[นิยายแปล]นารูโตะ:เกิดใหม่เป็น ฮิวงะ ฮินาตะ

ลำดับตอนที่ #3 : พี่เนจิ

ทันทีที่ฮิอาชิก้าวออกไปนอกห้อง ก่อนจะออกคำสั่งเดียว ก็คือเพิ่มความปลอดภัยรอบๆ ห้องของลูกสาว

ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้อง ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน ขณะที่เขาเดินไปตามทางเดิน สมาชิกทุกคนของกลุ่มฮิวงะจะรู้สึกได้ว่าผู้นำของพวกเขามีความสุขจริงๆ และมีความสุขมากเกินไป พวกเขารู้ว่าภรรยาของเขานั่นคลอดลูกแล้ว ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานในการทำความเข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีความสุข

ไม่นานนักเขาก็มายังถึงห้องๆ หนึ่ง เขาเข้าไปในห้องที่เก็บความลับของตระกูลไว้อย่างใกล้ชิดที่สุด เขาหยิบหนังสือเล่มใหญ่ออกมา หนังสือเล่มนี้ประกอบด้วยรายละเอียดของสมาชิกตระกูลฮิวงะทุกคน รวมถึงข้อมูลการเกิด กรุ๊ปเลือด พ่อแม่ และอายุที่พวกเขาปลุกเนตรสีขาว

เขาลงทะเบียนของฮินาตะอย่างรวดเร็ว โดยได้รับฉายาว่าเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไปและเป็นคนแรกที่ปลุกเนตรสีขาวตั้งแต่แรกเกิด

เขาได้พบกับผู้เฒ่าทั้งห้าคนและเล่าให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับการเกิดของลูกสาวของเขา และการบอกว่าพวกเขามีความสุขคงเป็นการพูดที่น้อยไป พวกเขามีความสุขเหลือเกิน ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับพวกเขา ตระกูลมีความสำคัญมากที่สุด

ในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วตระกูลฮิวงะราวกับไฟป่า พวกเขารู้ว่าทายาทตระกูลใหม่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์อันมหาศาล

แต่ในช่วงเวลาถัดมา สมาชิกทุกคนในครอบครัวสาขารู้สึกว่าผนึกคำสาปบนหน้าผากถูกเปิดใช้งาน นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายทศวรรษที่พวกเขารู้สึกเช่นนี้

ฮิอาชิยืนอยู่โดยมีผู้อาวุโสห้าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา และสมาชิกทุกคนของตระกูลฮิวงะก็ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฮิอาชิใช้ผนึกคำสาปกับสมาชิกสาขาคนใดก็ตาม

เขายืนอยู่บนที่สูงและมองไปที่สมาชิก “ฉันหวังว่าคุณจะรู้เรื่องนี้ แต่ฉันประกาศอย่างเป็นทางการในวันนี้ว่าทายาทตระกูลในอนาคตได้ถือกำเนิดแล้ว คุณจะต้องเรียกเธอว่าท่านหญิงฮิวงะ ฮินาตะ ”

สมาชิกส่งเสียงร้องด้วยความยินดี แม้ว่าบางคนจะไม่จริงใจ แต่ส่วนใหญ่มีความสุขอย่างแท้จริง

ฮิอาชิไม่เคยปฏิบัติต่อพวกเขาไม่ดี ดังนั้นพวกเขาจึงมีความสุขกับเขา แต่ความรู้สึกนี้ไม่ได้ถูกแบ่งปันกับทุกคน

ทุกคำพูดที่เขาพูด ตราประทับบนหน้าผากของพวกเขาก็เปล่งประกายจาง ๆ และเริ่มทำให้เกิดความเจ็บปวดเล็กน้อย “และข่าวเกี่ยวกับความสามารถและศักยภาพอันมหึมาของเธอไม่ควรออกไปจากประตูตระกูล”

สมาชิกทุกคนเข้าใจถึงความหนักหน่วงของเรื่องนี้ “รับทราบ ท่านหัวหน้าตระกูล” พวกเขาโค้งคำนับ

“นั่นดีแล้วที่พวกคุณเข้าใจ ถ้ามีใครคิดจะให้ข้อมูลรั่วไหลล่ะก็...คุณตายแน่” เสียงของเขาทำให้กระดูกสันหลังของพวกเขาหนาวสั่น

