คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เผชิญหน้า(ไอ้หยา~>o
Chapter 1
ไอแดดที่อบอุ่นทำให้ฉันใจชื้นขึ้นบ้างเป็นระยะ ๆ หลังจากที่ต้องเดินจากบ้านเป็นระยะทางไกลไม่น้อยเพื่อไปโรงเรียน -_-
ในความคิดของฉัน โรงเรียนไม่ได้ต่างไปจากบ้านเท่าไหร่ แต่จะดีกว่าหน่อยที่ไปแล้วจะได้ความรู้กลับบ้าน แต่บ้านของฉันมีประโยชน์ตรงที่เป็นที่ซุกหัวนอนทุกครั้งที่ฉันหมดแรง ไม่มีใครดุที่ฉันตื่นสาย ไม่มีใครโวยวายถ้าฉันไม่ยอมตื่น เพราะชีวิตฉันในตอนนี้ไม่เหลือใครสักคน..
พ่อฉันเสียไปแล้ว ส่วนแม่ก็ไปแต่งงานใหม่กับพ่อม่ายลูกติด ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าพี่น้องคนใหม่ของฉันทางนิตินัยซะด้วยสิ -_- และไอ้พ่อคนใหม่ก็กลัวฉันอยู่กับลูกตัวเองไม่ได้ -_-^ ฉันก็เลยต้องไปอยู่กับญาติซะงั้น -_-^^ แต่คุณญาติ ๆ ที่น่ารักทั้งหลายก็ผลักไสไล่ส่งฉันให้ไปอยู่กับญาติคนอื่นเสมอเพราะผลการเรียนของฉันมันเด่นเกินหน้าเกินตาลูกของตัวเอง เชอะ!! ฉันอยู่บ้านนี้คนเดียวก็ได้ ไม่ง้อหรอกย่ะ!!
ฮัดเช้ย!!!!!!
หวัดรับประทานจนได้ ฉันคิดว่าใส่เสื้อหนาพอแล้วนะ =.,= ทำไมอากาศมันถึงได้หนาวอย่างนี้นะ?
ฉันขยับกรอบแว่นที่ทำท่าจะหล่นจากสันจมูกให้กลับเข้าที่เหมือนเดิม ทำไมเราต้องสวมแว่นที่ตานะ ฉันล่ะไม่อยากจะเห็นมันเลย เชยซะไม่มีอ่ะ!! ฉันใช้มันตั้งแต่อยู่ป.4 แต่ตอนนี้ฉันก็ยังใช้มันอยู่ ตัดแว่นทีเสียตั้งสองพันสามพัน ถ้าฉันไม่มีปัญหาเรื่องเงินฉันคงตัดแว่นใหม่อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย -_-^ หรือไม่ก็หาคอนแท็กเลนส์มาใส่ซะให้รู้แล้วรู้รอด -_-^^
ฉันหยุดความคิดบ้า ๆ ลงแล้วมองป้ายโรงเรียนขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่สุดถนนอันไกลโพ้นจนต้องอ้าปากค้าง โรงเรียนที่ฉันต้องใช้ชีวิตที่เหลืออีกสามปีเพื่อเล่าเรียนในฐานะนักเรียนม.ปลายเป็นสถานที่ที่ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้เลยรึเนี่ย O_O
"สวัสดีจ้า ฉันชื่อ ฝ้าย เธอชื่ออะไรเหรอ^O^"
เด็กผู้หญิงผิวขาวหมดจดดวงตากลมโตทักทายฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใสไร้เดียงสาจนฉันเริ่มหมั่นไส้นิด ๆ -_-^
ทำไมฉันเป็นคนอย่างนี้เนี่ย เขาอุตส่าห์เข้ามาทักดีๆ แล้วความคิดเหมือนนางร้ายแบบนี้มันโผล่มาจากไหนกัน ..(-_ - )..( - _-).. ฉันสลัดความคิดสกปรกแล้วปั้นรอยยิ้มให้ฝ้ายอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด
"สวัสดี ฉันชื่อ แตงหวาน"
"..แตงหวานเหรอ"
ก็ใช่น่ะเซ่ ฟังภาษาคนรู้เรื่องรึเปล่ายะ -_-+
"อือ"
"ชื่อน่ารักจัง พ่อแม่ตั้งให้เหรอ?"
