ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การตัดสินใจครั้งสำคัญ
"เจ้าไม่น่ามาเลยจริงๆ คาร์ล" เฮลซิงพูด
"ไม่หรอก ข้าหน่ะควรจะมาจิงๆเลยตะหากหล่ะ" คาร์ลตอบ
"แล้วเด็กพวกนี้...."
"เด็ก 5 คนนี้หน่ะเหรอ เป็นพวกกล้าบ้าบิ่นเหมือนเจ้าไงหล่ะ อาจจะกล้ากว่าด้วยซ้ำ"
"งั้นเรอะ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหล่ะ"
"ก็เจ้าหน่ะไม่กล้าออกไปสู้ แต่พวกนี้กล้าหน่ะสิ"
"เจ้าไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูด!!!"
"หึ ถ้าแอนนามาเห็นเจ้าตอนนี้จะว่ายังไงกัน"
"ออกไปซะก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน"
"ข้าไปแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"หรือจะให้ข้าใช้อย่างอื่นไล่"
"เจ้าหน่ะเคยต่อสู้มาด้วยกันกับแอนนาไม่ใช่เรอะ แล้วทำไม ดูเจ้าตอนนี้สิ ถ้าแอนนามาเห็นจะสมเพชแค่ไหน ไม่กล้าสู้แม้กระทั่งกับสิ่งที่ตัวเองชนะมาแล้วตั้งสองครั้ง"
"..........."
"คิดดูสิ เจ้าจะจัดการสิ่งนั้นไม่ได้เลยรึไง"
".........."
"เจ้าลืมแอนนาหมดแล้วหรือ"
ตาของเฮลซิงจับจ้องไปที่เด็กสาวคนหนึ่งเกินกว่าจะสนใจคำพูดของคาร์ล
"แล้วแต่เจ้าแล้วกัน ตามใจเจ้า เด็กๆพวกเราไปกันเถอะ"
"ได้โปรดเถอะคะคุณเฮลซิง ทำไมคุณถึงไม่อยากไปช่วยโลกไว้ละคะ นั่นเป็นงานของคุณตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่ใช่หรือคะ" เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้หญิงที่เฮลซิงกำลังจ้องอยู่ จนทำให้ผู้ถูกถามสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว
"ไปกันเถอะเด็กๆ เรือออกหนึ่งทุ่มนะ เราต้องไปเตรียมตัวกันก่อน"คาร์ลพูด เป็นอันว่าทุกคนต้องเดินตามเขาออกไปจากบ้านแห่งวีรบุรุษเสียแล้ว
คาร์ลหันมามองเป็นครั้งสุดท้าย
"จริงๆนะ ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะลืมแอนนาเสียแล้ว"
เฮลซิงยืนนิ่งจนประตูปิด เงี่ยหูฟังเสียงรถม้าของคนทั้งหกที่เคลื่อนที่ออกไป
".........เป็นไปได้หรือนี่.....ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย.....แต่ก็
.................................................................
"เห็นวี่แววเขาบ้างมั้ย" คาร์ลพูดอย่างร้อนรน
"เฮ้อ..ไม่เลยครับ"
"นี่มันกี่โมงแล้ว ร็อบ"
"ทุ่มครึ่งแล้วครับ"
"ให้ตายสิ" คาร์ลพูดอย่างหมดหวัง
"เราจะทำยังไงกันดีคะ"
"ทำไมเขาถึงไม่ยอมมานะ โธ่"
"ขึ้นเรือเถอะเด็กๆ เขาคงไม่มาแล้ว"
"ทำไม่คิดอย่างนั้นละคะ" เด็กสาวถามอย่างกังวลใจเป็นที่สุด
"เพราะเขาไม่เคยมาเสียหน่ะสิ ซาแมนต้า"
คาร์ลเดินนำทุกคนขึ้นเรือไป
"เฮ้อ....ทำไมเจ้าถึงได้ใจแข็งแบบนี้ แกเบรียล" คาร์ลรำพึง
"เราจะทำได้ไหมคะถ้าไม่มีเขา"
"ข้าไม่รู้เลย อลิเซีย ไม่รู้กระทั่งว่าถ้ามีเขาแล้วเราจะทำสำเร็จไหมด้วยซ้ำ"
"สำเร็จสิ"
" หา! นี่เจ้า"
"มากันช้าจริงๆ ข้ารออยู่นี่ตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้วนะ" เฮลซิงพูด
"ปัดโธ่ เจ้านี่มัน! ข้ารักเจ้าที่สุดเลย" คาร์ลพูดพร้อมกระโดดกอด
"พอแล้วๆ รีบออกเรือกันเถอะ สายมากแล้ว"
"ขอบคุณมากเลยคะ/ครับ คุณเฮลซิง"
"เจ้าตัดสินใจได้ถูกแล้วหล่ะแกเบรียล" คาร์ลพูดอย่างร่าเริง
"............หวังว่านะ" เฮลซิงพูดเบาๆกับตัวเอง
"ไม่หรอก ข้าหน่ะควรจะมาจิงๆเลยตะหากหล่ะ" คาร์ลตอบ
"แล้วเด็กพวกนี้...."
