คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : พระมเหสีนันทวดี
พระเ้าสุริเยศทรประทับนิ่ ทรล้อยามพระนิษาเ่นนั้น และทริถึเมื่อรั้แรเอแม่อุ่น เส็ในรมฯ ทรเล่าถวาย่อ
“แ่เิเรื่อประหลาึ้นที่บ้านลอมะเื่อนั้นเอ บุมา แม่พิม และนอพวเา่าหลับใหลสิ้นสิออยู่บนพื้นรร้านั่น ถึสอวัน ับสอืน รอนุนราเสนารัษ์และทหารเ้าไปพบแล้ว่วยออมา แ่สุริยินทราลับไม่ปราพระอ์อยู่ที่นั่นเพะ”
พระเ้าสุริเยศทรพระสรวล “น้อหิ เ้าหลลอีแล้ว” ไม่ทรเื่อว่าพระราโอรสทรหายพระอ์ไปริ ๆ
“แล้วะมีเหุผลใอธิบายเรื่อบ้านลอมะเื่อ และนบ้านลอูบัวที่นำเส็ไป่า็มีอันเป็นไปเ่นนั้นเล่าเพะ”
พระอัรมเหสีรับสั่อย่าร้อนรนัวลพระทัย
“ะเส็ประพาสที่ใในสิรินทร์นร็ไ้ แ่เหุใ้อไปที่นั่น ่าหาเรื่อเือร้อนเสียริ”
“ทรั้พระทัยะไปเยือนเรือนเิมอแม่อุ่นมัเพะ”
“ไปเยือนเรือนเิมอแม่อุ่น ที่นั่นไม่เหลือาอันใแล้ว”
พระอัรมเหสีรับสั่สวนลับทันวัน
เส็ในรมฯ ทรสับฟัแล้วสะุพระทัย พระเนรายแวววาบวูบหนึ่
“ทรทราบแล้วหรือเพะ บ้านลอมะเื่อไม่เหลือาอันใแล้ว” เส็ในรมฯ ทรัถามอย่าระมัระวั
“บ้านลอมะเื่อไม่เหลือาอันใแล้ว” พระเ้าสุริเยศทรทวนำอเส็ในรมฯ แล้วทอพระเนรยัพระอัรมเหสีอพระอ์ “นันทวี พี่็้อารรู้ที่น้อว่าเรือนอแม่อุ่นที่นั่นไม่เหลือาอันใแล้ว หมายวามว่าอย่าไร”
“หม่อมันไม่มีวามหมายอย่าใ อเพะ” พระอัรมเหสีทรลบเลื่อนพระอาารพิรุธ “แม่อุ่นอยู่ในวัหลว ็ทิ้เหย้ามานาน นระทั่นาาย แล้วเรือนอนาที่นั่น นป่านนี้ะยัอยู่ฤาเพะ”
“บ้านลอมะเื่อเป็นร้า ผู้นล้มหายายไปหมแล้ว หม่อมันมาที่นี่็เพื่อะให้เส็พี่ั้นไปสอบ้อเท็ริ และให้วามเป็นธรรมแ่นเหล่านั้น้วย”
“วามเป็นธรรมอะไร อาเป็น้วยโรระบา ึทำให้มีนายเป็นเบือเ่นนั้นไ้” พระอัรมเหสีทรท้วิ
พระเ้าสุริเยศทรมีพระปุาถามพระนิษา “น้อหิเล่าให้พี่ฟัทั้หม”