ตั้งเองมั้ง??
"ความจริงแม่ตั้งให้น่ะ"
"อ๋อ หวังว่าต่อไปนี้เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ ^^"
หวังต่อไปเถอะ!! ใครเขาอยากเป็นเพื่อนกับเธอกันยะ -_-^^
"อื้ม"
ฉันรับปากอย่างไม่เต็มใจนิด ๆ(?) บังเอิญว่าฉันไม่เคยมีเพื่อนซะด้วยสิ -_- จะทำยังไงดีล่ะ -_-^ เพื่อนที่โรงเรียนเขามีไว้ให้ลอกการบ้านกับกินข้าวด้วยกันเท่านั้นไม่ใช่เหรอ? ถ้ามีปัญญาทำการบ้านหรือกินข้าวเองเป็นก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมีเพื่อนเลย เพื่อนมีไว้ทำไมกัน??
ฉันไม่พูดอะไรอีกแล้วหยิบหนังสือคณิตศาสตร์พื้นฐานสำหรับนักเรียนเตรียมเอนท์ขึ้นมาอ่านเล่น ๆ ฝ้ายมองฉันด้วยความแปลกใจ นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตของเธอสวยมากและละม้ายคล้ายคลึงกับใครบางคนที่อยู่ในความทรงจำของฉันจนรู้สึกหงุดหงิด ฉันทำเป็นไม่สนใจนัยน์ตาคู่นั้นและตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อไป แต่ดูเหมือนว่าฝ้ายจะทนไม่ไหวกระมังเลยโพล่งขึ้นมา
"เธออ่านหนังสือพวกนี้ด้วยเหรอ ฉันว่าน่าเบื่อออก"
"อ่านแก้เซ็งเท่านั้นแหละฝ้าย แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะมาเบื่อแทนฉันด้วย -_-"
"ขอโทษ T^T"
"ไม่เป็นไร.. เฮ้ย!! เธอร้องไห้ทำไม!?"
"เธอพูดแรงไปแล้วนะ TOT"
ยัยกระแดะเอ๊ย -_-…
"ฉันเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว -_- ถ้าเธอรับไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ไปหาเพื่อนคนอื่นซะเถอะ"ฉันตอบตรง ๆ ฝ้ายนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยความมั่นใจ
"เธอควรจะมีเพื่อนบ้างนะ ฉันจะสอนให้เธอรู้ว่ามิตรภาพไม่ใช่สิ่งเลวร้าย!!"
ฝ้ายปาดน้ำตาแล้วเดินฉับ ๆ ออกไปนอกห้อง ฉันถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ ละหันมาให้ความสนใจกับการเรียนต่อ ฉันดีใจที่สามารถสลัดผู้หญิงที่น่ารำคาญอย่างฝ้ายออกจากวงโคจรของฉันได้ แต่สีหน้าของฝ้ายตอนที่พูดประโยคสุดท้ายออกมากลับทำให้ฉันรู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างประหลาด -_-^ เฮ่อ.. ช่างมันเถอะ
สัญญาณพักเที่ยงดังขึ้นในที่สุดโดยที่ไม่ได้เรียนเลยสักวิชาเดียว ฉันรีบลุกจากที่แล้วตรงดิ่งไปที่โรงอาหารก่อนที่จรวดกระดาษอีกลำจะลอยมาโดนหัวฉันด้วยความไม่ตั้งใจของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อนร่วมห้อง -_-;; ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าไม่ได้ตั้งใจจริงหรือเปล่าหลังจากที่มันโดนหัวฉันเป็นลำที่สิบสี่ ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วหอบหนังสือหนังหาทั้งหมดเดินออกจากห้องเรียนนรกนี่ก่อนที่จะต้องสู้รบปรบมือกับจรวดกระดาษอีก
บรรยากาศที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ถึงอากาศจะหนาวเสียดกระดูกแต่ต้นไม้ก็ให้ความร่มรื่นเหมาะสำหรับการพักผ่อนหย่อนใจและอ่านหนังสือก่อนเรียน ฉันจะให้คะแนนเกินสิบเลยถ้ายัยฝ้ายไม่ตามมารังควานถึงที่ ทำไมฉันถึงสลัดยัยนี้ยากนักวะ โอ๊ยย.. วัยรุ่นแอบเซ็ง!!
