[นิยายแปล]นารูโตะ:เกิดใหม่เป็น ฮิวงะ ฮินาตะ

ลำดับตอนที่ #8 : ไฟ, สายฟ้า, ลูกสมุนและความเย่อหยิ่ง

พระจันทร์สีขาวแขวนอยู่บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ และฉันเองก็มองดูมันแน่นอนว่าต้องดูอย่างจริงจังและลึกลับ

ผู้คุ้มกันสองคนของฉันกำลังเฝ้าดูฉันจากบนต้นไม้ พวกเขาอาจกำลังคิดว่าเหตุใดทายาทตระกูลจึงมองดูดวงจันทร์

ตอนนี้เป็นเวลาประมาณ 2 ทุ่ม พ่อแม่ของฉันก็พบว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันที่จะมานั่งเล่นในลานหลังบ้าน แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่ได้เข้ามารบกวนอะไรฉัน

ฉันเอียงหัวและมองไปในทิศทางของพวกเขา ฉันก็ได้เห็นสีหน้าประหลาดใจของพวกเขา 'พวกเขาไม่รู้เหรว่าฉันเองก็มีเนตรสีขาวด้วย?' แต่แล้วใบหน้าของพวกเขาก็กลับมาเป็นปกติหลังจากเห็นเนตรสีขาวของฉัน

ผ่านมาสองเดือนแล้วนับตั้งแต่วันที่ฉันศึกษากระสุนวงจักร ตอนนี้ฉันอายุ 1 ปีกับอีก 2 เดือนแล้ว ฉันเหล่ตาของฉันมองไปที่พวกเขา

"สองคนที่อยู่ตรงนั้นออกมาหน่อยสิ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเด็กซื่อๆ

ใบไม้บนต้นไม้สั่นเล็กน้อยและทั้งสองคนก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉันแล้วคุกเข่าลง

'สุดยอด น่าประทับใจจริงๆ'

"พวกคุณเป็นใครกัน แล้วตามฉันมาทำไมอะ" ฉันแสร้งถามด้วยความไม่รู้

"พวกเราชื่อเร็นและริทและเราเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของท่าน คุณหนูฮินาตะ ท่านเจ้าตระกูลมอบหมายให้เราดูแลทุกความต้องการของท่านครับ" เร็นพูด และฉันเองรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

'แหม ดีจริงๆ เลย ฉันจะไม่ทำให้พวกนายผิดหวังแน่'

"จริงเหรอ?" ฉันถามอย่างตื่นเต้นขณะโบกมือเพื่อแสดงให้พวกเขาลุกขึ้น

"พวกคุณจะทำอะไรก็ได้ตามที่ฉันสั่งจริงๆ นะ?" ฉันถามอีกครั้ง

ทั้งคู่พยักหน้า "ครับ ท่านฮินาตะ"

"พวกคุณจะบอกท่านพ่อไหมถ้าฉันอยากได้ไอศกรีมตอนกลางคืน" ฉันถามอย่างอยากรู้

"ไม่ครับ พวกเราจะไม่บอกท่านเจ้าตระกูล" ทั้งสองคนพูด

'เยี่ยมไปเลย' ด้วยบทสนทนาสั้นๆ นี้ทำให้ได้รู้ว่าพวกเขาเป็นคนแบบไหน

"ไปซื้อไอศกรีมให้ฉันหน่อย" ฉันพูดสั่ง

"แต่ว่าคุณหนูอาจจะไม่สบายเอาได้นะครับ" เร็นพูดอย่างกังวล

"นายถามฉันเหรอ?" ฉันถามโดยมองสบตากับเขา

"ไม่ครับ ผมไม่กล้า" เขารีบพูดแล้วหายตัวไปหยิบไอศกรีม

"เอาล่ะ มาเล่นกันเถอะ" ฉันพูดอย่างกระตือรือร้นและมองไปที่ริทสึ ผู้ชายคนนี้เป็นคนประเภทจริงจังแน่ๆ ที่จะทำตามโดยไม่มีคำถามใดๆ ออกจากปาก แต่ฉันก็เห็นความลังเลบนใบหน้าของเขาได้

"เอาล่ะรีบๆ กลายเป็นม้าเหมือนที่ท่านพ่อทำหน่อยสิ แล้วฉันจะได้ไปนั่งบนหลังของนาย แล้วก็เดินไปรอบๆ นะ" ฉันพูดด้วยรอยยิ้ม

