Transylvania

ลำดับตอนที่ #5 : ทิวาอันมืดมิด

ทั้งหมดเตรียมอาวุธใส่เสื้อคลุมหนังสีดำและน้ำตาลเข้ม(ยกเว้นคาร์ลที่อยู่ในชุดนักบวช)ก้าวลงจากเรือ จ่ายเงินสำหรับม้าคนละตัวแล้วควบเข้าไปยังตัวเมือง

"ให้ตายสิ เป็นอย่างที่คิดไว้เลย" รัซเซลพูด

"แย่กว่าอีกหละไม่ว่า" ซาแมนต้าเสริม

"ไม่เอาน่าแซม เธอคาดหวังว่าจะเจออะไรที่นี่กันฮะ" โรเบิร์ตพูด

"ก็มันแย่จริงๆ ที่ฉันพูดเนี่ยไม่ได้ใจฝ่อไปก่อนหรืออะไรซักหน่อย เธอก็เห็นแล้วหนิว่ามันเป็นยังไง เมืองนี้ร้างชัดๆ อย่างดีก็มีคนเหลืออยู่ไม่ถึงโหลหรอก ร็อบ" ซาแมนต้าตอบ

"............."

"ไปสำรวจกันหน่อยเถอะ" ในที่สุดอลิเซียก็พูดขึ้นหลังจากเกิดความเงียบเข้าแทรกเป็นเวลานาน

"รอคำนี้อยู่นานแล้วหละ" เฮลซิงพูดก่อนควบม้านำเข้าหมู่บ้านที่แทบจะร้าง และแทบจะมืดมิดทั้งๆที่ยังเป็นเวลากลางวัน

.........................................................................................................................
"อิกอร์!!! เจ้าทำตามที่ข้าสั่งเรียบร้อยแล้วหรือยัง" เสียงแผดลั่นของจอมปิศาจบุตรซาตาน ครึ่งคนครึ่งค้างคาวดังขึ้น

"ขอรับนายท่าน อิกอร์สั่งให้ดเวอร์กี้จัดการแล้ว" ทาสหลังค่อมผู้ซื่อ(บื้อ)สัตย์ตอบ

"อย่าไว้ใจมันเสมอไป! เจ้าต้องไปคุมด้วยตัวเองเข้าใจมั้ย!! ถ้างานนี้พลาดหละก็ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!!!!" วาจาอันแสนนุ่มนวลของซาตานน้อยบังเกิดขึ้นอีกครั้งในระดับเสียง 85 เดซิเบล

"ขอรับ ขอรับ แน่นอน อิกอร์จัดการแน่นอน ขอรับนายท่าน" เสียงอัน(เสแสร้ง)สุภาพมาจากอิกอร์ผู้ตอนนี้โค้งคำนับ แทบจะอยู่ในท่ามุดหัวลงดิน

"เจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังเป็นอันขาด!"

"........."

"ก็ไปเซ่ มาสะเออะเสนอหน้าอะไรอยู่แถวนี้ ไป!!"

"ขอรับนายท่าน"

"เรียกเจ้าสาวข้าเข้ามาด้วย อ้อ แล้วก็จำใส่กะโหลกที่บูดเบี้ยวของเจ้าไว้เลยว่าถ้ามีอะไรผิดพลาด เจ้าจะถูกสังหารด้วยมือและเขี้ยวของข้าเอง!"

หลังจากพ้นรัศมีอันตรายแล้ว

"อิกอร์ทำนู่น อิกอร์ทำนี่ เหอะ ถ้าข้าปล่อยให้ผิดพลาดขึ้นมาจริงๆหละก็อยากจะรู้นักว่า จะรอดมาฆ่าข้าได้รึเปล่าเถอะ" ทาสผู้ซื่อ"สัตว์"รำพึงอย่างมีน้ำโห

................................................................................................................................
"ปัญหามันอยู่ที่ว่า พวกนั้นมันหลบอยู่ที่ไหนหนะสิเฮลซิง" คาร์ลพูด

"แน่นอนว่ามันต้องไม่อยู่ที่เดิม คงไม่เสี่ยงให้เราตามไปเจออีกหละมั้ง" บุรุษนักฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ปิศาจตอบ

"ทำอย่างไรถึงจะเจอพวกมันคะ" อลิเซียถามขึ้น

"อยากเจอมากเลยเหรอครับ" วินเซนต์เอ่ย

"ถ้านั่นเป็นสิ่งที่เราตามฆ่าอยู่ก็คงใช้หนะแหละ วินซ์"

"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็ได้เจอ มันรู้ว่าเรามาถึงแล้ว มันฉลาดพอ และคงเตรียมรับมือไว้แล้วด้วย" เฮลซิงพูด

"ถึงอย่างไรเราก็ได้เปรียบนะเด็กๆ พวกมันจะกล้าก็เฉพาะเวลาไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นเท่านั้น อย่าลืม" คาร์ลพูด

"อ่อ งั้นเจ้าคงจะลืมอะไรไปบางอย่าง ตอนนี้ก็ไม่มีพระอาทิตย์....... หรือเจ้าเห็น"

"หา....ว่าไงนะ!!!"

"ตื่นเต้นจนลืมสังเกตรึไงท่านนักบวช ตั้งแต่เราย่างก้าวเข้ามา เจ้าเห็นแสงสว่างบ้างหรือยัง"

"จริงสินี่มัน....มันควรจะเป็นเก้าโมงเช้า....แต่ทำไม มืดขนาดนี้" แซมพูดอย่างกระวนกระวาย

"นี่....นี่มันหมายความว่ายังไงครับ คุณเฮลซิง" รัซถามอย่างวิตก

"คงไม่ใช่ว่า....พวกนั้น....พวกนั้น...." อลิเซียตั้งต้นพูด แต่ไม่อาจต่อให้จบประโยคได้

ท่ามกลางความตกตะลึงและอากาศเย็นยะเยียบ เฮลซิงตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เรียบเหมือนเช่นเคย "ข้ารู้สึกเสียใจที่ต้องบอกว่า ข้าคิดว่าเจ้าคิดถูกนะอลิเซีย ถ้าเจ้ากำลังจะพูดว่า พวกนั้นจัดการให้ที่นี่กลายเป็นเวลากลางคืนอย่างสมบูรณ์ตลอดเวลาไปเสียแล้ว"



**ปล.
- ชื่อตัวละครบางครั้งเรียกย่อบางครั้งเรียกเต็ม
- จะเห็นว่าบางทีก็แต่งได้ดูซีเรียส บางครั้งก็ไม่ใช่ แล้วแต่อารมณ์ของผู้แต่ง
- โปรดจินตนาการภาพไปด้วย มิฉะนั้นจะไม่ได้อรรถรสในการอ่านเลย
- แต่ละตอนค่อนข้างสั้น เนื่องจากนิสัยส่วนตัวของผู้แต่งที่ไม่มีความอดทนในการอ่านอะไรยาวๆติดต่อกัน