ตอนที่ 3 : Butterfly
มิโอะพาฟุบุกิและคนของเธอเดินเข้าไปยังฐานลับเล็กๆ ในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่งที่อยู่บนเนินเขา
“ทำไมมีหมู่บ้านแบบนี้อยู่ในป่าด้วย?”
ฟุบุกิถาม
“จะบอกว่าป่าก็ไม่เชิงหรอกค่ะ มันก็อยู่ไม่ใกล้จากเมืองใกล้ๆนี่เท่าไหร่หรอก”
“แต่รอบๆนี่ก็มีแต่ต้นไม้ทั้งนั้นเลยนะ ..”
พวกเธอเดินเข้าไปด้านในอาคารหลังนึงก็พบว่าที่นี่มีประชาชนจำนวนนึงหลบภัยอยู่ มีเครื่องมืออุปกรณ์แพทย์ และมีผู้คนเดินไปมานับสิบ แต่ดูๆแล้วแทบจะไม่มีใครเลยที่มีอาวุธ
“เดี๋ยวนะ .. Operator ที่นี่ไปไหนหมด?”
“พวกเขา .. ไม่รอดค่ะ ..”
“เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณน่าจะได้รับรายงานมาแล้ว มันมีอะไรอยู่ในป่านี่ค่ะ .. พวกเราถูกส่งตัวมาอย่างเร่งด่วนมากจนแทบไม่มีข้อมูลที่นี่เลย”
“พวกสัตว์ติดเชื้อหรอ?”
“ใช่ค่ะ ด้านนอกนั่น มีทั้งพวกสัตว์ และมีอะไรบางอย่างด้วย”
“อะไรบางอย่างที่ว่า?”
“ค่ะ .. ผู้หญิงผมสั้นคนนั้น เธอมักจะดักโจมตีเราอยู่เสมอ”
“ข้อมูลล่ะ?”
“เท่าที่เรารู้ตอนนี้ไม่มีค่ะ แต่เธอมักจะโจมตีพวกเราเวลาออกไปช่วยเหลือคนเจ็บ”
“งั้นหรอ?”
ฟุบุกิยืนครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง เธอพยายามคิดหาความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น และนิสัยใจคอของผู้ติดเชื้อที่เธอเคยพบมา
“เป็นไปได้มั้ยที่เธอเป็นประเภทที่ต้องดื่มเลือดแบบฉันน่ะ?”
“เอ๊ะ? บ-แบบนั้นหายากมากเลยนะคะ”
“เธอโจมตีพวกเราตอนออกไปช่วยคนเจ็บ .. แสดงว่ามีอะไรบางอย่างดึงดูดเธอน่ะสิ”
“น-นั่นสินะคะ ..”
สักพักหนึ่งโบตันก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคน
“หัวหน้าคะ ฉันจัดกำลังป้องกันที่นี่แล้วค่ะ”
“ขอบคุณมากโบตัน”
ฟุบุกิหันไปหามิโอะ
“ภารกิจล่ะมิโอะ?”
“ยังมีประชาชนบางส่วนที่ยังติดอยู่ในเมือง พรุ่งนี้เราจะออกไปช่วยพวกเขาอีกครั้งนึงค่ะ”
“รับทราบ พวกเราจะไปด้วย”
__________________________________________
หลังจากที่พวกฟุบุกิมาถึง ทำให้ขวัญกำลังใจของทีมแพทย์ดูดีขึ้นมาก เพราะพวกเขาเองไม่มีอาวุธและไม่สามารถร่วมต่อสู้ได้ อีกทั้งยังต้องดูแลคนเจ็บอีกด้วย
ฟุบุกิกำลังยืนอยู่บนระเบียงอาคารแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน พยายามองไปรอบๆก็มีแต่ต้นไม้สูงปกคลุมไปหมด แต่บนท้องฟ้าด้านหน้าของหมู่บ้านนั้นยังคงมีควันไฟโพยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งยังมีเสียงปืน เสียงระเบิดดังขึ้นเป็นระยะอีกด้วย
เธอยกมือของเธอข้างนึงแตะที่ใบหูของเธอ รวบรวมสมาธิและเริ่มใช้พลังจิตของเธอ
“ซุยเซย์ ..”
สักพักหนึ่งเสียงที่เธออยากได้ยินมาตลอดทั้งวันก็ตอบกลับมา
“คิดถึงฉันหรอฟุบุกิ?”
“ป-เปล่า ฉ-ฉันแค่จะถามว่าภารกิจเป็นยังไงบ้าง?”
