หวานนักรักครั้งนี้

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 // เธอในความทรงจำ

2

"ว้ายย !! แย่แล้วๆ สายแน่เลย ซวยแต่เช้าเลย ง่า~" ฉันรีบกระโดดลงจากเตียงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองตื่นสาย เพราะเมื่อคืนดันละเมอหยิบนาฬิกาปลุกแล้วเขวี้ยงมันออกใปนอนหน้าต่างเพราะนึกว่าเป็นลูกเบสบอล =_=

"ไง ยัยบ๊อง วันนี้ตื่นสายจังน่ะ จะให้พี่ไปส่งที่โรงเรียนรึป่าว" พี่บอลสุดหล่อถามฉัน

"ก็ดีนะพี่ วันนี้พี่เอามอร์ไซค์ออกนะ ปอยว่าวันนี้รถคงติดอ่ะเพราะมันสายมากแล้ว รีบไปกันเถอะเดี๋ยวปอยไปเรียนไม่ทัน"

"ไม่ต้องรีบหรอกนา ปอยก็รู้นิว่าเวลาพี่ขี่รถมอเตอร์ไซค์มันเป็นยังไง" พี่บอลตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

อันที่จริงฉันไม่ชอบซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่บอลเลย เพราะเมื่อไหร่ที่พี่บอลได้แตะมัน พี่บอลจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ฉันละกลัวตัวเองจะหล่นจากรถเสียจริงๆ

ไม่นานพี่บอลก็พาฉันมาถึงหน้าโรงเรียนอย่างปลอดภัยและยังเหลือเวลาให้เสริมสวยอีกเกือบ 10 นาทีใช้เวลาเดินไปยังห้องเรียน 5 นาทีและใช้เวลาที่เหลืออีก 5นาทีในการจัดการกับทรงผมของฉันที่ตอนนี้มันคงดูเหมือนรังนกเนื่องจากแรงลมประทะเข้ามาตอนที่ฉันซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่บอล

"ไปเหอะปอย เสริมสวยอยู่นั้นแหละ ไปเตรียมเข้าแถวได้แล้วเดี๋ยวก็โดนด่าหรอก" จูนเรียกพร้อมกับดึงมือฉันให้ออกมาจากห้องน้ำ

"เสริมไปมันก็ไม่สวยขึ้นมาหรอก" โอ๋เสริม

"ใช่สิ ใครจะไปสวยเหมือนเธอกันล่ะโอ๋ ได้ข่าวว่าชนะการประกวดด้วยนิ" ฉันตอบ

"ประกวดอะไรของแกว่ะ ปอย" จูนถามด้วยความสงสัยว่าเพื่อนมันไปประกวดอะไรมา

"ก็ประกวดธิดาช้างไง ^^" พูดจบฉันก็เอามือ 2 ข้างมาปิดหูไว้เพราะรู้ว่าโอ๋จะต้องกรี๊ดแน่ๆ

"กรี๊ดดด อีปอย แก >_<" นั้นไง นึกแล้วว่าต้องกรี๊ด

"เฮ้ยโอ๋ ใจเย็นๆดิ เดี๋ยวตึกพัง พวกฉัน2คนยังไม่อยากตายน่ะ" พูดจบฉันก็รีบวิ่งยังลิฟท์โดยมีจูนตามมาติดเพราะกลัวว่าโอ๋จะตกมันแล้วกระทืบพวกเราตาย (55+ เพื่อนฉันเป็นช้างหรือไงเนี่ย)

"นี่พวกเธอ แอะอะโวยวายกันแต่เช้าเลยน่ะ รีบๆลงไปเข้าแถวได้แล้ว" อาจารย์ฝ่ายปกครองบ่น

"ค่ะ อาจารย์" พวกเราตอบพร้อมกัน แล้วเดินไปกดลิฟท์เพื่อลงไปเข้าแถวหน้าเสาธงที่ชั้น 1 (แหงล่ะจะให้เสาธงอยู่ชั้นไหนล่ะถ้าไม่ใช่ชั้น 1อ่ะ =_=)