“มีเรื่อเล่าลืออาวบ้านปา่อปาว่า ยามใที่ผู้นแล่นเรือผ่านะมอไม่เห็นน้าใน แ่ไ้ยินเสีย าวบ้านละแวนั้น่าหวาลัว มีบ้าบานที่เ้าไปเยี่ยมเยียนาิพี่น้ออน พอออมาาที่นั่นเป็นอันเสียสิไป หม่อมันั้้อสสัยว่า ผู้นที่หลเ้าไป มีอันเป็นไป็้วย้อไสยศาสร์สะวิาเป็นแน่”
พระอัรมเหสีทรระหน พระพัร์เผือ แ่เพียรู่เียว ยัพอทันที่เส็ในรมฯ ะทรสัเเห็น
พระเ้าสุริเยศรัสหารือับเส็ในรมฯ “บ้านลอมะเื่อนั้น เป็นบ้านเิอแม่อุ่น เมื่อเิเหุร้ายเ่นนี้แ่ราษร เหุใหัวเมือไม่รายานึ้นมา ให้พระยาพิพิธสุนทรไปูถีว่าใรเป็นพระยระบัร”
“เพะ เส็พี่”
“หม่อมันอส่เส็เพียนี้” พระอัรมเหสีรับสั่ พระเนรุ่นมัว “รั้หน้า หาะมาทรเยี่ยม ออย่าไ้นำเรื่อร้อนพระทัยมาเล่าถวายอีเลยเพะ”
v
เส็ในรมฯ พระสวรร์วศ์ทิพาร พระำเนินออไปนอห้อพระบรรทม พลาพระำริว่า พระอัรมเหสีทรมีพิรุธผิสัเ ะลับพระำหนัไปในยามนี้ ็ยัทรรู้สึ้าาในพระทัย หา้อาระเห็นให้ัเนมาว่านี้ พระอ์ะ้อย้อนรอยเส็ลับเ้าไปให้ห้อพระบรรทมอีรั้ ทรอิพระอ์แนบบานพระทวาร และ่อนอยู่หลัพระสูร
พระอัรมเหสีประทับนั่ไม่ใร่ิ พระเ้าสุริเยศรับสั่ถามอย่าห่วใย
“เป็นห่วสุริยินทราฤาไร”
“หม่อมันสสัยว่า ผู้บาร่านบ้านลอมะเื่อะเป็นนในวัอเราเพะ”
พระอัรมเหสีทรสัเว่า พระสวามีทรสับฟันิ่อยู่ เาพระทัยไม่ใร่ถูนัว่าะทรเห็นพ้อ้วยฤาไม่ ึทรเพ็ทูล่อ
“เหุใ ู่ ู่ สวรร์วศ์ึมาเ้าเฝ้าทูลเล้าถวายเรื่อสำั ๆ ในเวลาเ่นนี้ ไม่ทรรอ รายานารมเวีย่อน รับสั่ให้เ้าพระยาลาโหมเ้าเฝ้าเสียวันพรุ่นี้ ีไหมเพะ”
“เ้าะทำระไร็แล้วแ่เ้าเถิ นันทวี” พระสุรเสียเหนื่อยอ่อน
“หม่อมันิว่า พระนิษาพระอ์นี้นี่แหละน่าสสัยที่สุ”
เส็ในรมฯ ทรริ้ว เมื่อไ้สับเ่นนั้น แ่พระำริว่า หาผลีผลามออไป้วยทรริ้วแล้ว ะทำให้เรื่อราวบานปลายยุ่ยามาึ้น พยานบุล่า ๆ ที่ยัหลบ่อนัวอยู่ อาะถูาม่าทิ้ พระอ์เอเสียอีะลายเป็นฝ่ายเพลี่ยพล้ำ ทร่อย ๆ ถอยพระบาทเลื่อนพระอ์ห่าออไป...