“จ้าจ้า ฉันโอเคตอนนี้กำลังนั่งรออยู่ในรถ พวกนั้นลงไปส่งของน่ะ”
“อ-อืม สบายจังเลยนะ”
“เสียงเธอดูไม่ค่อยดีนะฟุบุกิ เกิดอะไรขึ้น?”
“อืม ที่นี่ Operator ของเราถูกฆ่าไปหลายคนเลยล่ะ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง”
“ระวังตัวด้วยนะฟุบุกิ”
“อ-อืม อยู่แล้วล่ะ”
ทั้งคู่เงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนฟุบุกิจะเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“เธอมองเห็นพระจันทร์รึเปล่า?”
“ไม่นะ .. ฉันอยู่ในรถน่ะ”
“ง-งั้นหรอ?”
“มีอะไรรึเปล่า?”
“เธอรู้มั้ยพระจันทร์คืนนี้น่ะ .. มันสวยมากเลยล่ะ ..”
“เห .. จริงหรอ?”
“อ-อื้ม”
“ฉันก็รักเธอนะฟุบุกิ”
“อ-เอ๊ะ .. อ-อื้อ .. ล-แล้วเจอกันที่ฐานนะ ..”
“ดูแลตัวเองด้วยนะ .. ฟุบุกิ”
เธอลดพลังลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า กำลังใจในการทำงานของเธอกลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง
_______________________________________________
เช้าวันรุ่งขึ้นฟุบุกิแบ่งกำลังคุ้มกันส่วนหนึ่งเข้าร่วมภารกิจกับเธอ และอีกส่วนหนึ่งประจำอยู่ที่ฐาน โบตันและมิโอะก็ตามมากับเธอด้วย
พวกเธอเริ่มเดินเข้าไปในป่าตามเส้นทางที่จะเข้าสู่เมือง แต่พวกเธอก็พบว่าบริเวณนี้มีรอยเท้ามากมาย ซึ่งน่าจะเป็นพวกทหาร หรือพวกองค์กรสีขาวนั่น ทั้งสองฝ่ายยังสู้รบกันอยู่ตลอดทั้งคืน จนเสียงปืนเงียบหายไปในช่วงเช้า
“หัวหน้าคะ”
“มีอะไรโบตัน?”
“รอยเท้าพวกนี้ ..”
โบตันก้มลงมองรอยเท้าและเริ่มใช้ทักษะของเธอแกะรอยพวกมัน
“ด้านหน้านี้น่าจะเป็นจุดปะทะกันอีกจุดค่ะ”
“เราควรจะปล่อยให้พวกเขาสู้กันเองไปก่อนนะคะ พวกเราจะได้มีเวลาทำภารกิจของเรา”
มิโอะแสดงความคิดเห็น
“ไปกันเถอะโบตัน เราไม่ได้มาเพื่อสู้กับพวกเขานะ”
“ค่ะหัวหน้า”
พวกเธอเดินมาถึงสักระยะหนึ่งก็พบว่าด้านหน้าของพวกเธอเป็นทางออกจากป่าแล้ว สภาพเมืองที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอตอนนี้ดูไม่ได้เลย มันมีควันไฟ เศษฝุ่น ไฟไหม้อยู่แทบทุกจุดในเมือง บรรยากาศในเมืองตอนนี้แทบจะเป็นสีแดงส้ม มันช่างน่าหดหู่ใจยิ่งนัก
“โอ้ไม่นะ ..”
“เราทำอะไรไม่ได้แล้วโบตัน รีบไปกันเถอะ”
“ค-ค่ะ”
“นี่ภารกิจแรกของเธอรึเปล่า?”
“ใช่ค่ะหัวหน้า”
“โลกทุกวันนี้มันเป็นแบบนี้แหละโบตัน เรียนรู้ไว้นะ”
“ค่ะ!”
มิโอะนำทีมแพทย์และฟุบุกิเข้าเมืองไปทางลับๆแห่งหนึ่ง มันสามารถทะลุผ่านท่อน้ำของเมืองและขึ้นไปยังด้านบนได้ ผ่านทางอาคารแห่งหนึ่ง
“ยังไงต่อมิโอะ?”
“สักครู่นะคะ”
มิโอะหยิบอุปกรณ์แปลกๆขึ้นมาจากกระเป๋าของเธอ
“อะไรล่ะนั่น?”
“มันคืออุปกรณ์ส่งสัญญาณค่ะ เมื่อวานเราฝากไว้กับประชาชนของเราอีกกลุ่มหนึ่ง”
“เหมือน GPS ตามตัวสินะ?”