มีการใช้ผนึกคำสาปมากมายในกลุ่มของพวกเขา และตอนนี้เขาระบุคำสั่งแล้ว หากใครพยายามฝ่าฝืนคำสั่งนั้น ชะตากรรมของพวกเขาจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

ในความเงียบ ทุกคนเข้าใจว่าฮิอาชิหมายถึงอะไร พวกเขาทั้งหมดพยักหน้าให้เขา

ใบหน้าของฮิอาชิไม่แยแสในขณะที่เขากวาดตามองพวกเขาทั้งหมด และเมื่อเขาพอใจกับปฏิกิริยาของพวกเขา เขาก็หันหลังกลับและจากไป

เขารู้ว่าไม่มีคนทรยศในตระกูลฮิวงะ แต่เขาใช้ความระมัดระวัง เขาไม่อาจเสี่ยงต่อความปลอดภัยของลูกสาวของเขาได้ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าเสียใจ

ตามประเพณีของกลุ่ม ผู้อาวุโสและสมาชิกมีตัวเลือกที่จะอวยพรทารกแรกเกิดได้หากต้องการ และมีความอยากรู้อยากเห็นในสายตาของพวกเขา

พวกเขายังต้องการทราบว่าเหตุใดผู้นำตระกูลของพวกเขาถึงมองโลกในแง่ดี

ฮินาตะกำลังนอนหลับอย่างสงบอยู่ข้างๆแม่ของเธอ เธอได้ใช้จักระทั้งหมดของเธอจนหมดเนื่องจากดวงตาของเธอถูกกระตุ้นอยู่ตลอดเวลา

เอี๊ยด...

ประตูเปิดออก ฮิอาชิและผู้เฒ่าก็เข้าไปในห้อง

รอยยิ้มที่น่ารักโค้งบนริมฝีปากของเขาในขณะที่เขามองดูเธอ และความเยือกเย็นก่อนหน้านี้และพฤติกรรมของหัวหน้ากลุ่มก็หายไป ผู้เฒ่าบางคนสังเกตเห็นแต่ไม่ได้พูดอะไร

“ดูสิ เธอไม่สวยเหรอ?” เขาถาม

ผู้เฒ่ามองดูเขาหรี่ตา “คุณไม่ได้ทำตัวเหมือนหัวหน้าตระกูล ฮิอาชิ” หนึ่งในนั้นกล่าว

จริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อชื่นชมความงามของเธอ พวกเขาต้องการดูว่าคำกล่าวอ้างของฮิอาชิเป็นจริงหรือไม่

พวกเขาทั้งหมดเปิดใช้งานเนตรสีขาวและตรวจดูเธอ คิ้วของพวกเขาขมวดคิ้ว

 “มันเป็นเรื่องจริง” หนึ่งในนั้นพูดขณะที่เขาตรวจพบร่องรอยของจักระในตัวเธอ

โดยปกติแล้วเด็กๆ จะไม่มีจักระใดๆ พวกเขาปลดล็อกจักระด้วยความช่วยเหลือจากพ่อแม่ หรือเด็กๆ ที่มีความสามารถพิเศษบางคนทำจักระด้วยตัวเอง

“เรามาดูกันว่าเธอมีเนตรสีขาวหรือไม่” หนึ่งในนั้นเดินไปแล้วอุ้มฮินาตะขึ้นจากเตียงในอ้อมแขนของเขา

ฮิอาชิไม่ต้องการปลุกลูกที่กำลังหลับอยู่ แต่ผู้เฒ่ามีอำนาจบางอย่างเหนือเขา ดังนั้นเขาจึงอดกลั้นตัวเองไว้ชั่วคราว

'ใครกล้าปลุกฉันวะ' ฉันคิดขณะที่ร่างกายรู้สึกเหมือนถูกใครบางคนยกขึ้น และฉันก็มั่นใจว่าไม่ใช่พ่อหรือแม่ของฉัน

สิ่งแรกที่เห็นในดวงตาของฉันคือเส้นของวิถีจักระ ขณะที่ฉันดูว่าจักระไหลเวียนอยู่ในระบบของมันยังไง

'นั่นพวกเขาเอง' ฉันคิดขณะมองดูคนทั้งห้าคน ฉันมองเห็นเพียงเส้นทางจักระของพวกเขาเท่านั้น

'ฉันยังไม่สามารถควบคุมสายตาของฉันได้'

จากหางตาฉันเห็นพ่อยืนอยู่ที่นั่น

ฉันจะพูดได้อย่างไรว่าเขาเป็นพ่อของฉัน? ฉันไม่ได้บอกว่าฉันสามารถจำทุกอย่างได้หลังจากได้เห็นพวกเขาครั้งหนึ่ง?

