Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #24 : ซ่อน

ดวงตากลมโตมองซ้ายทีขวาทีจนแน่ใจแล้วว่าจังหวะนี้ไม่มีรถมาก่อนที่จะก้าวขาฉับๆข้ามถนนกลับไปยังฝั่งที่หอของตัวเองตั้งอยู่ ในมือข้างขวาของเธอมีถุงที่บรรจุข้าวผัดอยู่สองกล่อง ไอจากกล่องข้าวลอยขึ้นมาโดนมือที่ถือถุงอยู่จนข้อนิ้วเรียวอุ่นไปหมด ตรงข้ามกับมืออีกข้างที่เย็นเหมือนแช่แข็งเพราะต้องประคองน้ำสองขวดอุณหภูมิเย็นเจี๊ยบเอาไว้ในอ้อมแขน

ลิซ่าเดินมาถึงหน้าหอพักที่คุ้นเคย ผู้หญิงที่คุมหอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมหลังโต๊ะตัวยาว แต่เบื้องหน้ามีผู้ชายในชุดนักศึกษากำลังวุ่นอยู่กับการยกกล่องลังสองสามใบมาวางซ้อนกัน ดูจากท่าทางเหมือนกับกำลังจะเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่

สาวร่างโปร่งเดินไปกดลิฟต์ด้วยมือที่หิ้วถุงข้าวอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มถือกล่องลังที่สูงท่วมหัวมายืนรอลิฟต์ข้างหลังเธอพอดี

และแล้วคนที่เหมือนกำลังย้ายเข้ามาใหม่ก็ก้าวเข้ามาข้างๆเธอก่อนที่จะทักทายเสียงดัง

"อ้าวเฮ้ย!! พี่ลิซ่า!"

ลิซ่าเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นด้วยความตกใจ เมื่อมองหน้าชัดๆแล้วมันก็พาเธอนึกย้อนกลับไปตอนเด็กก่อนที่จะดีดกลับมาปัจจุบันอีกครั้ง เด็กหนุ่มบ้านตรงข้ามหน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ตาชั้นเดียว ผิวขาว คิ้วเข้ม เหมือนกับเด็กน้อยหัวเกรียนที่ชอบมาเล่นกับเธอในตอนนั้นเป๊ะๆ แต่ก็พูดได้ว่าพอโตแล้วเขากลับดูดีขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ด้วยใบหน้าที่คมเข้มขึ้นและดูเป็นหนุ่ม ร่างกายที่ค่อนข้างผอมแต่ก็ดูมีกล้ามเนื้อ ทรงผมที่เซ็ตมาอย่างเป๊ะกับเสื้อนักศึกษาที่รีดมาจนเนียนกริบ ไหนจะออร่าที่ดูบ้านรวยนี่อีก อยู่ในมหาลัยจะต้องได้เป็นเดือนหรือไม่ก็มีคนมาชอบเยอะแหงๆ

"แม็ค! ...เพิ่งย้ายเข้าเหรอ?"

"ใช่ฮะ พี่ก็อยู่หอนี้เหรอครับเนี่ย?"  เด็กหนุ่มหน้าตาดูประหลาดใจไม่เบา แต่รอยยิ้มเห็นฟันนั้นก็ยังคงอยู่บนใบหน้าเหมือนกับว่าเจ้าตัวแปะเอาไว้ตลอดเวลา

"อื้ม"  ลิซ่าพยักหน้า ขณะนั้นลิฟต์ตรงหน้าก็เปิดออกพอดี

สาวร่างโปร่งกลืนน้ำลายลงคอพลางคิดในใจว่าตนอาจไม่ควรไปที่ห้องของรุ่นพี่ตอนนี้... ไม่ใช่ตอนที่มีเด็กหนุ่มอยู่ด้วย

"พี่อยู่ชั้นไหนครับ?"  แม็คถามตามมารยาท ถึงแม้จะมีของอยู่ในมือเยอะที่เขาก็ยังอุตส่าห์ไปยืนอยู่ใกล้ที่กดลิฟต์เพื่อกดชั้นเอง

"7"  ลิซ่าตัดสินใจตอบชั้นของตัวเองไป เธอขี้เกียจจะมานั่งอธิบายหรือโกหกว่าจะไปห้องเพื่อนหรือใครที่ชั้น 9 เพราะยังไงถ้าเขาจะย้ายเข้ามาจริงๆอีกสักพักเขาก็ต้องรู้ว่าห้องเธออยู่ชั้น7 อยู่ดี แถมถ้ายิ่งแย่กว่านั้นคือถ้าแม็คเองก็ดันย้ายเข้ามาอยู่ที่ชั้น 9 แล้วเห็นเธอเข้าไปในห้องที่มีเจนนี่อยู่จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

ไม่รู้ว่าทำไม... แต่แค่ความคิดที่ว่าแม็คจะรู้ว่ารุ่นพี่ดาวคณะอยู่ห้องไหนก็ทำให้ลิซ่าไม่สบายใจอยู่แล้ว

ขอให้ไม่เป็นอย่างนั้นเถอะ

9

หลังจากที่เลข 7 ซึ่งเป็นชั้นของเธอสว่างขึ้นเป็นสีส้ม มือหนาของเด็กหนุ่มก็เลื่อนขึ้นไปกดชั้น 9 ต่อด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่สาวร่างโปร่งจะได้คิดอะไรประตูลิฟต์ที่ขึ้นมาถึงชั้นของเธอก็เปิดออกเสียแล้ว

