คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ความทุกข์ตรมไหม้ในพระทัย
สินธุี้ไปทาแสไฟ้าหน้า
“พวเาไปถึอไฟแล้วอรับ”
“ระหว่านี้เ้าสืบหา่าวราวละแวนี้ไป้วย เผื่อว่าะมีนพบเห็นเ้าฟ้าเส็ไปทาใ สินธุ...เ้าเอ็ไม่เื่อว่า ะมีใรมาับพระอ์ไปใ่ฤาไม่
“อรับ”
“มีหลายเรื่อที่ทำให้้าเื่อว่า ทรเรียมารเอาไว้่อนแล้ว แม้ระทั่เรื่อที่เิึ้นับนบ้านลอมะเื่อ ลาทีอาะทรทราบระแะระายมา่อน ึพระำริหาทามาที่นี่”
สินธุเินามหลั รับฟัวามเห็นอเ้านาย และเห็นล้อยามเา
“่อนนี้้าอ่านลายพระหัถเลา ็พอรู้ว่า ไม่ทรปรารถนาะึ้นรอราย์ ทรเ็เี่ยวมาที่ะัพระราอำนาอันนำมาึ่พระราสมบัิทั้แผ่นินสิรินทร์” ุนราเสนารัษ์ลับหลัหันมาถาม “สินธุเ้า้อารใรไป้วยหรือไม่”
“ไม่อรับ ้าอม้าพันธุ์ีัวหนึ่เท่านั้น”
“อืม แ่ว่าะัารับน้อสาวอ้าอย่าไรี”
“ลับถึเรือนอพ่อท่านแล้ว พวเรา่อยไปปรึษาที่ท้ายสวน น่าะเหมาะอรับ”
“ไ้” ุนราเสนารัษ์มอหาน้อสาวอน พลาทอถอนใเป็นัวล
v
ุนฤทธิ์ธำร มุสัส แม่วทอและแม่วทิพย์ ไ้มารวมัวันอยู่หน้าอี้เถ้าระูอาวบ้านลอมะเื่อ
“แม่ว” ุนราเสนารัษ์ึออแม่วทอออห่าลุ่มนและระิบถามออไปร ๆ
“เ้ามีใแ่พ่อทอสุฤาอย่าไร ึไ้เศร้าโศถึปานนี้”
แม่วทอพยัหน้านิหนึ่แทนำอบ “เาาเราเร็วเินไป”
“ทำใเสียเถิหนาน้อพี่ พ่อทอสุไม่ใ่นที่เ้าัรอู่อยู่้วยไ้”
“อแ่เป็นนี็พอแล้วนี่๊ะพี่”
“เ้าเพิ่รู้ัเา รู้อย่าไรว่าเาเป็นนี แ่็เอาเถิ สัวันเ้าะลืมไ้เอ และมอหานที่เหมาะับเ้ามาว่า ีว่านะ” ุนราเสนารัษ์้มหน้าพูเบา ๆ “แ่้อไม่ใ่แมุสัสนั่น พี่ไม่อบที่มันมาอยิามเ้าเลย”
“เ่นนั้น พี่ับแม่ทิพย์็เ้าพวันไ้ล่ะ” แม่วทอหัวร่อ “พี่ทอสุเป็นเลอรัอพี่พี่รู้ัันมา่อน มิใ่ฤา”
“แม่ว เ้าไม่เหมาะับพ่อทอสุอ” เา้อนัยน์าอน้อสาว “เ้าเ้มแ็ พี่รู้นะว่า เ้าทำไ้ อย่าไ้เสียใับารายอพ่อทอสุนเนิ่นนานเินไป พี่หวัว่า พรุ่นี้ เ้าะยิ้มไ้และแ่มื่นืนมาโยเร็ว”
“้าอยามาเห็นอระูที่ว่านั่น เป็นเรื่อริฤาไม่” แม่วทอไม่ล้าบอวามริ
“เ้า็เห็นแล้ว และพี่ิว่านา้าบาทอุ่น ท่านเ้าุพระเทพาภร์ และาวบ้านที่นี่ ายไปพร้อมับวามลับบาอย่า ึ่เราะ้อ้นหามัน”
แม่วทอถอนหายใเฮือหนึ่ แล้วัสินใพู
“พ่อทอสุายรไหน ายอย่าไร”
“รู้ไปะมีประโยน์อย่าไร เาน้ำลไป แม้เป็นพระเี่ยวศึ ็หาไ้เี่ยวาทาน้ำไม่”
