หวานนักรักครั้งนี้

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 // การพบกันครั้งแรก

1

เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเหล่าเด็กนักเรียนชาย หญิงที่กำลังพูดคุย วิ่งเล่นกันอยู่นั้นดังมากจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นนักเรียนม.ปลาย เพราะมันดูเหมือนจะเป็นเด็กอนุบาลมากกว่า ทุกคนดูร่าเริงผิดจากฉันซึ่งกำลังเศร้าที่ถูกแฟนบอกเลิกเมื่อวานนี้

            “เฮ้ย ปอย แกจะมานั่งเศร้าทำไมว่ะ ปกติฉันเห็นแกออกจะร่าเริงเหมือนคนบ้า แค่อกหักแค่นี้เอง ไม่ตายหรอกเว้ย” จูนเพื่อนฉันพยายามพูดให้กำลังใจ(แต่รู้สึกเหมือนถูกด่าแฮะ)

            “นั้นดิ แกจะมานั่งทำหน้าเป็นตูดอยู่ทำไม ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้”โอ๋เพื่อนอีกคนพูด แล้วนี่ฉันหน้าเหมือนตูดมากเลยเรอะ ทำไมมีแต่คนทัก -_-“

            “พวกแกลองมาเป็นฉันดิ ฉันรักรอนมันมากนะเว้ย แล้วมันทำงี้อ่ะ แกจะให้ฉันยิ้มได้อีกหรอ” ฉันบอกยัยพวกนั้นด้วยท่าทางซังกะตาย

            “เอานา ไม่เห็นเป็นไร มันไม่รักแกแล้วแกจะรักมันทำไม ปล่อยมันไปเหอะ เดี๋ยวพวกเราช่วยหาใหม่ให้แกเอง รับรองแกต้องชอบ” จูนพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหาเบอร์ของใครก็ไม่รู้

            “เอ้านี่ 0-5916-64XX” เบอร์ของเพื่อนฉันชื่อ น้ำ หล่อสุดๆไปเลยน่ะเว้ย ถ้าแกเห็นแกต้องชอบแน่”พูดจบยัยจูนก็ยื่นกระดาษที่มันเขียนเบอร์โทรศัพท์ของน้ำมาให้ฉัน พร้อมทั้งบรรยายสรรพคุณของอีตาน้ำซ่ะจนฉันอยากรู้ว่ามันโม้รึปล่าว

            “ขอบใจนะ แต่ฉันไม่กล้าง่ะ อยู่ๆจะให้โทรไปหาคนที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ แล้วถ้าโทรไปแล้วจะให้ฉันพูดกับเค้าว่าอะไรอ่ะ” ฉันบ่นให้พวกมันฟัง แต่มือกลับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเบอร์ของน้ำแล้วบันทึกไว้

            “โถ่ เพื่อนฉัน ไหนบอกไม่กล้า แล้วจะเก็บเบอร์เค้าไว้ทำไมย่ะ” โอ๋แขวะ

            “ก็แหม น้ำขึ้นก็ต้องรีบตักซิย่ะ” ฉันตอบ

            สักพักอาจารย์ก็มา วิขาเลขเนี่ยเป็นอะไรที่ฉันเกลียดสุดๆเลย พอเห็นตัวเลขแล้วจะเป็นลม แล้วยิ่งต้องมาเรียนวิชาที่เกรียดตอนเช้าด้วยแล้วมันยิ่งทำให้อยากหลับเข้าไปใหญ่

            “มีใหม่ให้รัก จะกลับมาหาทำไม…”เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นขณะกำลังเดินออกจากห้องเรียน ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วดูว่าใครโทรมา แล้วฉันก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่โทรเข้ามาคือ น้ำ

            “ฮัลโหล” ฉันรับสายและพยายามพูดให้เนียนที่สุดเพราะตอนนี้ฉันกำลังตื่นเต้นมาก

            “สวัสดีครับ นั้นปอยใช่มั้ยครับ”  ชายหนุ่มที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พูด

