คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : กรีดเลือดสาบาน
ะวันล้อย่ำลไปเรื่อย ๆ ทหารบูรพาอารัษ์่วยันุหลุมให่หลุมหนึ่ นับโรระูไ้สามสิบโร และมีระูิ้นเล็ิ้นน้อยอเ็อทับันอยู่ นับะโหลไ้สิบหัว ทอเอหยิบระู้นอสอิ้นึ้นมาเปรียบเทียบัน
“โรระูส่วนให่มีรอยบิ่นที่ระูอมัน่า้วยารัอหมทุน”
บไฟถูุ สว่าึ้นแทนที่แสะวันสุท้ายอวัน วันไฟไหม้โลมาระูและเศษผม เปลวสีแลุโพล วันสีำพวยพุ่ึ้นลุมท้อฟ้า สายลมพัมาาทาแม่น้ำ่วยระพือโหมไฟให้แรึ้น
ุนราเสนารัษ์และุนฤทธิ์ธำร เินไปยัหลุมศพใล้ับเรือนร้า
“ศพอพระเทพาภร์ถูยไปวาในหลุมอย่าเรียบร้อยและมีเศษแพรไหมทอลุมร่าเป็นเรื่อหมาย ุนแล้วรร์แม้รีบร้อนทำศพให้ แ่ไม่ลืมเลือนเรื่อสำั”
“เหุใึ้อถู่าอย่าโหเหี้ยมเ่นนี้” ุนฤทธิ์ธำรบ่นรำพัน มิไ้ั้ใให้เป็นำถาม “้าเยไ้ยินว่า พระเ้าสุริเยศทรอาลัยรัในนา้าบาทอุ่นนถึนาสร้าวันาแ้วให้เป็นาร พระราุศลเทียว”
ุนราเสนารัษ์พยัหน้ารับว่าใ่ เาุไฟับี้ไ้ แล้วถือนำทาุนฤทธิ์ธำรลับที่พัั่วราว
v
ทอเอ ทอพัน และทหารบูรพาอารัษ์นอนหลับพัผ่อนในเพิึ่สร้าอย่าลว ๆ ะทุนสู่ภวั์หลับใหล ายทิพย์อหลวน้าทอปานมาปราอีรั้
“ทอเอมาับอามา” หลวน้าเรียทอเอออไป
ายทิพย์อทอเอสลัายเนื้อออมาอย่า่ายาย เมื่อเป็นายทิพย์ทอเอึมอเห็นอีมิิหนึ่ที่นธรรมาทั่วไปมอไม่เห็น “หลวน้าอรับ ใรัน ยืนรุมล้อมรอบหลุมศพนั่นเ็มไปหมเลย”
“ที่เ้าเห็นนั้นไม่ใ่น แ่เป็นววิาอพวเา ึ่ายไปะที่ยัไม่หมอายุัย วิายั้ออยู่ที่นี่”
“นว่าะหมอายุัยฤาอรับ”
ายทิพย์หลวน้าทอปาน เินไปหน้าอไฟ ที่ำลัโหมไหม้ ายทิพย์อทอเอเินาม เหล่าวิา่ายืนมอาร่าอนถูเผา ้วยใบหน้าที่เศร้าหมอ
นับเป็นรั้แรที่ทอเอไ้พบเห็นวิาอนายำนวนมา วิาเหล่านั้นยัรูปร่าายเิมอน บาวิาบาวำลัสลาย ม้วนัวเป็น้อนลมนาลูมะพร้าวแห้ ิไฟลุไหม้เปลววันสีเทา
“พวนั้นำลัไปเิในภพภูมิใหม่ ส่วนพวที่เ้าเห็นอยู่นี้ยัไปไหนไม่ไ้ และรอส่วนบุส่วนุศลที่ะมีผู้อุทิศให้ เ้าูเถิว่า สัว์โลย่อม้อเป็นไปามรรมอเา เายัไปาภพภูมินี้ไม่ไ้
