ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
ข้าเป็นเพียงพี่สาวของนางเอกเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #1 : บทปฐม

  • อัปเดตล่าสุด 20 ก.ย. 65


 


"ก็อย่างที่ว่าไปข้างต้น ในขณะนี้ปัญหาภายในประเทศมีเพียงการจลาจรบนถนนเท่านั้น แต่เมื่อสองวันก่อนทางฝ่ายสอดแนมของเราที่ส่งให้ไปแฝงตัวอยู่ทั่วโลก ได้มีสองสายรายงานกลับมาว่ามีการขนส่งสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นบ่อยๆครั้ง ตอนนี้กำลังพยายามสืบต่ออยู่ค่ะ"ดวงตาสีดำมองไปที่หญิงสาวที่กำลังกล่าวรายงาน ใบหน้าหล่อคมสมชายชาตรียกยิ้มขึ้นอย่างนุ่มนวล ดวงตาสีดำคู่นั้นที่ใช้มองหญิงสาวก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

"แล้วคุณคิดว่าสองประเทศนั้นกำลังขนส่งอะไรอยู่กันล่ะ?"ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยถาม

"ดิฉันไม่สามารถกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งใด หากแต่ดิฉันมั่นใจว่าสิ่งนั้นต้องไม่ใช่สิ่งดีๆแน่นอนค่ะ"หญิงสาวตอบกลับทันควัน ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นจ้องมองอีกฝ่ายกลับ

"นั่นสินะ ถ้าเป็นเรื่องดีๆก็คงไม่ทำแบบลับๆหรอกเนอะ"

"ค่ะ"

 

Ring Ring Ring---

 

"ท่านประธานาธิบดีคะ อาหารมาส่งแล้วค่ะ จะทานที่ไหนดีคะ?"หญิงสาวกดรับโทรศัพท์ก่อนจะหันมาถามชายหนุ่ม

"ผมจะทานบนห้องนี่แหละครับ คุณก็ทานพร้อมผมเลยนะครับ ห้ามอดเด็ดขาด"ดวงตาสีดำมองหญิงสาวอย่างกดดันโดยเน้นคำว่า'ห้ามอดเด็ดขาด' เพราะหากไม่เอ่ยเป็นประโยคคำสั่งออกไป เห็นทีหญิงสาวตรงหน้าคงทิ้งข้าวที่สั่งมาอย่างไร้เยื่อใยแล้วเดินไปสิงอยู่กับเอกสาร

"เข้าใจแล้วค่ะ จัดใส่จานแล้วเอาขึ้นมาที่ห้องท่านประธานาธิบดี"หลังพูดคุยกันจนเข้าใจกันแล้วนั้น หญิงสาวก็วางสายทันทีก่อนจะเดินไปเพิ่มอุณหภูมิแอร์ภายในห้องขึ้นหลังเห็นว่าเจ้านายของตนหยิบเสื้อสูทขึ้นมาใส่

"ขอบคุณนะ ชาร์ล็อต"ชาร์ล็อตเพียงตอบว่าไม่เป็นไรก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยว

ไม่นานก็มีคนนำอาหารมาส่ง ชาร์ล็อตที่ได้ร่วมโต๊ะเดียวกันกับประธานาธิบดีนั้นดูไม่ได้ยินดียินร้ายเลยซักนิดแม้อีกฝ่ายจะชวนคุยเรื่องอะไร เธอก็จะตอบปัดๆ

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ทั้งคู่ก็ต่างพากันแยกย้ายไปทำงานของตนเองจนถึงเวลาเลิกงาน

"ดิฉันกลับก่อนนะคะ ท่านประธานาธิบดี"

"เดินทางปลอดภัยนะ"ชาร์ล็อคขานตอบอีกฝ่ายในลำคอก่อนจะเริ่มเดินทางกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อา…จะว่าไปของในตู้เย็นก็ใกล้หมดแล้ว

แวะซุปเปอร์สักหน่อยละกัน

 

.

.

.

.

 

ผักที่นี่ไม่ค่อยสดเลยเหอะ สงสัยคงต้องเปลี่ยนซุปเปอร์แล้วล่ะ

ชุปเปอร์ขนาดใหญ่แห่งนี้ที่มีถึงสามชั้นราวกับห้างทำไมถึงได้มีแต่ของไม่มีคุณภาพกันนะ

 

 

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

 

เสียงอะไรน่ะ เหมือนกับเสียงนับเวลาเลย?