            “ค่ะ นี่ปอยค่ะ แล้วนั้นใครค่ะ” ฉันแกล้งถามเพื่อความแน่ใจว่าคนที่โทรมาคือน้ำ

            “เออ…ผมน้ำครับ เป็นเพื่อนจูน เมื่อเช้าจูนให้เบอร์มา จูนปอยว่าตอนนี้ปอยอกหักอยู่อยากให้น้ำช่วยรักษาแผลใจให้ปอยอ่ะ แล้วตอนนี้น้ำก็อยู่หน้าโรงเรียนปอยแล้วนะ ออกมาหาหน่อยซิครับ”

            “อ๊ะ หน้าโรงเรียนหรอค่ะ หมายความว่าไง จูนบอกให้น้ำมาหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัยบวกกับความเคืองยัยจูนที่ปากมากไปบอกน้ำว่าตัวเองเพิ่งถูกหักอกมา

            “อ๋อ ปล่าวครับ คือน้ำอยากรู้จักปอย แล้วก็อยากเห็นหน้าด้วย จูนบอกน้ำว่าปอยน่ารักมาก น้ำเลยอยากมาดูให้เห็นกับตานะครับ”

            “แล้วถ้าปอยไม่น่ารักเหมือนที่จูนบอกล่ะ น้ำจะทำไง”

            “ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ เอาเป็นว่าน้ำรออยู่หน้าประตูนะ รีบมานะครับ สวัสดีครับ” พอน้ำพูดจบก็วางสายไป

            ฉันรีบเดินออกจากห้องเรียนแล้ววิ่งลงบันไดไปยังชั้น 1 ทั้งๆที่ห้องเรียนของฉันอยู่ชั้น 6 (ยังตกใจตัวเองเหมือนกัน) แต่เพื่อผู้ชาย ปอยทำได้ค่ะ ระหว่างที่กำลังเดินไปหน้าประตูฉันก็เห็นว่ามีผู้ชายหน้าตาดีคนนึงยืนอยู่ นักเรียนที่เดินผ่านไปมาก็มองที่ผู้ชายคนนั้นเป็นตาเดียว ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นน้ำแน่ๆฉันแน่ใจเพราะยัยจูนบอกว่าน้ำหล่อมาก ก็หล่อจริงๆอ่ะ เห็นแล้วใจละลาย //>.<// ฉันรีบวิ่งไปทักผู้ชายคนนั้น

            “สวัสดีค่ะน้ำใช่มั้ยค่ะ” ฉันพยายามเก็บอาการดีใจไว้ ก็แหมหล่อลากขนาดนี้ถ้าได้เป็นแฟนน่ะสุดยอดเลย

            “เออ…ขอโทษนะครับ ปอยใช่มั้ยครับ”

            “ค่ะ หลิวค่ะ” กรี๊ดๆ เสียงน่ารักมากมายอ่ะ >.<

            “คือผมเป็นเพื่อนน้ำชื่อวันครับ ส่วนน้ำนะอยู่ทางด้านโน้นครับ” วันบอกพร้อมกับชี้ไปยังผู้ชายอีกคนที่กำลังเดินมา

            “ปอยยยย ยอย ยอย ยอย(เติมเสียงสะท้อนเข้าไปด้วย)” น้ำวิ่งมา(แบบสโลโมชั่น)พร้อมกางแขนออก (ถ้าเป็นในหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นน่ะ คงจะมีแบคกราวน์เป็นสวนดอกไม้อ่ะ) ฉันช็อคกับภาพที่เห็นมาก น้ำ…ผู้ชายที่จูนบอกว่าหล่อ ตอนนี้เค้ากำลังวิ่งมาหาฉัน โอ้ววพระเจ้า มันไม่จริงใช่มั้ย ทำไม … เค้าถึงได้อ้วน อภิมหาอ้วนขนาดนี้ ไหนล่ะความหล่อ ไหนล่ะเจ้าชายของชั้น ทำไมมีแต่ช้างน้ำตัวนี้ ทำไมกัน ( T-T ) น้ำยังคงวิ่งไม่หยุด เค้าใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้แล้ว ใกล้ ใกล้….

