[นิยายแปล]นารูโตะ:เกิดใหม่เป็น ฮิวงะ ฮินาตะ

ลำดับตอนที่ #4 : เหนือสวรรค์

เนจิเล่นกับน้องสาวของเขาเป็นเวลาเกือบชั่วโมง เขาไม่เคยเบื่อกับความน่ารักและความขี้เล่นของเธอ เขารู้สึกเหมือนว่าเธอถือว่าเขาเป็นพี่ชายของเธอเธออย่างที่จริง

จิตใจเด็กของเขาไม่รู้ว่าเด็กอายุหนึ่งวันจะไม่มีพฤติกรรมแบบนี้ แต่สิ่งนี้ถูกบดบังด้วยความน่ารักของเธอ

และด้วยเหตุนี้ เขาจะเดินไปหาเธอโดยไม่สามารถต้านทานการล่อลวงได้ เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรสำหรับเขา แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนเขาจะไม่สามารถต้านทานน้องสาวคนเล็กของเขาได้

"โอ้.. เธอหลับไปแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังขณะมองดูแขนเล็กๆ ของเขาที่อุ้มเธอนอนหลับอย่างสบายใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีความสุขอย่างแท้จริง แต่แล้วเขาก็ยิ้มอย่างน่ารักและค่อยๆ วางเธอไว้บนเปลเริ่มแกว่งช้าๆ

 "เราจะเล่นด้วยกันพรุ่งนี้นะ" เขากล่าวอย่างมีความสุข หลังจากมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายและลูบหัว ก่อนเขาก็เดินออกจากห้องไปโดยปล่อยให้แม่และลูกสาวอยู่ด้วยกัน

ในห้องทำงานของหัวหน้าตระกูล ฮิอาชิกำลังมองดูชายสองคนกำลังคุกเข่า ซึ่งทั้งคู่อายุประมาณ 20 ปี พวกเขาเป็นฝาแฝด และพ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตในสงครามนินจาครั้งที่ 2

ตั้งแต่นั้นมา ฮิอาชิก็เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับพวกเขา ท่านสอนให้พวกเขาเขียน การเรียนรู้และการต่อสู้ โดยจัดหาสิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดมาให้

เขาไม่เคยปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไม่ดีเลย พวกเขาทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของฮิอาชิ ผู้เชี่ยวชาญด้านลอบสังหาร การสอดแนม การรวบรวมข้อมูล และปรมาจารย์ด้านการต่อสู้แบบฮิวงะพวกเขาเป็นคนที่ฮิอาชิไว้วางใจมากที่สุด โดยได้รับคำสั่งจากฮิอาชิโดยเฉพาะ ไม่ใช่จากผู้อาวุโสในตระกูล

"ยืนขึ้น" ฮิอาชิสั่ง และทั้งคู่ก็ลุกขึ้นยืนทันที สำหรับพวกเขา ฮิอาชิเป็นเสมือนพ่อของพวกเขา

"ท่านฮิฮาชิ ภารกิจของเราคืออะไรครับ?" ริทสึถาม เขามีผมสีน้ำตาลสั้นและสูง 178 ซม. ซึ่งสูงเท่ากับเร็นน้องชายของเขา

"พวกนายหมดหน้าที่ในฐานะผู้คุ้มกันส่วนตัวของฉันแล้ว" เขากล่าว

เร็นและริทสึตกใจมาก พวกเขาไม่เข้าใจว่าพวกเขาทำผิดพลาดอะไรจึงสมควรถูกลงโทษเช่นนั้นพวกเขารับใช้ฮิอาชิด้วยความภักดีอย่างแน่วแน่ ปฏิบัติตามคำสั่งของเขาเสมอโดยไม่ตั้งคำถาม พวกเขาเริ่มคิดย้อนหลังเพื่อค้นหาสิ่งที่พวกเขาทำผิด แต่นึกเท่าไหร่ก็ยังไม่เห็นความผิดพลาดของพวกเขาเลย

"ท่านฮิอาชิ พวกเราทำผิดพลาดอะไรหรือครับ?" เร็นถาม น้ำเสียงของเขาสั่นด้วยความประหม่า พวกเขาไม่ใช่หุ่นไม้ไร้อารมณ์ พวกเขาก็มีอารมณ์ทั้งหมดที่มนุษย์ควรมี นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงปวดร้าวเมื่อได้ยินคำสั่งของฮิอาชิ

ฮิอาชิส่ายหัวอย่างหน่ายใจ'พวกเขาคงเข้าใจผิดเกี่ยวกับคำพูดของฉัน'

"ฉันพอใจมากกับความมุ่งมั่นและความภักดีของพวกนาย" เขากล่าว

รอยยิ้มเกิดขึ้นบนริมฝีปากของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อพวกเขาได้ยินเจ้านายของพวกเขาชื่นชมพวกเขา"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกนายจะทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวให้กับลูกสาวของฉัน ปกป้องเธอจากอันตรายทั้งหมด ดูแลความต้องการของเธอและเมื่อเธอโตพอพวกนายจะรายงานต่อเธอและปฏิบัติตามคำสั่งของเธอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกหวาดระแวงแม้ว่าจะรู้ว่าเธอจะปลอดภัยในบริเวณตระกูลก็ตาม ใจของเขาไม่ได้ปักใจอยู่กับสิ่งนี้ เขาต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงมอบหมายนินจาที่เก่งที่สุดมาปกป้องเธอ

