คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : คนที่สาบสูญ
แม่ปุและบ่าวนอื่น่วยันบีบนวัวลึเส้นให้ผ่อนลายเนื้อัวเย็นเียบอแม่พิม่อยรู้สึัวีึ้นมา สภาวะึ่หลับึ่ื่น นาเห็นนา้าบาทอุ่นยืนมออยู่ที่ปลายเท้า พอเห็นันั้น ็ีใร้อเรียหา “แม่อุ่นมาหา้าแล้วฤา”
แม่พิมเินไปหาแม่อุ่น ในมืออแม่อุ่นถือลัไม้สลัสี่เหลี่ยมมีฝารอบ ยื่นส่อนั้นให้แ่แม่พิม “รับไว้เถิ แม่พิม”
“อะไร เ้าะให้อะไร้า ้าไม่เอาอ”
“อพ่อทรธรรม เ็บไว้ให้เา เสร็ารสำัแล้วเาะมาหาเ้าเอ เ้า็เอาให้เา”
“นี่อพ่อโอหรือ ไ้ ไ้” แม่พิมรู้เหุที่มาอสิ่นั้นแล้ว็ยินีรับ “็ไ้ ็ไ้ ้าะเ็บเอาไว้ให้เา”
“ลูอ้า ้อให้เ้าูแลอีแล้ว”
“ไม่เป็นไร ้าน่ะรัพ่อโเหมือนลูในไส้ ลูเ้า็เหมือนลูอ้า”
“อบใ” แม่อุ่นลับหลัหัน แล้ว่อยเลือนหาย แม่พิมวัมือร้อเรียหา
“แม่อุ่น แม่อุ่นะรีบร้อนไปไหน ถึเรือน้าแล้ว ใยไม่อยู่ให้นานอีสัหน่อย”
แม่อุ่นหายวับไปับแสเาสุท้ายแม่พิมมอไปทาไหน็มืมิิใเป็นัวลพยายามหาทาออให้พ้นาวามมืนั้น
v
่ำืนนั้น ในพระบรมมหาราวั เมื่อพระอัรมเหสีทรพระบรรทมแล้ว พระเ้าสุริเยศลอบเส็ลาพระที่นั่ไพลิน โยมีพระยาพิพิธสุนทรามเส็้วย
พระเ้าสุริเยศทรำับให้นำพระยระบัรหัวเมือั้นนอพระนรฝั่เหนือ เ้าเฝ้าในอนเ้าวันรุ่ึ้น อีทั้ทรให้เรียประุมเหล่าุนนาอำมาย์หารือเป็นารลับเรื่อาริามหาเ้าฟ้ามุราุมารสุริยินทรา พระราำริร่วมับเส็ในรมฯ สวรร์วศ์ทิพาร ห้ามแพร่พรายแ่พระอัรมเหสี
เส็พระราำเนินถึุ้มประูวันาแ้ว พระอารามหลว พระอนุาทรสร้าึ้น เพื่อเป็นอนุสร์้วยรัและอาลัย ะพระราำเนินอยู่นั้น ทรรู้สึเ็บปวแปลบปลาบ น้อฝ่าพระหัถ์ลไปบนพระอุระรพระหทัย เพราะวามทุ์โทรมนัสที่ัินพระทัย ทำให้พระเ้าสุริเยศทรพระประวรระเสาะระแสะมานานปี
ทรพบเห็นแม่อุ่นรั้แร รั้นั้นพระอ์ยัำรพระยศเป็นเ้าฟ้ามุราุมาร เมื่อราวพระราพิธีลอรบรอบวันพระราสมภพอพระราบิา แม่อุ่น ามเส็ สมเ็พระเ้าน้อนาเธอ รมหมื่นสวรร์วศ์ทิพาร มาในพระราพิธี้วย วามามอนาสะุพระทัยั้แรพบ เมื่อพระเ้าน้อยาเธอ รมหลวพินินรนาถ หรือพระอ์น้อย พระอนุา ราบทูลอพระราบิาให้โปรเล้าแ่ั้ “แม่อุ่น” เป็นนา้าบาทในอ์พระอนุา และอพระราทานปูนบำเหน็ให้ั้นยศแ่พระเทพาภร์ เป็นหลวเทพาภร์