            “กรี๊ดดดดดด ไม่น้าาา”  -O-

            “โป๊ก”

            “โอ๊ย” >_< เจ็บอ่ะ ฉันรู้สึกว่ามีใครเอาอะไรแข็งๆมาตีหัวฉันอย่างแรง หรือว่าฉันช็อคกับตาช้างน้ำนั้นจนเป็นลมหัวฟาดพื้นไปนะ อืมๆ เป็นไปได้ มันก็น่าอยู่หรอกนะที่จะช็อค ใครไม่เป็นฉันคงไม่รู้หรอกว่ามันน่ากลัวขนาดไหน คิดแล้วยังสยองไม่หาย อ้าว…แล้วถ้าฉันเป็นลมจริงแล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ใครจะเป็นคนช่วยฉันกันนะ จะเป็นนายรูปหล่อคนนั้น หรือว่าจะเป็น…ตาช้างน้ำนั้น อึ๋ย!! ถ้าเป็นตาช้างน้ำแล้วฉันจะทำไงเนี่ย ฉันจะโดนมันทำอะไรรึปล่าว โอ้ย กลัวอ่ะ  =_=

            “นี่ ยัยปรมัยศ์ ตื่นได้แล้ว ตื่นๆ”

            เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ ใครหว่า หรือว่าจะเป็นคนที่ช่วยฉัน ไหนขอดูหน่อยดิ๊ ใครกันน้าจะมาเป็นเจ้าชายของฉัน ขออย่าให้เป็นตาช้างน้ำนั้นเลยนะ

“แว้ก !!!” ฉันลืมตาขึ้นแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น อาจารย์สอนเลขที่ขึ้นชื่อว่าโหดที่สุดในบรรดาอาจารย์ของโรงเรียนนี้กำลังยืนจ้องฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ อ๊ะแต่ว่าเมื่อกี้ฉันอยู่หน้าโรงเรียนนิ แล้ว…อ๋อ สงสัยเราจะฝันไป

            “เอ้อ โชคดีจัง” ฉันพูดกับตัวเองด้วยความโล่งใจ

            “นี่เธอ!! โชคดีอะไรกันฮ่ะ ลุกขึ้นยืนเดี๋ยวนี้”

            ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงคำรามของอาจารย์ ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่ากำลังเรียนเลขอยู่ -_-“ แย่แล้ว จะรอดมั้ยเนี่ยเรา ฉันยืนขึ้นตามที่อาจารย์บอก

            “เธอกล้ามากนะที่หลับในวิชาของฉัน ออกไปยืนข้างนอกเดี๋ยวนี้ เก็ทเอ้าท์นาวน์”

“ค่ะ ขอโทษค่ะหนูจะไม่ทำอีกแล้ว T-T” หูยอาจารย์ขา ยังมีอารมณ์มาเล่นมุขอีก -_-“ ฉันเดินออกจากห้องไปยืนข้างๆประตูแล้วคิดเรื่องฝันร้ายนั้น ถ้าน้ำกลายเป็นช้างน้ำจริงๆล่ะจะทำยังไงดี อึ๋ย ยิ่งคิดยิ่งสยอง

ไม่นานเสียงกริ่งบอกเวลาหมดชั่วโมงก็ดังขึ้น หลังอาจารย์เดินออกจากห้องฉันก็กลับไปนั่งที่รอเรียนวิชาต่อไป

“ปอย แกกล้ามากเลยนะที่หลับในวิชาของอาจารย์ปุ๊อ่ะ ‘จารแกโหดขนาดนั้นแกยังหลับลงอีก เชื่อเลยเพื่อนชั้น” จูนที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันบอก

“นั้นดิ แล้วแกฝันเห็นอะไรหรอ เล่นกรี๊ดลั่นห้องเลย” โอ๋ถามฉันที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่(ตอนนี้หน้าฉันคงเหมือนตูดอีกแล้วมั้ง)

“ก็…ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันฝันว่าช้างน้ำล้มทับอ่ะ =_=”

“ตายแล้วปอย!! แกฝันว่ายัยโอ๋ล้มทับแกหรอ น่าสงสารนะ เพราะถ้ามันเป็นเรื่องจริงแกคงไม่ได้มานั่งอยู่แบบนี้แน่ คงโดนหามส่งโรงพยาบาลแล้วแหละ แล้วไอ้ที่มันแบนๆอยู่คงจะแบนกว่าเดิมอ่ะ” จูนพูดแขวะฉันกับโอ๋