็เป็นเพราะผลรรมอเาที่เสวยวิบายัไม่หมสิ้น”
“หลวน้าอรับ ท่าน้อรู้แน่ ๆ ว่าเ้าฟ้าสุริยินทราทรเป็นายร้ายีเ่นใ พระอ์อยู่ที่ใท่านรู้ฤาไม่อรับ”
หลวน้าทอปานยิ้มและผศีรษะทีหนึ่
v
ุนราเสนารัษ์และุนฤทธิ์ธำร ื่มสุราและสนทนาหารือันอยู่ในเพิพัั่วราว ที่สร้าึ้น้วยิ่ไม้แห้และใบอลุมเป็นหลัา
“บ้านลอมะเื่อ ถูปิายและรร้ามาว่ายี่สิบปี แ่ไม่มีน้านอล่วรู้ บันี้วามริเปิเผย ้วยฝีมืออัวท่านเอ แล้วะทำเยี่ยไร่อไป”
“้าะสืบหาวามให้ระ่า เบื้อหลัเี่ยว้อับวามวุ่นวายภายในพระราสำนัสิรินทร์”
ุนราเสนารัษ์อบ น้ำเสียหนัแน่น ในมือถืออน้ำเมา ยึ้นิบลิ้มรสแล้ววา หายฝ่ามืออี้าหนึ่ออมา ปราเหรียราโลหะล้ายสำริสีสนิมเียวรึ่เสี้ยว ึุ่นฤทธิ์ธำรใ้วิธี อันพิสารหามาไ้ เานิ้วโป้ลึลวลายบนเหรียนั้น สนิมสีเียวร่อนและหลุออ รุ่นิถึัวลหลายเรื่อที่เ้ามาเือบะพร้อมัน ที่หนัสุอนนี้ เห็นะเป็นเรื่อที่เ้าฟ้าสุริยินทราทรล่อหนไปาบ้านลอมะเื่อ
หายัไม่พบพระอ์ นย่อมหนีไม่พ้นพระอาาเป็นแน่ เป็นห่ว็แ่พ่อแม่และน้อ ๆ ลอนวศาาาิะ้อพลอยรับโทษอาาแผ่นินไป้วย ัเ่นเ้าพระยาบูรพาอารัษ์เยประสบมา่อน
“ท่านลัลุ้มใเรื่อใัน ้าเห็นท่านทอถอนใมาพัหนึ่แล้ว” ุนฤทธิ์ธำรระอน้ำเมาเ้าอไป และรินเิมใส่อใหม่ ถือไว้ในมือ รอัหวะื่ม
“้าื่อ เิบ ท่านเรียื่อเิมอ้าเถิ”
“ไ้ เ่นนั้นท่าน็เรีย้าว่า ฤทธิ์”
“้าเิวันันทร์ึ้นแป่ำเือนแป ปีลู ท่านเล่า”
“้า...เอ้อ” ุนฤทธิธำรอึอั แล้วลั้วหัวเราะอบส่ ๆ ไป “้าให้ท่านเป็นพี่ายแล้วัน”
“ไ้สิ น้อาย แ่ว่าเ้าไม่รู้วันฟานเออหรือ ”ุนราเสนารัษ์ ยอึ้นื่มอีรั้
ุนฤทธิ์ธำรสั่นหน้าบอว่า ไม่รู้ แล้วลุึ้น เินออไปรลานว้า แหนูวันทร์
“แ่็่ามันเถิ ้าหาไ้ใส่ใไม่”
“พ่อฤทธิ์” ุนราเสนารัษ์เินเ้ามาบไหล่ “ไม่สนใ แ่เหุใึเศร้าึมเล่า น้อาย”
“ท่านันำ้า มาุุ้ยาศพมามาย ิใอ้าย่อมสลหหู่เป็นธรรมา”
“้าเอ็รู้สึไม่่าาเ้า แ่ที่้าทุ์ร้อน นมิอา่มาหลับลไ้มันเป็นเรื่อที่...”