"เด็ก 5 คนนี้หน่ะเหรอ เป็นพวกกล้าบ้าบิ่นเหมือนเจ้าไงหล่ะ อาจจะกล้ากว่าด้วยซ้ำ"
"งั้นเรอะ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นหล่ะ"
"ก็เจ้าหน่ะไม่กล้าออกไปสู้ แต่พวกนี้กล้าหน่ะสิ"
"เจ้าไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูด!!!"
"หึ ถ้าแอนนามาเห็นเจ้าตอนนี้จะว่ายังไงกัน"
"ออกไปซะก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน"
"ข้าไปแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"หรือจะให้ข้าใช้อย่างอื่นไล่"
"เจ้าหน่ะเคยต่อสู้มาด้วยกันกับแอนนาไม่ใช่เรอะ แล้วทำไม ดูเจ้าตอนนี้สิ ถ้าแอนนามาเห็นจะสมเพชแค่ไหน ไม่กล้าสู้แม้กระทั่งกับสิ่งที่ตัวเองชนะมาแล้วตั้งสองครั้ง"
"..........."
"คิดดูสิ เจ้าจะจัดการสิ่งนั้นไม่ได้เลยรึไง"
".........."
"เจ้าลืมแอนนาหมดแล้วหรือ"
ตาของเฮลซิงจับจ้องไปที่เด็กสาวคนหนึ่งเกินกว่าจะสนใจคำพูดของคาร์ล
"แล้วแต่เจ้าแล้วกัน ตามใจเจ้า เด็กๆพวกเราไปกันเถอะ"
"ได้โปรดเถอะคะคุณเฮลซิง ทำไมคุณถึงไม่อยากไปช่วยโลกไว้ละคะ นั่นเป็นงานของคุณตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่ใช่หรือคะ" เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้หญิงที่เฮลซิงกำลังจ้องอยู่ จนทำให้ผู้ถูกถามสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว
"ไปกันเถอะเด็กๆ เรือออกหนึ่งทุ่มนะ เราต้องไปเตรียมตัวกันก่อน"คาร์ลพูด เป็นอันว่าทุกคนต้องเดินตามเขาออกไปจากบ้านแห่งวีรบุรุษเสียแล้ว
คาร์ลหันมามองเป็นครั้งสุดท้าย
"จริงๆนะ ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะลืมแอนนาเสียแล้ว"
เฮลซิงยืนนิ่งจนประตูปิด เงี่ยหูฟังเสียงรถม้าของคนทั้งหกที่เคลื่อนที่ออกไป
".........เป็นไปได้หรือนี่.....ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย.....แต่ก็
.................................................................
"เห็นวี่แววเขาบ้างมั้ย" คาร์ลพูดอย่างร้อนรน
"เฮ้อ..ไม่เลยครับ"
"นี่มันกี่โมงแล้ว ร็อบ"
"ทุ่มครึ่งแล้วครับ"
"ให้ตายสิ" คาร์ลพูดอย่างหมดหวัง
"เราจะทำยังไงกันดีคะ"
"ทำไมเขาถึงไม่ยอมมานะ โธ่"
"ขึ้นเรือเถอะเด็กๆ เขาคงไม่มาแล้ว"
"ทำไม่คิดอย่างนั้นละคะ" เด็กสาวถามอย่างกังวลใจเป็นที่สุด
"เพราะเขาไม่เคยมาเสียหน่ะสิ ซาแมนต้า"
คาร์ลเดินนำทุกคนขึ้นเรือไป
"เฮ้อ....ทำไมเจ้าถึงได้ใจแข็งแบบนี้ แกเบรียล" คาร์ลรำพึง
"เราจะทำได้ไหมคะถ้าไม่มีเขา"
"ข้าไม่รู้เลย อลิเซีย ไม่รู้กระทั่งว่าถ้ามีเขาแล้วเราจะทำสำเร็จไหมด้วยซ้ำ"
"สำเร็จสิ"
" หา! นี่เจ้า"
"มากันช้าจริงๆ ข้ารออยู่นี่ตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้วนะ" เฮลซิงพูด
"ปัดโธ่ เจ้านี่มัน! ข้ารักเจ้าที่สุดเลย" คาร์ลพูดพร้อมกระโดดกอด
"พอแล้วๆ รีบออกเรือกันเถอะ สายมากแล้ว"
"ขอบคุณมากเลยคะ/ครับ คุณเฮลซิง"
"เจ้าตัดสินใจได้ถูกแล้วหล่ะแกเบรียล" คาร์ลพูดอย่างร่าเริง
"............หวังว่านะ" เฮลซิงพูดเบาๆกับตัวเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น