“กรี๊ด แกว่าฉันหรอนังจูน แกตายย” พูดจบโอ๋ก็วิ่งไล่จับกับจูนไปทั่วห้อง ส่วนพวกเพื่อนคนอื่นๆที่ได้ยินจูนพูดก็หัวเราะกันยกใหญ่

ลืมบอกไปว่ายัยโอ๋เพื่อนฉันมันอ้วน ตัวใหญ่มากถึงมากที่สุด แต่ว่าน้อยกว่าตาช้างน้ำในฝันนะ ยัยนี่นะปากตลาดมากมาย ถ้ามันรู้เรื่องอะไรสักอย่าง ทุกคนในห้องรวมถึงห้องอื่นด้วยรู้กันหมดแหละ แล้วเรื่องที่ฉันเลิกกับรอนคงกระจายไปทั่วแล้วมั้ง ส่วนจูน มันตัวเล็กผิดกับโอ๋ลิบเลย จูนมีเด็กในสต็อกเยอะมาก หน้าตาดีด้วยนะอิจฉามันอ่ะ แต่ไม่เห็นมันจะคบกันใครจริงๆซะที

            เฮ้อในที่สุดก็เลิกเรียนซะที ปกติฉันจะใช้เวลานานพอสมควรในการเดินทางกลับบ้านเนื่องจากบ้านฉันไกลจากโรงเรียนมาก ก็งงตัวเองอยู่เหมือนกันนะว่าจะมาเรียนไกลๆทำไม เหนื่อยก็เหนื่อย กว่าจะถึงบ้านก็มืดแล้ว เสียเวลาชะมัด แต่ทำไงได้ ก็เลือกแล้วนิจะเปลี่ยนใจได้ไง ระหว่างที่ฉันกำลังลงจากรถไฟฟ้าสถานีสุดท้ายเพื่อไปต่อรถเมย์ฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายหน้าตาดี(มาก)คนนึงนั่งหลับอยู่ (แต่หน้ามันคุ้นๆไงไม่รู้นะ) โอ้วพระเจ้าอยู่ดีๆท่านก็ประทานชายหนุ่มรูปงามมาให้ข้า ข้าดีใจยิ่งนัก ผมทรงรากไซที่กำลังนิยม ผิวเนียนขาว ริมฝีปากเรียวได้รูป น่าจูบยิ่งนัก เอ้ย!! ยัยหลิวคิดอะไรของแกเนี่ย ไม่ใช่เวลามาคิดลามกซะหน่อย ต้องรีบปลุกเค้าก่อน

            “นี่ คุณตื่นได้แล้ว สุดสายแล้วนะค่ะ” ฉันพูดพร้อมเอื้อมมือไปเขย่าตัวหนุ่มรูปงาม

            “…..” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก(เกี่ยวกันมั้ย)

            “นี่คุณ ตื่นได้แล้วค่ะ”

            หลังจากพยายามเรียกอยู่หลายครั้งก็ไม่ยอมตื่น เอ๊ะ หรือว่าเค้าจะเป็นอะไรไปแล้ว ไม่นะ ทำไมสวรรค์โหดร้ายเช่นนี้ ส่งหนุ่มรูปงามมาให้แต่กลับไม่ให้ชีวิตเค้า ท่านเอาชีวิตเค้าไปทำไมค่ะ >_< เอ๊ย ไม่ใช่เวลามาเพ้อเจ้อนิ แย่แล้ว ถ้าเค้าเกิดตายขึ้นมาจริงๆล่ะ หัวใจยังเต้นอยู่รึปล่าวเนี่ย และแล้วสมองอันชาญฉลาดของฉักก็สั่งการให้สำรวจดูว่าเค้ายังหายใจหรือไม่ แล้วฉันก็ตัดสินใจว่าจะเอาหูไปแนบกับหน้าอกชายผู้นั้นเพื่อฟังเสียงหัวใจ (แล้วทำไมต้องแนบกับหน้าอกด้วยล่ะวิธีอื่นก็มี) ในขณะที่ฉันกำลังยื่นหน้าเข้าไปนั้น ขา2ข้างก็เกิดอาการทรยศสะดุดกันเองซะงั้นทำให้ฉันล้มลงบนตัวหนุ่มรูปงามอย่างไม่ได้ตั้งใจ ( >.< ) อ๊าย แอบดีใจนิดๆ