ทันใดนั้นดวงตาสีฟ้าของสาวเจ้าก็หยุดมองที่สิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่อยู่ภายในถังขยะ และดูเหมือนอีกแค่ห้านาทีมันก็จะ‘ระเบิด’

ชาร์ล็อตที่รับรู้ได้ทันทีว่าต่อจากนี้จะต้องเป็นเช่นไร แต่สิ่งที่เธอทำมีเพียง…

"ฮาว…มีอะไรหรอชาร์ล็อต?"

"ฉันรักคุณนะคะ นิโค"

"จ-จริงหรอ!แล้วตอนนี้ชาร์ล็อตอยู่ไหนล่ะ ผมจะไปรับ"

00:59

"อยู่ที่ซุปเปอร์ใกล้ที่ทำงานนี่แหละค่ะ"

"งั้นหรอ รอผมเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมจะไปรับคุณเอง"

"ฟังฉันดีๆนะคะ ฉันรักคุณจริงๆนิโค ตลอดเวลาที่มีคุณฉันก็มีความสุขมากๆเลยล่ะค่ะ"

"อื้อ!ผมก็เหมือนกัน"

"ฉันหวังว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะคะ….และเผื่อส่วนของฉันด้วย"

"เดี๋ยวสิ เธอหมายความว่ายังไงกัน ชา--"

 

บึ้ม!!!

 

"ชาร์ล็อต!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทุกอย่างช่างว่างเปล่า

ไร้ซึ่งเสียง ไร้ซึ่งสี ไร้ซึ่งกลิ่น ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต

มีเพียงเธอยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่านี้ เพียงคนเดียว

ดวงตาสีฟ้าหันไปมองฟองสบู่ๆหลายๆฟองรอบตัวเธอและได้รู้ว่าภายในฟองสบู่นั่นคือความทรงจำของเธอ

เธอไล่มองตั้งแต่เธอพึ่งคลอดจนกระทั่งถึงความทรงจำสุดท้าย คือการที่เธอโทรบอกรักคนรักของตน

คนรักที่เปรียบสเมือนชีวิตของเธอ

ถ้าอยากจะถามว่าทำไมถึงไม่วิ่งหนีกันล่ะ เวลาก็มีตั้งห้านาที?

เธอก็ขอตอบได้เลยว่ามันไม่มีทางทันแน่นอนแม้จะทันก็คงจะไม่ได้กลับครบสามสิบสองหรอกและอีกอย่าง….

เธอเป็นมะเร็งระยะที่สี่ ทำให้ไม่ช้าก็เร็ว เธอก็ต้องตายอยู่ดี

ด้วยความที่เป็นคนที่มีสภาพร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิดเนื่องจากตัวเธอนั้นเกิดจากแม่และพ่อที่เป็นพี่ชายของแม่ ใช่ทั้งแม่และพ่อเธอเป็นพี่น้องกันตามสายเลือดเลยล่ะ นั่นเป็นปัญหาหลักแต่เธอก็ไม่เคยต่อว่าพวกท่าน เพราะแค่แม่ไม่เอาเธอออกก็บุญแค่ไหนแล้ว แม้อีกฝ่ายจะเสเพลแต่พวกเขาก็ทำหน้าที่พ่อแม่ได้ดีระดับหนึ่ง

อย่างน้อยๆเธอก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวจนโหยหาความรักล่ะนะ

แต่เพราะแบบนั้นเธอก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าด้วยสภาพของเธอตอนนี้แค่เดินไปที่บันไดเลื่อนก็หอบแล้ว นับประสาอะไรกับการวิ่งจากชั้นสามไปที่ชั้นหนึ่งกัน

 สิ่งที่เธอทำได้และต้องการจะทำในตอนนั้นก็มีเพียงการบอกรักคนรักของเธอนั่นแหละ 

เธอก็แค่หวังว่าอย่างน้อยๆ

ว่านิโคจะไม่ฆ่าตัวตายตามมาเป็นพอ จึงโทรไปกันไว้ 

 

 

ทันใดนั้นเมื่อลืมตาขึ้นก็ต้องพบกับแสงสว่างสีขาวที่เจิดจ้าจนต้องก้มหน้าหลับตา

 และเมื่อลืมตาอีกครั้ง.....









"แอ้!"เธอก็กลายเป็นเด็กทารกไปซะแล้ว

 

 

 

 

 

 

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

1ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

1ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture