ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทปฐม
"ก็อย่างที่ว่าไปข้างต้น ในขณะนี้ปัญหาภายในประเทศมีเพียงการจลาจรบนถนนเท่านั้น แต่เมื่อสองวันก่อนทางฝ่ายสอดแนมของเราที่ส่งให้ไปแฝงตัวอยู่ทั่วโลก ได้มีสองสายรายงานกลับมาว่ามีการขนส่งสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นบ่อยๆครั้ง ตอนนี้กำลังพยายามสืบต่ออยู่ค่ะ"ดวงตาสีดำมองไปที่หญิงสาวที่กำลังกล่าวรายงาน ใบหน้าหล่อคมสมชายชาตรียกยิ้มขึ้นอย่างนุ่มนวล ดวงตาสีดำคู่นั้นที่ใช้มองหญิงสาวก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน
"แล้วคุณคิดว่าสองประเทศนั้นกำลังขนส่งอะไรอยู่กันล่ะ?"ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยถาม
"ดิฉันไม่สามารถกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งใด หากแต่ดิฉันมั่นใจว่าสิ่งนั้นต้องไม่ใช่สิ่งดีๆแน่นอนค่ะ"หญิงสาวตอบกลับทันควัน ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นจ้องมองอีกฝ่ายกลับ
"นั่นสินะ ถ้าเป็นเรื่องดีๆก็คงไม่ทำแบบลับๆหรอกเนอะ"
"ค่ะ"
Ring Ring Ring---
"ท่านประธานาธิบดีคะ อาหารมาส่งแล้วค่ะ จะทานที่ไหนดีคะ?"หญิงสาวกดรับโทรศัพท์ก่อนจะหันมาถามชายหนุ่ม
"ผมจะทานบนห้องนี่แหละครับ คุณก็ทานพร้อมผมเลยนะครับ ห้ามอดเด็ดขาด"ดวงตาสีดำมองหญิงสาวอย่างกดดันโดยเน้นคำว่า'ห้ามอดเด็ดขาด' เพราะหากไม่เอ่ยเป็นประโยคคำสั่งออกไป เห็นทีหญิงสาวตรงหน้าคงทิ้งข้าวที่สั่งมาอย่างไร้เยื่อใยแล้วเดินไปสิงอยู่กับเอกสาร
"เข้าใจแล้วค่ะ จัดใส่จานแล้วเอาขึ้นมาที่ห้องท่านประธานาธิบดี"หลังพูดคุยกันจนเข้าใจกันแล้วนั้น หญิงสาวก็วางสายทันทีก่อนจะเดินไปเพิ่มอุณหภูมิแอร์ภายในห้องขึ้นหลังเห็นว่าเจ้านายของตนหยิบเสื้อสูทขึ้นมาใส่
"ขอบคุณนะ ชาร์ล็อต"ชาร์ล็อตเพียงตอบว่าไม่เป็นไรก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยว
ไม่นานก็มีคนนำอาหารมาส่ง ชาร์ล็อตที่ได้ร่วมโต๊ะเดียวกันกับประธานาธิบดีนั้นดูไม่ได้ยินดียินร้ายเลยซักนิดแม้อีกฝ่ายจะชวนคุยเรื่องอะไร เธอก็จะตอบปัดๆ
หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ทั้งคู่ก็ต่างพากันแยกย้ายไปทำงานของตนเองจนถึงเวลาเลิกงาน
"ดิฉันกลับก่อนนะคะ ท่านประธานาธิบดี"
"เดินทางปลอดภัยนะ"ชาร์ล็อคขานตอบอีกฝ่ายในลำคอก่อนจะเริ่มเดินทางกลับบ้าน
อา…จะว่าไปของในตู้เย็นก็ใกล้หมดแล้ว
แวะซุปเปอร์สักหน่อยละกัน
.
.
.
.
ผักที่นี่ไม่ค่อยสดเลยเหอะ สงสัยคงต้องเปลี่ยนซุปเปอร์แล้วล่ะ
ชุปเปอร์ขนาดใหญ่แห่งนี้ที่มีถึงสามชั้นราวกับห้างทำไมถึงได้มีแต่ของไม่มีคุณภาพกันนะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงอะไรน่ะ เหมือนกับเสียงนับเวลาเลย?