v
ที่บ้านลอูบัว ภายในเรือนอนายบุมา อีพระลั้น ร่าอพ่อบุมาและแม่พิม ทอยาวอยู่บนที่นอนฟู ในห้อนอนเพาะอสามีภรรยา
บ่าวหิสอนำลัเ็เนื้อัวทำวามสะอาและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ให้แ่นายอน
บริเวานเรือนนั้น ไ้ัที่นอน ปูับพื้นระานวาเรียยาวไป าวบ้านลอูบัวที่เป็นายรร์ ถูระมนมาสมทบ่วยเหลือสินธุับมะแฟ ่า่วยันแบหามเอาร่าทหาร ำนวนสามนมี อิ่ม ะอ้น และบุเรือ ส่วนนในเรือนพระลั้น็มีสี่น ือ ยายีบ แม่้อยิ่ พ่อมิ่ พ่อเหว
พระพลเทพ พระยระบัรหัวเมือเหนือ มีเรือนอยู่้าวัลอพระยาไร ไ้รู้่าวาุนฤทธิ์ธำรึ่แล่นเรือลไฟผ่านมา ึลเรือพายทวนน้ำามึ้นมาเยี่ยมเยียนพระลั้น และรอบรัว ที่บ้านลอูบัว พร้อมับพาเอานในเรือนมา้วยสิบน
หลวาแ่ม เ้าอาวาสวัลอูบัว มาับมะแฝน้อายอมะแฟ มะแฝสะพายบารเปล่าและย่ามให้หลวา มีพ่อพวเ้าอโร้มลั่นเหล้าและพ่อประยนเรือนำส่เหล้าิามมาเยี่ยมพระลั้นและแม่พิม้วย
หลวาแ่มเ้าไปในห้อนอนอพ่อบุมาและแม่พิม ึหนัาเปิูไปทีละน ลูาำ้อนึ้น้าบน ูสีหน้า เห็นว่ามีเลือฝาสีแที่วแ้ม และฝ่ามือมีสีเลืออมมพู
“พ่อบุมาและแม่พิมเพิ่ะทำบุเลี้ยพระวันโนุให้ลูสาว ไปเมื่อไม่ี่วันมานี่เอ ทำไมไปเิเรื่อมาเสียไ้”
บ่าวหินหนึ่พนมมือึ้นแล้วอบ
“ท่านไปเยี่ยมาิเ้า้า ่อนะไป็ะปรี้ะเปร่าันี แ่ เอ....้าว่า หายไปสามนนะเ้า้า”
“ไม่ใ่ ไม่ใ่ หายไปนหนึ่” มะแฟพูแทรทะลุลาปล้อ
“อีสอน ือ พ่อทอพันับพ่อทอเอ ปลอภัยี้ะ และอยู่ับุนราเสนารัษ์ที่บ้านลอมะเื่อ ส่วนนที่เาว่าหายไป เาว่า...”
“เาว่าระไร” หลวาแ่มหัวร่อเบา ๆ “เป็นเพราะเมาเหล้าึไม่รู้เรื่อราวับเา อ้ายมะแฝนี่็เหมือนพี่ายมัน รอัวมาไ้เพราะเมาไม่รู้เรื่อราว”
“พ่อทอสุ้ะ พ่อทอสุ พระเี่ยวศึที่ท่านมาา พระนระแม่หิวทอ เมื่อวันานโนุแม่วทิพย์” บ่าวหินเิมพอนึไ้็รีบบอออมา
หลวาแ่มเอ็นึออ “พ่อหนุ่มสำอานที่ามพ่อบุมาไปทำบุที่วันั่นเอ”
มะแฟไม่เยพบเอพ่อทอสุ แ่ฟับ่าวอุนฤทธิ์ธำรพูุยระหว่านั่เรือลับมา “นั่นน่ะอรับ เาว่า พ่อนนั้นน้ำายเสียแล้ว”
“หา!” บ่าวในเรือนนายบุมา่าพาันอใ ร้อออีแป้นแันระม
“พระเี่ยวศึ ทำไมะาาเสียแ่ยัหนุ่มไ้”
v