“ใช่ค่ะ”
ปิ้งงงงง … ปิ้งงง …
เสียงอุปกรณ์ดังขึ้น และมันยังแสดงจุดกระพริบบนเครื่องอีกด้วย
“ทางนี้ค่ะ!”
หลังจากตามสัญญาณไปพวกเธอก็เข้าไปยังอาคารแห่งหนึ่ง และก็พบกับประชาชนส่วนหนึ่งกำลังหลบภัยอยู่
“พวกเรามาช่วยแล้วค่ะทุกคน!”
“ฟังนะคะ ฉันอยากให้ทุกคนทำตามคำแนะนำของ Operator ของเราอย่างเคร่งครัด เพื่อความปลอดภัยนะคะ !”
ด้วยความชำนาญของมิโอะ เธอสามารถควบคุมและช่วยเหลือผู้คนได้อย่างรวดเร็ว ทำให้ทีมของฟุบุกิทำงานได้ง่ายขึ้น และเตรียมพร้อมออกจากพื้นที่แล้ว
ฟุบุกิและโบตันเดินนำหน้ามาก่อน พยายามมองหาเส้นทางและหลีกเลี่ยงการปะทะที่อาจจะเกิดขึ้น ณ ตอนนี้ในเมืองเงียบสนิท มันเงียบจนผิดสังเกต
“ทางนี้ค่ะหัวหน้า”
“ห-หยุดก่อนโบตัน ..”
เซ้นส์ของฟุบุกิที่ภายในร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือดอันเข้มข้นของซุยเซย์ ก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างและแน่นอนว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนัก
“หัวหน้าคะ?”
“รออยู่ตรงนี้โบตัน ถ้าพวกมิโอะตามมาให้นำพวกเธอไปอีกทาง ทางนี้ไม่ปลอดภัย”
“เอ๊ะ? หัวหน้าจะไปไหนคะ?”
“ฉันจะไปดูข้างหน้าสักหน่อย”
ฟุบุกิรีบวิ่งตรงไปยังด้านหน้า ซึ่งมันใกล้จะถึงทางออกของเมืองไปสู่ป่า แต่เธอก็ต้องหยุดที่สี่แยกแห่งหนึ่ง เธอมองไปรอบๆก็มีแต่ความว่างเปล่า แต่ความรู้สึกของเธอยังคงบ่งบอกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ที่นี่
เธอหลับตาลงและเริ่มใช้พลังของเธอเร่งประสาทสัมผัสให้ดีขึ้น ตั้งสมาธิ เธอยืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมา ฟุบุกิรีบชักดับของเธอออกมาและชี้ไปที่เสาไฟจราจรต้นหนึ่งใกล้ๆ
“ฉันรู้นะว่าเธออยู่ตรงนั้น เธอเป็นใคร?”
หลังจากสิ้นคำพูดของฟุบุกิ ก็มีผีเสื้อนับสิบตัวบินไปมารอบๆบริเวณ และไปรวมตัวกันบนเสาไฟจราจร ก่อนมันจะแปลงร่างเป็นหญิงสาวคนหนึ่งผมสีสั้นสีเขียว ดวงตาสีแดงน่ากลัว ยืนมองฟุบุกิอยู่
“Rhode Island สินะ”
“ทำไมถึงรู้จักพวกเรา?”
“เพราะพวกเธอคอยยุ่งกับพวกเราอยู่เรื่อยยังไงล่ะ”
“เดี๋ยวนะ .. เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?”
“เข้าใจผิดหรอ? วันนี้พวกเธอเข้ามาทำงานให้กับใครล่ะ?”
“ห-หมายความว่ายังไง”
หญิงสาวกลายร่างเป็นผีเสื้ออีกครั้ง ก่อนมันจะบินลงมาอยู่ด้านหน้าของฟุบุกิ ปรากฎเป็นร่างกายของหญิงสาวอีกครั้ง ฟุบุกิตกใจอย่างมาก นี่คือพลังอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน
“พวกเราคือ Reunion หรือองค์กรสีขาวอย่างที่พวกเธอเรียกนั่นแหละ”
“พวกเราไม่ได้มีปัญหาอะไรกับ Rhode Island หรอกนะถ้าพูดกันตรงๆ”
“แต่งานที่พวกเธอรับมาน่ะ มันคืองานที่กำลังช่วยเหลือศัตรูของพวกเรา”
“พวกเธอรู้รึเปล่าว่าคนที่พวกเธอมาช่วยในวันนี้น่ะ มันชั่วช้าขนาดไหน?”