ุนราเสนารัษ์ยอื่ม
ุนฤทธิ์ธำรเทเหล้าใส่อเิมให้อี
“ท่านบอ้า หาเห็นว่า ้าะ่วยท่านไ้”
ุนราเสนารัษ์้อนาึ้นมอ อีฝ่ายสบสายา ้วยวามริใ “เ้าะว่าอย่าไร หาเราะร่วมสาบานเป็นพี่น้อัน”
“ไ้พี่เิบ ้าะรีเลือและื่มน้ำร่วมสาบานับท่าน”
ุนฤทธิ์ธำรระือรือร้น เทเหล้าลในอเพิ่ม
v
เมื่อ่าลันเป็นมั่นเหมาะ ุนราเสนารัษ์และุนฤทธิ์ธำรนัุ่เ่าลับพื้น หันหน้าไปทาพระนร ึ่เป็นที่ประิษานสิ่ศัิ์สิทธิ์ู่บ้านู่เมือ ทั้สอยื่นแนท่อน้ายออมา้าหน้า ผู้นับนเป็นพี่วามาบพระพิิบูรพาลบนเนื้อแนใ้้อพับ รีเป็นแนวยาว เลือไหลลอเหล้าสามหย
ุนฤทธิ์ธำรทำามอย่า เวลานั้น ลุ่มาวพาเียาฟาฟ้าลสู่พื้นิน เป็นอัศรรย์ ุนราเสนารัษ์ยอเหล้าผสมเลือึ้นสูระับอนเอ
“้า ุนราเสนารัษ์”
“้า ุนฤทธิ์ธำร”
“เราสอนนับานี้ไป ัรัและนับถือันเป็นัพี่น้อร่วมอุทร และถือุธรรมวามสัย์ื่อไม่ิทรยศ่อันไปนวันาย”
ุนราเสนารัษ์ื่ม่อน ุนฤทธิ์ธำรื่มาม ส่วนสุท้าย้นอ ุนราเสนารัษ์ราลบนมาบ “หาแม้ไม่เป็นไปามสัยาธิษานแล้วไร้ อให้้าและุนฤทธิ์ธำรไ้ายไป้วยมาบพระพิิบูรพานี้เถิ”
ุนฤทธิ์ธำรีายเสื้ออนออมาสอริ้ว และใ้มันพันแผลให้แ่พี่ายร่วมสาบาน านั้น็พันผ้าปิแผลอนเอ
ุนราเสนารัษ์เทสุราลไปใหม่ ื่มอีสอ สามอ ็อพับหลับไป่อนที่ะไ้พูเรื่อสำัับุนฤทธิ์ธำร
v
ในะที่พี่น้อร่วมน้ำสาบานนอนหลับสนิทอยู่้าเียัน ายทิพย์อหลวน้าทอปาน ทอเอ และุนแล้วรร์ ยืนมอนทั้สอ ุนแล้วรร์ใ้ฝ่ามือลูบเนื้อาบ สีหน้าปิิีใ
“าบพระพิิบูรพาอเ้าพระยาบูรพาอารัษ์ ไม่น่าเื่อว่า้าะไ้พบเห็นอี”
หลวน้าทอปานและทอเอ เห็นผ้าาเือผูปิ้อแนอยู่ ึรู้ว่าทั้สอเพิ่สาบานนเป็นพี่น้อัน “สอนนี้ือใร” หลวน้าถามทอเอ
“ุนราเสนารัษ์ นายอ้าอรับ” ทอเออบ “ท่านุนราเสนารัษ์เป็นบุรนโอพระลั้นบุมา ับแม่หิให่พิม นบ้านลอูบัว และอีน ือ ุนฤทธิ์ธำร นายท่าอารประำ พระนรอรับ บุรพระพลพิทัษ์ับแม่หิให่รำเพยอรับ”
หลวน้าทอปานส่สัาเือนุนแล้วรร์ และบอแ่ทอเอ “อามาและุนแล้วรร์ถูอำอยู่ในุหลวเมือมิศรา หวัว่าะมีผู้ทรพระบุาธิารไป่วยเหลือออมา”
“หลวน้า ้าะไป่วยท่านเอ” ทอเอันอาสา