'มาทดสอบเจ้าพวกนี้กันเถอะ!' ฉันคิด ก่อนจะประหลาดใจมากเมื่อเห็นความลังเลของเขาหายไปแล้ว และเขาก็ทำตัวกลายเป็นม้า

'เข้าใจล่ะ! คนพวกนี้ทำตามคำสั่งเท่านั้นและหากไม่มีคำสั่ง ก็คงไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ'

หลังจากเล่นกับเขาไปได้ 5 นาที ฉันก็ปล่อยชายผู้น่าสงสารไป เขาไปยืนอยู่ข้างหลังฉันอย่างเงียบๆ ในขณะที่ฉันกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินเพื่อรอไอศกรีมของฉัน

"อะไรทำให้เขาใช้เวลานานขนาดนั้นกัน" ฉันถาม

"ผมไม่รู้ครับ ให้ผมไปตามเขาไหมครับ?" เขาถามอย่างสุภาพ

"ไม่ต้องหรอก ให้เวลาเขาสักหน่อย" ฉันเปิดใช้งานเนตรสีขาวเพื่อฝึกฝนการมองเห็นภายใน

ฟึบ!

เร็นปรากฏตัวพร้อมกับกล่องไอศกรีม เขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

"ทำไมนายถึงมาช้านัก?" ริทสึถาม

"ฮะๆ..." เขาหัวเราะด้วยใบหน้าที่เบี้ยวเล็กน้อย "ตอนนี้ร้านไอศครีมแถวนี้ส่วนใหญ่ผิดไปหมดแล้ว ก็เลยต้องวิ่งตรงไปอีกอย่างน้อย 10 กิโลเมตรเพื่อหาไอศกรีมสำหรับท่านหญิงฮินาตะ" เขาพูดพร้อมกับหอบหายใจ

ฉันหยิบไอศกรีมขึ้นมาและมองดูเขา '20 กิโลเมตรใน 10 นาที ความเร็วของเขาอยู่ที่ประมาณ 33.3 เมตร/วินาที' ฉันคิดเลขในใจอย่างรวดเร็วขณะกำลังกินไอศกรีม

'เขาเร็วเท่ากับเสือชีตาห์' ฉันรำพึง

"แสดงคาถาเจ๋งๆ ให้หนูดูหน่อยสิ" ฉันพูด เพราะอยากรู้ว่าความรู้ของฉันถูกต้องแค่ไหนไม่ว่าจะเป็นท่าประสานอินเหมือนที่ฉันจำได้หรือต่างกัน

"ครับ ท่านหญิงฮินาตะ" ริทสึพูดและยืนห่างจากฉันเล็กน้อย ฉันเปิดใช้งานเนตรสีขาวและสังเกตเส้นทางจักระของเขาอย่างใกล้ชิด

ทันทีที่เขาเริ่มประสานอิน จักระในเส้นทางของเขาก็เริ่มไหลไปทางมือของเขาและหล่อหลอมเป็นลวดลายเฉพาะ 'ขอเดาว่าการหล่หลอมจะแตกต่างกันไปสำหรับคาถาแต่ละอัน' ฉันคิดขณะเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดว่าจักระของเขาเปลี่ยนไปเป็นองค์ประกอบยังไง

"คาถาสายฟ้า:สายฟ้าอสรพิษ" เขาพูดพร้อมกับผายฝ่ามือออก งูสายฟ้าสีน้ำเงินปรากฏขึ้นรอบฝ่ามือของเขา ก่อนจะกระแทกพื้นทันที ทำให้เกิดหลุมดิน

แปะๆ

ฉันปรบมือด้วยรอยยิ้ม "สุดยอดมากเลย" ฉันพูด

'ท่าประสานอินก็เหมือนกัน' ฉันคิด

เหล่าคนในตระกูลฮิวงะเองก็รู้จักวิชาธาตุ แต่พวกเขาไม่ได้แสดงต่อหน้าสาธารณะ เหตุผลง่ายๆ ก็คืออีโก้ที่สูงลิบของพวกเขา สำหรับพวกเขาแล้วการต่อสู้แบบฮิวงะนั้นเหนือกว่า ซึ่งในกรณีนี้มันก็เป็นเรื่องจริงอยู่ 'และฉันก็เชื่อย่างนั้นอย่างสุดใจ'

ด้วยเนตรสีขาว เหล่าฮิวงะสามารถเห็นจุดจักระในทุกระดับนินจา และพวกเขาสามารถแยกคาถานินจาต่างๆ ได้ นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาไม่ใช้วิชานินจาในการต่อสู้