หลวาแ่มโบมือไปมาให้หยุวิพาษ์วิาร์เรื่อารายอพ่อทอสุไ้แล้ว
“อามาะรัษานให้่อน”
“ะหายไ้อย่าไรอรับ แ่ละนหลับอย่าะาย” มะแฟั้านำพูอหลวา
มะแฝเินมึน ๆ เ้ามาใล้พี่าย ยมือึ้นเศีรษะพี่ายไปหนึ่ที
มะแฟร้อโอยลำหัวป้อย ๆ น้ำาไหล “มะแฝน้อพี่ ไหนท่านว่าเ้าปลอภัย แ่ทำไมเ้าไม่รู้เรื่อมาเหัว้า ึ่เป็นพี่อเ้าไ้อย่าไร”
เสียาวบ้านหัวร่อบัน มะแฝเินลับไปนั่้าหลวาแ่ม วาบารน้ำมน์ และุเทียนส่ให้หลวาแ่ม เหมือนรู้หน้าที่อนเป็นอันี
v
หลวาแ่มหลับา บริรรมเริมน์าถา รู่หนึ่็หยิบเอาเทียนแท่ลมยาวสีาวุ่น มาุไฟแล้ววนไปรอบัวอแ่ละน นรบนละสามรอบ เอาน้ำาเทียนุ่มลไปในบารน้ำมน์ับไฟ
ายทิพย์อหลวน้าทอปาน ไว้มือประสานไว้้าหน้า และยืนมอมาามุมหนึ่
“เริพรอรับ พระุเ้า” หลวน้าทอปานพนมมือไหว้และเอ่ยทัึ้น่อน
“อรับ พระุเ้า เริพรเ่นัน” หลวาแ่มอบออเสีย ัับว่าพูุยับนบนเรือน บรราาิโยม ่ามอหาว่าหลวาแ่มพูุยับพระส์รูปใในที่นั้นไม่เห็นมีใรอื่นนอาัวหลวาแ่ม
“มน์ที่เสใส่นเหล่านี้เป็นอาถรรพ์เวทย์อแรีปุระ พระุเ้าหาเอารูปเป็นอารม์ านอท่านยัเป็นโลียาน ไม่เ้าสมาบัิ ึ่ำแรล้าอาถรรพ์เวทย์นั้นไม่ไ้” ายทิพย์อหลวน้าทอปาน เลื่อนเ้ามาใล้ และแสสีเินาร่านั้น ็สว่าทาบม่านาอหลวาแ่ม นท่านรู้สึายับิหลุลอยออาัน เสียทุ้มนุ่มอหลวน้าทอปานัเป็นัหวะเนิบนาบ “ลอเพ่พิาราิในิอท่านเอเถิพระุเ้า”
หลวาแ่มน้อมิอนพิาราสภาวะธรรมที่เิึ้น ิับสภาพอสภาวะมี และไม่มี รู้และไม่รู้ เห็นและไม่เห็น สัมผัส และไม่สัมผัส อารม์ไม่เิ ทุเวทนาไม่เิ ิิ่ลไปสู่สภาวะไม่รับรู้ ไม่รับทราบัำสอนธรรมอรูบาท่านนี้ทุประาร
หลวาแ่ม ไ้ผลสมาบัิเ้านิโรธธรรม เพราะเสียเทศน์โปรสอนธรรมอหลวน้าทอปาน ิอันบริสุทธิ์ัแ้วใส อาบร่าอนทั้หมในเรือนนั้น และแผ่ผลอานิสส์ไปทั่วถึทั้สิรินทร์นร เป็นอันล้ามน์อาถรรพ์ที่แรีปุระมาทำไว้ พลัั่วร้ายเหล่านั้นำลัพุ่รลับืนไปสู่เ้าอเิม
“เริพรอรับ พระุเ้า ท่านทำไ้แล้ว และะทำไ้ยิ่ึ้นไปว่านี้ หาว่าไ้ละาวัที่นี่ไปปลีวิเวยัที่สัปปายะอันสุสบ”
หลวาแ่มส่ระแสิโ้อบับรูบาแปลหน้า
“อบุท่านอรับ อามาิ้ออยู่ับโลียานมานานหลายปี ปิบัิไม่้าวหน้าึ้นเลย แ่เพราะท่านสอน ึไ้พบทาสว่า อามายัไม่ทราบนามอท่านเลย”