            “โอ้ย !! หมูที่ไหนหล่นทับว่ะ” หนุ่มรูปงามสบถออกมา เขามองหน้าฉันอย่างงงๆและอึ้งนิดๆ สงสัยจะอึ้งในความสวยของฉัน อิอิ แต่เอ๊ะ เมื่อกี้เขาหาว่าฉันเป็นหมูนี่นา O_o

            “อ๊าย !! ตาบ้า !! หยาบคาบ ฉันไม่ใช่หมูนะย่ะ เชอะ ทำดีไม่ได้ดี” หลังจากที่ฉันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนด่า อาการบ้าผู้ชาย(หน้าตาดี)ของฉันก็หยุดกระทันหัน

            “ ....”

            “คนเค้าอุตส่าห์จะปลุก คำขอบคุณก็ไม่มีแล้งยังจะมาด่ากันอีก ตาบ้าเอ๊ย” พูดจบชั้นก็รีบเดินออกจากขบวนรถไฟ เพราะกลัวว่ายามบนสถานีจะมาไล่

            “เดี๋ยวซิ  นี่เธอ มาทำมิดีมิร้ายฉันแล้วจะหนีงั้นหรอ ดูนี่รอยบนหน้าฉันที่เธอทำไว้ จะว่าไง” หนุ่มปากเสียเดินตามออกมาแล้วร้องโวยวาย

            “รอยบ้าอะไร ฉันไปทำอะไรนายตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันแหวใส่

            “เธอตาเซ่อหรืออะไร รอยข่วนบนหน้าฉันนี่ไง เจ็บชิบเลย” ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อมองรอยข่วนที่แก้มของตานั้น(กลายเป็นตานั้นแล้ว) เออจริงด้วยมีรอยข่วนอยู่ สงสัยจะโดนตอนที่ฉันล้มทับมั้ง -_-“

            “ขอโทษด้วยล่ะกันไม่ได้ตั้งใจ”

            “เธอต้องรับผิดชอบใบหน้าหล่อๆของฉัน”

            “นายจะให้ฉันทำยังไง =_=”

            ตาบ้านั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วทำท่าครุ่นคิด ~~

            “หน้าตาดีใช้ได้ หุ่นก็..พอไหว เอางี้ฉันจะให้เธอมาเป็นแฟนฉัน”

            “จะบ้าหรอ แค่รอยข่วนนิดเดียว นายจะให้ฉันเป็นแฟนกับนายเนี่ยนะ” ตานี่ท่าจะไม่เต็มแฮะ กะอีแค่โดนข่วนนิดหน่อย แล้วทำไมต้องเป็นแฟนด้วย

            “นิดเดียวของเธอเนี่ยมันก็สร้างปัญหาให้ฉันนะ รู้มั้ยว่าหน้าหล่อๆของฉันมันทำเงินได้ขนาดไหน” อี๋ชมตัวเองหน้าตาเฉยเลย ถึงมันจะจริงก็เถอะแต่ไม่น่าเลยนะ

            “ขนาดไหนละย่ะ”

            “นี่เธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ” ตานั้นยื่นหน้าเข้าใกล้ๆหน้าฉัน แล้วทำหน้าฉงน(ทำหน้างงอ่ะ) อึ๋ยอย่าเข้ามาใกล้เซ่เขินน่ะ โอ้ยเห็นแล้วใจละลาย //>_<//

            “แล้วนายเป็นใครล่ะย่ะ ดังมากหรือไง”

            “ชื่อของฉันคือ ชิน พอจะคุ้นๆมั่งมั้ย” ชิน…หรอ อืม…นึกไม่ออกง่ะ  งืมๆ

            “ไม่เห็นรู้จักเลย”

            “อาน่ะ ( =_= ) ช่างเหอะยัยเซ่อ เอาเป็นว่าเอาเบอร์เธอมาแล้วฉันจะนัดเจอเธออีกที”

ตาบ้า อยู่ๆก็มาด่าว่าเราเซ่ออีก ฮึ่ย ตัวเองหล่อตายหล่ะ

“0-4070-15XX”