ุนราเสนารัษ์อบ ิว่าพอเอาัวรอไปไ้ราวหนึ่ “เาไม่มีทั้พ่อและแม่ แม้ว่าายไป พี่็ไม่น่าเร่เผาศพอเา เหมือนหลบหนีวามผิเ่นนี้” แม่วทอลั้น้อนสะอื้นในอ พยายามฝืนมิให้ร่ำไห้ออมา่อหน้านอื่น
ุนราเสนารัษ์ึน้อสาวนโเ้ามาโอบประอ “เ้าอย่าิมาเินไป มีทหารไม่น้อยที่ายโยไร้ที่ลบฝั และเป็นเหยื่ออสัว์ป่า พี่ำเป็น้อทำ....เอาเถิ พี่ะถอนทหาร และลับไปั้ที่เรือนอเรา”
สินธุบอนายอนว่าทุนพร้อมะลับไปั้หลัที่บ้านลอูบัวแล้ว ส่วนมุสัสนั้นสินธุแนะนำให้พัที่วัลอพระไรแล้ว่อยลับพระนรในวันรุ่ึ้น ฝีพายอเาน่าะเหนื่อยล้ามาแล้ว
v
ราวีสามอืนนั้นภายในวันาแ้ว ะทรพระบรรทมอยู่ภายในุิอพระธรรมพาทีพระเถราารย์พระเ้าแผ่นินสุริเยศทรื่นบรรทมแล้วยับพระวรายประทับนั่ พระวีีเียวลไปว่าเิม พระเถราารย์ำนวเลพระำลัามะาราศีพระบรมราสมภพ
“เป็นอย่าไร พระเถราารย์” พระเ้าสุริเยศทรรับสั่ถาม
“เหุใไม่ทรบอให้พระราโอรสไ้ทรทราบ”
“เรา....” พระอัสสาสะิั ทรไอออมาเป็นพระโลหิ
“ลอเวลาที่อามาไ้ถวายารสอนพระราโอรส ไ้รู้ว่า ทรห่วใยพระมหาบพิรมา”
“เาอยู่ับท่าน ทำัวีเพียนั้นเทียวฤา”
“พระมหาบพิร เ้าายเส็มาเรียนพระัมมัานับอามา เพราะทรปรารถนาะเป็นพระผู้ทรธรรมอย่าแท้ริ ามที่นา้าบาทอุ่นไ้ปลูฝัมาแ่พระเยาว์”
“นามีอิทธิพล่อิใผู้นึ่ไ้อยู่ใล้ิับนาเสมอ” พระเ้าสุริเยศรัสแผ่วเบา
“ับอามา อย่าไ้ทรปิบัพระอ์เออีเลย”
“พระเถราารย์ เรารันา และยัรันาอยู่เสมอ” ทรไอแรึ้น นพระวรายโยน พระเถราารย์ถลันเ้าประอ และับพระโลหิ “เมื่อืน นามาหาเรา”
“อย่าเพิ่รัสอะไรเลย พระมหาบพิร ทรบรรทมเสียเถิ”
“เรารอนผู้หนึ่อยู่ อยารู้เรื่อบ้านลอมะเื่อ ท่านบอให้พระสุนทรพานผู้นั้นมาหาเราที่นี่ในวันพรุ่”
“พระโอสถนี้อามาปรุึ้นมาเพื่อพระอ์ เสวยหมถ้วยนี้แล้ว พระอาาระีึ้น ”
พระเ้าสุริเยศรับสั่ทรแย้มพระโอษ์ “อนเ้าเฝ้าถวายพระโอสถพระราบิาอเรา นาปรุยาแล้ว็พูับพระราบิาอเราเ่นนี้เหมือนัน”
v
หัวเมือพระนรฝั่เหนือ อันมีบ้านลอพระยาไร บ้านลอูบัว บ้านลอมะเื่ออยู่ในอาัิอ พระพลเทพ พระยระบัร แว่ว่าวมาถึแ่เมื่อืนว่า มีหมายให้เ้าเฝ้า พระพลเทพึเรียมัวเอาไว้ เมื่อรับพระราโอารใส่เล้าฯ ็ลาเรือน ไปพร้อมับทหารวั
แสอาทิย์ยามอรุรุ่สาส่อท้อน้ำส่อประายระยิบระยับ แม่หิแ่ม ภรรยาอพระพลเทพ ส่สามีลเรือที่หน้าเรือน พอเรือลอยลาทาน้ำออปาลอพระยาไร แลส่สายา้วยวามเป็นห่ว