สายเส้นของจักระของเขาถูกบันทึกไว้ในใจของฉันพร้อมกับหนอนพวกนี้

“ฮ่าฮ่าๆ! จริงๆด้วย ฮิอาชิ นายโชคดีมากนะ” ผู้อาวุโสคนหนึ่งอุทานเสียงดังขณะมองตาฉัน

'ไอ้สารเลว! พูดด้วยเสียงต่ำสิ เสียงนั่นทำให้ลูกของฉันเจ็บหูนะเฮ้ย!' เขาคิดแต่พูดอีกอย่าง

“ใช่แล้ว ท่านพูดถูก ท่านคาซึยะ” ฮิอาชิพูดอย่างสุภาพ

ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจพวกเขา ฉันหันมองไปที่พ่อของฉัน

'ทำไมนายถึงสุภาพกับพวกแก่นี่ขนาดนี้' ฉันพยายามสื่อด้วยสายตา แต่เขายิ้มเท่านั้นเมื่อมองมาที่ฉัน

'นายเป็นหัวหน้าตระกูล และนายปล่อยให้พวกเขาเดินไปทั่วคุณ ทำไมนายถึงทำตัวเหมือนคนไร้กระดูกสันหลังต่อหน้าพวกเฒ่านี่?'

'แต่อย่ากังวล มันจะเปลี่ยนแปลงในไม่ช้า' เสียงหัวเราะเล็กๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของฉัน

"ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ" ผู้อาวุโสคนหนึ่งพูดขณะที่เขาได้ยินเสียงหัวเราะของฉัน

'เด็กดี... ใช่แล้ว คุณพูดถูก ให้ฉันโตขึ้นอีกหน่อย...แล้วฉันจะได้โชว์ความดีของฉัน...' เธอหัวเราะอีก

ไม่นานหลังจากที่มองมาที่ฉันอีกสักพักพวกเขาก็จากไป ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อมีคนเข้ามาหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่สำหรับฉัน เห็นแค่เส้นสายของจักระและฉันก็จำมันได้ทั้งหมด

สิ่งนี้ดำเนินต่อไปเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง และเมื่อทุกอย่างเงียบลง ฉันก็ถอนหายใจ 'การเป็นทายาทก็ค่อนข้างลำบากในบางครั้งสินะ' ฉันคิด

แต่อีกครั้งประตูก็เปิดออก และมีคนสองคนเข้ามา

แม้ว่าตาของฉันจะจับจ้องไปที่พ่อ แต่ฉันก็ยังมองเห็นพวกเขาได้ ผู้ชายที่มีหน้าตาเหมือนกับพ่อของฉัน และข้างๆ เขาก็มีลูกชายคนเล็กของเขา อายุประมาณ 1 ขวบกว่าๆ สิ่งที่ฉันเห็นคือไม่มีจักระในตัวเขาเลย

“ในที่สุดคุณก็มาน้องชาย ฉันรอนายอยู่” ฮิอาชิยิ้ม

“ขอฉันดูหลานสาวของฉันหน่อย” เขาพูดแล้วอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด เขาคือฮิวงะ ฮิซาชิ 

เขาเริ่มเล่นกับฉันโดยใช้นิ้วจิ้มแก้มฉัน

“เนจิตัวน้อยของฉันเป็นยังไงบ้าง” พ่อของฉันถามเด็กน้อยขณะอุ้มเขา

“ผมสบายดีครับลุง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย

ประกายแวววาวผ่านดวงตาของฉันขณะที่ฉันมองไปที่เนจิ

'เขาจะสมบูรณ์แบบของฉันเหมือนกัน-แค่ก! พี่ใหญ่ ใครจะปกป้องฉัน'