"ครับ ท่านฮิอาชิ" ทั้งหสองตอบพร้อมโค้งคำนับเล็กน้อย พวกเขามีความสุขมากที่ได้รับใช้ผู้นำตระกูลคนต่อไป ในความคิดของพวกเขานี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการตอบแทนฮิอาชิสำหรับทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อพวกเขา

"ตอนนี้พวกนายไปได้แล้ว" 

ทั้งคู่หายไปพร้อมกับใบไม้ที่หมุนวน ทิ้งฮิอาชิไว้ตามลำพังในห้องทำงานโดยมีใบไม้บางส่วนกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

'พวกเขาต้องหายไปแบบนี้เหรอ? แล้วใครจะเป็นคนทำความสะอาดใบไม้พวกนี้ล่ะ...'

ทั้งเร็นและริทสึปรากฏตัวที่หน้าห้องของฮินาตะและกลืนหายไปในเงามืด

เช้าวันรุ่งขึ้น

สิ่งแรกที่เห็นคือหน้าอกที่อ่อนนุ่มและเต่งตึงของแม่ ขณะที่ดอกตูมสีชมพูของเธอยื่นอยู่ตรงปากของฉันเพียงเพื่อจะถูกฉันดูดเท่านั้น

และฉันเป็นใครที่จะปฏิเสธข้อเสนออันใจดีของเธอกัน และนั่นเป็นสิ่งที่ควรทำ

ฉันดูดหัวนมของเธอด้วยความรักขณะที่น้ำหวานอบอุ่นไหลอยู่ในปากของฉันและเติมเต็มท้องที่หิว

'นั่นเป็นสิ่งที่ดี...' เธอคิดขณะพยายามหมุนลิ้นไปรอบๆ

"ลูกสาวของฉันแข็งแรงดีจริงๆ.." ฉันได้ยินเสียงขี้เล่นของเธอ ขณะที่ฉันรู้สึกมือที่ตบหลังเบาๆเธอตอบด้วยการกระทำขณะที่มือของเธอพยายามคว้าเส้นผมของแม่

"ฮะฮะฮะ.. ลูกอยากเล่นกับผมของแม่ไหม" เธอพูดพร้อมกับรวบผมของเธอมาตรงหน้ามือเล็กๆฉัน และแน่นอนว่าฉันคว้าผมของเธอและดึงมันอย่างสุดกำลัง

"เอ่อ..."

ฉันไม่คิดว่าเธอคาดหวังสิ่งนี้ฮิฮิ

เธอมองมาที่ฉันด้วยสีหน้ามุ่ย และฉันก็จ้องมองเธอกลับไปพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

"เจ้าเด็กดื้อ ปล่อยผมของแม่เถอะ" เธอกล่าว

"อา.."

ฉันดึงผมของเธออีกครั้งและปล่อยผมเธอ ฉันหัวเราะคิกคักเล็กน้อย

'การกลั่นแกล้งเธอมันสนุกเกินไปแล้ว' ฉันหัวเราะเบาๆ เมื่อมองดูสีหน้าของเธอที่ดูเหมือนลูกหมาที่ถูกรังแก

"เอาล่ะฮินาตะ อย่ารังแกแม่ของลูกมากเกินไปสิ" เธอพูดด้วยรอยยิ้ม

'ช่างอ่อนโยนและใจดีจริงๆ' ฉันคิด

หลังจากป้อนนมให้ฉันเป็นจำนวนมาก เธอก็วางฉันไว้บนเปลและเริ่มแกว่งมันเบาๆ พร้อมร้องเพลงกล่อมเด็ก

"หลับฝันดีนะที่รัก" เธอกล่าวหลังจากเห็นฉันหลับตา เธอก็เดินจากไปพร้อมพูดคำหวานๆ แน่นอนว่าฉันยังคงตื่นอยู่

ฉันอยู่คนเดียวในห้อง จ้องมองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่เหนือหัวของฉันโดยเพดานบ้านไม่ได้ขัดขวางการมองเห็นของฉันเลยแม้แต่น้อย

สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ  ฉันมีจักระหยินมากมายเนื่องจากจิตวิญญาณอันทรงพลังของฉัน และเนตรสีขาวของฉันก็มีพลังและทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ เพราะพลังทางจิตวิญญาณของฉัน

'การได้เล่นกับเนจิและคุณแม่เป็นเรื่องสนุกจริงๆ แต่ถึงเวลาที่ต้องเอาจริงเอาจังแล้ว'

