Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #5 : ประสาท

ร่างบางที่มีทรวดทรงองค์เอวเด่นชัดในชุดนักศึกษาค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ปากก็ไม่พูดอะไรสักคำทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนบุกเข้าห้องคนอื่นมาโดยไม่ได้รับอนุญาติแท้ๆ

"มาทำไม"  ฉันถามน้ำเสียงห้วนๆ คิ้วทั้งสองของคนหน้าตาสวยขมวดเข้าหากันนิดๆเมื่อเห็นกับสภาพของฉัน

หึ!! คงจะสะใจสินะ

"เธอ... ไปทำอะไรมา"  น้ำเสียงหวานที่ฉันเคยได้ยินชัดเป็นครั้งที่สองถามออกมาในขณะที่เจ้าตัวยังคงไม่ตอบคำถามของฉัน

"อย่ามายุ่ง!"  ฉันไล่ดาวคณะที่ทุกคนหลงไหลออกไปอย่างไร้เยื่อไย ตัวเองเป็นเบื้องหลังของเหตุการณ์ทั้งหมดแท้ๆยังจะมีหน้ามาหาฉันอีก

ยัยรุ่นพี่บ้านี่ไม่ยอมตอบ แถมยังเดินเข้ามาใกล้แล้วก็เอามือมาแตะที่หน้าฉันอีก

"อย่ามาแตะโว้ย!! ไปไกลๆได้มั้ยฉันรำคาญ"  ฉันปัดมือของเธอออกอย่างแรงโดยไม่สนว่าตัวเองจะมีแผลทีมืออยู่ และนั่นก็ส่งผลให้เลือดค่อยๆซึมออกมาจากผ้าพันแผลของฉันอีกครั้ง ซึ่งอีกคนเองก็เห็นเช่นกัน

"หึ... เธอจะไปโดนหมาที่ไหนกัดมาฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่รู้ไว้ซะว่าฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"  และแล้วใบหน้าอันเย่อหยิ่งนั่นก็มองมาที่ฉันนิ่ง จะให้ฉันเชื่อรึไง บ้าไปแล้ว

"เหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอเคืองฉันเรื่องที่ฉันขว้างอมยิ้มเธอทิ้งก็เลยสร้างเรื่องมาแก้แค้นฉันหรือไง"  ฉันมองอีกคนอย่างเหยียดๆ

"ลูกอมถูกๆแค่นั้นเนี่ยนะ ซื้อแจกเด็กทั้งโรงเรียนฉันยังไม่เสียดายเลย"  ใบหน้าหยิ่งๆนั่นมองมาที่ฉันเหมือนกับรำคาญ เห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า

"เหอะ! พูดอะไรมาฉันก็ไม่เชื่อเธอทั้งนั้นแหละ แล้วลวนลามเธอเนี่ยนะ? แค่เจอเธอฉันยังไม่อยากจะเจอเลย"

"ลวนลาม?"  คนที่โตกว่าเอียงหน้าเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจ ถึงหน้านางจะหยิ่งยโสอยู่ตลอดเวลาจนไม่มีใครอ่านออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อกี๊เหมือนฉันเห็นแววตานางฉายความงงออกมาแว้บนึงจริงๆนะ

ไม่จริงหรอก ยัยนี่ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องแหงๆ อย่าคิดว่าฉันจะหลงกล

"ออกไปได้ละ ฉันเบื่อหน้า"  ฉันหันหน้าหนีอีกคนในขณะที่พูด กลัวว่ามองหน้านางชัดๆไปมากกว่านี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

นั่นสินะจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ บ้าจริง นางก็แค่สวยมาก ปกติอยู่แล้ว ก็เป็นดาวคณะนี่นะ... อย่าไปหลงกลนะลลิษา

"จะโง่ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ แต่ฉันน่ะไม่เสียเวลามาทำอะไรแบบนี้กับเธอหรอก"  พูดจบเธอก็เริ่มเดินออกไป 

ไปก็ดี!

"โกหก! เป็นพี่รหัสที่แย่แล้วยังเป็นคนที่แย่อีกนะ ฉันล่ะไม่อยากเชื่อเลยว่ามีคนชอบเธอจริงๆน่ะ"  ฉันพูดไล่หลังด้วยน้ำเสียงดูถูกดูแคลนอย่างที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วนั่นก็ส่งผลให้ยัยบ้านั่นเดินกลับมาอีกครั้ง

"คนชอบฉันน่ะเยอะแยะ แล้วถ้าฉันจะเล่นงานเธอน่ะเธอไม่ได้แค่มานอนอยู่ตรงนี้หรอก"  เจนนี่คิมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กำลังกุมชัยชนะ น้ำเสียงที่นุ่มแต่ฟังแล้วแสบทรวงสุดๆ ดาวคณะหน้าสวยยิ้มหวานทำให้ฉันอยากจะจับเธอมาต่อยให้ตายไปตรงนี้ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองกำลังนอนบาดเจ็บอยู่

"อวดดี! ฉันเกลียดเธอที่สุด"

"หึๆๆ ก็เกลียดฉันสิไม่ได้ว่าอะไร คนชอบเยอะจนฉันเบื่อแล้ว"  เธอพูดพร้อมหัวเราะออกมา คนอะไรหลงตัวเอง!

"ไปได้แล้วน่ารำคาญ ยิ่งเธออยู่ฉันจะประสาทกิน"

"แล้วเชื่อฉันรึยังล่ะว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ"

"ไม่เชื่อ"  ฉันตอบอย่างมั่นใจ นางจะต้องทำแน่ๆ

"ตามใจ อุตส่าห์สงสารซื้อข้าวต้มมาให้แท้ๆ น่าจะปล่อยให้นอนตายในนี้ไป"  ห้ะ!? ยัยนี่เป็นคนซื้อข้าวต้มมาให้ฉันเหรอ!?

เมื่อเห็นฉันเงียบไปเธอตั้งท่าจะเดินออกไปอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่วายหันมาพูดอีกหนึ่งประโยคก่อนจะปิดประตู

"แล้วก็อีกอย่างฉันเป็นพี่เธอนะ วันหลังเรียกพี่ด้วย"

"ไม่มีทางหรอก ยัยประสาท"  ฉันตอบกลับไปอย่างหยาบคาย

"หึ"  ฉันรู้สึกถึงรอยยิ้มอันกวนประสาทของอีกฝ่ายได้ทั้งๆที่ไม่เห็นหน้า ก่อนที่ประตูจะปิดลงเสียงดังปึง!

โอ๊ยยยยย ปวดหัว! ถึงจะพูดไปอย่างนั้นก็เถอะ แต่ว่าในหัวของฉันก็มีความคิดหนึ่งวนเวียนอยู่...

หรือว่ายัยนี่จะไม่ได้ทำจริงๆนะ?

หึ... ไม่มีทาง!!

แถมไอ้บุคลิกกับท่าทีหยิ่งบ้าๆนั่นจะทำหรือไม่ทำฉันก็เกลียดอยู่ดี ยิ่งมายุ่งกับฉันฉันยิ่งไม่ชอบ 

แล้วมาหาฉันที่ห้องทำไมกัน? แถมยังเอาข้าวต้มมาให้อีก

'โรคจิต!! เกลียดโว้ยยยยยย'