เรื่องเล่าของฉันตั้งแต่วันที่มีเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

วันที่ 1 มกราคม 2548...ปีใหม่

ณ.บ้านหลังน้อยในกรุงเทพมหานคร... ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะยังมีบ้านแบบนี้อยู่ มันเป็นบ้านใจกลางเมืองที่มีลักษณะของความร่มรื่นอย่างที่สุด อาจเป็นเพราะที่ดินอันกว้างขวางที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่หรือเพราะกลิ่นดินอุดมสมบูรณ์ที่ลอยปนมากับกลิ่นน้ำค้างยามเช้าของหน้าหนาวก็ตามที

แม้ว่าอากาศในยามเช้าของที่นี่นั้นเหมาะเหลือเกินกับการจะนอนหลับพักผ่อนเพิ่อความสดชื่นของร่างกายและจิตใจเมื่อเวลาตื่นขึ้นมา แต่เรากลับได้เห็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างชั้น 2 ของตัวบ้าน...ท่าทางของเธอช่างขัดกับบรรยากาศของสวนเสียเหลือเกิน

ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต ผมหยักโศกสีน้ำตาลเข้มยาวจนเกือบกึงสะโพก จมูกโด่งได้รูปเรียวงามกับริมฝีปากบางสีกุหลาบ...พูดโดยรวมแล้ว เธอมีความสวยที่อยู่ในระดับหาตัวจับได้ยาก

"ปาน...ตื่นหรือยังลูก" คุณวิชุดาถามบุตรสาวคนสวยของตนเองอย่างรักใคร่เหมือนทุกๆเช้า
"ตื่นแล้วค่ะแม่" ปานวาดหรือปาน ตอบคุณแม่ของเธอกลับไปอย่างเคยชิน
"แล้วแต่งตัวเสร็จหรือยังลูก...อย่าลืมนะ ว่าวันนี้วันอะไร"
"ยังเลยค่ะ แต่หนูจะแต่งเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
"ดีจ้า... พอเสร็จเมื่อไหร่ลงไปหาแม่ข้างล่างนะลูก...เร็วๆหน่อยนะจ๊ะ เพราะพ่อเค้ารอนานแล้วล่ะ"
"ค่ะ"
พูดจบหญิงสาวก็รีบลุกขึ้นจากริมหน้าต่างที่นั่งอยู่แล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัวทันที...

ทำไมเธอจะจำวันนี้ไม่ได้ล่ะ... ก็วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปรับพี่ชายคนใหม่ของเธอที่สนามบิน...

ครอบครัวของปานวาดมีด้วยกันทั้งหมด 4 คน...คุณวิชุดา แม่ของปานวาด คุณเอกราช พ่อของปานวาด ปานวาด และ วศิน พี่ชายของปานวาด แต่เนื่องจากคุณพ่อของปานวาดได้ส่งวศินอยู่กับญาติที่นิวซีแลนด์ตั้งแต่ปานวาดยังไม่เกิด ปานวาดกับวศินจึงไม่เคยได้คุยหรือพบหน้ากันเลย มีเพียงการติดต่อทางโทรศัพท์ 2-3 ครั้งเท่านั้นที่ได้พูดคุยกัน(ก็เพราะคุณวิชุดากับคุณเอกราชนั่นแหละที่จัดการให้)... ดังนั้น ถึงแม้ปานวาดจะรู้ว่าตนเองมีพี่ชาย แต่สำหรับเธอแล้ว คำว่าพี่ชายก็ยังเป็นเหมือนกับคนแปลกหน้ากันอยู่ดี

/พี่พัทหรอ...ไม่คุ้นเลยแฮะ/ ปานวาดคิด
/ทำไมต้องกลับมาด้วยนะ อยู่ทางนั้นก็ดีอยู่แล้ว ทางนี้ก็ไม่เดือดร้อนอะไรที่ไม่มีเจ้าตัวเขาซักหน่อย...เฮ้อ/

เมื่อปานวาดแต่งตัวเสร็จก็ลงมาหาแม่และพ่อของเธอที่รอท่าอยู่ข้างล่างนานแล้ว

"แหม...วันนี้ลูกสาวพ่อก็สวยเหมือนเดิมเลยนะ"คุณเอกราชล้อลูกสาวเล่นอย่างเอ็นดู
"สวยเสยอะไรคะพ่อ เสื้อนี่เก่ามากแล้วนะคะ"
"ก็ลูกสาวพ่อสวย ใส่อะไรก็สวยเป็นธรรมดานั่นแหละนะ" เมื่อพูดจบคุณพ่อใจดีก็เอามือขยี้หัวลูกสาวเบาๆอย่างเอ็นดู...
" อ้าว...แล้วแม่ล่ะเลย!!" คุณแม่ล้อกลับพลางตั้งท่ารออย่างมีความหวัง
"...อ๋อ...แม่น่ะหรอ... อือ...ก็ ใช้ได้นะ ครีมลบริ้วรอยที่ซื้อมานั่นท่าจะใช้ได้ดีนี่"
"เอ๊ะ คุณนี่!!"ว่าแล้วคุณแม่ก็เดินแบบงอนๆไปรอที่รถ จนทั้งสองพ่อลูกอดขำกับพฤติกรรมเด็กของคุณแม่ไม่ได้จริง
"โอ๋...คุณ... ล้อเล่นกันนิดเดียวเองนะ อย่างอนซี้..."คุณพ่อพูดแกมหัวเราะ
"ไม่รู้ล่ะ รีบไปดีกว่าเดี๋ยวตาพัทจะรอนาน"

ปานวาดสะดุดกับคำพูดของคุณแม่...
/พอเค้ามา ทุกอย่างที่นี่ก็คงจะเปลี่ยนไปสินะ.../

"อ้าว ปาน เหม่ออะไรลูก เดี๋ยวพี่เค้ารอนะ"
"อ้อ ค่ะๆ"...ปานวาดรีบวิ่งตามพ่อไปขึ้นรถเพื่อไปรับชะตาชีวิตที่จะเปลี่ยนไปของเธอ