กรงนกสีทอง

“คุณหนูเจ้าค่ะ .... คุณหนู”

มีเสียงแผ่วเบาเรียกมาจากที่ไหนกันนะ ฉันคิด พลางบังคับให้เปลือกตาที่หนักเปิดออกมาอย่างช้าๆ

“.....”

ฉันจะพยายามดันกายขึ้นจากเตียงที่นุ่มฟู เอามือยกผ้าห่มสีขาว ที่นุ่มนวล สะอาด บ่งบอกถึงความใส่ใจของแม่บ้านที่คอยดูแลรักษาความสะอาดทุกวันออกจากกาย และเอาขาลงบนพื้นที่เย็บเฉียบ และเดินไปที่ประตูที่ปิดสนิทอย่างเชื่องช้า

“แอ๊ดดดด”

ฉันค่อยๆดันประตูออกไป และขยับตัวออกไปข้างนอก จมูกของฉันได้กลิ่นเหมือนโลหะที่ขึ้นสนิม กลิ่นคาวที่น่าสะอิดสะเอียด และกลิ่นของแก๊ส ปนเปกันไปหมด และก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไร ก็มีแสงจากทางด้านขวาเคลื่อนตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และแน่นอนมันควรปักเข้าหน้าฉันแทบจะในทันทีถ้าฉันก้มตัวหลบไม่ทัน มันจึงไปปักอยู่ที่ขอบประตูแทน 

“ใครนะ?”

ฉันถามออกไปด้วยเสียงที่นิ่งสงบ และดุดัน

“โอ๊ะ โอ ดูสิเราพบอะไร?”

ชายหนุ่มปริศนาพูดขึ้น พร้อมทั้งทำหน้าเจ้าเล่ห์และมองมาทางนี้ แต่เมื่อฉันพิจารณาใบหน้าของชายหนุ่มก็จำได้ทันทีว่าเค้าคือใคร

“ท่าน..ด.”

ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มผู้นั้นก็พุ่งตัวมา และแทงเข้าที่ท้องอย่างจัง โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว หลังจากนั้น ความรู้สึกเจ็บ ปวดร้าวก็เริ่มถาโถมเข้ามา เมื่อฉันเอามือไปจับเพื่อหยุดความเจ็บ ผู้ชายคนนั้นก็ถอนมีดออกจากท้องของฉันทันที

“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ท่านหญิงริเรีย”

ชายผู้นั้นพูดเสร็จก็เดินจากทันที ปล่อยให้ฉันที่เสียเลือดมาก จนเสียหลักเซล้มลงไปนอนกับพื้น สายตาของฉันพล่ามัว รู้สึกหนาวสั่น และตัดพ้อกับวาสนาที่พบเจอ เมื่อวานยังมีความสุขอยู่กับครอบครัว ไม่คิดว่าวันนี้ฉันจะมาจบชีวิตอย่างน่าสมเพชขนาดนี้ เมื่อฉันกำลังจะหลับตาลง ก็พบว่ามีร่างที่กองกับพื้นอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงพยายามเพ่งสายตามองร่างนั้นว่าเป็นใคร ฉันก็ค้นพบว่านั้นคือสาวใช้ส่วนตัวของฉันเอง ผู้ที่มาร้องเรียกอยู่หน้าห้องเมื่อซักครู่ และฉันก็ปล่อยตัว และหลับตาลงอย่างสงบ