“อะไรนะ!?”
ฟุบุกิถาม
“ส่งชิราคามิ ฟุบุกิ Operator ระดับ Elite มาทำภารกิจช่วยเหลือประชาชนธรรมดาเนี่ยนะ? เธอไม่คิดว่ามันแปลกหรอ?”
“คงจะโดนหลอกใช้มาอีกทีสินะ .. อย่างที่คิดไว้เลย”
“เธอพูดเรื่องอะไร? .. ธ-เธอรู้จักฉันได้ยังไง!?”
“ไม่ได้มีแค่พวกเธอหรอกนะ ที่มีข้อมูลสำคัญน่ะ และไอ้นี่ด้วย ..”
หญิงสาวหยิบเข็มฉีดยาหลอดหนึ่งออกมา ซึ่งมันมีของเหลวอยู่ด้านใน ก่อนจะยกมันขึ้นมาและฉีดมันไปที่คอของเธอ วินาทีนั้นดวงตาของเธอก็ส่องแสงสว่างมากขึ้น สีแดงๆในดวงตาของเธอเริ่มเข้มข้น บรรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนไป เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ
“อ-อย่าบอกนะ .. ธ-เธอก็ติดเชื้องั้นหรอ!!?”
ฟุบุกิตกใจอย่างมาก เธอเองเชื่อมาตลอดที่อามิยะพูดอยู่เสมอ ว่ามีที่ Rhode Island ที่เดียวเท่านั้นที่มียาระงับอาการ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้มันไม่ใช่แม้แต่น้อย
“จะวิ่งก็ได้นะ ฟุบุกิ ถ้าเธอทำได้ล่ะนะ”
“อ-อย่าดูถูกกันให้มากนะ!”
ฟุบุกิยกดาบของเธอขึ้น ส่งถ่ายพลังจิตของเธอไปยังดาบ และพุ่งเข้าใส่หญิงสาวอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็เปลี่ยนร่างเป็นผีเสื้อบินหลบหลีกฟุบุกิได้ทุกครั้งไป
“อย่าหนีนะ !!”
“ฉันไม่ได้หนีสักหน่อย”
ทันใดนั้นพื้นดินก็สั่นไหว และเริ่มเกิดรอยแตก มีอะไรบางอย่างกำลังคลืบคลานขึ้นมาจากใต้พิภพ มันมีลักษณะเหมือนคนแต่มีร่างกายสีดำ ดวงตาสีแดง มีรอยยิ้มที่น่าสยดสยองโผล่ขึ้นมากว่าสิบตน
“น-นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย !?”
“ขอให้สนุกนะฟุบุกิซัง”
ฟุบุกิไม่มีทางเลือกนอกจากเข้าปะทะ ดาบพลังจิตของเธอฟาดฟันลงไปที่ตัวประหลาดนั่น ทำให้ร่างกายของมันแตกสลายไป แต่มันก็กลับมาฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว และเริ่มจู่โจมกลับ
“อ-อะไรเนี่ย!?”
มีหนึ่งในตัวตนแปลกประหลาดนั่นก็ฟาดกรงเล็บของมันเข้าที่กลางหลังของฟุบุกิ ทำให้เธอล้มลงมีเลือดไหลนองบนพื้น เธอเริ่มเสียท่าแล้ว
แปะ .. แปะ .. แปะ .. แปะ
หญิงสาวกำลังยืนดูการต่อสู้และปรบมือให้ฟุบุกิที่กำลังล้มลงบนพื้นท่ามกลางวงล้อมของตัวประหลาดของเธอ
“ทักษะการใช้ดาบของเธอนี่มันสุดยอดไปเลยไม่ใช่หรอ? สมคำร่ำลือแล้วล่ะ”
“อ-แอ่ก .. อ-อะ- น-นี่มันอะไรกัน!?”
“พวกนี้น่ะหรอ? มันคือวิญญาณของพวกที่ตายไปแล้วไงล่ะ”
“อ-อะไรนะ!?”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เอาล่ะ เลิกเล่นกันสักที”
หญิงสาวชี้นิ้วไปยังฟุบุกิที่ล้มอยู่ที่พื้น
“ฆ่าเธอซะ”
To be continued …
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รูเชียดูopแฮะ แต่ก้น่าจะมีตุดอ่อนซักอย่างแหละ
( ･ω･)👍
ทำไมรู้สึกว่ามีคนบทจางเหลือเกินแทบจะเป็นธาตุอากาศแล้วนั้น///จะว่าไปใครหว่าที่บทจาง??
555555