“อันรูปนามนั้นเป็นสิ่สมมุิ หาไ้มีวามสำัไม่สำหรับ ผู้อยู่หนือโลและเหนือรรม อให้ท่านเร่ทำวามเพียรเถิ เริพร” ายทิพย์อหลวน้าทอปานสลายลายเป็นละออธาุสีเิน
ันน้ำมน์้าายหลวาแ่ม ระเพื่อมเป็นวลม้อน ัับว่ามันถูสั่นสะเทือน้วยพลัานบาอย่า มะแฝนั่อยู่รนั้น มัน้อมอเานเอในันน้ำมน์ เอียหน้า้ายทีพาที ส่อูนเอ อยู่นาน มอพี่ายและน ที่รายล้อมรอบน มะแฝำว่า นไปบ้านลอมะเื่อ “เรือนใรฤาอรับ”
มะแฟพุ่เ้ามาอน้อาย
“มะแฝเ้าลับมาแล้ว เ้าลับมาแล้ว”
มะแฟยมือเศีรษะน้อายเอาืนไปหนึ่ที “ที่นี่เรือนท่านพระลั้น บ้านลอูบัว”
นายพวเ้าอโรเหล้าเอ่ย “้าีใับเ้า้วยนะ มะแฟ มะแฝ”
มะแฝเห็นนายพวเ้า็ลานไปหา “า า ้าไม่รู้เรื่อ ำอะไรไม่ไ้เลย ไม่รู้ะเล่าให้าฟัไ้อย่าไร”
นายพวน้ำาไหล “เออ หลวาบอว่า เ้าไม่รู้เรื่อ ็ีแล้ว”
“แล้วนี่ยายีบ แม่้อยิ่ ลุมิ่ น้าเหว ะใรอีสามน มานอนทำไมันรนี้เล่า” มะแฝเาศีรษะแร
มะแฟอบน้อาย “สามนนั่นเป็นทหารมาาพระนร ท่านุนราเสนารัษ์ส่มา พวนี้เ้าไปบ้านลอมะเื่อทีหลัเ้า”
“เหรออรับ นพวนี้หลับใหลเหมือนนาย แ่้าไม่เห็นเป็นระไรเลย”
มะแฟเระโหลน้อายอีที
“เ้ายัลับืนมาเหมือนเิมไ้ พวท่าน็้อมาไ้เหมือนัน”
v
สำรับาวหวานทยอยส่มาถวายเพลหลวาแ่ม “ุพระ ับแม่พิมยัไม่ฟื้นเลยอรับ”
พระพลเทพถาม
“ให้เวลาปรับัว่อน ูเ้ามะแฝถี มันออมาเินไม่เป็น ผู้เป็นนอยู่เือบสิบวัน วันนี้พูปร๋อเทียว” หลวารับประเนอาหาร และเริ่มลมือัน
“หลวาอรับ พว้าทุน ่า็มี้อสสัยรัน” าพวถามบ้า
“ท่านุยับใรฤาอรับ” พระพลเทพยื่นหน้าเ้าไปถามบ้า
“ุยับเ้าอย่าไรเล่า” หลวาอบ
พระพลเทพหัวร่อ “ไม่ไ้หมายถึ้าอรับ อนที่ท่านทำน้ำมน์ เทียนับแล้ว ท่านพูุยับใรฤาอรับ”
“อ้อ รูบาน่ะโยมท่านมาเทศน์โปรสอนอามา”
“ท่านื่ออะไร อยู่ที่วัไหน เหรออรับ”
หลวาส่ายหน้า “อามา็ไม่รู้เหมือนัน ถามแล้วท่านไม่อบ ไม่เยเอันมา่อน” หลวาอบ และเริ่มยับัวล้ามือและเ็ปา พระพลเทพเลื่อนถาสำรับอาหารออ และประเนันน้ำฝนถวาย หลวาแ่มให้พรเสร็แล้ว มะแฝและมะแฟ็อาสาพายเรือไปส่ที่วัลอูบัว
หลวาแ่มลไปในเรือ ัท่านั่อท่านเอเรียบร้อยแล้ว มะแฟันเรือ และ้วฝีพาย ออาท่าน้ำหน้าเรือนพระลั้น และบ่ายหน้าลับไปทาทิศเหนือ