หลังจากแข้วแถวเคารพธงชาติเสร็จเหล่านักเรียนนักเลงทั้งหลายก็แยกย้ายกันไปยังห้องเรียนของตัวเอง ที่โรงเรียนของฉันมีกฎอยู่ว่า ตอนเช้าหลังเข้าแถวห้ามขึ้นลิฟท์ ดังนั้นบรรดานักเรียนห้องต่างๆที่เรียนอยู่ชั้นสูงๆอย่างฉันก็ต้องพยายามลากขา ลากสังขารตัวเองให้มันถึงห้องเรียนให้ได้ก่อนอาจารย์ประจำชั้นจะมาถึง(อาจารย์ขึ้นลิฟท์อ่ะ)

"เฮ้อ เหนื่อยง่ะ" ฉันบ่น

"โอ้ยยย เมื่อย" โอ๋ตะโกน

"เอาเหอะแก คิดซ่ะว่าลดความอ้วน" จูนที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันมาพูดกับโอ๋

"น่าสงสารคนที่เดินอยู่ข้างหลังพวกเราเนอะจูน" ฉันพูดกับจูน

"ทำไมอ่ะ กลัวว่าโอ๋จะหล่นทับหรือไง"

"มันก็ใช่อ่ะ แต่ที่น่าสงสารมากกว่าคือเวลาโอ๋เดินไขมันจากตัวมันคงจะเลอะเต็มพื้น พวกนั้นคงเดินขึ้นมาลำบากอ่ะ"

"อาน่ะ จริงด้วย =_="

"เชอะ" โอ๋บ่นอุบอิบในใจแล้วหันหน้าไปอีกทางเพื่อให้รู้ว่ามันงอนอยู่ ขณะที่ฉันกับจูนกำลังจะเปิดปากพูดง้อมัน อาจารย์ประจำชั้นก็เดินเข้ามาพอดี สรุปว่าวันนี้เลยไม่มีใครง้อใครเลย

ระหว่างที่ฉันนั่งเรียนอยู่นั้นในใจฉันก็คิดถึง ชิน ขึ้นมา ชินบอกว่าจะพาไปเที่ยว ที่ไหนกันน่ะชักอยากรู้แล้วซิ อยากให้โรวเรียนเลิกเร็วๆจัง

เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วและในไม่ช้าโรงเรียนก็เลิก

"เฮ้ !! ในที่สุดก็เลิกซ่ะที" ฉันตะโกนลั่นห้องด้วยความดีใจแล้วรีบเก็บข้าวของวิ่งออกจากห้องไปทิ้งให้เพื่อนๆงง

"อะไรของเค้าอ่ะ" จูนถามโอ๋ด้วยความสงสัยว่าทำไมฉันถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น

"ไม่รู้ดิ มันปวดขี้มั้ง" โอ๋ตอบจูนแบบกวนๆเพราะยัยโอ๋เองก็งงไม่น้อยไปกว่าจูนเลย

"เฮ้ย โอ๋ .. จูน ปอยเค้าเป็นอะไรอ่ะ ทำไมถึงได้รีบขนาดนั้น แล้วเมื่อวางเรายังเห็นเค้าซึมๆอยู่เลยนิ ทำไมอยู่ๆเค้าถึงได้ร่าเริงขึ้นมาล่ะ" กายเพื่อนร่วมชั้นของพวกเราถาม

"แล้วแกจะรู้ไปทำไมละกาย ถ้าอยากรู้มากนักก็โทรไปถามมันเองซิ" โอ๋ตอบกายด้วยอารมณ์หงุดหงิด คงเป็นเพราะรำคาญที่กายเซ้าซี้

"อ้าว ก็เพื่อนกันถามไม่ได้หรอ งั้นเดี๋ยวเราโทรไปถามปอยเองก็ได้"พูดจบกายก็เดินออกจากห้องไป ส่วนโอ๋กับจูนก็เดินตามออกไปทีหลัง

"สถานนีต่อไปหมอชิด ขอบคุณที่ใช้บริการรถไฟฟ้า เอบีเอส ... Next station Moochit terminal station, Thank you for using ASB sky train" เสียงประกาศจากรถไฟฟ้าบ่งบอกว่าสถานนีต่อไปคือสถานีหมอชิต ซึ่งเป็นที่ๆชินนัดปอยไว้