"กินแค่ขนมปังกับน้ำเปล่าแค่นี้มันจะไปพออะไรอ่ะแตงหวาน"
"เรื่องของฉันน่ะ.. อ้อ!! เรียก แตง เฉย ๆ ก็พอนะ -_-"
"ก็ได้ แต่ถ้าเธอกินแบบนี้ทุกวันมันจะไม่ดีกับร่างกายของเธอนี่นา"
"ใช่ แต่ร่างกายของฉันมีประโยชน์เฉพาะเวลาเดินไปโรงเรียนเท่านั้นแหละ ฉะนั้นไม่ต้องแข็งแรงมากก็ได้"ฉันตอบพลางใช้มือฉีกขนมปังเข้าปาก เมื่อไหร่ยัยนี้จะออกไปจากชีวิตฉันสักทีนะ -_-
"เธอจะปล่อยให้สมองที่มีค่าของเธอฝ่อเพราะไม่ได้รับสารอาหารรึไง >_<"
"ปล่อยมัน -_-"
ฉันทิ้งให้ยัยฝ้ายละเมอเพ้อพกถึงเรื่องสุขภาพของฉันต่อไปโดยไม่สนใจอีก -_-^ สำหรับฉันแค่อิ่มท้องก็พอแล้ว เรื่องอื่นไม่สำคัญหรอก ฉันล่ะรำคาญยัยนี้จริง ๆ บอกว่าอย่ามายุ่งก็แล้ว ไล่ไปก็แล้ว แต่ก็ยังหน้าด้านมานั่งด้วยอีก ฉันล่ะกลุ้ม =_=;;
"นี่.. เธอมีคนที่ชอบรึยัง"ฝ้ายเปลี่ยนเรื่องหลังจากที่ความพยายามครั้งแรกไม่เป็นผล
"ไม่ -_-"
"อืม.. แล้วเคยมีบ้างป่าว"
แล้วเธอจะมายุ่มย่ามอะไรกับเรื่องส่วนตัวของฉันฮะ -_-+
"ไม่เคยมี -_-"
"หวา... แตงอ่ะ.. เราคุยกันดี ๆ ก็ได้นี่นา ฉันอยากเป็นเพื่อนกับแตงหวานง่ะ >_<"
แต่ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ - _-^^
"อืม -_-"
"ใจร้าย!! >O<"
"ใจร้ายเสมอ ^-^"
"..งะ..งั้นเดี๋ยววันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ ฉันจะให้พี่ชายฉันไปส่ง ^-^ เราจะได้กลับบ้านด้วยกันไง"
"ไม่ล่ะ ขอบใจ -_-"
ฉันดื่มน้ำจนหมดขวดแล้วโยนขวดเปล่าลงถังก่อนจะลุกและเดินออกมาจากตรงนั้นให้ไวที่สุด แต่ฝ้ายก็ยังคงเดินตามฉันมาตลอดทาง แต่ฉันจะวีนใส่ก็ไม่ได้เพราะยัยนั่นก็เรียนห้องเดียวกันกับฉัน อ๊ากกกก!! นรกชังสวรรค์แกล้งหรืออย่างไรถึงได้ส่งยัยนี่มาให้เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันเนี่ย เซ็งชีวิตชิบเป๋งเลย ถ้าไอ้พ่อคนใหม่ของฉันไม่ได้เป็นผอ.โรงเรียนนี้ฉันก็คงไม่ต้องย้ายมาจากโรงเรียนเก่าอันแสนสงบสุขของฉันแน่ ๆ คิดแล้วเจ็บใจเล็กน้อย!!
