ตอนที่ 7 : Shotacon JANAI
If you were me
What cha' gonna do?
If you were
Some (Un)lucky lost child.
ฝันร้ายสินะ? รึเปล่านะ?
เคยรึเปล่าที่ในสมัยเด็กคุณเอง เคยพลัดหลงกับใครสักคน พ่อ? แม่? ญาติพี่น้อง? ที่คุณเคยจูงมือเขาอยู่ เดินผ่านเข้าไปในฝูงชนแล้วจู่ๆ คุณก็หลุดมือจากพ่อแม่ของคุณไปน่ะ
อ่า .. เข้าใจเลยล่ะ น่าจะเป็นฝันร้ายของใครหลายๆคนในวัยเด็กเลยใช่ไหมล่ะ? ตอนนั้นคุณกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?
เหมือนตอนนี้รึเปล่า?
ตอนที่คุณกำลังยืนร้องไห้อยู่ท่ามกลางฝูงชน ที่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเสียงร้องไห้เบาๆของคุณเลย
น้ำตาแห่งความเศร้าสร้อยของคุณนั้นไหลพรากออกมา แถมยังวิ่งไปตามทางเรื่อยๆเพื่อตามหาคุณแม่ของคุณ เส้นทางด้านหน้าที่ดูเหมือนจะยาวไกลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เด็กตัวเล็กๆอย่างคุณจะทำอะไรได้ล่ะ? จริงมั้ย? รู้แหละว่าถ้าหากคุณในตอนนี้ คุณเองก็คงอยากบอกตัวเองว่าทำไมแกไม่หยุดอยู่กับที่ เพื่อจะให้คุณแม่กลับมาหาคุณได้ง่ายๆล่ะ?
ใช่ แต่ตอนนั้นมันไม่ใช่คุณในตอนนี้ยังไงล่ะ
สองข้างทางในเมืองใหญ่ที่มีผู้คนชุกชุมที่คุณกำลังวิ่งผ่านมันไป สายตาน้อยๆของคุณก็พยายามมองหากล่องดวงใจของคุณไปด้วย คุณแม่ คุณแม่อยู่ไหนนะ?
ด้วยความที่ไม่ได้มองสองข้างทาง คุณก็วิ่งเข้าไปชนเข้ากับผู้คนที่วิ่งสวนมาเข้า
“ไอ้หนูระวังหน่อยสิ!”
คุณล้มลงบนพื้นด้วยสภาพที่ยังร้องไห้อยู่ แต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจคุณที่เป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆที่น่าจะแค่วิ่งซนหรอกนะ พวกเขาเองก็มีภาระ มีหน้าที่ของพวกเขาเหมือนกัน
จนสุดท้ายคุณเองก็หมดเรี่ยวแรง จนต้องไปนั่งร้องไห้ต่อบนเก้าอี้นั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
มือของคุณทั้งสองข้างยังคงขยี้ดวงตาน้อยๆที่แสนจะบอบบางของคุณอยู่จนมันแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย มันพร่ามัวไปหมด
คุณเงยหน้ามองไปบนทางเดินอีกครั้งหวังไว้ว่าจะพบเจอคุณแม่ของคุณที่น่าจะกำลังวิ่งตามหาคุณอยู่ในตอนนี้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น ตรงนั้นไม่มีใคร
พยายามจะใช้เรี่ยวแรงอันเล็กน้อยที่เหลืออยู่ของคุณ ลุกขึ้นและเดินตามหาคุณแม่ของคุณต่อไปในเมืองใหญ่ที่เดินทั้งวันก็ไม่น่าจะทั่ว
คุณแม่เคยสอนไว้ว่าคุณตำรวจอาจจะช่วยจับคนร้ายได้ แต่มันจะช่วยตามหาคุณแม่ให้คุณได้รึเปล่านะ? นั่นคือคำถามในหัวของคุณตอนนี้
แต่ถึงแม้จะช่วยได้ แต่คุณตำรวจอยู่ที่ไหนล่ะ? คุณเองที่เป็นเพียงเด็กน้อยจะไปตามหาฮีโร่อย่างนั้นได้ที่ไหนกัน?
ความสิ้นหวังเริ่มจะทำให้น้ำตาของคุณไหลออกมาอีกครั้ง อย่าโกรธตัวเองในตอนนี้เลยตอนเด็กๆใครๆก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
แต่แล้วก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ในขณะที่คุณกำลังยืนร้องไห้น้ำมูกโป่งอยู่ เสียงนั่นทำให้คุณหยุดร้องและค่อยๆเปิดดวงตาน้อยๆของคุณมามอง
และคุณก็พบเข้ากับหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่ง เธอดูสวย น่ารัก ผมยาวสีฟ้า ดวงตาเปล่งประกายเหมือนกับดวงดาวในยามค่ำคืน เธอกำลังนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าคุณ
“เกิดอะไรขึ้นหรอ?”