ั้แ่ราวนั้น ทรมีพระราำริำัหอ้าแร่ลอเวลา สบโอาสที่เมือประเทศราทาใ้และะวันอสิรินทร์นรเี่ยวอันเป็นปึแผ่นและล้าแ็ึ้นทุะ ทรเพ็ทูลพระราบิาให้ส่พระอนุานำทัพออำราบหัวเมือเหล่านั้น เวลาห้าปีเศษ ที่พระอนุา ออไปรำศึรั้แล้วรั้เล่า
วันหนึ่ ะพระราบิาเส็พระราำเนินเล่นในพระราอุทยาน ทรสะุทาลาพระบาทล้มล ระูพระานุเลื่อนทรเ็บปวทรมานนั สมเ็พระเ้าน้อนาเธอ รมหมื่นสวรร์วศ์ทิพาร เส็เยี่ยมพระราบิา พร้อม้วยแม่อุ่น พระอ์เฝ้ามอนาอย่าหลใหล แ่นาพยายามหลบเลี่ยไม่ยอมเยหน้าึ้นมาแลพระอ์แม้สันิ หมายะับพระำหนัในัวแม่อุ่นแ่แล้วฤทธิ์อน้ำั์ยิ่ลับทำให้พระทัยฟุ้่านไม่อาหัห้ามพระทัยานาไ้เลย
v
พระเถรธรรมพาที พระเถราารย์ ในเ้าฟ้ามุราุมารสุริยินทรา เปิประูุิออมา ประหลาในั เมื่อพบว่าผู้มาเยือนยามมื่ำนี้ ือ พระเ้าแผ่นินสุริเยศ แววพระเนรโศรันท
“เริพร พระมหาบพิร”
“สุริยินทราอยู่ับท่านมิใ่ฤา” ทรพระสรวลเบา ๆ “เราเย้าท่านเท่านั้น รมหมื่นสวรร์วศ์บอวามริแ่เราแล้ว ”
“หาพระอ์ะทรมีพระราปิสันถารเนิ่นนานับอามา็มาประทับนั่้าในนี้่อนพระเ้า้า”
พระเถราารย์หันหลัลับเ้าไปในห้อแล้วนั่ัสมาธิหน้าอ์พระพุทธรูปประธาน พระเ้าสุริเยศเส็พระ ราำเนินถึ้าในห้อรับรอ
“ทรพระประวร พระหทัยและพระปัปผาสะอ่อนแร แล้วเหุใไม่ทรบรรทมพัผ่อน”
“เรานั้นป่วยที่ใ หาใ่ที่ายไม่ พระเถราารย์”
พระเถราารย์ยิ้ม “ทรรู้พระอ์เอี แล้วอนนี้พระอาารเป็นอย่าไรเล่า พระมหาบพิร”
“เรื่ออเราเอาไว้่อนเถิ พระเถราารย์ท่านรู้เห็นเป็นใให้สุริยินทราออไปนอพระนรฤา”
“มิไ้ พระมหาบพิร อามาไม่ไ้รู้มา่อนเลยพระเ้า้า”
“้าไม่ลืมอนะ พระเถราารย์ว่าท่านเป็นนอใร และ้าวระเื่อเ้าไ้ฤาไม่ ”
“้าพระอ์เมื่อัสินใบว ็เป็นศิษย์อถาแล้ว ไม่ไ้ิยึว่านเป็นออน แล้วยัะเป็นนอใรไ้อย่าไรเล่า” พระเถราารย์ยิ้ม เยือเย็น “พระอ์มีพระราประส์อย่าใึเส็ลมาถึที่นี่”
“ท่านไม่รู้ริฤา ว่า สุริยินทราไปที่ใ” พระเ้าสุริเยศทรลอใพระเถราารย์ และแสร้ทำเป็นสอบสวนูว่า ะอบไ้รับที่ทรทราบมา หรือะมีพิรุธอย่าใ
พระเถราารย์ยัไว้ึ่ท่าทีสบนิ่ ใบหน้าสุุมเยือเย็น ไม่ไ้สะทสะท้านอย่าใ
“ทรอำพราพระอ์ิามนาำนัลนหนึ่ ออไปในอนย่ำรุ่อวันำหนพิธีปลูหน่อพระศรีมหาโพธิ์”
“ท่านรู้เพียนั้น?”