วันนี้เป็นวันจันทร์ และสิ่งที่ฉันเรียนรู้มาจากตารางเรียนแผ่นเล็กที่ได้มาตอนไปปฐมนิเทศกับแม่ก็คือ วันจันทร์เป็นวันเดียวที่ได้เรียนแค่ครึ่งวัน เพราะครึ่งวันที่เหลือต้องไปร่วมกิจกรรมชมรม =_= และวันอังคาร พุธ พฤหัส ศุกร์ ก็จะต้องเข้าร่วมกิจกรรมของชมรมตอนคาบสุดท้ายของทุกวันเพื่อที่สมาชิกในโรงเรียนจะได้รักใคร่ปรองดองกันมากขึ้น ซึ่งที่ผ่านมามันก็ได้ผลมาตลอด -_- สมแล้วที่โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความEntertainและสายสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้อง ..แล้วฉันจะเข้าชมรมอะไรดีล่ะ?
"แตงหวานนนน.. "
นรกมาเยือนแล้วมั้ยล่ะ -o-;;
"หือม์?"
"เข้าชมรมวิจัยหนังสือกับฉันนะ!! เธอชอบอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ??"หญิงสาวเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว
"อืม.. ก็ได้ -_-"
"งั้นรีบไปกันเถอะ หัวหน้าชมรมเขาไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลาหรอกนะ"
"จะรีบอะไรนักหนา เขาเป็นคนยังไงกันแน่ฝ้าย = =?"
"เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าเขาหล่อกระชากใจสุด ๆ >_<"
อืม.. หล่องั้นเรอะ -_-^ ใครสนล่ะ? แต่ไอ้คำว่า"วิจัยหนังสือ"ช่างโดนใจจริง ๆ ท่าทางจะเป็นชมรมที่น่าสนใจนะ หวังว่าน่ะ... =_=;;
ฉันกับฝ้ายเดินเข้ามาในห้องที่คล้ายกับห้องสมุดขนาดย่อม แต่ข้างหน้าติดป้ายที่ทำจากไม้อัดสีเข้มเขียนด้วยตัวหนังสือสีเขียวมรกตดูมีมนต์ขลังว่า..
"ชมรมวิจัยหนังสือ"
ข้างในห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีเขียวอ่อนดูเย็นตารับกับชั้นหนังสือสีน้ำตาลแก่ขนาดใหญ่ที่วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ นัยน์ตาฉันเป็นประกายวิบวับทันทีที่มาเยือนที่นี่ ...โอ๊วว หนังสือ.. หนังสือ..
ไม่กี่อึดใจต่อมาก็มีรุ่นพี่ผู้ชาย 2 คนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกระดาษA4 ปึกเล็ก ๆ รุ่นพี่ผู้ชายที่มีสายรัดต้นแขนสีเขียวมรกตปรบมือ 2-3 ครั้งเพื่อเรียกให้รุ่นน้อง 10 กว่าคนที่อยู่ในห้องหันมาสนใจ
"น้องม.4ที่สนใจจะเข้าชมรมมายืนรวมกันตรงนี้ กรอกรายละเอียดของตัวลงในแบบฟอร์มแผ่นนี้ อีก 1 ชั่วโมงพี่จะมาบอกอีกทีว่าแต่ละคนจะได้วิจัยหนังสือแบบไหน ระหว่างนั้นก็อ่านหนังสือรอไปก่อนนะ"
ว่าแล้วเจ้าของเสียงก็เดินจากไปโดยทิ้งให้เพื่อนอีกคนแจกแบบฟอร์มให้พวกฉัน ทุกคนรับมาแล้วใช้ปากกาเขียนข้อมูลของตัวเองลงไป ฉันเองก็เช่นกัน พอเขียนเสร็จก็ส่งกลับคืนให้คนแจก แต่ฝ้ายนี่สิที่กำลังประสบปัญหา ฉันชะโงกหน้าเข้าไปดูในแบบฟอร์มของเธอ..
