เรื่องเล่าของฉันตั้งแต่วันที่มีเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : ...วันแรก...

"เอ...ทำไมตาพัทถึงได้มาถึงช้าอย่างนี้นะ"
คุณวิชุดาพ้อออกมาด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่รอลูกชายของตนได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
"เอาน่า...คุณ ลูกอาจจะมาแล้วแต่เราหาไม่เจอก็ได้" คุณเอกราชพยายามพูดไปในทางที่ดี ทั้งที่ความจริงแล้ว เค้าเองก็เป็นห่วงลูกไม่แพ้ผู้เป็นแม่เช่นกัน

ส่วนปานวาดก็ยังคงทำท่าสอดส่ายสายตามองหาผู้เป็น"พี่ชายแปลกหน้า"ของตัวเอง แต่จริงๆแล้วก็เธอกลับไม่ได้ใส่ใจที่จะมองหาเค้าซักนิดเดียว เธอเลือกยืนเยื้องมาทางด้านหลังของคุณเอกราชเล็กน้อยเพื่อหลีกเลียงการสนทนากับพ่อและแม่...เธอไม่ต้องการแสร้งทำเป็นดีใจเมื่อ"เค้า"ปรากฎตัวขึ้น

เวลาผ่านไปอีก 10 นาที...

ระหว่างที่ปานวาดยังคง(ทำท่า)มองหาพี่ชายอยู่นั่นเอง
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ ที่นี่ประตู 2 หรือเปล่าครับ" ชายแปลกหน้าเข้ามาถามปานวาดด้วยความสุภาพ
ปานวาดสะดุ้งตื่นจากพวังเล็กน้อยก่อนจะตอบรับว่า "คะ??"
"เอ่อ ผมถามว่า ที่นี่ประตู 2 หรือเปล่าครับ"ชายหนุ่มถามอีกครั้ง นัยตามีแววขบขันเล็กน้อยพร้อมคิดในใจว่า/...น่ารักเหมือนกระต่ายเลยนะผู้หญิงคนนี้/
"อ้อ...ค่ะ"ปานวาดตอบอย่างตื่นๆเล็กน้อย
"ขอบคุณมากครับ"ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับพยักหน้าน้อยๆแสดงความขอบคุณแก่เธอ(เธอแอบเห็นว่าเค้ามีลักยิ้มอยู่ที่แก้มด้านซ้าย)
ก่อนจะเดินห่างจากเธอไปยืนในอีกบริเวณที่ไม่ไกลจากตรงที่เธอยืนมากนัก

เมื่อปานวาดเริ่มหายตกใจแล้วจึงเริ่มสังเกตเขาอีกครั้ง...

เค้าเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง คิวเข้ม ผมสีน้ำตาลเข้มอย่างธรรมชาติ ผิวขาวจัดแต่ก็ดูสุขภาพดี
/ผิวอย่างกับผู้หญิงแน่ะ สงสัยมาจากต่างประเทศ/ปานวาดคิดแล้วเริ่มหันไปเริ่ม(ทำท่า)มองหาพี่ชายของเธอต่อ

และทันใดนั้นเอง

"อ้าว! ตาพัท ทำไมอยู่ตรงนี้ละลูก" คุณวิชุดาร้องขึ้น
"....อ้าว! โธ่ลูก ปล่อยให้พ่อรอตั้งนาน"คุณเอกราชเสริม
พร้อมกับกำลังเดินตรงมาทางที่ปานวาดยืนอยู่...
/พี่หรอ???/ปานวาดแปลกใจและค่อยๆหันหลังไปช้าๆ...
และเธอก็ได้เห็นชายหนุ่มที่ถามเธอเมื่อยืนยิ้มกว้างมาทางเธอและครอบครัว...
แล้วเธอก็ตกใจมากขึ้นอีกเมื่อเค้าเดินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้หัวเธอเล่นเหมือนว่าคุ้นเคย

