ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สิ่งซ่อนเร้นในป่าลึก
ท่ามกลางความตกตะลึง ตามมาด้วยวินาทีที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่า
"ระวัง!!!" รัซตะโกน
ฉับพลันนั้นเอง ดเวอร์กี้(สัตว์ประหลาดที่มีลักษณะเหมือนคน เป็นทาสของพวกแดร็กคูล่า หน้าตาที่แท้จริงเป็นอย่างไรไม่ทราบ เพราะใส่หน้ากากปิดตลอดเวลา) ฝูงนึง วิ่งพุ่งตรงมายังกลุ่มของคนทั้ง 7
โดยไม่เสียเวลาพูดพล่ามทำเพลง แวน เฮลซิง ชักปืนธนูบรรจุหมุดเงินความเร็ว 5 นัดต่อหนึ่งวินาที กราดเข้าใส่พวกมัน
เมื่อเห็นการกระทำของผู้นำแล้ว มีหรือลูกน้องจะไม่ทำตาม ทั้งหมดชักอาวุธคู่กายของถนัดออกมา ดาหน้าเข้าใส่ศัตรู(ยกเว้นคาร์ล ซึ่งกำลังสวดมนต์ภาวนาอยู่หลังต้นไม้)
เกือบครึ่งหนึ่งของดเวอร์กี้ล้มตายด้วยปืนธนูคู่ใจมือซ้ายพระเจ้าไปแล้ว จึงเป็นเรื่องง่ายที่ทั้งห้าจะจัดการที่เหลืออีกครึ่งเสียให้สิ้นซาก
แต่พวกดเวอร์กี้แทบไม่ได้เข้าประชิดนักสู้ผู้กล้าเหล่านี้เลย พวกมันวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้ หนีไปยังอีกด้านหนึ่งของป่าจากที่มันออกมา ร็อบ รัซ และ วินซ์ สามหนุ่มคึกคะนอง วิ่งไล่ฆ่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะที่ต้องหลบวิถีมีดจากการขว้างของแซม ไปตลอดทางด้วย
คาร์ล เฮลซิง และ อลิเซีย จำต้องวิ่งตามทั้งสี่ซึ่งกำลังไล่ล่าทาสแดร็กคูล่ากลุ่มนั้นไปเรื่อยๆ จนดเวอร์กี้ที่เหลือ 5-6 ตัว ก็หายจากสายตาไปในที่สุด
"แปลกจัง" อลิเซีย สาวน้อยหน้าคมเข้ม ผมน้ำตาลสลวยกล่าว
"เจ้าก็รู้สึกหรือ" เฮลซิงถาม
"มัน.....ไม่สู้" คาร์ลพูดต่อ
"ถูกต้อง" เฮลซิงตอบ
"แต่นั่นก็น่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ" คาร์ลถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"มันก็จริงคะ แต่ก็ไม่เสมอไป" อลิเซียพูด
"เดินทางกันต่อเถอะ" วินซ์บอก
"นั่นสิ" ซาแมนต้า เสริม
"ทางไหนหละ" คาร์ลถาม
"นี่จะเป็นสิ่งที่มันต้องการรึเปล่านะ"
"ถ้าใช่ มันก็ทำสำเร็จแล้วหละคะ"
"อืม เสียสละน่าดูเหมือนกันนะ"
"ไม่หรอก มันไม่ค่อยมีสมอง เกิดเป็นทาสก็ต้องทำตามเจ้านาย"
"น่าสงสารเหมือนกันนะคะ"
"ลองเจอกับมันอีกที คงไม่สงสารมันหรอก"
การสนทนาระหว่าง เฮลซิง อลิเซีย และคาร์ล พลันทำให้นักสู้อีกสี่คนงุนงง
"ใครช่วยบอกทีคุยอะไรกันอยู่" ร็อบเอ่ยขึ้น
"ไม่สังเกตหรือว่ามันไม่สู้" อลิเซียถาม
"สงสัยมากไปมั้ง มันไม่สู้เพราะมันขี้ขลาดตะหาก" วินซ์พูด
"มันไม่ใช่แค่ไม่สู้ แต่ยังวิ่งหนีเอาเป็นเอาตายด้วย" อลิเซียพูดต่อ