ยัยนี่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอ่านหนังสือแบบไหน -_-
"ช่วยคิดทีสิแตง~"
"แล้วเธอชอบอ่านหนังสือแนวไหนล่ะ -_-"
"ฉันไม่ชอบอ่านหนังสือ"ฝ้ายกระซิบที่ข้างหูฉันเบา ๆ
"เวร!! แล้วเธอเข้าชมรมนี้ทำไมเนี่ย =_="
"ชู่ว~ ก็ฉันอยากเจอพี่ประธานชมรมนี่นา >_< คนที่มีสายรัดต้นแขนสีเขียวไง"
อืม.. คนที่ร่างกายสูงใหญ่ผิวขาวหมดจดรับกับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนและผมสีดำสนิทนั่นน่ะเหรอ ฉันว่าไม่เห็นจะมีดีตรงไหนเลยยกเว้นจมูกที่โด่งกำลังดี คิ้วเข้ม กับริมฝีปากโค้งได้รูปเท่านั้นแหละ =_=;;
"นั่นเขาเรียกว่าหล่อเหรอ?"
"อย่าพูดแบบนั้นนะ ถ้าพี่เขาไม่หล่อคนในโลกก็ไม่มีใครหน้าตาดี!!"
"น้องตรงนั้นมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ คนอื่นเขาส่งแบบฟอร์มกันหมดแล้วนะครับ เหลือน้องคนสวยคนเดียว"เจ้าของเสียงพูดพลางส่งสายตาเจ้าชู้ไปทางฝ้ายที่ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก
"หวา.. ช่วยฉันทีแตงหวาน >.<"
"หนังสือแฟชั่นไง เขียน ๆ ไปเลย ม่ะ.. เอามานี่ฉันไปส่งให้เอง"ฉันดึงแผ่นกระดาษออกมาจากมือเล็ก ๆ ของฝ้ายทันทีที่หล่อนเขียนเสร็จแล้วส่งให้รุ่นพี่ทันที ฝ้ายถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"แล้วแตงชอบอ่านหนังสือแบบไหนง่ะ"
"ชอบแนวสืบสวนสอบสวนกับสงครามแฟนตาซีน่ะ -_-"
"ผู้หญิงเขาอ่านแบบนั้นกันด้วยเหรอ ไม่น่ารักเลย"
"เอาอะไรมาวัดว่าน่ารักล่ะ ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองน่ารักนะ -_- แล้วหนังสือแบบที่ฉันชอบก็มีคนอ่านทั่วประเทศย่ะ ไม่ได้มีแต่ผู้ชายสักหน่อย -_-^^"
"งั้นเหรอ? O_O ฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย"
"ก็เพราะว่าเธอไม่เคยคิดที่จะอ่านหนังสือเลยน่ะสิ!!"
ฝ้ายทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ฉันเมินหน้าอย่างไม่ใยดีแล้วหยิบหนังสือที่วางอยู่บนชั้นมาเปิดดูผ่าน ๆ ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ทำไมส่วนใหญ่คนที่เข้ามาในชมรมนี้ถึงได้มีแต่เด็กผู้หญิงวะ -_-^^
"เอาล่ะ พี่รอไม่ไว้แล้ว ณ เวลาอันสุดแสนจะมีค่าอย่างนี้ พี่จะประกาศเลยละกันว่าน้อง ๆ ต้องวิจัยหนังสืออะไร ให้เขียนบันทึกวันต่อวันเหมือนเขียนไดอารี่ลงสมุดของชมรมที่พี่แจกให้นะ พวกพี่จะได้รู้ว่าน้องอ่านจริงหรือเปล่า เพราะคนที่ออกเกรดให้น้องก็คือพวกพี่ทั้งหมดที่ทำหน้าประสานงานในชมรม มีใครกล้าสงสัยอะไรมั้ยครับ?"