การโจมตีศัตรูด้วยมือเปล่ามันสนุกกว่า ทำให้ศัตรูนั้นรู้สึกสิ้นหวัง

ฉันยืนขึ้นจากหิน "หนูจะลองทำตามดูหน่อย" ฉันพูด

ฉันตั้งมืออย่างตื่นเต้นและเริ่มประสานอิน สัมผัสได้ถึงจักระในเส้นทางของตัวเองที่กำลังก่อตัวในทิศทางที่แน่นอน มันกำลังพุ่งเข้าหาจุดจักระที่มือของฉัน และในที่สุดสายฟ้าก็เกิดขึ้น

ฉันผายมือออก และงูสีน้ำเงินสองตัวก็ขดตัวล้อมรอบกัน ก่อนเธอจะชกหินทำให้มันเป็นชิ้นๆ ทันที

ฉันรู้สึกถึงพลังทำลายของสายฟ้า หลังจากแสดงคาถา ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยนั่นล่ะคือปัญหาของคาถาธาตุ พวกมันไม่สามารถแปลงกลับไปเป็นจักระได้

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันชอบการจัดการกับจักระมากกว่าการจัดองค์ประกอบ ด้วยการควบคุมจักระ ฉันสามารถเรียกมันกลับเข้าสู่ระบบจักระของตัวเองได้ เพื่อที่ฉันจะไม่เหนื่อยจากการเสียจักระ

ช่วยไม่ได้แฮะ ฉันแค่ต้องฝึกฝนมันเพิ่มให้เชี่ยวชาญในระดับสูงสุดเพื่อที่จะต้องใช้จักระน้อยที่สุดในการใช้คาถา

ฉันเอียงคอมองดูสีหน้าประหลาดใจ ตกใจ ไม่เชื่อสายตาและหวาดกลัวบนใบหน้าของพวกเขา

'คนๆ หนึ่งจะทำหน้าได้หลายอารมณ์ในครั้งเดียวได้ยังไงกันเนี่ย' ฉันรู้สึกสงสัย

"มันสุดยอดใช่ไหมล่ะ" ฉันถาม

"ครับ..." พวกเขาตอบโดยไม่รู้ตัว

'ใช่เลย ชมฉันซะ'

"ท่านทำแบบนั้นได้ยังไงกันครับ? ผมใช้เวลาอย่างน้อยตั้ง 10 กว่าวันถึงจะเชี่ยวชาญ" ริทสึถาม นิสัยที่จริงจังของเขาหายไปในทันที

"ฉันเจ๋งขนาดนั้นเลยเหรอ?" ฉันพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ตอนนี้พวกเขาทั้งสองถูกมัดไว้กับฉันจนตาย ไม่จำเป็นต้องแกล้งทำอีกต่อไป ท้ายที่สุดพวกเขาจะเป็นหนึ่งในลูกน้องของฉันอยู่ดี ยิ่งพวกเขายอมรับฉันได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีสำหรับเราทุกคนเท่านั้น

"พรสวรรค์ของท่านหญิงนั้นยิ่งใหญ่มาก ท่านไม่จำเป็นต้องตรวจดูธาตุประจำตัวในตัวเองท่านเลยด้วยซ้ำ" เร็นพูดพร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย

'ตอนนี้นายทำตัวเหมือนขี้ข้าที่แท้จริงเลยแฮะ'

" ธาตุประจำตัวคืออะไรเหรอ? " ฉันถามอย่างสงสัย แสร้งทำเป็นไม่รู้

"ให้ผมได้อธิบายเถอะครับท่านหญิง" ฉันพยักหน้า ก่อนเขาจะพูดต่อ

 "มีธาตุอยู่ 5 ธาตุครับ ได้แก่ ไฟ ดิน น้ำ ลม และสายฟ้า ทุกคนมีธาตุประจำตัวอย่างน้อยหนึ่งอย่าง เหมือนอย่างผมที่มีธาตุสายฟ้าและเร็นมีธาตุประจำตัวคือไฟครับ บางคนที่มีความสามารถแบบทวีคูณบางคนก็มีธาตุประจำตัวสองหรือสามธาตุ" เขากล่าว

"แล้วจะรู้เรื่องธาตุประจำตัวได้ยังไง" ฉันถามขณะนั่งอยู่บนม้านั่ง

"เราทดสอบธาตุประจำตัวของแต่ละคนโดยใช้กระดาษจักระครับ" เขากล่าว โดยอธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับกระดาษจักระ ซึ่งฉันรู้อยู่แล้ว