“ทรปลอมพระอ์ ใ้พระนามว่า “ทอสุ” ทรพำนัอาศัยอยู่ที่บ้านลอูบัว”
ทรทบทวนพระนามปลอมอเ้าฟ้าสุริยินทราแล้วพระสรวล “ทอสุ”
“พระเ้า้า”
พระเ้าสุริเยศทรแย้มพระโอษ์
“ท่านเป็นผู้ทรศีลอย่าไร็ปเราไม่ไ้ เราึมาหาท่าน”
“ทรประทับอยู่ที่เรือนอท่านอีพระลั้น บุมา ึ่เป็นพ่ออนาำนัลนนั้น”
“นาำนัลนั่น เหุใึยอมให้ายที่นไม่รู้ัิามไปนถึเรือนอนาไ้เล่า หิร้อยทั้ร้อย็เป็นเ่นเียวัน ่าใ่ายนั” ทรประประันถึหิอีนาหนึ่
“ทรเ้าพระทัยผิแล้ว นาำนัลนั้น ื่อ แม่วทอ เป็นธิานโอพระลั้นน่อน ื่อนายบุมา ที่นามาในวันนั้น ็เพื่อมาพบับพี่ายอนา ”
“พี่ายอนาอยูในวันี้ฤา ใรัน”
“ุนราเสนารัษ์ นายอราอรัษ์อเ้าฟ้า พระเ้า้า พระมหาบพิร”
“นา็ยันับว่าีว่าหินนั้น” ทรปรายพระเนรไปทาเีย์บรรุอัิ ทา้านนอุิ
“ยัทรไม่ลืมโยมอุ่นฤาพระเ้า้า”
“ทำไม พระเถราารย์....เราเป็นเ้าีวิอาาประาราษร์ แ่ไม่อาเป็นเ้าหัวใอนา ทำไม?”
ทรยมือุมพระอุระที่เิม ปวแน่นึ้นเรื่อย ๆ
“พระมหาบพิร นาาไปนานแล้ว เหุใยัทรเ็บวามทุ์ไว้อยู่อี ทรบรรทม ่อนพระเ้า้า อามาะเรียพระยาพิพิธสุนทรมา่วย”
“ไม่้อเรีย” ทรปิพระเนรลอย่าอ่อนล้า
“ที่ทรเส็พระราำเนินมาหาอามาถึที่นี่ ็ือเรื่อนี้ ใ่ฤาพระเ้า้า”
พระเถราารย์เลื่อนพระเนยเ้ามาสอรอให้พระเศียร ให้พระอิริยาบถสบายึ้น
“พระราบัลลั์ะร้าษัริย์ไม่ไ้ พระเถราารย์ เราอให้ท่านามสุริยินทราลับมา”
“อย่าไ้ทรัวลพระทัยไปเลยพระเ้า้า ทหารบูรพาอารัษ์ไ้ออิามถวายารอารัาอยู่้วยแล้ว”
ทรยพระหัถ์โบไปมา ทรปิพระเนร และทรเพ้อพึมพำ “เาเป็นลูอเรา ฤาลูอพระพินิันแน่”
“พระมหาบพิร” พระเถราารย์ยปลายนิ้วึ้นอับริเว่อพระนาสิ พระอัสสาสะ พระปัสสาสะแผ่วเบาน่าวิ
v
พระยาพิพิธสุนทรนั่รออยู่้านนอเป็นเวลานาน รออยู่นระทั่พระเถราารย์เปิประูุิ
“พระบรรทมแล้ว พระอาารไม่สู้ีเลย ไนโยมึยอมให้พระอ์เส็มาถึที่นี่”