"มีค่ะ"ผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น หล่อนคงจะอยู่คนละห้องกับฉัน
"ว่ามาสิครับ ^-^"ประธานส่งยิ้มหวานเลี่ยนให้ยัยคนที่ยกมือ
"พี่ชื่ออะไร เบอร์โทรศัพท์อะไร แล้วมีเมลล์แอดเดรสรึเปล่าคะ >/ / /<"
คำถามนี้กระแสตอบรับดีเกินคาด เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกับสีหน้าของประธานหนุ่มที่เริ่มแสดงอาการเก้อเขินออกมาอย่างเห็นได้ชัด -.,- น่าถีบสักเปรี้ยงจริง ๆ
"เอ่อ.. พี่ชื่อ โย ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้อง ๆ แต่ 2 อันหลังพี่ไม่บอกนะ ^-^"
"ว้า..."เสียงเซ็งแซ่ระคนเสียดายของเหล่าชะนีที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจัดเก็บเบอร์โทร.ของนายโยดังขึ้น เอาแล้วไงล่ะ.. ฝ้ายก็เป็นไปกับเขาด้วย เห็นแล้วมันหงุดหงิดงุ่นง่านยังไงไม่รู้แฮะ -_- ยัยพวกนี้ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย เก็บอาการหน่อยก็ไม่ได้...
"น้องฝ้าย!! คนไหนครับ?"โยหยิบแบบฟอร์มของฝ้ายขึ้นมาแล้วเรียกเธอเสียงดัง ฝ้ายยกมือขึ้นด้วยความเขินอาย
"..ค.. คะ!! "
"น้องได้วิจัยหนังสือการ์ตูนครับ ^O^"
เฮ้ย!! ทำไมมันถึงได้ตรงข้ามกับสิ่งที่เขียนลงไปนักฟะ เอาอะไรมาวัด? ชักหวั่น ๆ แล้วสิ
"น้องแตงหวาน .. อยู่ตรงไหนอ่ะครับ? "
"ค่ะ -_-"
"น้องได้วิจัย.. เอ่อ.. หนังสือนิยายรักหวานแหววครับ ^-^"
"ห๊ะ!! ทำไมฉันถึงต้องวิจัยไอ้หนังสือไร้สาระแบบนั้นด้วยคะเนี่ย!!"ฉันร้องขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์จนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ นายโยยิ้มกริ่มเหมือนจะรู้ทันถึงคำถามในครั้งนี้.. แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้เขามากกว่าเดิมหลายเท่า -_-
"จุดประสงค์ของชมรมนี้คือ.. สมาชิกที่รักการอ่านทุกคนสามารถอ่านหนังสือได้ทุกรูปแบบยังไงละครับ ^-^ และมันจะเป็นประโยชน์กับน้อง ๆ มากในอนาคต เพราะถ้าอ่านหนังสือที่เกลียดที่สุดจนไปถึงหนังสือที่ชอบที่สุดได้ ไม่ว่าสิ่งที่น้องจำเป็นต้องอ่านจะมาไม้ไหนรูปแบบไหนน้องก็จะสามารถรับได้ทุกอย่าง และเป็นการเปิดมุมมองโลกทัศน์ของน้องให้กว้างไกลมากขึ้นด้วยนะครับ ^O^ เอาล่ะ..เสียเวลามามากพอแล้ว.. ต่อไป.. น้องฝนครับ อยู่ตรงไหนช่วยยกมือขึ้นด้วยนะครับ!!"
พูดอย่างกับว่าต้องไปสู้รบปรบมือกับหนังสือยังไงยังงั้นแหละ ประสาท!!! แล้วชี้แจงในสิ่งที่คนอื่นอยากรู้มันเสียเวลามากขนาดนั้นเลยรึไงวะ -_-? หรือว่าหลังเลิกเรียนฉันต้องไปซื้อหนังสือนิยายรักหวานแหววมาอ่าน อ๊ากกก!! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในชีวิตจะต้องมาข้องแวะกับหนังสือแบบนี้ ฉันล่ะเกลียดมันเข้าไส้ >.<
สวรรค์สาบส่ง~ นรกอวยชัย~ ส่งคำสั่งบรรลัยมาให้ฉันรับมือ!!! TOT ..แง้!!!
