[นิยายแปล]นารูโตะ:เกิดใหม่เป็น ฮิวงะ ฮินาตะ

ลำดับตอนที่ #7 : 'คุณหนู'ของนายกำลังแสดงอยู่เนจิ

ฉันกำลูกโป่งน้ำด้วยมือขวา และขว้างมาออกไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ซ่า!

เสียงลูกโป่งแตกออก ทำให้เสื้อผ้าของเนจิเปียกโชก

"ฮิฮิ หนูโยนใส่พี่ได้แล้ว" ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข ไม่กี่วันผ่านมาตั้งแต่เราได้ของเล่นใหม่เราก็เล่นมันมาตลอด ฉันหมายถึงลูกโป่งและลูกบอลยาง

เนจิหัวเรากับฉัน ดูมีความสุขมากเกินกว่าจะตั้งใจเล่นกับฉันได้

ในตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็ห้อยอยู่เหนือหัวของเรา ตอนเที่ยงในฤดูร้อนเป็นบรรยากาศที่ดีจริงๆ เลยไม่กังวลว่าเขาจะป่วยจากน้ำ

นี่เป็นช่วงเวลาที่ฉันมักจะเล่นกับเนจิ

เนจิหยิบลูกโป่งน้ำมาจากถังน้ำแล้วโยนมาที่ฉันพร้อมพูดว่า "หลบเร็วน้องเล็ก จะได้เป็นนินจาที่ดีได้"

ฉันเห็นว่าเขาไม่ได้ขว้างมันเร็วเกินไป มันมีความเร็วช้าพอที่จะให้ฉันหลบได้

'เรากำลังเล่นเป็นนินจาในหมู่บ้านนินจาล่ะ' ฉันหัวเราะกับความคิดตัวเองและหลบลูกโป่งน้ำ ฉันคว้าอีกอันหนึ่งขึ้นมาและก็โยนใส่เขาอีกครั้งทำให้เขาเปียกโชก ยังไงก็ตามเขานี่แหละเป็นเป้าให้ฉันฝึกฝนที่ดีจริงๆ

เขาหัวเราะเมื่อน้ำโดนเขา แล้วคว้าอีกอันหนึ่งก่อนขว้างมาที่ฉัน แค่ครั้งนี้ฉันไม่ได้หลบมัน

มันแตกออกบนไหล่ของฉัน ฉันมองดูชุดที่เปียกโชกของตัวเอง จากนั้นก็มองไปที่เนจิ

'การแสดงเริ่มแล้วจ้า'

"ฮึก.. ฮือ.."

เมื่อฉันมองไปที่เนจิ ดวงตาของฉันก็เริ่มน้ำตาคลอและน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาที่สวยงามของฉัน

"แง~ พี่ใหญ่นิสัยไม่ดี ทำหนูเจ็บ ฮือ.. ฮึก" เธอเริ่มร้องไห้

เมื่อเขามองมาที่ฉันเขาก็ตื่นตระหนก

เขามองไปรอบๆ เพื่อดูว่ามีคนเห็นเราหรือไม่ เมื่อไม่เจอใครก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉัน "พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ "

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล

"พี่เนจิ แย่ที่สุด.. ฮือ~ เขาทำร้ายหนู" เขาตื่นตระหนกมากขึ้นโดยไม่รู้ว่าจะให้เธอหยุดร้องไห้ยังไง

"หนูจะบอกแม่ว่าพี่ทำหนูเจ็บ ละ..แล้วก็ ฮึก หนูจะไม่เล่นกับพี่อีกต่อไป" ฉันพูดระหว่างสะอื้นแล้วหันหลังให้เขาแล้วจะเดินออกไป

คำพูดของเธอดังก้องอยู่ในหัวของเขา และเขาก็รีบคว้ามือของเธอไว้ "อย่าบอกคุณน้านะ เธอจะโยนใส่พี่กี่ครั้งก็ได้"

เขาพูดพร้อมมอบลูกโป่งน้ำลูกสุดท้ายให้ฉัน

ฉันเห็นว่าเขากำลังจะร้องไห้ 'ฮะฮะๆ สนุกจังเลย ได้แกล้งเขาสนุกกว่าเล่นลูกโป่งน้ำอีก' ฉันหัวเราะในใจเมื่อมองตาขอร้องของเขา