"อาจเป็นเพราะมันกลัวพวกเรามากก็ได้" รัซเสริม
"ถ้ามันไม่มั่นใจว่าจะชนะ มันไม่มาโจมตีเรากระทันหันแบบนี้หรอกนะ" อลิเซียยังยืนยัน
"ทำไมหละ มันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ พอเห็นพวกเราเก่งกว่าก็เลยเกิดรักตัวกลัวตาย หนีไป"
"มัน จงใจ วิ่งให้พวกเราตามมาต่างหาก" คราวนี้เฮลซิงพูด ทำให้ทั้งสี่ไม่กล้าเถียงต่อ
"แต่ทำไมหละคะ" ซาแมนต้าถาม
"ข้าไม่รู้ เหมือนมันจงใจให้เราหลง แล้วก็ทำสำเร็จด้วย ตอนนี้มีใครรู้บ้างว่าเราอยู่ที่ไหน"
"พวกเจ้าหนะคึกคะนอง ไม่ไตร่ตรองให้ดีซะก่อน ไล่ตามมาแบบนี้ ทั้งข้าและเฮลซิงก็จนใจ ต้องตามมา ไม่งั้นก็จะหลงกันเป็นสองกลุ่ม" คาร์ลพูดเสริม
"ตอนนี้ก็สันนิษฐานได้หลายอย่างคะ ว่าจะแค่อยากให้เราหลง หรือมันมีอะไรปิดบังอยู่" อลิเซียเสนอ
"โดยส่วนตัวข้าขอเดาอย่างหลัง" เฮลซิงพูด
"อืม ไม่งั้นมันคงไม่ยอมสละชีวิตถึงขนาดเสี่ยงมาให้เราฆ่าตั้งฝูง" คาร์ลกล่าว ด้วยความครุ่นคิด
มันจะปิดบังอะไรกันนะ..........อะไรสำคัญถึงขนาดส่งกำลังมันมาตาย.....อะไร--ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเฮลซิง อยู่นานทีเดียว
**ปล. อาจจะอัพสัปดาห์ละครั้งนะคะ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็จะทำให้บ่อยที่สุดคะ
"ระวัง!!!" รัซตะโกน
ฉับพลันนั้นเอง ดเวอร์กี้(สัตว์ประหลาดที่มีลักษณะเหมือนคน เป็นทาสของพวกแดร็กคูล่า หน้าตาที่แท้จริงเป็นอย่างไรไม่ทราบ เพราะใส่หน้ากากปิดตลอดเวลา) ฝูงนึง วิ่งพุ่งตรงมายังกลุ่มของคนทั้ง 7
โดยไม่เสียเวลาพูดพล่ามทำเพลง แวน เฮลซิง ชักปืนธนูบรรจุหมุดเงินความเร็ว 5 นัดต่อหนึ่งวินาที กราดเข้าใส่พวกมัน
เมื่อเห็นการกระทำของผู้นำแล้ว มีหรือลูกน้องจะไม่ทำตาม ทั้งหมดชักอาวุธคู่กายของถนัดออกมา ดาหน้าเข้าใส่ศัตรู(ยกเว้นคาร์ล ซึ่งกำลังสวดมนต์ภาวนาอยู่หลังต้นไม้)
เกือบครึ่งหนึ่งของดเวอร์กี้ล้มตายด้วยปืนธนูคู่ใจมือซ้ายพระเจ้าไปแล้ว จึงเป็นเรื่องง่ายที่ทั้งห้าจะจัดการที่เหลืออีกครึ่งเสียให้สิ้นซาก
แต่พวกดเวอร์กี้แทบไม่ได้เข้าประชิดนักสู้ผู้กล้าเหล่านี้เลย พวกมันวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้ หนีไปยังอีกด้านหนึ่งของป่าจากที่มันออกมา ร็อบ รัซ และ วินซ์ สามหนุ่มคึกคะนอง วิ่งไล่ฆ่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะที่ต้องหลบวิถีมีดจากการขว้างของแซม ไปตลอดทางด้วย