ว่าแล้วก็ถือวิสาสะคว้ากระเป๋านักเรียนเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์เดือดดาลที่พวยพุ่งถึงเขีดสุดเหมือนลาวาร้อน ๆ -_-^^ ฮัดเช้ย!!! ใครมันนินทาฉันฟะ
"แตงหวาน!! จะไปไหนน่ะ รอฉันด้วยสิ!!"ฝ้ายยังคงตามมาหลอกหลอนฉันไม่เลิกรา -_-
"ไปซื้อหนังสือ แล้วก็ดิ่งกลับบ้าน -_-"ฉันตอบโดยไม่มองหน้าคนที่พยายามจะผูกมิตรด้วยตั้งแต่เช้า
"ไปกับฉันนะ ฉันจะให้พี่ฉันไปส่ง >O< ไปซื้อหนังสือด้วยกันเถอะนะ!!"ฝ้ายตะโกนสุดเสียง ฉันหยุดเดิน
"อือ.. ไปก็ไป"
"เย้!! แตงใจดีที่สุดเลย ไปรอหน้าโรงเรียนนะ ฉันจะวิ่งไปตามพี่ฉันที่อาคารสาม >O<"
ฝ้ายกระโดดหอมแก้มฉันทิ้งท้ายหนึ่งทีแล้ววิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฉันอึ้งค้างเล็กน้อย..
ไม่นานนักฉันก็เดินย่ำต๊อกจนมาถึงหน้าโรงเรียนที่ป้ายขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ ใกล้ ๆ กันนั้นมีรถเบนซ์สีเงินคันงามจอดรออยู่ก่อนแล้ว ฝ้ายโผล่หัวออกมาโบกมือให้ฉันด้วยแววตาร่าเริง ส่วนพี่ชายของเธอก็ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร พี่น้องคู่นี้หน้าตาคล้ายกันจังแฮะ -_-
ฉันนั่งบนเบาะรถด้วยความระมัดระวังและเกร็งนิดหน่อย ในชีวิตฉันยังไม่เคยนั่งรถแพงขนาดนี้เลยนะเนี่ย >O< น้ำหนักฉันในตอนนี้จะทำให้เบาะรถขาดรึเปล่านะ อย่างฉันในตอนนี้จะหาเงินที่ไหนมาซ่อมเบาะให้เขาล่ะ >_<
"ขอโทษนะแตงหวาน รอนานรึเปล่า?"
"ไม่ได้รอเลยสักนิดเดียว"
"งั้นเหรอ!! ขอโทษนี้ที่ฉันมาช้าจนปล่อยให้รอ คนนี้คือพี่ชายฉัน ชื่อ เฟรย์ จ้ะ พี่เฟรย์ นี่ แตงหวาน เพื่อนใหม่ฝ้ายค่ะ"
นี่เธอฟังที่ฉันพูดบ้างหรือเปล่านี่ -_-
"เหอะ ๆ"
"พี่เฟรย์จดรถตรงนี้ก่อนได้มั้ยคะ ฝ้ายจะเข้าห้องน้ำ"
"อ่า.. ได้ ๆ"
และแล้วรถก็เลี้ยวเข้าไปจอดในซอยแห่งหนึ่ง ฝ้ายกระโดดลงจากรถอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่ไหนสักแห่ง ฉันนั่งกระพริบตาปริบ ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ดูจากดาวสีน้ำเงินสองดวงที่ปักบนแขนเสื้อ พี่ของฝ้ายคงจะอยู่ม.ปลายปีสอง หรือก็คือ ม.5 โรงเรียนเดียวกัน เท่าที่รู้มา ดาวของม.ต้นจะมีสีแดง
"เธอคงจะเป็นเพื่อนใหม่ของฝ้ายสินะ -_-"เขาพูดด้วยใบหน้าเฉยชาผิดกับตอนที่อยู่กับฝ้ายจนฉันรู้สึกขนลุกและเสียวสันหลังวาบ
"ค่ะ"
"ถ้าฉันรู้ว่าเธอทำให้ฝ้ายร้องไห้เสียใจเหมือนเพื่อนเก่าของฝ้าย ชีวิตเธอจะเป็นยังง รู้ใช่มั้ย?"
".........."
ฉันเงียบไปพักใหญ่. คนที่เป็นฝ่ายตื๊อฉันคือฝ้าย แล้วเขามีสิทธิอะไรมาขู่ฉัน!! ฉันกับหมัดแน่น ฝ้ายบอกว่าเข้าจะเป็นคนไปส่งฉันทุกวันใช่มั้ย?? งั้นฉันจะไว้เล็บให้ยาว เหลาให้แหลม แล้วจิกเบาะกำมะหยี่หลังคนขับให้ขาดกระจุยไม่มีชิ้นดีเลย!! ชริส์!!
