทุกสิ่งทุกอย่างเลยละ

        ฉัน แอน นัท ตูน : อ้าวก็อต เอ็งไปไหนมา นึกว่าตายไปแล้วนะนี่

        ก็อต : นี่หรือคือปากผู้หญิง ทำไมพูดงี้กันอ่ะ นี่จะเล่าให้ฟัง เรื่องมันมีอยู่ว่า.......... ก็ตอนที่พวกเราโดนควันกันอ่ะนะ ลุงแกลากออกมาทีละคนแล้วตอนที่ลุงเค้าลากไอ้ตูนลงมาน่ะ มันใช้เวลานานมากเลยใช่ไหมล่ะ 5 5 5 เราก็เลยหลบออกมา แล้วทีนี้เราก็เจอวิญญาณ 2 แม่ลูก เค้าขอร้องเราให้จับสัมผัสที่ 6 พาพวกเค้าไปหาลุงนั่นหน่อย เราก็ช่วยเค้า แล้วเราก็ตามหาลุงแต่ลุงกับเจอเราก่อนเลยตีหัวเราจนสลบไปเลย เหอะ ๆ

        แอน : โห แมนมากเลยก็อต สุดยอดมาก เป็นผู้ชายที่เยี่ยมมาก

        ฉัน ตูน นัท ก็อต : 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5 5

        ฉัน : กลุ่มดิฉันขอจบการรายงานเพียงเท่านี้  สวัสดีค่ะ 

แปะ แปะ แปะ  !!!!!!

        อาจารย์พะยงค์ : พวกเธอแต่งรายงานได้เยี่ยมมาก ครูไม่เคยเห็นรายงานดีดีอย่างนี้ที่ไหนมาก่อนเลย และครูก็คิดว่าพวกเธอคงเต็มใจที่จะนำผลงานชิ้นนี้ไปให้น้อง ๆ ได้อ่านกัน ครูให้คะแนนพวกเธอเต็มเลย และครูก็จะนำรายงานของนักเรียนไปโชว์ในงานเปิดโลกนะ นักเรียนที่ยังไม่ส่งก็ดูตัวอย่างไว้นะแล้วมาส่งภายในวันพรุ่งนี้นะคะ วันนี้พอแค่นี้ละค่ะ

เย้ !!!!!!!!

แอน : พวกเรายอดมากเลย ขอบคุณทุกคนมากนะ ถ้าไม่ได้ทุกคนรายงานนี้ก็คงไม่เสร็จสิ้นขึ้นมา

ฉัน : ก็เพราะพวกเราสามัคคีกันนั่นเหละ แล้วงานพวกเราได้โชว์ด้วยนะ

ก็อต : ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะที่ไม่ได้ช่วยวันนั้นน่ะ มันช่วยไม่ได้จริง ๆ

ตูน : แหมพ่อพระเอก เอออายส์แล้วเรื่องบ้านนั้นเป็นไงบ้าง เค้าทำไงกับบ้านนั้นหรอ

ฉัน : ก็เค้าลือไปแล้วละ ตรงนั้นเห็นน้าบอกว่าเค้าจะทำสระว่ายน้ำน่ะ เป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ว่าง ๆ พวกเราก็ไปว่ายกันนะ เพราะว่าเจ้าของสระเค้ามีบัตรว่ายน้ำตลอดชีพที่นั่นให้พวกเรา 5 คนด้วย

แอน นัท : จิงหรอ งั้นก็ดีเลยดิ วิเศษ ไฮโซสุด ๆ 5 5 5

จบบริบูรณ์ ขอบคุณค่ะ