“ุพระ่วย!” นามอไม่เห็นศีรษะอสามี ะพริบาถี่ และยี้้ำเบาๆ พอพ้นลำแสพระอาทิย์เ้าหลบเาเม แลเห็นเป็นปิ ึ่อยหายใโล่ึ้น
v
พระที่นั่ไพทูรย์ ในพระราวัสุริยเทพ
พระพลเทพ นั่รอเ้าเฝ้า เ้ารมพิธีาร หลวพิพิธฤาร ็นั่รออยู่้วยเ่นัน
“ราบอรับ ุหลว”
พระพลเทพยมือไหว้และทัทาย่อน
“สวัสีุพระ” หลวพิพิธฤารยมือรับไหว้ “รอเ้าเฝ้าฤา”
“อรับ”
“เ้ามาเรื่ออะไร” หลวพิพิธฤารเอียศีรษะเ้าใล้ ระิบระาบามวิสัยใร่รู้ไปหมทุเรื่อ
พระพลเทพสั่นหน้า “้า็ไม่ทราบอรับ”
หลวพิพิธฤารำลัะเอ่ยปาถามัไ้อี พอีพระยาพิพิธสุนทร ราเลาธิาร้าวเ้ามา ท่าทาอิโรย
“พระยาพิพิธสุนทร” หลวพิพิธฤารยมือไหว้ น้ำเสียพินอบพิเทา
“อ้าว ุหลว็รออยู่ที่นี่้วยหรือ”
“อรับ”
“มาทำอะไร ้าไม่เห็นมีหมายลนัเวลาอท่านที่ะเ้าเฝ้า” พระยาพิพิธสุนทรไล่ปลายนิ้ว อ่านรายารบันทึ แล้วปิสมุลนั
“เ้าวันนี้ สมเ็พระพันปีมีพระบัาให้้ามาราบบัมทูลเิพระอัรมเหสีนันทวีไปที่พระำหนัสมเ็พระพันปีหลวอรับ ”
“ท่าน็รู้ว่า ้อลหมายนั อพระราานุา่อนทุรั้”
หลวพิพิธฤารเรว่าพระพลเทพะไ้ยิน ทำนัยน์าล่อแล่แล้วระิบริมหูพระยาพิพิธสุนทร “ทรไ้หยสีมพูเนื้อีมาิ้นหนึ่ มีพระประส์ให้พระอัรมเหสีทอพระเนร”
พระยาพิพิธสุนทรผศีรษะ นิ่วหน้าเล็น้อย
“หยสีมพูเป็นอ้อห้าม ท่าน็รู้มิใ่ฤา”
“ทุย่อมมี้อยเว้น” หลวพิพิธฤารบอ นัยน์าเ้าเล่ห์ลอลิ้
“พระอัรมเหสีพระประวร เส็ไปเ้าเฝ้า้วยพระอ์เอไม่ไ้ เ้าลับไปทูลรายานสมเ็พระพันปีามนี้เถิ”
พระยาพิพิธสุนทรไม่้อาร่อวามยาวออไปอี ึล่าวับท
หลวพิพิธฤารรู้ัวว่าถูสั่ให้ออไปาเพระราวัำใอำลาพระยาพิพิธสุนทร มิวายเหลียวลับมามอหน้าทุน
v
พระยาพิพิธสุนทร นำพระพลเทพไปเ้าเฝ้าเพาะพระพัร์พระเ้าอยู่หัวสุริเยศที่วันาแ้ว พระพลเทพถูับเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุทหารวั มีผ้าำลุมศีรษะไม่รู้ว่าำลัถูพาไปที่ใ
“อย่าถามอะไร ให้ทำามที่้าสั่เท่านั้น” พระยาพิพิธสุนทรพูน้ำเสียเย็นา
พระพลเทพอิไม่ไ้ว่า ที่นมานี้ ะเป็นเพราะเรื่อที่บ้านลอมะเื่อเป็นเหุหรือไม่ เห็นทีะทรลพระราอาานถึที่ายเป็นแน่ ะมีหนทาใรัษาีวิอนไ้บ้า ยิ่ิ็ยิ่ปริวิ เหื่อาฬึมไหลออทุรูุมน
เมื่อพระยาพิพิธสุนทร นำพระพลเทพมาถึ ็ทรื่นบรรทมพอี
พระเถราารย์เปิประูุิแ้มออู พอเห็นว่าผู้มาเป็นใร พยัหน้าบอให้รีบเ้ามา
พระยาพิพิธสุนทรถวายบัม “้าพระพุทธเ้า อเบิัวพระพลเทพเ้าเฝ้าพระเ้า้า”