ฉันเดินออกจากขบวนรถไฟฟ้าแล้วไปนั่งรอชินที่ม้านั่งซึ่งทางสถานีรถไฟได้จัดไว้ให้บริการลูกค้า ฉันมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองซึ่งตอนนี้บอกเวลา 15.32 น. ฉันไม่รู้ว่าชินจะมากี่โมงเนื่องจากว่าเรานัดกันแค่สถานที่แต่ไม่ได้นัดเวลา ชินเพียงแต่บอว่าถ้าฉันเลิกเรียนแล้วให้มาเจอเค้าที่นี่ เวลาผ่านไปประมาณเกือบ 10 นาทีฉันก็เห็นชายคนนึงสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีดำกับกางเกงขายีนส์ขายามที่ดูแล้วธรรมด๊า ธรรมดา เนื่องจากฉันเป็นคนสายตาสั้นฉันจึงมองเห็นหน้าของชายคนนั้นไม่ค่อยชัดเจนนักแต่ก็พอรู้ว่าหน้าตาดีพอสมควร ชายคนนั้นเดินครงมาทางฉันที่นั่งรอชินอยู่

"ไง ยัยหมู โทษทีน่ะที่ฉันมาช้า พอดีมีธุระนิดหน่อยนะ ไปกันรึยังละ" เมื่อชายคนนั้นเดินมายืนข้างหน้าฉันๆก็จำได้ทันทีว่าชายคนนั้นคือ ชิน นี่ขนาดเค้าใส่ชุดธรรมดาเสื้อยืดกางเกงยืนยังหล่อเลยน่ะเนี่ย ผิดกันเด็กวัยรุ่นที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้รายฟ้ากับดิน

"ชิน ... เอ๊ย!! ว่าไงนะ หมูหรอ ฉันไม่ใช่หมูนะยะ ตัวเองหล่ะ หุ่นดีตายละ เชอะ"

"ก็ดีกว่าเธอเยอะแล้วกัน ไปกันรึยังเนี่ยสายแล้วนะ"

"ก็เพราะนายแหละมาช้า" ฉันเดินตามชินไปยังรถของเค้าซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก นี่เค้าจะพาฉันไปไหนเนี่ย

 ระหว่างทางที่อยู่บนรถฉันก็พูดคุยกับชินไปต่างๆนาๆ
             "นี่ นายเป็นนายแบบมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย ทำไมฉันไม่ค่อยเห็นผลงานของนายเลยละ" ฉันถามชิน
             "ก็เกือบๆจะปีนึงแล้ว แต่นิตยสารที่ฉันได้ลงมันไม่ค่อยดังน่ะ แต่อีกไม่นานนี้แหละฉันกำลังจะได้ลงนิตยสาร 'I Love' ที่ตอนนี้ดังสุดๆแหละ พอดีว่ามีแมวมองเค้ามาเจอฉันน่ะ แหมคนมันหล่อก็งี้แหละเนอะ ช่วยไม่ได้"
             "แหวะ"
             "แล้วรู้มั้ยว่าทำไมวันนี้ฉันถึงมาช้า"
             "ทำไมล่ะ"
             "ก็เพราะว่าตอนที่ฉันส่องกระจกฉันเห็นใครก็ไม่รู้หน้าอย่างหล่อกำลังจ้องฉันอยู่ฉันเลยจ้องกลับ แต่คนในกระจนนั้นหล่อจริงๆเลยน่ะ ไว้วันหลังฉันจะพาเธอไปดู ฮะฮะ"
             "อี๋ ทำไมนายชอบชมตัวเองจัง"
             "ก็คนมันหล่อ นิ ทำไม อิจฉารึไง"
             "เปล่านะ ทำไมฉันต้องอิจฉานายด้วย ถ้าฉันไม่สวยไม่น่ารัก นายคงไม่ขอฉันเป็นแฟนหรอจริงมั้ย"
             "แล้วใครบอกละว่าเธอสวย น่ารัก ฉันก็แค่ชอบของแปลกก็เท่านั้นแหละ ฮะๆๆ"
             "หนอย ตาบ้า แล้วอย่ามาหลงเสน่ห์ฉันละกัน ฮึ่ย"
             "โอ๋ๆ อย่างอนเลยน่ะ ไอ้ที่มันทุเรศอยู่แล้วมันยิ่งทุเรศเข้าไปใหญ่"
             "......." ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งคิดว่าฉันดูไม่ได้เลยจริงๆหรอเนี่ย
             "อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิเหมือนตูดเลย ฉันล้อเล่นหรอกน่า เธอออกจะน่ารัก ยิ่งตอนโมโหยิ่งน่ารัก ^^" เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าฉัน(ตอนนี้รถติดไฟแดงอยู่) หน้าเราใกล้กันมากจนฉันเริ่มเขิน ฉันกลัวเขาจะเห็นหน้าแดงๆของฉัน ฉันเลยหันหน้าออกไปอีกทาง"
             "ฮึๆ ยิ่งตอนเขินยิ่งน่ารัก" อุ๊ยกรี๊ด ตาบ้าชมกันแบบนี้ฉันก็เขินแย่สิ
             อยู่ชินก็เอื้อมมือมาจับมือฉันไปแนบหน้าอกเขาแล้วบอกว่า
             "ปอย ฉันขอโทษน่ะ"
             "ขอโทษที่วันนี้มาสายหรอ"
             "เปล่า ฉันขอโทษที่ฉันโกหกเธอ"
             "เรื่องอะไรหรอ"
             "คือ...มันพูดยากน่ะ"
             "บอกมาซิ อยากรู้ ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอก"
             "จริงๆน่ะ"
             "อือ .. จริง สัญญา"
             "คือ ฉันขอโทษที่ฉันโกหกบอกว่าเธอ "น่ารัก" ที่จริงฉันพูดเล่นเฉยๆน่ะ ฮะๆๆๆ" พูดจบเข้าก็ปล่อยมือฉันแล้วหัวเราะร่วน
             "กรี๊ดดดดดด ตาบ้า"
             น่าเจ็บใจนัก อย่าให้ฉันน่ารักขึ้นมาน่ะ ฮึ่ยๆ โมโหเว้ยย