เธออาจจะหยิ่งแต่ก็ไม่หลงผิดที่คิดว่าตัวเองทำทุกอย่างได้ทุกอย่าง ไม่ใช่ตอนนี้

“ทำไมไม่ลองอุ้มน้องสาวของคุณล่ะ…” ฮาอิชิถามเนจิ

เขาพยักหน้าอย่างน่ารักแล้วเดินมาหาฉัน อุ้มฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาจากพ่อของเขา ฉันรู้สึกถึงความกังวลใจของเขาผ่านการจับมือของเขา

“คุณพ่อครับ ผมจะพูดอะไรกับเธอดี” เขาถามอย่างไร้เดียงสาไม่รู้จะพูดอะไร

'ช่างน่ารักและบริสุทธิ์จริงๆ' ฉันหัวเราะเมื่อได้ยิน

“เราจะฝากเธอไว้กับเธอ เล่นได้ตามที่คุณต้องการและอย่าอายไปเลย” พ่อของฉันพูดขณะที่ทั้งสองออกจากห้องโดยทิ้งฉันไว้ตามลำพังกับเนจิและแม่ของฉัน เธอยังคงหลับอยู่

จนถึงตอนนี้ดวงตาของฉันเปลี่ยนเป็นปกติและฉันเห็นใบหน้าของเขา สีหน้าของเขาเหมือนเด็ก และเขาแค่มองมาที่ฉันโดยไม่รู้ว่าจะเล่นอย่างไร

เขาเริ่มสัมผัสแก้มของฉันด้วยนิ้วเล็กๆ ของเขา ฉันรู้สึกและหัวเราะคิกคัก

ฉันพยายามยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าของเขา ความประหม่าของเขาเริ่มหายไปอย่างช้าๆ ขณะที่เขาก้มหน้าลงเพื่อให้ฉันสัมผัสมัน

“คุณก็อยากเล่นเหมือนกัน” เขาพูดพร้อมยิ้ม ฉันสัมผัสได้ถึงความสุขของเขา ฉันคิดว่าเขาไม่เคยเล่นกับใครเลย

'แน่นอนพี่ชาย' ฉันพยายามจะพูดแต่มีเพียงเสียงเด็กออกมาจากปากของฉัน แต่ก็เพียงพอที่จะให้กำลังใจเขา

“ฮิฮิ… คุณชอบพี่ชายของคุณไหม…” เขาถามขณะเล่นกับฉัน

ฉันแค่ยกมือขึ้นและพยายามปรบมือ

“พูดชื่อของฉันสิ เนจิ… เนจิ…” เขาพยายามสอนชื่อของเขาให้ฉัน เขารู้ว่าฉันไม่สามารถพูดได้ แต่เมื่อเขาอยู่ห่างจากสายตาของพ่อ เขาก็เริ่มประพฤติตัวเหมือนเด็ก

“เนจิ…” คือว่าฉันพยายามจะพูดแต่กลับมีเสียงร้องแบบว่า 'อ๊าา' เท่านั้นที่ดังออกมา แต่เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็มีความสุขเหลือเกิน

“ใช่… ใช่… พูดอีกครั้ง… นี่เนจิ… และฉันเป็นพี่ใหญ่ของคุณ…” เขาพูดอย่างตื่นเต้น

ฉันลองอีกครั้ง ฉันคิดว่า 'มันสนุก' ฉันคิดว่า

'ใครว่าการเป็นเด็กมันน่าเบื่อ'

'ใช่ เล่นกับน้องสาวของนาย และผูกพันกับฉันเท่านั้น… นายจะไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องไร้สาระแห่งโชคชะตา… นายจะเรียนรู้จากฉันเท่านั้นและทำตามที่ฉันพูด พี่ใหญ่เนจิ' ฉันหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่มองและหัวเราะคิกคักเมื่อเขาเล่นกับฉัน

[ผู้แปลขอแจ้งให้ทราบว่า ทางผู้แปลจะเปลี่ยนคำ,สำนวนหรือเขียนคำเพิ่มเข้าไปเล็กน้อยเพื่อความลื่นไหลในการอ่าน]