"..พี่เฟรย์ขู่อย่างนี้กับเพื่อนของฝ้ายทุกคนเลยเหรอคะ ถึงว่าสิทำไมคนน่ารักและแสนดีอย่างฝ้ายถึงไม่มีเพื่อนและเหงาจนต้องมาขอให้คนอย่างฉันเป็นเพื่อนกับเขา -_-"ฉันเปรยขึ้นมา เฟรย์หันมามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชา
"ฉันทำไปก็เพราะหวังดีกับน้องหรอก อยากให้เขาได้คบเพื่อนที่ดีต่างหากยัยแว่น อย่างเธอจะไปรู้อะไร!!!"
"งั้นเหรอคะ? -_- แต่ฉันว่าต่อให้เป็นคนดีแค่ไหนก็คงเลือกที่จะไม่มียุ่งกับฝ้ายหรอกค่ะ"ฉันตอบเสียงนิ่ง "ก็เพราะว่าพี่ทำแบบนี้ยังไงล่ะคะ ฝ้ายถึงไม่มีเพื่อน!! ถ้าฉันเป็นคนไม่รู้อะไรจริง ๆ อย่างน้อยพี่ก็น่าจะรู้ถึงจุดเล็ก ๆ จุดนี้นะคะ ว่าพี่สร้างความเหงาให้ฝ้ายขนาดไหน สร้างความเดือดร้อนให้น้องตัวเองไปเท่าไหร่ ทำร้ายจิตใจฝ้ายกี่หนแล้วล่ะ!!"
"..เธอ!!!.."เฟรย์ตวาดด้วยความโกรธจัด
"..คะ?.."
ฉันส่งรอยยิ้มเชือดเฉือนให้แล้วเชิดใส่อย่างผู้ชนะเลิศในการแข่งขันประกวดนางสาวไทย แต่ไม่ทันที่เฟรย์จะพูดอะไรฝ้ายก็กระโดดขึ้นรถเสียก่อน ฉันแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อได้เห็นสีหน้าที่บอกไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรของหมอนั่น ฝ้ายมองเราสองคนด้วยความสงสัย ฉันเลยทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเพิ่งโดนแฟนทิ้ง ส่วนเฟรย์ก็แกล้งทำเป็นปรับกระจกรถไปตามน้ำ
"คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอคะ ทำไมพี่เฟรย์ทำหน้าแบบนั้น?? O_O"ฝ้ายถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา เฟรย์ยิ้มแล้วลูบหัวฝ้ายด้วยความเอ็นดู
"ทำความรู้จักกันเฉย ๆ จ้ะ ไม่มีอะไรหรอก ^-^;;"
"อํอ.. ค่ะ ^-^ ดีเหมือนกันค่ะ เพราะคงต้องเจอกันบ่อยทีเดียว"
ฉันกับเฟรย์มองตากันผ่านทางกระจกด้วยความหมั่นไส้ซึ่งกันและกัน -_-^^ ชริส์!! ฉันก็ไม่ได้อยากจะเห็นหน้านายนักหรอกย่ะ
ฉันเชิดใส่และมองออกไปนอกหน้าต่าง ทำไมฉันต้องมาเจอะเจอคนแบบนี้ด้วยฟะ ท่าทางฉันจะทำบาปมามาก คงต้องไปทำบุญล้างซวยสัก 7 วัน 7 คืนซะให้รู้แล้วรู้รอด!!
และฉันก็จะเป็นเพื่อนกับฝ้ายตามที่หมอนั่นต้องการแน่ ๆ หึหึ เชอะ!!!
ฮัดเช้ยยย!! ใครนินทาฉันอีกเนี่ย!! >O<
*-. _
ตอนนี้ล็อกอินได้แล้วค่ะ 55+
ขอโทษทุกคนที่เคยติดตามด้วยนะคะ
By Harina(ดอกไม้สีเลือด)
ความคิดเห็น