ตอนที่ 4 : Another Butterfly
ฟุบุกิที่กำลังจะแย่ก็เริ่มใช้พลัง ไพ่ตายของเธอ ร่างกายเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงไปสีดำ อย่างช้าๆ ภูติผีของหญิงสาวที่กำลังจะพุ่งเข้ามาก็ถูกแรงอะไรบางอย่างกระแทกออกไปอย่างแรง
หญิงสาวเองก็มีอาการตกใจอย่างสุดๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าฟุบุกิออมมือไว้ตลอด เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายได้ข้อมูลไป แต่ดูเหมือนถ้าออมมือไปมากกว่านี้ เธอคงได้ตายจริงๆ
“น-นั่นมันอะไรกัน !!?”
“ฆ-ฆ่ามันซะ !!”
ภูติผีของหญิงสาวเข้าจู่โจมอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ผล พวกมันเข้าไม่ถึงตัวของฟุบุกิด้วยซ้ำ ตอนนี้ร่างกายครึ่งนึงของฟุบุกิเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีดำแล้ว ชุดคลุมของเธอเริ่มฉีกกระชากออกด้วยแรงปริศนา เผยให้เห็นผลึกแห่งความตายสีดำอยู่บนร่างกายของเธอ
“หัวหน้าคะ อย่านะคะ !!!”
โบตันที่วิ่งตามมาติดๆก็เห็นฟุบุกิกำลังเปลี่ยนร่างกายของเธอ เธอรีบตะโกนห้ามฟุบุกิทันที เธอรู้ดีว่าถ้าฟุบุกิอาละวาดที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น มันจะต้องเกิดหายนะแน่ๆ ทั้งตัวฟุบุกิเองและพวกพ้องของเธอ
“พวกเรากำลังจะถอยแล้วไปเถอะค่ะหัวหน้า !!”
ฟุบุกิที่พยายามตั้งสติ ก็ลดพลังของเธอลงและรีบวิ่งไปหาโบตัน เธอเองก็ไม่อยากเสี่ยงใช้พลังเช่นกัน
“พวกเขาอยู่ไหนโบตัน !?”
“พวกเราเตรียมจะออกจากเมืองแล้วค่ะ ทุกคนรอหัวหน้าอยู่นะคะ!”
“ไปกัน !”
ทั้งสองรีบวิ่งหนีหญิงสาวและภูติผีของเธอ ที่กำลังตกอยู่ในความสับสน เพราะเธอเองไม่รู้มาก่อนว่าฟุบุกิแท้จริงแล้ว เธอมีพลังอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
“ตามพวกมันไป !!”
เธอชี้นิ้วสั่งบริวารของเธอ ก่อนมันจะรีบพุ่งตามทั้งสองคนไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอเองก็อยากจะตามไปเช่นกันแต่ขาของเธอนั้นก้าวไม่ออก
ด้วยความบังเอิญเธอสบตาเข้ากับฟุบุกิ ในช่วงเวลาที่เธอจะกลายร่าง หนึ่งในวินาทีนั้น นัยตาของฟุบุกิ ปรากฎเป็นหน้าของซุยเซย์ที่กำลังยิ้มให้อย่างน่าสยดสยอง ภาพติดตานั้นทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างมาก
“นั่นมันอะไร .. ?”
หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเดินไปข้างหน้า พยายามจะตามไปแต่ก็ถูกใครบางคนด้านหลังเธอห้ามไว้
“รุ่นพี่รูเชียจะไปไหนคะ?”
ด้านหลังเธอปรากฎเป็นร่างหญิงสาวพร้อมเคียวยักษ์ขนาดใหญ่โตในชุดยมฑูต ผมสีชมพูดวงตาสีแดง
“ทำไมไม่รีบมาช่วยกันตั้งแต่แรกคาลิ?”
“อีกฝั่งนึงเราปะทะกับพวกทหารอยู่นะคะ ..”