v
สายัห์ ย่ำเย็นลทุะ บ่าวหิอพ่อบุมาเ้าไปบีบน้ำมันและนวเฟ้นเบา ๆ ยายีบ และแม่้อยิ่ ลุึ้นมานั่ และมอหน้าันไปมา บุเรือ ะอ้น อิ่ม มิ่ เหว เริ่มะพริบา และยับแนา เสียฮือฮาเอ็อึาาวบ้านที่มาฟั่าว และพูันปา่อปาเรื่อราวอันแปลประหลาที่เิึ้น
ส่วนในห้อนอน แม่พิมรู้สึัว่อนพ่อบุมา และมีสิไ้่อน “ที่นี่มันเรือนอเรา” แม่พิมพู
“ใ่แล้วเ้า้าแม่หิให่” บ่าวหินาหนึ่มีมันเ้าไปนวเฟ้น “พวท่านหลับไปืนับสอวัน ในเรือนร้า เป็นอย่าไรบ้าเ้า้า” นาพูามำบอเล่า่อ ๆ ันมา
“ุนแล้วรร์!” พ่อบุมามอหาทหารหนุ่ม นายอบูรพาอารัษ์เมื่อยี่สิบปี่อน
พระพลเทพยับัวเ้ามา แล้วยมือไหว้ หน้าายิ้มแย้ม ีใ ที่เห็นเลอเ่าฟื้นืนมา
“ราบุพระ อรับ ้าเป็นห่วพวท่านึลเรือามันมาาลอพระยาไร”
“ุพระพลเทพ ท่าน็อยู่ที่นี่ฤา” พ่อบุมายมือรับไหว้ และเริ่มมอไปรอบบริวารอนนั่พร้อมันหน้าสลอน ทุนมอมา้วยสายาห่วใย
“อรับ ไ้ยินท่านพูถึุนแล้วรร์” พระพลเทพระิบถามใล้ ๆ
“เาอยู่ที่นั่น ุพระ ที่บ้านลอมะเื่อ” พ่อบุมาเย่ามือพระพลเทพ
“ยัมีีวิอยู่ฤาอรับ” พระพลเทพูมีสีหน้าแปลใ
“้าไม่รู้ ไม่มั่นใ เาเหมือนภาพเลื่อนไหวในหมอวันมืมัว พร่าเลือน เห็นุพระเทพาภร์ แล้ว็ุนแล้วรร์ านั้น้า็ปวหัวเหมือนมันะแออเป็นเสี่ย”
“พ่อทอสุเล่า อยู่ที่ไหน” แม่พิมถามและเหลียวหา แ่นในนั้นไม่มีใรอบไ้...
v
มะแฟลับมาาวั ทันไ้ฟัว่า มีนถามบนเรือนถามถึ “พ่อทอสุ” นไ้ยินุนราเสนารัษ์พูับสินธุแว่ว ๆ ึเสนอัวอบออไป
“ุนราเสนารัษ์ท่านว่า พ่อทอสุอะไรนั่น น้ำายเสียแล้วอรับ”
“ุพระ่วย! พ่อทอสุน้ำาย พ่อเอาอะไรมาพู” แม่พิมอุทานลั่น พอสิ้นเสียระหนใสุี อ้าปา้า นัยน์าเบิว้า
“แม่หิให่!” แม่ปุบ่าวหิร่าท้วม วัยลาน ผวาเ้าหาแม่พิมประอร่าเอาไว้ไ้ทัน
“อีเียว ส่ยาลมมาให้้าเร็ว”
แม่พิมัวแ็ทื่อ แ่พยายามั้สิ าะพริบเหลือึ้น้า เพียรฝืนพูุย อยาบอวามริให้สามีไ้รับรู้ แ่็ทำไ้เพียร่ำรวอยู่ในออน
“สิรินทร์สูเสียเ้าฟ้ามุราุมารไปแล้วฤาไน” รู้สึฝืนายสัารไม่ไหว หนัาปรือปิลอย่าอ่อนล้าระโหยโรยแร ไ้ยินเสียหึ่ ๆ าถ้อยำสนทนารอบาย
พระพลเทพบอให้บ่าวออไปาห้อ
ความคิดเห็น