“แอบเส็ออมา ไม่มีผู้ใล่วรู้ออรับ พอี้าเอ็มีเรื่อวุ่นวายเ้ามา พวหัวเมือทาเหนือนั่นแหละ”
“พระอาารแปลไป ไม่เยทรเป็นเ่นนี้มา่อน” พระเถราารย์ ลา้อมือพระพิพิธสุนทร ให้ออห่าาบริเวที่บรรทม
พระยาพิพิธสุนทรถาม “แปลอย่าไรอรับ”
พระเถราารย์มวิ้ว สีหน้าปริวิ
v
ที่บ้านลอูบัว บ่าวบนเรือนบาาลไปแล้ว เหลือพระพลเทพ แม่ีบ ะอ้น บุเรือ และอิ่ม นั่เรียล้อมพูุยัน
พ่อบุมายัเอนัวอยู่นอาน และนึภาพในวามทรำรั้สุท้าย ่อนที่ะหมสิไป
“้าับนอ้าหมสิอยู่ในเรือนร้า แล้วพ่อทอสุเล่า พวเ้าแน่ใว่า้นหานทั่วแล้วฤา”
“้าว่ามัน้อมีนอยู่ที่นั่น พวท่านถูนหลอเสียมาว่าะเป็นผีน่ะอรับ” พระพลเทพให้วามเห็น
พ่อบุมารู้สึล้อยาม “่อนที่ะหมสิ เายั่วยประอ้า ้าำไ้ไม่ผิแน่เป็นพ่อทอสุับัว้าเอาไว้”
“พ่อทอสุนนี้เป็นใรล่ะ ุพระ” พระพลเทพถาม
v
ะอ้น บุเรือและอิ่ม ลอบสบาัน ทั้สามระหนนอสั่นวัแวนไปั้แ่ไ้ฟัว่า พ่อทอสุายแล้ว อนนี้ยิ่ไม่ล้าเปิเผยวามริแ่ผู้ใ
พ่อบุมาอบพระพลเทพ “พ่อทอสุเป็นทหารราอรัษ์ในวัพระเ้าฟ้าอเ้าฟ้ามุราุมารสุริยินทรา ั้นพระเี่ยวศึอรับ”
“อืม ำแหน่ยศศัิ์็ไม่น้อย เทียบเท่าุพระเทียว แล้วมาอยู่ับท่านไ้อย่าไรอรับ”
พระพลเทพยัสนใอยารู้เรื่ออพ่อทอสุ
“มาาพระนรเมื่อวันานโนุอแม่ทิพย์ ลูสาวนเล็อ้าเอ”
“ลูสาวนโออเรือนไปหรือยัอรับ”
“ยัเลยอรับ ยัเ็ทัู้่ นี่็เ้าไปอยู่วัเส็ในรมฯ พระสวรร์วศ์ทิพาร”
“อ้อ...อายุอานามสัเท่าใอรับ”
“ลูสาวนโ แม่วทออายุไ้สิบแป นเล็ แม่วทิพย์ยัเ็อายุเ้าสิบสี่ปีนี้อรับ”
“พอรู้่าวว่าพ่อทอสุนนั้น น้ำาย แม่พิม็เป็นลมล้มพับลไปเทียว” พระพลเทพวนลับมาที่เรื่อเิม
“พ่อทอสุฤา ้ายันึเสียใไม่หาย” พ่อบุมาถอนหายใ เสียายอนาอายหนุ่ม
ะอ้นึ่นั่ฟัเรื่ออยู่้วยัน ถึับน้ำาลอเบ้า นัยน์าแ่ำ
”เรื่อพ่อทอสุ อย่าไรพว้า็ะรอ่าวาท่านุน่อนอรับ”
พ่อบุมา พยัหน้าเห็น้วยับพ่อะอ้น