ฉันสัมผัสได้ถึงบรรยากาศสบายๆ ในห้องที่เปลี่ยนไป

'จักระของฉันเพิ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อวาน' ฉันสังเกตเห็นจักระในเส้นทางของฉัน ซึ่งมากกว่าเมื่อวานมาก

เป็นผลให้ระยะเวลาที่ฉันสามารถเปิดใช้งานดวงตาของฉันเพิ่มขึ้นเช่นกัน

มีสองวิธีในการฝึกสายตาของฉันในด้านการมองเห็น ประการแรกคือการมองเห็นภายนอกซึ่งหมายความว่าฉันมองเห็นได้ไกลแค่ไหน

'เท่าที่จำได้ โอซึซึกิ คางุยะ สามารถมองเห็นธาตุทั้งหมดด้วยเนตรสีขาวของเธอได้ และฉันรู้ได้ยังไง? ง่ายมาก เธอใช้อ่านจันทรานิรันดร์โดยไม่มีดวงจันทร์ เธอสามารถทำเช่นนี้ได้เพราะเธอสามารถมองเห็นทุกชีวิตด้วยตาของเธอ'

'และเนตรสีขาวของเธอก็มีพลังมากกว่าของฮามูระมาก และมันทำให้เธอมองเห็นจิตใจของเป้าหมายเพื่อกำหนดความคิดและความรู้สึกของพวกเขา แม้กระทั่งมองผ่านความทรงจำของพวกเขา

'แต่หล่อนนี่งี่เงาเป็นบ้า'

ดังนั้นเป้าหมายสูงสุดของฉันสำหรับวิสัยทัศน์ทัศน์ภายนอกของฉันคือการได้เห็นธาตุทั้งหมดและความทรงจำของผู้อื่น

เธอไม่กังวลว่าจะทดสอบทฤษฎีเหล่านี้กับใคร มีหนูทดลองศักยภาพมากมายในตระกูลฮิวงะ เธอแค่ต้องเลือกใครสักคน

วิธีที่สองในการฝึกสายตาของเธอคือการมองเห็นภายใน หรือควรจะพูดว่าต้องเป็นการมองเห็นเหมือนใช้กล้องจุลทรรศน์

พูดง่ายๆ ก็คือฉันต้องสามารถเห็นนิวคลีโอไทด์ได้!

เธอนึกถึงรายละเอียดของมัน นิวคลีโอไทด์เป็นโครงสร้างทางชีวภาพระดับต่อไป ซึ่งมีขนาดเล็กกว่าดีเอ็นเอ พวกมันประกอบด้วยนิวคลีโอไทด์สายยาวสองสายที่หมุนวนเข้าหากันเพื่อสร้างโครงสร้างเกลียวคู่อันโด่งดัง

'สิ่งเดียวที่ทีขนาดเล็กกว่านิวคลีโอไทด์ก็คืออะตอม ดังนั้นเป้าหมายสูงสุดของฉันในการมองเห็นราวกับกล้องจุลทรรศน์คือการเห็นนิวคลีโอไทด์ในร่างกายของฉัน'

เธอรู้ว่าเป้าหมายเหล่านี้อาจดูไร้สาระ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เพียงเพราะไม่มีใครลองทำสิ่งนี้ ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้!

'และฉันนี่แหละก็จะเป็นคนทำมันดู อาจต้องใช้เวลาถึงสิบปี แต่ฉันก็จะทำ ในระยะเวลาสิบสามปีนั่นคือเวลาที่กำหนด'

'และเพื่อสิ่งนั้น ฉันจึงต้องฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืน ฉันรู้ตัวว่าฉันไม่ใช่ตัวเอกในเรื่องราวโชเน็นที่ได้รับความแข็งแกร่งผ่านพลังแห่งมิตรภาพ'

'พวกเขาสามารถบรรลุระดับควาแข็งแกร่งได้ในทันที ในขณะที่วายร้ายต้องใช้เวลามานานหลายสิบปี'

'นั่นเป็นแค่เรื่องไร้สาระย่างแน่นอน' เธอคิด

ก่อนที่เธอจะประกาศกร้าวในใจ 'ฉันจะขึ้นเหนืสวรรค์ ไม่ว่าคู่ต่อสู้ของฉันพยายามแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่มีวันก้าวมาถึงจุดที่ฉันยืนอยู่!'

'พวกเขาทำได้แค่ดู และอิจฉาฉันเท่านั้น'

'เอ๊ะ ตอนนี้ฉันดูเหมือนคุณหนูที่หยิ่งผยอง' เธอคิดอย่างสงสัย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า 'แต่เดี๋ยวก่อน ฉันก็เป็นคุณหนูตัวน้อยจริงๆ นี่'

'โลกนี้จะได้รู้จักสัตว์ประหลาดที่มันไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างแน่นอน! และมันจะถูกจดจำไปรุ่นต่อรุ่น' เธอคิด

[ผู้แปลขอแจ้งให้ทราบว่า ทางผู้แปลจะเปลี่ยนคำ,สำนวนหรือเขียนคำเพิ่มเข้าไปเล็กน้อยเพื่อความลื่นไหลในการอ่าน]