"จริงเหรอ?" ฉันถามระหว่างร้องไห้

"แน่นอนน้องเล็ก"

ฉันยกมือขึ้นแล้วโยนลูกโป่งใส่เขา

"ตอนนี้พอใจรึยังน้องเล็ก?" เขาถามอย่างกังวล

"ฮิฮิ พี่ใหญใจดีที่สุด" ฉันว่าพร้อมกับหัวเราะ

เนจิถอนหายใจอย่างโล่งอก สำหรับเขาแล้วน้องสาวของเขาเป็นคนเอาใจได้ง่ายมาก เธอเป็นเหมือนตุ๊กตาเล็กๆ สำหรับเขา และเขาก็ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้

"มาเล่นกันต่อดีกว่า" เขาพูดพร้อมกับหัวเราะ และเขาก็ยิ้มกว้าง

'นายค่อยๆ เป็นพี่ชายที่ฉันต้องการแล้วล่ะ' ฉันหัวเราะกับพฤติกรรมของเขา

"ลูกโป่งหมดแล้วแฮะ" เขาว่าเมื่อไม่เห็นลูกโป่งในถัง

"งั้นไปเติมน้ำใส่กันเถอะ" ฉันพูด

และเราทั้งคู่ก็เริ่มเติมน้ำใส่ลูกโป่งในการเล่นรอบต่อไป

ซ่า!

เนจิมองมาที่ฉันแล้วถามว่า "น้องเล็ก ทำไมลูกโป่งมันแตกในมือเธอล่ะ?" เขาถามอย่างสงสัย

ฉันเอานิ้วจิ้มปากแล้วมองเขาอย่างน่ารัก "ไม่รู้สิพี่จู่ๆ มันก็แตกออกใส่มือหนู"

ฉันหยิบเศษลูกโป่งที่แตกออกเมื่อกี้

"หนูคิดว่าคนขายพวกนั้นแย่" ฉันกล่าว

"ฮะ หมายความว่าไงนะ?" เขาถามและเริ่มคิด

'อุ๊ย ฉันเผลอไป'

"หมายความว่าพวกเขาคงขายลูกโป่งแย่ๆ ให้เราแน่" เธอโกหกตามจริงลูกโป่งเหล่านี้ดีมาก

"เข้าใจแล้ว พี่จะบอกพ่อเรื่องนี้เอง" เขาพูดอย่างไร้เดียงสาขณะเติมน้ำใส่ลูกโป่งอีกลูก

เมื่อเติมน้ำใส่เสร็จ เนจิก็ยืนอยู่ที่เดิมตลอดเวลาในขณะที่ฉันฝึกขว้างใส่เขา

ฉันคว้าลูกโป่งน้ำแล้วโยนมันใส่เนจิ "รับนะพี่ใหญ่!" ฉันตะโกน

เขารับมันแล้วโยนมันกลับมาที่ฉัน "รับนะน้องเล็ก" เขากล่าว ในตอนที่ฉันสะดุดก็ยังรับทันไว้ได้

ซ่า!

ลูกโป่งน้ำระเบิดในมือของฉัน "ดูสิคะพี่ใหญ่ มันเป็นลูกโป่งแย่ๆ อีกอันหนึ่ง" ฉันพูด

"พี่จะบอกเรื่องนี้กับพ่อของพี่แน่นอน ดูสิว่าจะได้สั่งสอนพวกเขาว่าอย่าขายของคุณภาพแย่ๆ ให้น้องสาวพี่ได้ไง"

เขาพึมพำขณะหยิบและขว้างลูกโป่งอีกลูก

'คุณหนูของนายปรากฏตัวแล้วเนจิ' ฉันหัวเราะเบาๆ ขณะที่รับการโยนอีกครั้ง แต่เดี๋ยวนะเขากำลังทำเพื่อฉันอยู่นี่นา

'ฉันยินดีเป็นอย่างยิ่งกับนาย นายน้อยเนจิ' ฉันหัวเราะเบาๆ

หลังจากเล่นกับเขาสักพักจนพอใจก็หยุดเล่น ตอนนี้เสื้อผ้าของเราสกปรกชะมัดเลย

เมื่อแม่ของฉันมองมาที่ฉันเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข "เล่นสนุกกันไหมเด็กๆ?"