“งั้นหรอ? แล้วยัยนั่นล่ะ?”
“เรียกฉันหรอค้าาา”
ด้านหลังของรูเชีย ปรากฎเป็นหญิงสาวผมสั้นสีส้มคนหนึ่งกำลังยืนพิงกำแพงซากตึกบริเวณนั้นอยู่
“เคียร่า คาลิ งานเสร็จแล้วหรอ?”
“ค่ะรุ่นพี่”
“เรียบร้อยแล้วค้าาาา”
“พวก Rhode Island ได้ตัวนักการเมืองไป พวกมันน่าจะรู้แล้วว่าเราจะบุก lungmen”
“บ้าจริง !”
“พวกเรากลับกันก่อนเถอะค่ะรุ่นพี่”
เคียร่าพูด
_________________________________________________
“แฮ่ก .. แฮ่ก ..”
ฟุบุกิและโบตันพยุงตัวกันรีบวิ่งตามกลุ่มของมิโอะไป ไม่นานก็สมทบกันได้ทัน
“เอ๊ะ!? ฟุบุกิซัง!?”
“ม-ไม่เป็นไรมิโอะ ฉันยังไหว รีบไปเถอะ!”
แต่ไม่นานสมุนของรูเชียก็ตามมาทัน มันมีมากกว่าปกติถึงสองสามเท่า และมันเริ่มจะดักล้อมพวกฟุบุกิเอาไว้
“อ-เอายังไงดีคะ !?”
มิโอะกำลังตกใจอย่างหนัก เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูก
“คุณมิโอะ พาหัวหน้าไปหนี !”
โบตันหิ้วปีกฟุบุกิมาส่งให้กับมิโอะ
“เอ๊ะ!?”
“บ-โบตันเธอจะทำอะไรน่ะ !!”
ฟุบุกิถาม
“ฉันจะยื้อมันไว้เองค่ะ”
“ฉันไม่อนุญาต !!”
“ถ้างั้นฉันขอขัดคำสั่งนะคะหัวหน้า ..”
โบตันหันไปมองหน้ามิโอะ พวกเธอรู้กันดีว่าต้องทำยังไงในสถานการณ์นี้ มิโอะและลูกทีมของฟุบุกิพยายามหิ้วร่างกายอันบาดเจ็บสาหัสของฟุบุกิ ซึ่งฟุบุกิพยายามขัดขืนแต่ทำไม่ได้
“ห-หยุดนะจะพาฉันไปไหน !!”
“ฟุบุกิซังเราต้องไปแล้วนะคะ !!!”
“ไม่ บ-โบตัน !!”
Operator ลูกทีมของฟุบุกิรีบตีฟ่าวงล้อมออกไป พาประชาชนและทีมของมิโอะรีบออกไปจากที่นี่โดยมีโบตันทิ้งท้าย และพยายามขวางพวกภูติของรูเชียเอาไว้
“โบตัน !!! ไม่นะโบตัน !! กลับมาเดี๋ยวนี้ !”
เสียงตะโกนของฟุบุกิ ยังดังอยู่ จนมันค่อยๆหายลับไปในป่า ตอนนี้โบตันกำลังเผชิญหน้ากับลูกน้องของรูเชียกว่า ยี่สิบตน เธอแทบไม่มีโอกาสชนะเลย
“เอาล่ะ ยังไงต่อดีล่ะทีนี้”
ลูกน้องของรูเชียเริ่มพุ่งเข้ามาจู่โจมรอบทิศทาง โบตันเองมีความสามารถสูงมากพอที่จะต้านทานมันไว้ แต่เธอเองก็ไม่สามารถต้านไว้ได้นานนัก เพราะจำนวนที่ต่างกันเกินไป เธอเริ่มได้รับบาดแผล และเริ่มบาดเจ็บ
“แฮ่ก .. แฮ่ก ..”
“พ-พวกแกน่ะ จะไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น !!”