“ไม่้อมา่วย้า หน้าที่อเ้า ือ ารามหาพระราโอรสที่ประสูิแ่นา้าบาทอุ่นให้พบ” หลวน้าำับ
“แล้วนำพระอ์ึ้นสู่พระราบัลลั์ หน้าที่อพระำหนับูรพาอารัษ์เป็นเ่นนี้เสมอมา” ุนแล้วรร์ล่าว
านั้นายทิพย์อทั้หลวน้าทอปานและุนแล้วรร์ลายธาุเป็นวไฟสีเินพุ่ึ้นสู่ท้อฟ้า ายทิพย์อทอเอลับไปยัร่าายเนื้ออเา
v
ที่ เรือนเ้ารมอาร มุสัสฟัารรายาน่าวเี่ยวับภายในวัเส็ในรมฯ สวรร์วศ์ทิพาร้วยวามสนใ เา่ายอัำนวนหนึ่ให้แ่ผู้ส่สาร มันผู้นั้นลับไปแล้ว ไ้้อมูลมาแ่เพียวามเลื่อนไหวอนเ้าออในวัเท่านั้น หาไ้รู้สาระสำัอเรื่อราวไม่ มุสัสเฝ้าบิว่า สินธุนสนิทอุนราเสนารัษ์ั้อมารายานเรื่อสำัและเิเรื่อให่ึ้นเป็นแน่ เาส่อล้อทาไล ร่อประูเรือนรับรอ เห็นว่าเรือหลวเทียบท่าอยู่ นในพระำหนัทยอยลเรือลไฟ พระศรีเสาวภาย์และแม่วทิพย์ ประอปีแนแม่วทอ ึ่ระทระทวย ไร้เรี่ยวแร เห็นเพียนั้น วามรู้สึห่วใยพุ่ประัเ้าที่ใอมุสัส
“แม่วทอเ้าเป็นอะไร แล้วนั่นะไปที่ไหนัน”
มุสัสหันรีหันวา มอหาน “้าะเอาเรือออ”
“เรือลำใฤาอรับ ท่านะไปที่ใ” าเ็ม สืบเท้า้าวเ้ามาใล้ัวนายอน
มุสัสสั่นหน้าบอไม่รู้ “้าะามเรือลำนั้นไป”
“เส็ในรมฯ พระสวรร์วศ์ทิพารเส็เ้าวัหลวไปั้แ่ลาวันแล้ว ส่วนพระศรีเสาวภาย์นั้น นำหมอหลวประำพระอ์ และนาำนัลลเรือเินทาไปบ้านลอูบัว ท่านว่าไป่วยนป่วยหนัอรับ มุสัสนายท่านะามไปทำไมอรับ”
“ไปสืบมาให้้า” มุสัสล้วเอาทอำ ส่ให้าเ็มไปสามเหรีย
มุสัสใให่่ายไม่อั้น หาว่าใรสามารถทำให้เาพึพอใไ้ ไม่มีใรอยาทำให้มุสัสโรธ อย่ารีออาลีมั เป็นเรื่อที่เหนือวามาหมายอบรราลูเรือ นาว่า อาลีมัเป็นลูน้อนสนิทที่สุ ยัเือบถูมุสัสลโทษั้อมือทิ้ าเ็มรู้ัวีว่า หาไม่ไ้่าวมาอย่าที่มุสัส้อาร ีวิอะไม่อยู่รอไปนถึวันพรุ่นี้ ิันั้นแล้ว็รับเหรียทอำมาำเอาไว้ โ้ำนับ แล้วหมุนัวออไปอย่ารวเร็ว
v
พระราวัสุริยเทพ อันประอบ้วยพระที่นั่ไพลิน และพระที่นั่ไพูรย์ เส็ในรมฯ สวรร์วศ์ทิพาร เส็ลหน้ามุระสันรลาระหว่าพระที่นั่ทั้สออ์ พระยาพิพิธสุนทร ราเลาธิาร เ้าเฝ้ารอรับเส็อยู่บริเวทาลาพระบาท
“ใ้ฝ่าละออธุลีพระบาททรทราบแล้วว่า พระอ์ะเส็มาทรเยี่ยมพระเ้า้า”