ดูเหมือนเธอจะเป็นคนเดียวในเมืองนี้ที่สนใจเด็กน้อยๆอย่างคุณล่ะนะ ซึ่งคุณเองคิดแบบนั้น คุณจึงค่อยๆอ้าปากของคุณและพยายามจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง
แต่ด้วยความที่คุณเองกำลังร้องไห้อยู่ เสียงสะอึกสะอื้นของคุณนั้นทำให้สิ่งที่คุณพูดออกมามันไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเลยน่ะสิ
“ใจเย็นๆก่อนนะ”
“อ้ะ ! รอแปปนึงนะ”
พี่สาวคนสวย เอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่จากในกระเป๋าสะพายใบเล็กๆของเธอ ก่อนจะขยับมาใกล้ๆคุณ
แต่คุณเองก็รับรู้ได้ถึงอันตราย? อ--เอ่อ ไม่ๆ คุณแค่ระแวงคนแปลกหน้าน่ะ
คุณเริ่มจะทิ้งระยะห่างจากเธอทันที
“ม-ไม่เป็นไรนะ? พี่สาวแค่จะเช็ดน้ำตาให้น่ะ”
“ไม่ได้จะทำอะไรจริงๆนะ!”
น่าสงสัยจริงๆ จะเป็นพวกลักพาตัวเด็ก แบบที่คุณแม่เคยสอนไว้รึเปล่านะ? แต่ถ้าแค่นี้ล่ะก็ไม่เป็นไรหรอก
ก่อนคุณจะค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆพี่สาวคนสวยนั่นและให้เธอเช็ดน้ำตาและน้ำมูกโป่งๆของคุณ
ซึ่งเธอเองก็อ่อนโยนกับคุณเอามากๆ รอยยิ้มของเธอปรากฎขึ้นในขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดใบหน้าอันบอบบางของคุณ ซึ่งรอยยิ้มของเธอนั้นมันสะกดคุณให้อยู่นิ่งๆได้เลยล่ะ
“พลัดหลงกับคุณแม่หรอ?”
“อืม .. เอายังไงดีนะ?”
คุณเองที่หยุดร้องไห้แล้วก็พอจะเล่าเรื่องราวและเหตุการณ์คร่าวๆ ให้พี่สาวที่กำลังนั่งฟังคุณอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“อืมม งั้นไปกับพี่สาวมั้ย?”
“ไม่ๆๆๆ พ-พี่แค่จะพาไปหาคุณตำรวจน่ะ จะได้ตามหาคุณแม่ให้ไง”
ถึงแม้จะดูน่าไว้ใจขนาดไหน แต่คุณเองก็ฉลาดมากพอที่จะทิ้งระยะห่างกับพี่สาวคนสวยนี่ไว้ เพราะคุณแม่เคยสอนไว้เสมอๆ
“เอาอย่างงี้มั้ย? งั้นเดินตามพี่สาวมาแล้วกัน ห่างๆก็ได้นะ”
“ถ้าเกิดว่า มีอะไรน่าสงสัยเธอก็วิ่งหนี หรือตะโกนเรียกให้คนช่วยเลย ดีมั้ย?”
“แต่พี่สาวน่ะแค่จะช่วยเธอจริงๆนะ ..”
ก่อนคุณเองจะตอบตกลงและเดินตามเธอเข้าไปในตัวเมืองอีกครั้ง ซึ่งก็ตามที่พี่สาวคนสวยบอก คุณเองเดินตามเธอไป ซึ่งเธอเองก็พยายามหลีกเลี่ยงเส้นทางเปลี่ยว และเดินตรงไปยังที่ที่มีคนเยอะๆเข้าไว้เพื่อให้คุณสบายใจ
และนั่นทำให้คุณรู้สึกอุ่นใจมากยิ่งขึ้น อย่างน้อยๆก็ตอนนี้ล่ะนะ
ซึ่งไม่นานพี่สาวก็ถึงด้านหน้าป้อมตำรวจตรวจการเล็กๆในเมือง ก่อนพี่สาวคนสวยจะหันมาหาคุณ นั่งลงยองๆตรงหน้าคุณและยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ทำให้คุณใจเต้นแรง
“ฮี่ฮี่ เห็นมั้ยล่ะพี่สาวบอกแล้ว”
“พี่สาวน่ะ รักเด็- อ-อ .. ช-ชอบช่วยเหลือเด็กๆอยู่แล้ว!”
“ป่ะ เข้าไปหาคุณตำรวจแล้วให้เขาช่วยตามหาคุณแม่กันเถอะ”
“เอ๋? พี่สาวน่ะหรอ?”
“โฮชิมาจิ ซุยเซย์จ่ะ”
To be continued …
O KAWAII KOTO ..
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ส่วนโชเน็นคือเด็ก ผช. อายุไม่เกิน 18ปี จ้า
STONK
LET'S GO!!!
ให้ตายสิ ชอบซุยจังเวอร์ชั่นนี้จริงๆ
daisuki!