"สวัสดีครับ พ่อกับแม่เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะครับเนี่ย..."
"อะไรกันเนี่ยเรา จำพ่อกับแม่ไม่ได้หรอ"คุณเอกราชถามลูกชายอย่างอารมณ์ดี
"จำได้สิครับ เพียงแต่ผมมองไม่เห็นหน้าเท่านั้นเอง"
"แล้วทำไมเราถึงมาทางนี้ได้ล่ะพัท"คุณวิชุดาถามลูกต่อแบบฉุนนิดๆ
"อ้าว...ก็ผมมาถึงแล้วไม่เห็นใคร ผมก็เลยเดินไปหาอะไรทานทางโน้นก่อนน่ะครับ แล้วถึงได้เดินกลับมา"
"เอาน่าๆ ทีนี้เราก็เจอกันแล้วนี่นะ จะมัวมาฉุนโกรธกันไปทำไม กลับบ้านไปนั่งพักคุยกันดีกว่า พ่ออยากรู้จริงๆว่าเราเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานนะลูก"

คุณเอกราชพูดขึ้นมาเพิ่มสงบอารมณ์ของคุณวิชุดา พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อมาเล็กน้อยด้วยความดีใจที่ได้เจอลูกชายอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบจะ 20 ปี
(มีหลายครั้งที่ทั้งคุณวิชุดาและคุณเอกราชตั้งใจจะบินไปหาลูกชายที่นิวซีแลนด์ แต่ก็เพราะไม่อยากให้ลูกสาวเสียการเรียน จึงไม่มีโอกาสเสียที)

"....ว่าแต่ทำไมน้องไม่พูดเลยเนี่ย"วศิน หรือ พัท ถามน้องสาวพร้อมรอยยิ้ม
"......."ปานวาดยังคงเงียบอยู่
"น้องคงอายน่ะ ก็น้องเค้าขี้อายอย่างนี้ล่ะ...เออ ว่าแต่ว่า.."
"คุณคะ" คุณวิชุดาแทรกขึ้น "กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะค่ะ"
"อ้อ...ได้ๆๆ พ่อเองก็คงจะตื่นเต้นไปหน่อยนะ"
ทั้งครอบครัวหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันแล้วพากันเดินไปขึ้นรถ ...ใช่แล้ว หัวเราะทั้งครอบครัว ...ยกเว้นปานวาด...

เมื่อทั้งหมดอยู่ในรถ ต่างก็ได้มีการถามสารทุกข์สุกดิบของกันและกันพอหอมปากหอมคอ จนกระทั่งถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว

"ปานขอตัวก่อนนะคะพ่อ แม่ ปานอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยค่ะ วันนี้มีต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนที่มหาลัย"
"อ้าว ไม่หยุดซักวันหรอลูก วันนี้พี่เค้าเพิ่งจะกลับมา จะได้คุยกันก่อน"คุณเอกราชถามขึ้น..
ปานวาดหันไปมองที่พี่ชายของเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า
"เอาไว้กลับมาที่บ้าน ก็ต้องเจอกันอยู่แล้วนี่คะ ไว้คุยวันหลังคงไม่เป็นไร"
ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นบันไดก่อนที่จะถูกห้ามอีกครั้ง

"เฮ้อ...อะไรกันนะลูกคนนี้ หยุดซักวันก็ไม่ได้เลยเชียว"คุณแม่บ่น
"เอาน่า...คุณ ลูกก็ใกล้จะจบแล้ว งานก็เยอะเป็นธรรมดานั่นแหละ"คุณเอกราชปลอบใจแล้วหันมาพูดกับลูกชายว่า
"มา พัท งั้นเรามาคุยกับพ่อกับแม่ก่อนก็ได้ วันหลังก็คุยกับน้องอีกที อย่างที่น้องว่าล่ะลูก คุยกันวันหลังก็ไม่สาย"

วศินยิ้น...พลางรู้สึกถึงอะไรที่ไม่ชอบมาพากลในสายตาของน้องสาว