             ชินขับรถพาฉันมายังสนามเด็กเล่นแห่งนึงที่คุ้นตาฉันมาก ที่ไหนกันนะ ชินขับรถวนไปเรื่อยๆ แล้วมาจอดที่หน้าบ้านหลังนึง  ฉันตกใจกับภาพที่เห็นมากเพราะบ้านหลังนั้น ... มันคือบ้านเก่าฉันเอง !! ตานี่รู้จังบ้านฉันได้ไงเนีย

"นี่นาย นี่มันบ้านเก่าฉันนิ นายรู้จักหรอ แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม"

"รื้อฟื้นความทรงจำไงยัยโง่" พูดจบชินก็ขับรถไปจอดที่สนามเด็กเล่นที่เราขับผ่านมาแล้วครั้งนึง

"เอ้า ถึงแล้ว ลงมาซิ" ชินจอดรถแล้วลากฉันลงมา

"พามานี่ทำไมอ่ะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าพามารื้อฟื้นความทรงจำ เธออยู่นี่จนกว่าจะจำได้ก็แล้วกัน ฉันไปแล้ว บายย" ชินรีบวิ่งขึ้นรถแล้วขับออกไป ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อ

รื้อฟื้นความทรงจำบ้าบออะไรกัน แล้วนี่ฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย นี่ก็เริ่มมืดแล้วนะ ตาบ้า กลับมาก่อนนน อย่างทิ้งกันเซ่ ตาบ้าเอ๊ย อย่าให้เจอกันอีกนะแม่จะจับหักคอจิ้มน้ำพริก =_= ฉันเดินไปเดินมาอย่างช่วยไม่ได้ ในสมองก็เริ่มนึกถึงเรื่องเก่าๆเมื่อสมัยที่ยังอาศัยอยู่แถวนี้ แต่นึกเท่าไหร่มันก็นึกไม่ออกง่ะ ... 10 นาทีผ่านไป ... โอ๊ยย ไม่เอาแล้ว กลับดีกว่ามืดแล้วด้วย กลับบ้านไปโดนด่าแน่เลย T-T ตาบ้าชิน จำไว้เลยนะ ในที่สุดฉันก็ต้องเดินออกไปยังป้ายรถเมย์ที่อยู่ไกลจากสนามเด็นเล่นเป็นระยะทางเกือบ 1 ก.ม. แล้วนั่งรถเมย์กลับบ้าน ถึงบ้านก็เกือบๆ 3ทุ่มแล้วอ่ะ เพราะบ้านใหม่ฉันอยู่ไกล

พอถึงบ้าน ฉันก็ค่อยๆย่องเพื่อไม่ให้ พ่อกับแม่ฉันได้ยิน ฉันเปิด-ปิดประตูแบบเบาขั้นรุนแรงและค่อยๆก้าวเท้าเข้าบ้าน แล้วอยู่ๆไฟในบ้านฉันก็เปิด ทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว ฉันหันไปมองทางสวิสไฟ

            และนี่คือหน้าของฉันตามลำดับ

            "  -_-" "

" O_O !! "

" O๐O !!!!"