พระพลเทพถูับนัุ่เ่าและถูศีรษะให้้มหมอบราบ พระยาพิพิธสุนทรถอผ้าลุมศีรษะออ
พระเ้าสุริเยศรับสั่ พระสุรเสียเหนื่อยล้า ทรระแอมไอแห้ ๆ สอสามรั้
“เยหน้าึ้น นั่ามสบาย เถิุพระ” พระยาพิพิธสุนทรถ่ายทอพระระแสรับสั่
พระพลเทพรู้สึหวาลัวระนประหม่ายแนึ้นยอรถวายบัม
พระเ้าสุริเยศรัสอย่าแผ่วเบา “บอ้ามาว่า ที่บ้านลอมะเื่อ เิอะไรึ้น”
“พระเ้า้า” พระพลเทพราบบัมทูล เรื่อราวที่เิึ้น
“มีทหารั้นพระเี่ยวศึ ื่อทอสุไ้น้ำายที่บ้านลอมะเื่อ เป็นผู้เียวที่ายาเหุาร์รั้นี้ พระเ้า้า”
ถ้วยเสวยพระโอสถาพระหัถ์อพระเ้าสุริเยศ แออเป็นสอส่วน
“ระไรนะ เ้าว่า นื่อทอสุน้ำายรึ”
พระเถราารย์ร้อถาม อย่าไม่ใร่เื่อ เาเอที่บอทาให้พระอ์ออไปาสิรินทร์ ทรยัอยู่ีแน่นอน แ่เาบอวามลับนี้ับใรไม่ไ้
“อรับ พระุเ้า” พระพลเทพอบ “เาิามไปเยี่ยมบ้านเิมอรับ พลาท่าน้ำาย เพียเป็นำบอเล่า หาไ้พบศพไม่”
“ฝ่าละออธุลีพระบาท” พระยาพิพิธสุนทรเปล่เสียนเป็นที่ระหน “พระโลหิอีแล้วอรับพระเถราารย์ ”
“ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไร พระเถราารย์ เ้าบอับเราอีที สุริยินทรา....สุริยินทรา ใ้ื่อสามันว่าอะไร”
“พระมหาบพิร เ้าฟ้าสุริยินทราทรใ้พระนามสามันว่า “ทอสุ” พระเ้า้า”
พระเ้าสุริเยศยัทรฝืนพระทัยรัสอย่าเ็บปว
“ทอสุ...สุริยินทราลูพ่อ”
“พ่อทอสุนั้น็ือ เ้าฟ้าสุริยินทรา เ้าฟ้ามุรา ุมารอสิรินทร์นร” พระพลเทพสะุ้สุัว ้มหน้าลและหมอบราบ รู้สึสะท้านหวาหวั่น ลัวโทษายะมาถึนและระูล ลำอแห้ผา ลืนน้ำลายลอยาเย็น
“เ้าบัอาพูเท็ับ้า เอามันไปประหารเสีย”
พระเ้าสุริเยศออพระบัา
“้า่อนพระเ้า้า หาเ้าฟ้าสุริยินทรา สิ้นพระนม์ริ ุนราเสนารัษ์ะ้อร้อนรน ส่นมาบอล่าวแ่อามาแล้ว” พระเถราารย์ปปิวามริเรื่อที่นลอบไปบ้านลอมะเื่อเารู้ีว่าเ้าฟ้าสุริยินทราำลัเส็ไปที่ใ
พระเ้าสุริเยศ ทรไอหอบอย่าเหนื่อยอ่อน เอนพระวรายลบรรทมราบ พระเถราารย์ยับเ้าไปใล้และถวายารูแลอย่าใล้ิ เหลือบามอพระพลเทพ แล้วเิเวทนา
“โทษผิอพระพลเทพเพราะไม่ไ้ทำหน้าที่ให้ี อเพียให้ปลออาพระยระบัร ถอยศุพระเป็นาวบ้านธรรมาและริบที่นาืน ทรโปรเว้นโทษเอาีวิเถิ พระมหา บพิร”
พระเ้าสุริเยศยปลายพระหัถ์โบยับสอที มีพระบัาแ่พระยาพิพิธสุนทร “อย่าให้มันพูเรื่อสุริยินทราออไปไ้”
“พระเ้า้า” พระยาพิพิธสุนทรรับใส่เล้า