“พ่อทอสุเป็นทหารราอรัษ์ในวัพระเ้าฟ้า ้าทำให้นอพระอ์มีอันเป็นไป ะทรเว้นโทษายให้หรือะทรลพระอาา้าอย่าไร็ไ้ แ่อย่าไปลับลู้าเลย”
พระพลเทพถอนหายใ พลอยหนัใไป้วย “เ้าายพระอ์นี้พระริยวัระไม่่อยามเท่าใ พระอุปนิสัย็ยาะหยั่ ไ้ฟัมาว่าบรราุนนา้าใน ไม่ใร่ื่นมันนั ”
่าวลือในทาย่ำแย่เี่ยวับเ้าฟ้ามุราุมาร เป็นเรื่อที่าวบ้านุยันสนุปา หาไ้ึ้นรอราย์เมื่อใ าระสร้าศรัทธาเื่อถือแ่อาาราษระ้อเป็นพระภาริแร ๆ เลยทีเียว
พ่อบุมาไม่ไ้พูเออออ้วยพระพลเทพเพราะยััวลอยู่หลายเรื่อ แลูทหารที่ิามสามน แม่ีบ แม่้อยิ่ พ่อมิ่ และพ่อเหว ที่ผ่านเหุาร์เป็นายมา้วยัน ทุน่าูเหนื่อยล้า และเนื้อัวสปรมอมแมม
v
แม่พิมนั้น ฟื้นึ้นมาราหนึ่แล้ว ลับล้มป่วยลไปอี เนื้อัวร้อนรุม เพราะพิษไ้ พ่อบุมาเฝ้าูแลภรรยา้วยวามห่วใย...
ายราิอยู่ในใว่า เหุใวามรู้สึอนึหหู่และ่นเศร้าไม่เลิราถึปานนี้
“ลับมา่อนเพะ เ้าาย”
เสียอแม่พิมลอไรฟันเบา ๆ ฟัไม่ถนั พ่อบุมาเอียหูฟัใล้ ๆ
“เ้าาย…เ้าพูถึเ้าายพระอ์ใันแม่พิม”
พ่อบุมาวาฝ่ามือ อัหน้าผาอภรรยา เนื้อัวอนาเปียุ่มเหื่อ พ่อบุมา่อยหมั่นเ็อออย่าเบามือ
“พ่อ๊ะ” แม่พิมแะหลัมืออสามี “้ามีเรื่อะบอ”
“เรื่ออะไร เ้าเป็นไ้ เพ้อไปฤา”
“้าะ้อบอให้พ่อรู้”
“เ่นนั้น็บอมาเถิ รอฟัอยู่”
“พ่อทอสุ ที่แท้รินั้นือ เ้าฟ้าสุริยินทรา” แม่พิมไอัแ่ ออมารั้หนึ่
“เ้าว่าระไร” พ่อบุมาฟัไม่ใร่ถนั
“เ้าฟ้าสุริยินทราทรปลอมอ์เป็นพระเี่ยวศึมาอยู่ับเรา”แม่พิมร่ำไห้ ฮึ ฮึ
พ่อบุมาหน้าถอสี “เรื่อให่เ่นนี้ โทษวามผิเรามีแ่ายเ็ั่วโรเทียวหนาแม่พิม”
“้าิถึลู ในใอ้ามันแห้โหยอย่าไรพิล พ่อเอย” แม่พิมเริ่มเพ้อ น้ำาลอ
“ไหนะเรื่ออแม่อุ่นอี อุส่าห์มาเ้าฝัน ฝาให้้าูแลพ่อโ ้าะหาพ่อโให้เ้าาไหนัน แม่อุ่นเอย มิรู้หรือไร ว่าุพระเทพท่านมาเอาัวไปแล้วหายลับไปทั้าทั้หลาน” แม่พิมพิลาปรำพัน น้ำาเปียหมอน
“แม้แ่พระราโอรสที่เ้าเฝ้าถวายน้ำนม ทรมาประทับอยู่ับเราแท้ ๆ ยัทร....”