“อืม แล้วเธอชื่ออะไร”

“ปอย”

“ชื่อน่ารักดีนิ” ชินพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ และเป็นยิ้มที่กำลังจะทำให้ฉันหัวใจละลาย(อีกแล้ว)

“งั้น ฉันไปแล้วนะ นายมีอะไรก็โทรมาละกัน” ฉันบอกชินแล้วหันหลังเพื่อเดินลงบันไดรถไฟฟ้าแต่อยู่ๆนายชินก็จับมือฉันเอาไว้

          “เดี๋ยว ฉันทำให้เธอกลับบ้านช้า เพราะงั้นฉันจะขับรถไปส่งเธอที่บ้านเอง มันคงจะเร็วกว่านั่งรถเมย์” ชินยังคงจับมือฉันเอาไว้ทั้งๆที่ตัวเองพูดจบแล้ว ฉันเริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้าและมือข้างที่ชินจับไว้ ชินเห็นดังนั้นเลยทำให้เขาพลอยเขินไปด้วยจึงรีบปล่อยมือ และเดินนำไปยังรถเก๋งคันเก่งของเค้า

ระหว่างทางเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย และพอจะรู้ว่าชินเรียนอยู่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง และตอนนี้เป็นนายแบบชื่อดัง(มั้ง) มิน่าหล่ะ เค้าถึงบอกว่าหน้าเค้ามีค่ามาก อืมๆ ก็เพราะขายได้นี่เอง และคงเพราะเค้าเป็นนายแบบมั้งฉันถึงได้รู้สึกคุ้นๆหน้าเค้า สังสัยจะเคยเห็นตามนิตยสารวัยรุ่นละมั้ง แต่เรื่องรอยข่วนก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องแฟนเลยนิ ทำไมต้องเอาฉันไปเป็นแฟนด้วย หรือว่า…ฉันน่ารักขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย อ๊าย!! เขินจัง

พอมาถึงบ้านฉันก็รีบกินข้าว อาบน้ำแล้วเข้านอน เฮ้อ วันนี้มันอะไรเนี่ยทั้งฝันนั้นแล้วก็ตาชินอะไรนั้นอีก วันนี้คงนอนไม่หลับแหง ฟังเพลงดีกว่า ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปเปิดวิทยุแล้วนอนเพ้อต่อ แปลกน่ะ ทั้งๆที่ฉันกับรอนเรียนที่เดียวกัน แต่ทำไมวันนี้ทั้งวันฉันถึงไม่เจอเค้าเลยล่ะ หรือว่าเค้าจะหลบหน้าฉันน่ะ ช่างเหอะ ไม่เจอแหละดีแล้ว จะได้ตัดใจได้ เฮ้อ นอนดีกว่า

“มีใหม่ให้รัก จะกลับมาหาทำไม….” เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น

“ฮัลโหล” เบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ

“หวัดดี จะนอนรึยัง” อ๋อ นึกว่าใครตาชินจังนี่เอง

“ยังอ่ะ นอนไม่หลับ แล้วนายล่ะ ทำไมยังไม่นอนอีก นอนดึกเดี๋ยวไม่หล่อนะ”

“ก็ยังหน้าตาดีกว่าเธอละกันยัยหมู”

“อ๊าย มาว่าฉันทำไมเนี่ย ไม่มีอะไรทำหรือไงฮ่ะ ถ้าโทรมากวนจะวางแล้วนะ”

“โทษที ไม่ได้จะกวนแค่จะบอกว่าพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วเจอกันที่ รถไฟฟ้าหมอชิตนะ”

“ทำไมอ่ะ”

“จะพาไปเที่ยว โอเคม่ะ โทรมาบอกแค่นี้แหละบาย ฝันดีน่ะ ... ตู๊ด..ตู๊ด(เสียงโทรศัพท์)” พูดจบชินก็วางสายไปซ่ะงั้น

ไปเที่ยวหรอ น่าสนุกน่ะ รีบนอนดีกว่าจะได้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ อิอิ “คร่อก...ฟี้” (หลับไปอย่างรวดเร็วทันใจ O_o)