ทันใดนั้นดวงตาสีฟ้าของสาวเจ้าก็หยุดมองที่สิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่อยู่ภายในถังขยะ และดูเหมือนอีกแค่ห้านาทีมันก็จะ‘ระเบิด’
ชาร์ล็อตที่รับรู้ได้ทันทีว่าต่อจากนี้จะต้องเป็นเช่นไร แต่สิ่งที่เธอทำมีเพียง…
"ฮาว…มีอะไรหรอชาร์ล็อต?"
"ฉันรักคุณนะคะ นิโค"
"จ-จริงหรอ!แล้วตอนนี้ชาร์ล็อตอยู่ไหนล่ะ ผมจะไปรับ"
00:59
"อยู่ที่ซุปเปอร์ใกล้ที่ทำงานนี่แหละค่ะ"
"งั้นหรอ รอผมเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมจะไปรับคุณเอง"
"ฟังฉันดีๆนะคะ ฉันรักคุณจริงๆนิโค ตลอดเวลาที่มีคุณฉันก็มีความสุขมากๆเลยล่ะค่ะ"
"อื้อ!ผมก็เหมือนกัน"
"ฉันหวังว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะคะ….และเผื่อส่วนของฉันด้วย"
"เดี๋ยวสิ เธอหมายความว่ายังไงกัน ชา--"
บึ้ม!!!
"ชาร์ล็อต!"
ทุกอย่างช่างว่างเปล่า
ไร้ซึ่งเสียง ไร้ซึ่งสี ไร้ซึ่งกลิ่น ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต
มีเพียงเธอยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่านี้ เพียงคนเดียว
ดวงตาสีฟ้าหันไปมองฟองสบู่ๆหลายๆฟองรอบตัวเธอและได้รู้ว่าภายในฟองสบู่นั่นคือความทรงจำของเธอ
เธอไล่มองตั้งแต่เธอพึ่งคลอดจนกระทั่งถึงความทรงจำสุดท้าย คือการที่เธอโทรบอกรักคนรักของตน
คนรักที่เปรียบสเมือนชีวิตของเธอ
ถ้าอยากจะถามว่าทำไมถึงไม่วิ่งหนีกันล่ะ เวลาก็มีตั้งห้านาที?
เธอก็ขอตอบได้เลยว่ามันไม่มีทางทันแน่นอนแม้จะทันก็คงจะไม่ได้กลับครบสามสิบสองหรอกและอีกอย่าง….
เธอเป็นมะเร็งระยะที่สี่ ทำให้ไม่ช้าก็เร็ว เธอก็ต้องตายอยู่ดี
ด้วยความที่เป็นคนที่มีสภาพร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิดเนื่องจากตัวเธอนั้นเกิดจากแม่และพ่อที่เป็นพี่ชายของแม่ ใช่ทั้งแม่และพ่อเธอเป็นพี่น้องกันตามสายเลือดเลยล่ะ นั่นเป็นปัญหาหลักแต่เธอก็ไม่เคยต่อว่าพวกท่าน เพราะแค่แม่ไม่เอาเธอออกก็บุญแค่ไหนแล้ว แม้อีกฝ่ายจะเสเพลแต่พวกเขาก็ทำหน้าที่พ่อแม่ได้ดีระดับหนึ่ง
อย่างน้อยๆเธอก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวจนโหยหาความรักล่ะนะ
แต่เพราะแบบนั้นเธอก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าด้วยสภาพของเธอตอนนี้แค่เดินไปที่บันไดเลื่อนก็หอบแล้ว นับประสาอะไรกับการวิ่งจากชั้นสามไปที่ชั้นหนึ่งกัน
สิ่งที่เธอทำได้และต้องการจะทำในตอนนั้นก็มีเพียงการบอกรักคนรักของเธอนั่นแหละ
เธอก็แค่หวังว่าอย่างน้อยๆ
ว่านิโคจะไม่ฆ่าตัวตายตามมาเป็นพอ จึงโทรไปกันไว้
ทันใดนั้นเมื่อลืมตาขึ้นก็ต้องพบกับแสงสว่างสีขาวที่เจิดจ้าจนต้องก้มหน้าหลับตา
และเมื่อลืมตาอีกครั้ง.....
"แอ้!"เธอก็กลายเป็นเด็กทารกไปซะแล้ว
1ความคิดเห็น