"The Route" เส้นทางอันยาวไกล

Begins story 

สาวน้อยคนหนึ่งที่มีผมสีดำเงางามกำลังวิ่งอยู่กลางทุ่งดอกแดนดิไลออนที่ปลิวไปกับสายลมพลางฮัมเพลงไปเบาๆ 

"นี่ ! ช้าๆ หน่อยสิ วิ่งเร็วไปแล้ว เดี๋ยวก็หกล้มหรอ" เด็กผู้ชายผมทองคนหนึ่งกล่าวขึ้น

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่หรอกน่า" เด็กผู้หญิงตอบกลับไป 

ทั้งคู่วิ่งกันอย่างสนุกสนานจนตกเย็น จนลืม....ลืม....ลืม....อ้าว ลืมแนะนำตัวนี้หว่า 

สวัสดีจ้าทุกคน ข้าชื่อ " วาเลน แอนดิโก้ " พวกเจ้าจะเรียกข้าว่า " เลน " ก็ได้นะ (ที่จริงชื่อข้าก็แอบเหมือนผู้ชายเหมือนกันอยู่นะเนี้ย-_-) ส่วนเด็กผู้ชายผมทองที่วิ่งเล่นอยู่กับข้าน่ะ ชื่อ " หลุยส์ การ์นาร์ด " ปีนี้พวกเราก็อายุได้ 10 ปีแล้วหล่ะ พ่อกับแม่ของพวกเราน่ะ รู้จักกัน ก็เลยมาเล่นด้วยกันบ่อย ด้วยนิสัยที่ ห้าวๆ ของข้า ทำให้ข้าไม่มีเพื่อนผู้หญิงอ่ะนะ ส่วนเจ้าหลุยส์ นิสัยก็ออก กากๆ หน่อย ก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชาย เรียกได้ว่าพวกเรานี้หล่ะลงตัวสุดแล้ว  ^^ 

"พ่อ แม่ กลับมาแล้วจ้า" วาเลนเอ่ยทักทายเสียงใส 

"กลับมาแล้วหรอ มากินอาหารเย็นมา แม่ทำซุปเห็ด กินคู่กับขนมปังมาให้" คุณแม่คนสวยเป็นคนทักก่อน 

ส่วนพ่อของข้าก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ ที่จริงแล้วพ่อกับแม่ของข้า นิสัยคนละขั้วเลยหล่ะ พ่อเย็นชา แม่ร่าเริง แต่ข้าก็รักทั้งคู่นั้นแหละ^^ 

"อิ่มแล้วค่าาา แม่หนูไปนอนก่อนนะ" 

"อืม อย่าลืมอาบน้ำแปรงฟันด้วยนะ" 

"ค่าาา" 

เฮ้อ ข้าถอนหายใจออกมาเสียงดัง พร้อมนอนแบะอยู่บนเตียง อา.... อยากเล่นกับหลุยส์จัง คิดถึงหลุยส์จัง (ถึงจะพึ่งเล่นไปเมื่อเย็นอ่ะนะ) ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่แฮะ ทั้งๆที่เล่นด้วยกันอยู่ทุกวันแท้ๆ แต่ทำไมมันรู้สึกอยากเจอ แล้วก็อยากคุยกับหลุยส์มากขนาดนี้ หรือว่า.... นี้จะเป็น "poppy love" ! ไม่ๆ ไม่หรอก ไม่มีทาง ถ้าเป็นจริงๆ ทำไมฉันถึงได้ไปชอบคน "ป๊อดๆ" แบบนั้นได้ล่ะ 

อ้ากกกกกก! 

วาเลนเมื่อได้คิดเเบบนั้นแล้วก็เอาแต่ดิ้นอยู่บนเตียงไม่เป็นอันหลับอันนอน แล้วก็.... เป็นจริงนั้นแหละ 

นอนไม่หลับแฮะ 

เช้าวันต่อมา 

ที่จริงแล้ววาเลนก็ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองว่าตัวเองนั้นชอบหลุยส์จริงๆหรือเปล่า จึงได้ตัดสินใจที่จะยังไม่สารภาพรักออกไป  

"วาเลน วันนี้ไปเดินเล่นที่ตลาดตรงข้างๆสะพาน leveron กันเถอะ ได้ยินว่ามีขนมบริยอร์ชด้วยนะ เจ้าชอบไม่ใช่หรอ? ขนมนั้นนะ.... วาเลน....วาเลน....วาเลน....." หลุยส์เรียกวาเลนไปหลายรอบ แต่ก็ไม่มีถ้าทีว่าเจ้าตัวจะตอบกลับมา 

วันนี้วาเลนเป็นอะไรไปนะ 

"วาเลน.... วาเลน!" 

หลุยส์ตัดสินใจพูดเรียกวาเลนด้วยเสียงดังๆ ทำเอาเจ้าตัวที่นั่งเหม่ออยู่สะดุ้งเล็กน้อย 

"อ่ะ อ่ะ อืม มีอะไรหรอ" 

"ข้าถามว่าเจ้าจะไปตลาดตรงสะพาน leveron มั้ย?" 

"ปะ ไปสิ"  

ระหว่างที่วาเลนกำลังลุกจากเก้าอี้ ก็ถูกหลุยส์ฉุดมือเอาไว้ก่อน ทำให้สายตาของทั้งคู่ประสานกัน เจ้าของดวงตากลมโตสีฟ้า เมื่อฉุดวาเลนเอาไว้แล้วก็ไม่พูดอะไรอยู่ สักประมาณ 1-2 นาที จึงเริ่มพูดขึ้น 

"วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า? ดูเหม่อๆนะ หรือว่าไม่สบาย" หลุยส์พูดพร้อมเอามือมาแตะที่หน้าผาก แล้วทำหน้าเศร้าๆ

แม่จ๋าาา อกอีแป้นจะแตก น่ารักเกินไปแล้ว แค่ตาจ้องกันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ยังจะเอามือมาแตะหน้าผากอีก ถ้าเอาหน้ามาใกล้กว่านี้ ข้าได้เลือดกำเดาพุ่งแน่ บ้าเอ้ย! ผู้ชายที่ซื่อๆแบบนี้อันตรายเกินไปเเล้ว

แต่ก็นะ....ความสุขแบบนี้น่ะ....จะอยู่ไปถึงเมื่อไหร่นะ?

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์แต่งดู อาจจะยังดีไม่พอเรื่องการจัดวางบทพูดหรืออะไรต่างๆนานา แต่ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค้าาาา