และโดยไม่ลังเลเลย ฉันกอดขาของเธอและถูเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลนของฉันจนเสื้อผ้าของแม่เปื้อนไปหมด

"สนุกมากเลยค่ะแม่" ฉันตอบด้วยรอยยิ้ม และก็เห็นใต้ตาของแม่ที่กระตุกเมื่อฉันทำให้ชุดของเธอสกปก

"เด็กแสบ ทำไมถึงทำแบบนี้ตลอดเลยนะ" เธอพูดพร้อมยกคอเสื้อฉันแล้วอุ้มไปที่ห้องน้ำ

'เพราะมันสนุกจะตาย' ฉันคิดขณะกอดอก

เมื่อมาถึงเธอก็จับฉันลงอ่างอาบน้ำและทำความสะอาดฉัน

แน่นอนว่าฉันไม่ลืมที่จะสาดน้ำใส่เธอเพื่อรบกวนหล่อน

"ถึงเวลานอนแล้วที่รัก" เธอพูดขณะวางฉันลงบนเตียง

"ค่ะแม่" ฉันพูดแล้วหลับตาลงเพื่องีบหลับอันแสนหวาน

ฉันตื่นขึ้นมาเป็นเวลาเย็นแล้วและก็ถึงเวลาฝึกซ้อม

ขณะเปิดใช้เนตรสีขาว ฉันมองออกไปข้างนอกที่มีผู้คุ้มกันสองคนยังปกป้องฉันอยู่ในเงามืด

ห้องต่างๆ ของตระกูลฮิวงะจะมีควาพิเศษเล็กน้อย คือไม่สามารถมองเห็นด้านในจากข้างนอก แต่จะสามารถมองเห็นด้านนอกได้จากด้านในของห้องได้

ทั้งนี้เพื่อรักษาความเป็นส่วนตัวของสมาชิก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการใช้เนตรสีขาว

ฉันยังศึกษายันต์ปิดผนึกที่อยู่ในผนังเป็นครั้งคราว

'สองคนนั่นภักดีกับฉันแน่นอน' ฉันคิด ในบางครั้งก็เห็นพวกเขากำจัดแมลงที่พยายามเข้ามาในห้องของฉัน ซึ่งนั่นอาจจะเป็นสายลับจากตระกูลอาบุราเมะ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่กังวลเกี่ยวกับคนที่จะสืบเรื่องของฉันนัก

"คิดว่าคงได้เวลาที่จะได้ใช้มันและแฮะ" ฉันรำพึง

ฉันยกมือขวาขึ้นและมุ่งความสนใจไปที่จักระ ในที่สุดจักระหมุนวนสีน้ำเงินเริ่มปรากฏบนฝ่ามือของฉัน ฉันสังเกตมันอย่างใกล้ชิดและศึกษามัน

"ถ้าลูกชายในอนาคตของฉันสามารถเรียนรู้ได้ภายในสามวัน ทำไมฉันจะทำไม่ได้บ้าง?"

คงจะน่าเสียดายหากฉันทำไม่ได้ภายในสองวันหลังจากฝึกควบคุมจักระเป็นเวลา 403 วัน ทั้งกลางวันและกลางคืน และในขณะที่โบรูโตะสามารถทำได้ภายในสามวันโดยไม่รู้จักการควบคุมจักระใดๆ เลย

เป็นเวลา 10 วันแล้วตั้งแต่ฉันได้เรียนรู้กระสุนวงจักรและฉันก็เฝ้าดูมันอย่างใกล้ชิดด้วยเนตรสีขาวของฉัน

ฉันนำฝ่ามือที่ว่างอีกข้างขึ้นมาวางเหนือกระสุนวงจักรที่หมุนอยู่และก็เริ่มบีบมัน สุดยอดไปเลยมันดูสวยงามมากจริงๆ

การบีบอัดบางสิ่งนั้นยากมาก แต่การบีบอัดจะมาพร้อมกับพลัง ไม่นานมันก็เริ่มหดตัวและมีขนาดเล็กมากจนเหมือนว่าจะระเบิดอยู่ร่อมร่อ