โบตันยกค้อนปอนประจำตัวของเธอขึ้นมา ก่อนจะบิดที่ด้ามหัวค้อนออก ค่อยๆถอดชิ้นส่วนของค้อนทีละชิ้น จนในที่สุดก็มีดาบเล่มนึงตกลงมาจากด้านในตัวค้อน
เธอหยิบมันขึ้นมาและชี้ไปที่ภูติเหล่านั่น
“พร้อมยกสองแล้วรึยัง?”
“True Silverslash !!!”
_________________________________________________________
ฟุบุกิที่ถูกหิ้วปีกเดินมาไกล ก็หันกลับไปมอง เธอได้ยินเสียงเหมือนดาบกระทบกับอะไรสักอย่าง และมันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เหมือนตอนที่เธอบุกเข้าไปในเมืองของคิริว ที่โรงไฟฟ้านั่น ตอนที่เธอได้รับการช่วยเหลือจาก Silverash
“น-นั่นมัน True Silverslash หนิ !?”
“บ-โบตันใช้ความสามารถระดับสูงของ Silverash ได้ด้วยหรอเนี่ย ..”
พวกเธอหนีมาใกล้สักระยะหนึ่งแล้วก็หยุดพัก เพราะมี Operator บาดเจ็บจากการตีฝ่าวงล้อมมา มิโอะวางตัวฟุบุกิลงใกล้ๆกับต้นไม้ และเริ่มใช้พลังรักษาเธอ
ดวงตาดวงหนึ่งของมิโอะเริ่มส่องแสง แต่มันเป็นแสงสีฟ้า และสีเหลืองปะปนกันคนละข้าง ฟุบุกิที่มองอยู่ก็รู้ทันทีว่าเธอเองก็ติดเชื้อ
“มิโอะนี่เธอ ..”
“ค่ะ .. ก็เหมือนกันทุกคน เหมือนกับฟุบุกิซังแหละค่ะ”
“ง-งั้นหรอ ขอโทษนะ ..”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาล่ะอยู่นิ่งๆสักพักนึงนะคะ”
มิโอะจับมือของฟุบุกิ และพยายามส่งถ่ายพลังบางอย่างเข้าไปที่ตัวของฟุบุกิ แผลของเธอค่อยๆ สมานกันอย่างช้าๆ มันไม่ใช่พลังที่ดูเหวอหวาอะไร แต่นี่ก็มากพอที่จะทำให้ฟุบุกิตกตะลึงกับมัน
“ส-สมแล้วที่เป็นหัวหน้า Medic”
“ข-ขอบคุณค่ะ ..”
หลังจากรักษาเสร็จ มิโอะก็มีอาการหน้ามืดและเหมือนจะหมดสติ ฟุบุกิเองก็ต้องรีบประคองตัวไว้ เธอใช้พลังมากไปในการรักษาฟุบุกิ
แผลของฟุบุกิดีขึ้นแต่ก็ยังต้องได้รับการรักษาต่อ เธอพอจะเดินไหวแล้วตอนนี้ ทุกคนในทีมก็เตรียมจะเดินทางต่อ
แต่แล้วก็มีผีเสื้อสีฟ้าตัวหนึ่งบินผ่านหน้าฟุบุกิไป วินาทีนั้นเธอสะดุ้งเฮือกทันทีและรีบลุกขึ้นมองไปรอบๆ
“ฟุบุกิซัง?”
มิโอะเห็นฟุบุกิมีอาการแปลกๆ เธอจึงพยายามเรียก
“ที่นี่มีอะไรแปลกๆ มิโอะ ..”
“ม-หมายความว่ายังไงคะ?”
“ฉันสัมผัสได้ ..”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!
จู่ๆเสียงร้องโหยหวนของ Operator คนหนึ่งก็ดังขึ้น ทุกคนหันไปมองที่ต้นทางก็พบว่ามี Operator คนหนึ่งค่อยล้มลงอย่างช้าๆ
“เกิดอะไรขึ้น !!!?”
มิโอะรีบวิ่งไปดูคนเจ็บทันที
เธอพบว่าเขามีแผลฉกรรจ์ เหมือนถูกของมีคมขนาดใหญ่ ฟาดคมของมันลงไปที่กลางตัวของเขา
“มิโอะ !!”
ฟุบุกิรีบวิ่งตามไปสมทบ ในขณะที่ Operator คนอื่นๆ เริ่มตั้งแนวป้องกันเป็นวงกลมคุ้มกันประชาชนและทีมแพทย์อยู่ด้านใน
“ฟุบุกิซัง !! ดูนี่สิคะ !!”
“เอ๊ะ!!?”
“ม-ไม่ได้การแล้ว เราต้องรีบพาเขากลับฐานเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเขาไม่รอดแน่ค่ะ !”
“พวกเธอรีบไป ฉันจะอยู่ที่นี่เอง!”
“เอ๊ะ!? ทำไม?”
“ฟังฉันนะมิโอะ มันมีอะไรบางอย่างที่นี่อย่างที่เธอบอก และโบตันก็ยังอยู่ด้านหลังนั่น ฉันจะไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด”
“ต-แต่ว่า คุณบาดเจ็บหนักอยู่นะคะ!”
“พาพวกเรากลับไปมิโอะ อย่าให้ใครเป็นอะไรอีกเด็ดขาด นี่คือคำสั่ง!”
“ค-ค่ะ !”
“พวกนายไปกับมิโอะ รีบไปเร็วเข้า !!!”
หลังจากที่ทุกคนออกไป ฟุบุกิก็กำลังยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัดในป่า เธอพยายามใช้จิตสัมผัสของเธอ มองหาอะไรบางอย่างรอบๆตัวเธอ และเธอก็พบเข้ากับเงาของหญิงสาวผมสั้นคนหนึ่งพร้อมกับเคียวยักษ์ด้านหลัง
แม้จะเป็นเพียงเงาที่อยู่ไกลๆ แต่ฟุบุกิเองก็มองเห็นดวงตาที่เป็นสีแดงฉานของเธอ กำลังจ้องมองมาที่ฟุบุกิ และนั่นไม่ใช่สายตาที่ดูเป็นมิตรเท่าไหร่นัก
ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ฮ้าๆ ๆ ๆ ..
เสียงหัวเราะอันน่าพิศวงเริ่มดังก้องไปทั่วทั้งป่า ตอนนี้มีหมอกบางอย่างเริ่มลงมาปกคลุมบริเวณรอบๆตัวฟุบุกิ
เธอพยายามหันซ้ายหันขวาไปก็ไม่พบเจออะไร นอกจากต้นไม้และป่า
แต่เธอก็ต้องสะดุดอีกครั้งเมื่อมีผีเสื้อ สีฟ้าบินผ่านหน้าเธอไปพร้อมกับความรู้สึกเสียวสันหลังวาบจนทำให้ฟุบุกิหันหลังกลับไปมอง
คราวนี้หญิงสาวผมสั้นพร้อมกับเคียวยักษ์ในมือเธอกำลังยืนอยู่ด้านหลังฟุบุกิใต้ต้นไม้ในเงามืด และฉีกยิ้มให้เธอ
“น-นั่นมันอะไร!?”
To be continued …
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ยมทูต-ไก่ก็ยังคู่กันเยี่ยมๆ
ลูเซียหลอนซุยจัง
โบตันปักธงตายแต่เปิดบัตรทรูมันนี่ทัน
ฟุบุกิvsเจเลบิวตี้(?)น่ารับชม(อ่าน)เป็นอย่างมาก
รอฮะ
โบตัน จริงๆแล้ว คือ เทพทรู 555
โอยๆ หลายประเดนเกินตอนนี้ ชอบมาก
เห็นโบตันถือดาบนึกว่าจะใช้เอ็กซ์คาลิเบอร์ซะอีก///55555