นางแบบสุดเซี้ยว ซ่าส์สุดขีด

ลำดับตอนที่ #2 : *-....นายตัวร้าย...-*TOT

ความจริงร้านแห่งนี้ไม่ใช่ของคนใครอื่น เจ้าของร้านตัวจริง คือ พ่อกับแม่ของซีเฟียร์



พ่อแม่ของซีเฟียร์ไม่ค่อยมีเวลาว่างที่จะมาดูแลร้านนี้ เลยได้จ้างคนงานร้านมาดูแล



พ่อแม่ของซีเฟียร์เป็นเศรษฐีที่มีชื่อติดอันดับ1ใน10ก็ว่าได้ และซีเฟียร์เป็นลูกคุณหนูที่ไม่สามารถ



ทำทุกอย่างได้ด้วยตนเอง และซีเฟียร์ต้องการรู้ถึงการเป็นอยู่ของคนธรรมดาที่เธอไม่เคยได้ลองมาก่อน



จึงได้ปลอมตัวเข้ามาทำงานในร้านของตัวเองโดยไม่บอกใครแม้กระทั่งพ่อแม่ของเธอ



เธอไม่เคยคิดจะบอกใครเลยเหมือนกัน แต่คนที่ได้รู้เรื่องของเธอเข้าก็คือ เพื่อนร่วมงานของเธอ



‘อิ๋ง’ นั้นเอง และที่สำคัญเธอก็ชอบการทำอาหารและขนมต่างๆ รวมถึงการทำเครื่องดื่มด้วย



“ออ...... กาแฟมาแล้วค่ะ” ยังไม่ทันขาดคำ ฉันก็ได้สะดุดกับเท้าของตัวเองอีกข้าง



จึงทำให้กาแฟหกใส่เสื้อของเขา  เสื้อของเขาเลอะเทอะไปด้วยกาแฟ แถมเสื้อของเขามีแบรนด์ชื่อดังติดอยู่ด้วย



แล้วทีนี้จะทำยังไงเนี่ย TOT” เขาต้องไม่ชอบร้านของเราแนะเลย และจะต้องไม่มาอีกแน่ เราทำให้ชื่อเสียง



ของร้านตัวเองพังหรือเนี่ย ‘ไม่นะ..................................’ TOT;



“ว๊ากกกกกกกกก....ขอโทษค่ะ ฉันไม่ตั้งใจค่ะ ฉันซุ่มซามเองค่ะ ขอโทษนะค๊า TOT;”



ฉันรีบขอโทษขอโผยเขาโดยที่ไม่ได้ดูว่า หน้าของเขาที่มุมปากมีรอยยิ้มน้อยๆ



หรือว่าฉันคิดมากไปเองนะ สงสัยต้องคิดมากแน่ๆเลย -_-“



“ไม่เป็นไรครับ”  ^_^’’



“แต่เสื้อของคุณ................................” - -’’



“เอ๋...นี่คุณ” เจาอุทานอย่างดัง “ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องมาขอโทษผมแล้ว”



“และถ้าคุณพูดอีกคำผมจะโกรธคุณจริงๆก็ได้”



“ก็นึกว่าคุณจะโกรธนิ แล้วทำไมคุณต้องตะโกนใส่หน้าช้านนนนนนนนนนด้วยเล่า”



ฉันโมโหสุดขีดจนถึงกับหน้าแดง เขาเองถึงกับหยุดซะงัก



“เฮอะ..... นี่คุณช่วยให้เกียจผมหน่อยนะ ผมเป็นลูกค้านะคูณณณณณณณ” เขาพูดอย่างเสียงสูงโดยเน้นคำหลัง



“เชอะ ถึงเป็นลูกค้าฉันก็ไม่มีทางให้เกียรติ์ลูกค้าอย่างคูณหรอกนะ” ฉันพูดพร้อมส่งเสียงสูงแบบเขาบ้าง



“เจ้าของร้านคร๊าบบบบบบบบ  พนักงานคนนี้...................”



อุบ!  มือของฉันได้เอื้อมไปปิดปากนายนั้นได้สำเร็จ หลังจากนี้ฉันคงไม่มีวันที่ฉันจะเห็นว่านายนี่เป็นสุภาบุรุษ



แล้ว V_V” เพราะนิสัยอย่างเนี่ยนะใครจะชอบลง ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนดี แต่พอลับหลังเน่าสะไม่มี



ฉันปิดปากนายนั้นไว้ ไม่ใช่เพราะฉันกลัวนายนี้นะแต่ที่ฉันกลัวมากกว่าคือ



การที่ต้องออกจากที่นี้โดยที่ยังไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยต่างหากเล่า -___-”



แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมองดูฉันอยู่ยังไงอย่างนั้นแฮะ ฉันหันไปดูนายนั้น  



เอ๋...นายนั้นมองฉันอย่างแปลกประหลาด เหมือนมีดวงดาวอยู่ในตาของเขา O.O....



แปลกจัง! หรือว่าจะคิดไปเองอีกแล้วเนี่ย -_-’’  เขาได้ชี้มาที่มือของฉันเพื่อจะเป็นสัญญาณที่จะให้เอามือออก



แล้วฉันก็ทำตาม เพราะไม่อยากอยู่ใกล้เท่าไรหรอกนะ



“นี่คุณ ฉันขอร้องล่ะอย่าบอกเจ้านายฉันนะ” TOT;



“ก็ได้” ^__^



“เย้....เย้”  ^O^



“อยากเพิ่งดีใจไป” เขาพูดอย่างเบา



“ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”  ฉันหยุดซะงักที่เขาบอกว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เขาคิดจะทำอะไรของเขานะ



นายนี่เป็นคนโรคจิตแน่ๆเลย แล้วฉันจะทำอย่างไงเนี่ย ต้องมาเจอกะนายโรคจิตคนนี้อ่า TOT’’



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนนะค่ะ ที่ได้อ่านถึงตอนนี้กันแล้ว ยังไงก็ช่วยเม้นไม่ก็ส่งคะแนนเป็นกำลังใจให้หน่อยนะค่ะ



ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ แล้ว GrAce-StrONg คนนี้จะมาอัพเรื่อยๆนะค่ะ



ยังไงก็ต้องขอแรงสนับสนุนด้วยนะค่ะ



บ๊าย บาย ^O^\"