" *[]* !!!!!!!!!"

"ไปไหนมา" เสด็จแม่ของฉันถามด้วยความโมโห

"คือ ... รถมันชนน่ะแม่" ฉับตอบแม่ไปแบบตะกุกตะกัก (การโกหกไม่ดีน่ะจ๊ะนู๋ๆ)

"ไปอาบน้ำเลย แล้วเอาข้าวขึ้นไปกินบนห้อง อย่าให้พ่อแกรู้นะว่ากลับดึกไม่งั้นแกซวยน่ะ" แม่ฉันบอกแล้วเดินขึ้นห้องไป

หลังจากที่อาบน้ำ ทารอาหารเสร็จ ฉันก็รื้อหารูปเก่าๆออกมาดูเผื่อว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้บ้าง ฉันใช้เวลาอยู่กับการนั่งดูรูปเก่าๆอยู่เป็นชั่วโมงๆ รูปแต่ละรูปที่ฉันถ่ายเอาไว้มีแต่รูปตอนที่ฉันทำหน้าตาประหลาดๆทั้งนั้นเลย อย่างรูปตอนไปเข้าแคมป์ตอน ป.5 เพื่อนฉันดันพูดให้ฉันขำตอนกำลังกินมาม่าทำให้เส้นมาม่าพุ่งออกมาจากจมูกฉัน แล้วนังเพื่อนบ้าดันถ่ายรูปตอนนั้นไว้อีก อี๋น่าเกียจชะมัดเลย -_-" เอ..แล้วรูปที่มันเก่ากว่านั้นฉันเอาไปเก็บไว้ไหนเนี่ย หาไม่เจอซ่ะที ค้นไปค้นมาฉันก็เจอกล่องสมบัตรเก่าๆของฉันที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง ฉันใส่อะไรไว้เนี่ยจำไม่เห็นได้เลย เปิดดูดีกว่า ในกล่อนนั้นมีรูปภาพเก่าๆอยู่ 3 ใบ และเปลือกหอยอีก 1 ชิ้น ฉันหยิบรูปขึ้นมาดูทีละใบ ใบแรกเป็นรูปฉันกับเด็นผู้ชายคนหนึ่ง แต่มองหน้าไม่ค่อยชัดเพราะภาพค่อนข้างเบอล ภาพที่สองเป็นภาพ ของฉันขี่คอเด็กผู้ชายอยู่ แต่ผมของเด็กผู้ชายยาวปรกหน้าเลยเห็นหน้าไม่ชัด(อีกแล้ว) รูปใบที่ 3 .... ชิน เด็นคนนี้หน้าเหมือนชินมากเลย !! อะไรกัน หรือว่า ชินจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน แล้วทำไมฉันถึงจำไม่ได้ละ ทำไมฉันถึงจำเรื่องราวสมัยที่ยังเป็นเด็กไม่ได้เลย ฉันนอนคิดนั่งคิดเรื่องเก่าๆอยู่ทั้งคืน แล้วเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาไปแค่นี้ก่อนน้าเพราะว่าแอบหนีงานมานั่งแต่ง หุหุ
ปล. ขอฝาก MSN SPACE ของเราด้วยน่ะ
http://spaces.msn.com/nuu-nan-banana/
ใครที่ไม่มี account ของ MSN เข้าไม่ได้น่ะคร่ะ ส่วน I.D. ก็ต้องรออีกหน่อยเพราะตอนนี้ยังไม่มีรูปมาใช้แต่ง ไอดีเลย แต่อีกไม่นานก็คงเปลี่ยนมาใช้ไอดีแบบเต็มตัวแล้วละค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยน่ะค่ะ จุ๊บๆ