คาร์ล เฮลซิง และ อลิเซีย จำต้องวิ่งตามทั้งสี่ซึ่งกำลังไล่ล่าทาสแดร็กคูล่ากลุ่มนั้นไปเรื่อยๆ จนดเวอร์กี้ที่เหลือ 5-6 ตัว ก็หายจากสายตาไปในที่สุด
"แปลกจัง" อลิเซีย สาวน้อยหน้าคมเข้ม ผมน้ำตาลสลวยกล่าว
"เจ้าก็รู้สึกหรือ" เฮลซิงถาม
"มัน.....ไม่สู้" คาร์ลพูดต่อ
"ถูกต้อง" เฮลซิงตอบ
"แต่นั่นก็น่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ" คาร์ลถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"มันก็จริงคะ แต่ก็ไม่เสมอไป" อลิเซียพูด
"เดินทางกันต่อเถอะ" วินซ์บอก
"นั่นสิ" ซาแมนต้า เสริม
"ทางไหนหละ" คาร์ลถาม
"นี่จะเป็นสิ่งที่มันต้องการรึเปล่านะ"
"ถ้าใช่ มันก็ทำสำเร็จแล้วหละคะ"
"อืม เสียสละน่าดูเหมือนกันนะ"
"ไม่หรอก มันไม่ค่อยมีสมอง เกิดเป็นทาสก็ต้องทำตามเจ้านาย"
"น่าสงสารเหมือนกันนะคะ"
"ลองเจอกับมันอีกที คงไม่สงสารมันหรอก"
การสนทนาระหว่าง เฮลซิง อลิเซีย และคาร์ล พลันทำให้นักสู้อีกสี่คนงุนงง
"ใครช่วยบอกทีคุยอะไรกันอยู่" ร็อบเอ่ยขึ้น
"ไม่สังเกตหรือว่ามันไม่สู้" อลิเซียถาม
"สงสัยมากไปมั้ง มันไม่สู้เพราะมันขี้ขลาดตะหาก" วินซ์พูด
"มันไม่ใช่แค่ไม่สู้ แต่ยังวิ่งหนีเอาเป็นเอาตายด้วย" อลิเซียพูดต่อ
"อาจเป็นเพราะมันกลัวพวกเรามากก็ได้" รัซเสริม
"ถ้ามันไม่มั่นใจว่าจะชนะ มันไม่มาโจมตีเรากระทันหันแบบนี้หรอกนะ" อลิเซียยังยืนยัน
"ทำไมหละ มันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ พอเห็นพวกเราเก่งกว่าก็เลยเกิดรักตัวกลัวตาย หนีไป"
"มัน จงใจ วิ่งให้พวกเราตามมาต่างหาก" คราวนี้เฮลซิงพูด ทำให้ทั้งสี่ไม่กล้าเถียงต่อ
"แต่ทำไมหละคะ" ซาแมนต้าถาม
"ข้าไม่รู้ เหมือนมันจงใจให้เราหลง แล้วก็ทำสำเร็จด้วย ตอนนี้มีใครรู้บ้างว่าเราอยู่ที่ไหน"
"พวกเจ้าหนะคึกคะนอง ไม่ไตร่ตรองให้ดีซะก่อน ไล่ตามมาแบบนี้ ทั้งข้าและเฮลซิงก็จนใจ ต้องตามมา ไม่งั้นก็จะหลงกันเป็นสองกลุ่ม" คาร์ลพูดเสริม
"ตอนนี้ก็สันนิษฐานได้หลายอย่างคะ ว่าจะแค่อยากให้เราหลง หรือมันมีอะไรปิดบังอยู่" อลิเซียเสนอ
"โดยส่วนตัวข้าขอเดาอย่างหลัง" เฮลซิงพูด
"อืม ไม่งั้นมันคงไม่ยอมสละชีวิตถึงขนาดเสี่ยงมาให้เราฆ่าตั้งฝูง" คาร์ลกล่าว ด้วยความครุ่นคิด
มันจะปิดบังอะไรกันนะ..........อะไรสำคัญถึงขนาดส่งกำลังมันมาตาย.....อะไร--ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเฮลซิง อยู่นานทีเดียว
**ปล. อาจจะอัพสัปดาห์ละครั้งนะคะ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็จะทำให้บ่อยที่สุดคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น