“พี่ห้ามเ้าิไม่ไ้ แ่แม่พิมเอ๋ย เมื่อราวรับฝาพ่อโนั้น แม่อุ่นว่าระไร ใรเป็นพ่ออพ่อโ พี่็รู้สึพิล ในิใอพี่ทำไมิถึพ่อโนัหนา”
“วันนั้น ้าำไ้ว่า แม่อุ่นอุ้มพ่อโไว้ในอ มีนแวเรือมานหนึ่ อีนเป็นายสูให่ ลุมผ้าอำพราหน้าา”
พ่อบุมาพยัหน้า “อืม เ้าำวันเิอพ่อโไ้ฤาไม่”
แม่พิมว่า “ำไ้ พ่อเิบเิวันันทร์ึ้นแป่ำเือนเ็ปีลู” แม่พิมนับนิ้วมือ
“พ่อโเิามหลัพ่อเิบสิบหวัน้ะพ่อ”
“รับวันพุธแรมเ้า่ำเือนเ็” พ่อบุมาเทียบวัน
นัยน์าอพ่อบุมาวาววาบึ้นมา
“นั่นมันวันเียวับที่พระศรีสุวรรลอบ่าราทูอแว้นมิศรา พระเ้าแผ่นินทรพระพิโรธ เพราะเป็นารหมิ่นพระเียริอพระอ์ และทำให้า้อ่อรอับแว้นมิศราเรื่อินแนทาพายัพโยสิ้นเิ สมเ็พระอนุาทรนำทัพเรือไปล้อมับพระศรีสุวรรนถึีรีปัะ และไ้ัวพระศรีสุวรรลับมาสำเร็โทษที่สิรินทร์นร”
“้วยเหุนี้ ินแนทาพายัพอเราึ้อแบ่ให้แว้นมิศราไป” แม่พิมพอนึออ
“ถู้อ โยใ้สันปันน้ำบนเทือเานาาเป็นแนวแบ่พรมแน”
“แล้วเหุใพระศรีสุวรร ึ่าท่านราทูนั่นเล่า”
“พระศรีสุวรรพอมาถึสิรินทร์ ไ้เ้าเฝ้าเพาะหน้าพระที่นั่ และบยาพิษที่่อนไว้ในปา ไม่มีใรไ้ล่วรู้วามริ” พ่อบุมาหยุทิ้่ว และื่มน้ำแ้ระหาย แม่พิมั้ใฟัเรื่อที่นไม่เยไ้รับรู้
“สมเ็พระอนุาทรวบุมัวพระศรีสุวรรลับมา ลอทานั้น เ้าไม่ิหรือ ว่าะทรสอบสวนเอาวามริไปบ้าแล้วหรือไม่”
“นั่นสินะ พระศรีสุวรรไ้ยาพิษมาาใรล่ะ หาะัินให้าย็น่าะทำเสียั้แ่อยู่รีปุระ เมื่อราวถูับไ้นั่นแล้ว” แม่พิมั้้อสัเ
พ่อบุมาว่า “ารเินทา ทาเรือาปัีรี มายัสิรินทร์ หาไม่ใ่ฤูมรสุม ใ้เวลาไม่เินสามเือน หาเอมรสุมเ้าแล้ว ้อแวะพัที่เมือท่า แถบทัษินานแรมเือน ใ้เวลาเือบห้าเือนึถึ...หาว่าายหนุ่มที่พาแม่อุ่นมาถึบ้านลอูบัว ือสมเ็พระอนุา ระยะเวลา็ลัวพอเหมาะ
ความคิดเห็น