“สมเ็พระเษภินีประทับอยู่้วยฤาไม่” ทรถามหาพี่สะใภ้ พลาแะปลายพระหัถ์บนฝ่ามืออพระยาพิพิธสุนทร เพื่อประอพระอ์ ะย่าพระบาทลาเสลี่ย
“ทรประทับอยู่้วยันพระเ้า้า” พระยาพิพิธสุนทรราบทูล
“อบใ” ทรรับสั่แผ่วเบา ทอพระเนรพระยาพิพิธสุนทร ผู้ใล้ิเบื้อพระยุลบาทพระเ้าแผ่นินสุริเยศ “ลูายอเ้าเล่า อนนี้เาทำอะไรอยู่ที่ไหน”
“พ่อิมุมบวนสิน้าไป้าายับทาพายัพ ในปีหนึ่ ะลมาเยี่ยม้าพระอ์ และแม่หิปลู เพียสอรั้พระเ้า้า” พระยาพิพิธสุนทรราบทูลให้ทรทราบ
ทรเบิพระเนร และำริึ้นมาในับพลันนั้น “่าบัเอิเสียริ ้าำลัอยาไ้่าวผู้นทาพายัพอยู่เทียว พ่อิมลมาเมื่อใ ให้ไปพบับ้าบ้า”
“พระเ้า้า” พระยาพิพิธสุนทรรับใส่เล้า นำเส็ไป้าหน้าเนิบนาบ ามัหวะำเนิน“สอเือน้าหน้า ็ะถึเวลาที่พ่อิมะุมสิน้าาพายัพมายัสิรินทร์นร ้าพระอ์ะให้เาเ้าเฝ้าในทันทีพระเ้า้า”
ทรพระสรวล “้าอยาะลเรือท่อเที่ยวมน้ำนาาในพระนรึ้นไปทาเหนืออีรั้ พบราษรอเรา และ้ามเพรมแนเ้าแว้นมิศราไปมบ้านเรือนราษรอเา ลำน้ำนาาอมิศราและน้ำนาาอสอประเทศ ็ือลำน้ำสายเียวัน สอแว้นนี้หาลับมาเื่อมสัมพันธไมรีันไ้อี พ่อ้าอย่าพ่อิม็ะทำมา้าายสะวึ้น”
“พระเ้า้า พ่อิมส่่าวมาว่า หยสีมพูที่เยนำเ้าสิรินทร์ มีพระราโอารว่าใรุพบเอให้ถวายเพาะพระราวศ์เท่านั้น ห้ามราษรเอาเป็นเ้าอ พ่อิม้อเลิ้าายหยไปายอย่าอื่นแทน”
พระำรินึถึรั้ที่ทูอมิศราถู่าาย มีเรื่อเล่าลือว่า เหุเพราะถูแย่ิหยุมพูไประหว่าทานำมาถวายในพระราพิธีึ้นรอราย์อพระเ้าสุริเยศ เส็ในรมฯ พระำเนินนำไป้าหน้านถึห้อพระบรรทม รับสั่แ่พระยาพิพิธสุนทร่อนเ้าเฝ้า “ท่านรู้เรื่อเี่ยวับหยสีมพูมาน้อยแ่ไหน”
“หยสีมพูมีุสมบัิพิเศษ าวมิศราเื่อว่า มันสามารถูับอัปมลและวามั่วร้ายทั้รัษาโรภัยไ้เ็บไ้พระเ้า้า”
“มีวามเื่อันเ่นนี้เอ”
“่อนนี้พ่อิมเยไ้มา ที่้าพระอ์มีิัวอยู่ิ้นเล็ิ้นหนึ่” พระยาพิพิธสุนทรล้วระเป๋าในอเสื้ออน ถวายหยเียระไนิ้นนาเท่าผลพุทรา
“สีมพูใสและสวยริ ๆ” ทอพระเนรเนื้อหย โยส่อับแสที่ผ่าน่อพระแลเ้ามาภายใน “ มัน่วยูับอัปมลไ้ริฤา”