ฉันรู้ว่าถ้าเสียการควบคุมไปแม้แต่น้อย มันก็อาจจะระเบิดในมือของฉันได้

ฉันไม่รู้ว่าทำไมแต่กระสุนวงจักรแบบบีบอัดมันดูน่าสนใจสำหรับฉันมากกว่าแบบปกติ

ก่อนอื่นมันมีขนาดเล็ก มีสีเขียวและสีพลังมากกว่าปกติ อย่างที่สองมันยากมากที่จะทำสำเร็จและอย่างที่สาม มันดูสวยงามเฉยๆ

หลังจากสังเกตและบีบอัดมันไว้เกือบ 20 นาที ฉันก็คลายมันลง แน่นอนว่าฉันไม่ได้เสียจักระใดๆ เลย

ด้วยความเชี่ยวชาญที่มากพอ ฉันดึงจักระทั้งกลับสู่ระบบจักของตัวเอง เช่นเดียวกับที่ฉันทำกับเส้นสายจักระ

"ฉันจะใช้กระสุนวงจักรให้ไอ้โมโมชิกิ*¹กิต้องขอร้องฉันเลยคอยดู"

"ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่ล่ะนะ" ฉันพูด

"และแน่นอนว่าฉันไม่ได้ขโมยวิชากระสุนวงจักรจากใครอยู่แล้ว ฉันจะไปขโมยมันทำไมกันในเมื่อมันเป็นของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วนิ คาถานินจานี่เป็นของนารูโตะและเขาก็จะเป็นสามีของฉันในอนาคต ในฐานะภรรยาที่แสนดีของเขาทุกอย่างที่เป็นของเขาก็ต้องเป็นของฉันด้วยสิ"

"และเขาจะสอนฉันถึงเจตจำนงของเขาเองหลังจากที่ฉันสอนเขาทางอ้อม ฮิๆ ท้ายที่สุดแล้วฉันก็จะเป็นนางฟ้าผู้แสนดีของเขาและเป็นคนเดียวที่เขาจะไว้วางใจที่สุดในโลกนี้ เขาจะไม่มีวันที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อชาวบ้าน และจะไม่เรียกร้องความสนใจจากคนพวกนั้น เขาจะมีชีวิตอยู่เพื่อฉันเท่านั้น"

"อุ๊ป ฮ่าฮะๆ ตอนนี้ฉันดูเหมือนวายร้ายสาวจอมบงการจริงๆ แฮะ"

"อะ แล้วฉันจะไอ้แก่โฮคาเงะคนไร้กระดูกสันหลังและไอ้เวรดันโซแฟนหนุ่มของมันได้ไงกันเนี่ย... เพราะความขี้ขลาดและข้ออ้างไร้สมองพวกนั้น พี่ใหญ่เนจิของฉันถึงต้องสูญเสียคุณลุงฮิซาชิไปและต้องยอมจำนนต่อชะตากรรมอันไร้สาระพวกนั้น"

แต่สิ่งพวกนั้นจะไม่เกิดขึ้นแน่ๆ เพราะฉันอยู่ที่นี่แล้ว!

"ฉันต้องการนินจาสายโจมตีระยะไกลจริงๆ"

เหตุการณ์ลักพาตัวของฉันใกล้เข้ามาแล้ว และก่อนที่จะเกิดขึ้น ฉันไม่ยอมให้นินจาคุโมะหน้าไหนก้าวเท้าเข้ามาภายในรัศมี 1,000 เมตรของตระกูลฉันแน่

"มาดูกันว่าไอ้แก่หนังเหี่ยวฮิรุเซ็นตะจัดการยังไงถ้าพบกับศพนินจาคุโมะในหมู่บ้านของแก"

"ฮึๆ มาดูกัน.. แล้วแกจะโทษใครได้ไอ้แก่"

[โมโมชิกิ*¹ ตัวละครที่ปรากฏในอนิเมะโบรูโตะ]

[ผู้แปลไม่ชอบขี้หน้าฮิรุเซ็นกับดันโซเท่าไหร่ค่ะ เลยเผลอมือลั่นกดคำหยาบเยอะหน่อยค่ะ]