“้าพระอ์ะไม่พูเรื่อเหล่านี้ับใรทั้สิ้นพระเ้า้า”
พระพลเทพแม้ถูปิปาไว้แ่็พยายามพูออมา
เาถูลุมศีรษะเหมือนเมื่อแร มาแล้วโนทหารสอนลาออไป
v
พระเ้าสุริเยศพระบรรทมไม่หลับระสับระส่าย พลิพระอ์ไปมา พระเถราารย์เฝ้าถวายารรัษาพระอ์อย่าใล้ิ
“ะไม่เส็ลับพระราวัสุริยเทพ ึ่สะวสบายว่าอยู่ที่นี้หรือพระเ้า้า”
“ท่านไม่อยาให้เราอยู่ที่นี่ฤา”
“อามามิบัอารู้สึเ่นนั้นับพระอ์ พระมหาบพิร เพียแ่ิว่า ทรหายมาเ่นนี้ พระอัรมเหสี อาะทรเป็นห่ว เ้าฟ้าสุริยินทรานั้นทรพระบุาธิาร าวสิห์ราศีประำพระอ์ำลัเลื่อนที่โรไลไปยั่าแน่าแว้น ะทรลับมา เพื่อบำรุรัษาสิรินทร์นรให้ยั่ยืนสืบไป พระมหาบพิรอย่าไ้ทรัวลพระทัยเินไปเลย”
“เป็นริเ่นนั้นหรือ” พระสุรเสียใสึ้น “เราเร็แ่ ว่า สุริยินทราะลับมาพระอนุาอมยโสอเรา ะเ้ามา่วิบัลลั์ไปเสีย่อน” พระเนรปิสนิท และพระอัสสาสะแผ่วเบาลไปทุะ
“พระมหาบพิร อามาใร่อบิบาเรื่อราวที่ทรบาหมาแ่่อนเ่าับสมเ็พระอนุาะไ้หรือไม่ ”
“พระุเ้า เราเรแ่ว่าหาไม่สู้รบันนายไป้าหนึ่ พระพินิวรนาถะมิทรยอมหยุยั้” รัสแล้ว ทรระแอมไอเป็นพระโลหิออมาอี
“อามามีเรื่อหนึ่ะราบบัมทูลทรทราบ หาไม่บอออไปในเวลานี้ เรว่าวามลับนี้ะทำให้แผ่นินสิรินทร์ หาวามสบไม่ไ้ และในทาร้ามวามลับนี้อาทำให้ไ้แผ่นินที่สบร่มเย็นลับืนมา็ไ้”
“วามลับอันใ ท่านะพูอะไร” ทรับพระโลหิแล้ว ทรไอแห้ ๆ อีรั้ พระภูษาห่มลุมเลื่อนหล่นาพระวราย “เหุใวามลับึมีอยู่มามายนั”
“เมื่อรั้ที่อามายัเป็นหลวราฤทธิ์ ิามสมเ็พระอนุาในารศึสรามอยู่นั้น ราวหนึ่อามาไ้พายเรือถวาย อามานั่อยู่ในเรือไม่เห็นว่า เรือนที่เส็เป็นเรือนอผู้ใ สมเ็พระอนุาและหินนั้น็ลับลเรือมาพร้อมันอีรั้ านั้น อามาพายเรือส่เส็ที่ท่าวัสิร”
พระเถราารย์ยิ้มและเล่าเรื่อถวาย่อ “นานั้นไ้ออไปาวัเส็ในรมฯ พระสวรร์วศ์ทิพาร รานั้นพระอนุาเพิ่เส็ลับาารศึ พอไ้รู้ว่านาหนีออาวั ็ทรออามหาทันที พระอนุาว่าะสืบหาัวนาพบเอ ็เป็นเวลาปีหนึ่ ทร่วยเหลือส่ลูน้อยอนาให้นอื่นเลี้ย ัวนาไ้ลับเ้ามาอยู่ในพระราวัแห่นี้ ทำหน้าที่พระพี่เลี้ยพระราโอรส”
“เป็นที่รู้ันอยู่ว่า สมเ็พระอนุาและนา้าบาทอุ่นรัใร่ันอยู่แ่เิม่อนที่ะเป็นนา้าบาทอพระอ์ นามีวาสนาไ้เป็นนา้าบาทอพระอ์แล้วเหุใเมื่อนาั้รรภ์พระโอรส พระอ์ึทรยอมให้นาออไปาพระราวัในสภาพอันน่าสมเพเวทนาเ่นนั้น”
ความคิดเห็น