"จะลองทดสอบดูไหมครับท่านหญิงฮินาตะ" เร็นถามอย่างสงสัยและจากสีหน้าของเขา เขาดูอยากรู้ว่าฉันมีความสามารถแค่ไหน ซึ่งดูอยากรู้มากกว่าฉันด้วยซ้ำ

"ไม่เห็นจำเป็นต้องทำเลย" ฉันโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ทำท่าทางที่ผ่อนคลายในขณะที่ยังคงฝึกการมองเห็นภายในต่อไป

"เอ๊ะ? ทำไมล่ะครับ?" เร็นถามอย่างผิดหวัง

"กระดาษแผ่นหนึ่งไม่สามารถระบุธาตุประจำตัวของหนูได้หมดหรอก หนูน่ะเชี่ยวชาญธาตุทั้งหมด" ฉันพูดตามความเป็นจริง และฉันไม่จำเป็นต้องมองหน้าพวกเขาด้วยซ้ำ

พวกเขาพูดไม่ออกอีกครั้ง นี่พวกเขาคิดว่าฉันหยิ่งเหรอ?

"ขอดูคาถาไฟหน่อยสิ" ฉันพูดกับเร็นซึ่งเขาทำตามอย่างเชื่อฟัง เขายืนห่างออกไปและเริ่มประสานอิน ขณะเดียวกันฉันก็จ้องมองดูการไหลของจักระของเขาอย่างตั้งใจ

"คาถาไฟ:ลูกบอลเพลิง!" เขาพูดแล้วยิงลูกไฟออกไป ทำให้บรรยากาศที่ร้อนอยู่แล้วร้อนยิ่งขึ้น

ฉันกระโดดขึ้นไปยืนบนม้านั่งและเริ่มประสานอินทันที ครั้งนี้จักระเริ่มก่อตัวในลักษณะที่แตกต่างออกไป แต่มันก็ยากกว่าครั้งก่อน ฉันเลือกที่จะเพิกเฉยต่อมันและด้วยการควบคุมจักระของฉัน ฉันดึงมันออกมาอย่างตั้งใจที่ปลายนิ้วของฉัน ขณะที่จักของฉันเปลี่ยนเป็นไฟ ฉันสูดอากาศเข้าปอดมากที่สุด

'ไม่เห็นจำเป็นต้องตะโกนชื่อวิชา'

ฟู่!~

ฉันเป่าลมออกมาจนหมด และลูกไฟก็พรุ่งออกมาจากปลายนิ้ว และเผาหญ้าที่อยู่ตรงหน้าฉัน

"ตอนนี้เชื่อกันรึยังล่ะ?" ฉันพูดแล้วนั่งลงบนม้านั่ง

"เฮ้อ นี่มันเหนื่อยชะมัด ทั้งลูกบอลเพลิงและสายฟ้าอสรพิษนั่นทำให้จักระสำรองหายไปครึ่งหนึ่งแน่ะ" 

พวกเขาไม่ได้พูดเป็นเวลาหนึ่งนาที และฉันก็รู้สึกได้ถึงท่าทางทั้งหมดของพวกเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

"ครับ เราเชื่อท่าน ท่านหญิงฮินาตะ" พวกเขาพูด

คุณต้องแสดงให้พวกเขาเห็นว่าคุณคุ้มค่าที่ติดตาม ไม่มีใครหรอกที่จะติดตามคนไร้ค่า

และสิ่งที่เธอแสดงให้พวกเขาเห็นถึงความพิเศษของพรสวรรค์ที่เกินจะจินตนาการของพวกเขา คุณต้องแสดงให้พวกเขาเห็นว่าคุณมีค่าพอที่พวกเขาจะชีวิตมาเสี่ยง และนั่นคือสิ่งที่ฉันแสดงให้พวกเขาเห็น

เป็นข้อเท็จจริงทางจิตวิทยาง่ายๆ ที่คนอ่อนแอกว่ามักจะติดตามผู้มีอำนาจอยู่เสมอ และตอนนี้พวกเขาก็ยอมรับฉันด้วยหัวใจและจิตวิญญาณ

'ได้ลูกน้องที่ไว้ใจได้สองคน เป้าหมายสำเร็จแล้ว' ฉันหัวเราะในใจกับความคิดที่ล่องลอย