“หาพระอ์้อพระประส์ะทสอบ ้าพระอ์อทูลเล้าฯ ถวาย”
“้าอยืมอ ๆ เ้า่อนแล้วัน เสร็ธุระแล้วะืน”
v
ภายในห้อบรรทม พระเ้าสุริเยศทรเอนพระอิริยาบถอยู่บนพระแท่น และพระอัรมเหสีนันทวีประทับนั่บนพระเ้าอี้ ำลัอ่านีาถวาย เส็ในรมฯ พระสวรร์วศ์ทิพาร รเ้าไปราบถวายบัมพระเษาธิรา และพระเษภินี
“พระประวรอยู่็ะยัทรานไ้ฤาเพะเส็พี่”
เมื่อพระยาพิพิธสุนทรและนาำนัลทั้หลายพ้นออไปาที่นั้นทั้หมแล้ว พระเ้าแผ่นินสุริเยศ รัสทัทายพระนิษา
“น้อหิ อาารอพี่ีึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”
“หม่อมันมีเรื่อสำั้อราบทูลให้ทรทราบเพะ”
พระอัรมเหสีวาีาลบนโ๊ะ “น้อหิมา้วยอ์เอเ่นนี้ั้อเป็นเรื่อให่เป็นแน่”
“เพะ เรื่อสำัให่หลวนั ระหม่อมันไม่อาเ็บำ รอเวลาให้หายพระประวรไ้ ้วยเรว่าะ่วยนไม่ทันาร์เพะ”
“็พูมาเลย พี่รอฟัอยู่” พระเ้าสุริเยศรัส
v
พระยาพิพิธสุนทร และนาำนัล ถวายพระสุธารสแล้ว รับสั่ให้ทั้หมออไป ไม่้ออยู่รอถวายปรนนิบัิอี เส็ในรมฯ ทริบพระสุธารส
“สุริยินทราน่ะสิเพะ ทรปลอมอ์เป็นทหาร เส็ออนอวัไปหลายวันแล้ว”
“ไหนเล่า เ้ารมพิธีารในวัหลว มันบอว่า สุริยินทราอุริทำัมมัานอยู่ับพระธรรมพาที ที่วันาแ้ว เหุใึเิเรื่อเ่นนี้ไ้” พระอัรมเหสีนันทวี รับสั่ พระสุรเสียสั่นพร่า
พระเ้าสุริเยศทรพระสรวล “อาสาไปปลูหน่อพระศรีมหาโพธิ์ แ่ลับวาแผนหนีออาวั เอานายอราอรัษ์อมันมาสอบสวนและลทั์ให้หนัเทียว ”
“เส็พี่ อย่าเพิ่ลโทษใรอนนี้เลยเพะ” ทรหันพระพัร์ไปสบพระเนรพระอัรมเหสี “พระเษภินีเพะ เป็นเพราะสุริยินทราปลอมพระอ์ลไปอยู่ับาวบ้านลอูบัว และบ้านนั้น็เป็นบ้านอนายบุมา อีพระลั้นับแม่พิม นาำนัลเ่าแ่อหม่อมันเอไม่เป็นระไรอเพะ”
“แม่พิม” พระอัรมเหสีพยายามนึภาพใบหน้า “นาเป็นเลออแม่อุ่นใ่ฤา”
“ถูแล้วเพะ แม่อุ่นนบ้านลอมะเื่อและแม่พิมนบ้านะพัเิน ทั้สอเป็นเลอรััน พ่ออมันพามาถวายับหม่อมัน ั้แ่เพิ่ะรุ่นสาว แม่อุ่นสวยหม าโม ผิวาวนวล ส่วนแม่พิมออไปทาล้ำหน่อย แ่็สวยม” เส็ในรมฯ ทรระลึวามหลัรั้เ่า
พระอัรมเหสี ทร้มพระพัร์่อนรอยแย้มพระโอษ์ พระเนรส่อประายเยียบเย็น
ความคิดเห็น