คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -Prologue-
เสียงหวานหูของเปียโนคลาสสิค ถูกบรรเลงในเพลงที่ถ้าใครได้ยินได้ฟัง จะต้องรู้สึกได้ถึงความหอมหวานของความรักที่จะคงอยู่ชั่วนิจนิรันดร์ เเม้ว่าไม่เคยได้ฟังเนื้อเพลงด้วยซ้ำ
เเละเพลงๆนี้คือเพลงโปรดของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลคาราเมลดัดลอนอ่อนๆตรงปลายผม ช่วยทำให้ใบหน้าที่อ่อนหวานเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว ดูละมุนละไมน่าทะนุถนอมเมื่อยามพบเห็น
เมื่อสองนาทีก่อนหน้านี้ รอยยิ้มอ่อนถูกระบายขึ้นจากริมฝีปากสีพีชเมื่อเธอได้ยินเพลงๆนี้ ไปพร้อมๆกับความหอมของกลิ่นกาเเฟผสมวานิลลาที่เธอชื่นชอบเป็นที่สุด คละคลุ้งปะปนไปกับกลิ่นของช็อคโกเเลตร้อนผสมเฮเซลนัท ที่วางอยู่ตรงข้ามกับเธอ เธอสั่งมันมาคู่กันเป็นประจำเพื่อรอคอยการมาถึงของใครบางคน คนที่ไม่สามารถดื่มด่ำความสุนทรีของกาเเฟไปกับเธอได้ เเต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเเต่อย่างใดขอเพียงเเค่มีเขาผู้นั้นนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอเหมือนในทุกวันๆ
ทุกๆวันที่ทั้งคู่ใช้เวลาอันน้อยนิดที่เเสนพิเศษร่วมกัน เเละมีมือหนาที่อบอุ่นกอบกุมมือที่เย็นเฉียบของเธอเอาไว้ ความอุ่นก็ส่งผ่านมือนั้นสู่หัวใจดวงน้อยให้เต้นเเรงเเละอบอุ่นไปพร้อมๆกัน
ในทุกๆวันที่มีกันเเละกัน ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะไม่มีความสุข เเม้เป็นเพียงความลับ เเต่เขาคือเหตุผลของความรักสำหรับเธอเสมอ
เมื่อการรอคอยของหญิงสาวสิ้นสุดลง เก้าอี้ไม้โอ๊คสีน้ำตาลเข้มถูกเเทนที่ความว่างเปล่าด้วยเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา คมคาย สายตามีเสน่ห์น่าค้นหา เเต่ใครจะรู้ว่าเมื่อรอยยิ้มปรากฏขึ้น บนใบหน้าดั่งสวรรค์สร้างนั่น เขาคือผู้ชายที่น่ารักที่สุดในสายตาของเธอ
เเต่ว่าวันนี้ รอยยิ้ม สายตา เเละฝ่ามือของผู้ชายคนเดิม มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...
รอยยิ้มที่ช่างดูฝืนใจเเละลำบากใจ มันเเอบเเฝงไปด้วยความสงสาร
สายตาไร้ความสดใส เรียบเฉย มันกำลังปิดซ่อนความรู้สึกผิดเอาไว้
มือใหญ่ที่กำลังกุมมือที่เล็กกว่าเอาไว้ นอกจากมันจะไม่ทำให้ความอบอุ่นเกิดขึ้นเเม้เเต่น้อย มันยังทำให้รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่เพิ่มขึ้นทีละน้อย
หัวใจดวงน้อยสั่นระริก พร้อมกับดวงตาที่ไหววูบเจือด้วยน้ำตา ที่ต่อให้เธออยากจะร้องไห้ออกมาดังๆให้ใครต่อใครได้รู้ถึงความเสียใจของเธอจากคำพูดมากมายที่ออกมาจากปากของผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนที่เธอรัก คนที่เคยขอให้เธออยู่เคียงข้าง คนที่เคยขอให้เธอฝากชีวิตเอาไว้ เเต่เธอก็ทำมันไม่ได้ เมื่อเธอต้องเเสดงให้คนตรงหน้าเห็นว่าเธอเข้มเเข็งมากกว่าใคร
"ไม่เป็นไร" ประโยคที่เเม้เเต่คนพูดเองยังจำไม่ได้ว่าพูดมันออกไปกี่ครั้งกี่คนเพื่อเขาคนนี้
"ขอโทษนะ ที่รักษาสัญญาไม่ได้"
"ขอโทษจริงๆ"
"ฉันอาจจะขอในสิ่งที่มันเห็นเเก่ตัวที่สุด เเต่ขอนะ เธอจะไม่อย่าหายไปจากชีวิตฉัน เราจะยังเป็นเพื่อนกันเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด"
คำถามที่ดูย้อนเเย้งกับคำร่ำลานี้ มันทำให้เธอจำต้องยอมจำนนอีกครั้ง เพราะเธอยอมได้เสมอขอเเค่เขามีความสุข เเม้ความสุขของเขาในวันนี้ คือการที่เธอจะต้องเจ็บปวดเจียนขาดใจก็ตาม
"อื้ม ฉันจะไม่ไปไหน"
"เราเลิกกันนะ"
ในที่สุดวันที่ฉันรู้ว่ามันจะต้องมาถึงในสักวัน
มันก็เกิดขึ้นจริงๆ วันที่เขาเลือกจะปล่อยมือฉัน....
เพื่อที่จะ...
ไปจับมือของใครอีกคน....
"จองกุก!!"
ร่างสูงที่กำลังจะเดินออกไปจากโต๊ะตัวประจำของเขาเเละเธอหันกลับมาตามเสียงเรียกอันเเผ่วเบา พร้อมกับสีหน้าเกิดคำถาม
"หืม?"
อย่าไปจากฉันเลยนะ ฉันรักนายเหลือเกิน นายคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉัน ถ้าฉันไม่ดีพอ ฉันจะเป็นคนที่ดีให้มากขึ้นกว่านี้ เพื่อนาย
เเต่... นั่นเป็นเเค่สิ่งที่เธอตะโกนก้องเพียงในหัวใจอันปวดร้าว.... เพราะในความเป็นจริงเเล้ว
เธอทำได้เพียงเเค่....ยิ้ม เเล้วพูดว่า.....
"โชคดีนะ"
ความคิดเห็น