"ไว้เจอกันนะครับ"

ลิซ่าพยักหน้าน้อยๆให้กับแม็คก่อนจะเดินออกมาจากลิฟต์ เธอก้าวขาไปทางห้องตัวเองด้วยความเคยชิน แต่ในหัวกลับมีความคิดนู่นนี่นั่นตีกันเยอะไปหมดจนเธอแทบจะลืมหยิบกุญแจออกมาไขประตู

แกร๊ก

ปึง

'อยู่ชั้น 9 จริงๆด้วย'

ถึงแม้เธออยากจะคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญซักแค่ไหน ประโยคคำถามที่เขาถามเธอผ่านโทรศัพท์บวกกับหลายๆอย่างทำให้เธอไม่สามารถวางใจได้เลยสักนิด

'เจนนี่ เหรอ? ...โหแค่ชื่อก็น่ารักแล้ว'

คนชอบเจนนี่แบบนี้ก็คงมีเยอะแยะ เธอเองก็รู้ในจุดนั้น... แต่ทำไมลิซ่าถึงรู้สึกได้ว่าเด็กหนุ่มจะต่างออกไปล่ะ

เธอรู้จักเขามาตั้งแต่เด็ก เวลาอยากได้อะไรแม็คจะต้องได้ เขาจะวางแผน เตรียมการ ใช้ความคิด ทำทุกวิถีทางจนกว่าสิ่งที่อยากได้จะมาอยู่ในมือ

และตอนนี้มีโอกาสสูงที่ชายหนุ่มจะกำลังมีเป้าหมายอย่างเดียวกับเธอ

จริงๆแล้วมันอาจมีคนอีกมากมายที่พยายามอยู่เหมือนกันก็ได้ เพียงแต่เธอยังไม่รู้เพราะใครก็บอกว่าเจนนี่น่ะเล่นตัวที่สุดของที่สุดแล้ว

แต่นี่ขนาดแค่คนเดียวเธอยังไม่สบายใจขนาดนี้ ถ้าได้รู้ถึงคนที่ชอบเจนนี่แบบนี้อีกหลายๆคนจะเป็นยังไงล่ะ?

แล้วจริงๆตัวเธอแตกต่างอะไรจากคนพวกนั้นกัน?

...

ก๊อกๆๆ

'เฮือก'

สาวร่างสูงสะดุ้งโหยงเมื่อตัวเองกำลังดิ่งลึกอยู่ในความคิดแต่มีเสียงเคาะประตูมาทำลายโสตประสาทอย่างไม่ได้ตั้งตัว

'ตกใจหมด... บ้าจริงคนกำลังคิดหนักอยู่เลย'

ลิซ่ากระโดดออกมาจากเก้าอี้ที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่ก่อนที่จะเหวี่ยงประตูห้องเปิดออกโดยไม่ได้สนใจดูก่อนว่าใครมา

พ..พี่เจนนี่

"ไหนบอกว่าจะกลับมาไง"

สายตาคมของสาวหน้าหมวยมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเหวี่ยงๆตามเคย เจ้าของเรือนร่างที่มีทรวดทรงองเอวชัดเจนปรายตามองเข้าไปในห้องของเธอเล็กน้อยก่อนที่จะกลับมาล็อคสายตากับคนที่ตัวสูงกว่าอีกครั้ง

ลิซ่ารู้สึกขอบคุณตัวเองขึ้นมาทันทีที่เพิ่งจัดห้องให้เรียบร้อยไปพอดี ไม่งั้นสภาพห้องของเธอก่อนหน้านี้สองสามวันถ้าอีกคนมาเห็นจะต้องไม่กล้าเข้าแน่ๆ

"เอ่อ... ละรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่อะ?"

"ก็ฉันเห็นเธอถือถุงเดินเข้าหน้าตึกสักพักหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่มาซักที"  คำตอบกับน้ำเสียงที่ดูเบื่อหน่ายทำให้ลิซ่าไม่รู้จะตอบว่าอะไร จะอธิบายสถานการณ์ที่เธอเพิ่งเจอแม็คให้ฟังก็คงไม่ได้ สาวร่างโปร่งจึงได้แต่ยืนเงียบอยู่อย่างนั้น

"..."

"หิวแล้ว"

ใบหน้านิ่งๆของเจนนี่บวกกับคำขอเข้าห้องในแบบฉบับของดาวคณะสาวหน้าหมวยทำให้ลิซ่าต้องเปิดประตูให้แล้วเชิญอีกคนเข้าห้องในทันที ในใจก็รู้สึกแปลกๆเพราะหนึ่งคือเจนนี่กำลังเข้ามาในห้องของเธอ และสองคือครั้งสุดท้ายที่เจนนี่เข้ามาคือตอนที่อีกคนพยายามจะมาบอกเธอว่าตัวเองไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ลิซ่าโดนทำร้ายร่างกาย แต่สาวร่างโปร่งก็ไม่เชื่อและนั่นก็เป็นเหตุเกิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างเธอกับรุ่นพี่

"ห้องเรียบร้อยนี่"

ลิซ่ารู้สึกถึงคลื่นในใจที่ไหลขึ้นเมื่อได้รับคำชมเล็กๆน้อย แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรอีกคนก็พูดต่อขึ้นมาทำให้เธอกระตุกขึ้นมาตามเสต็ป

"ไม่น่าเชื่อ... คนอย่างเธอ"

"เฮ้อ"  ลิซ่าถอนหายใจออกมาสั้นๆเป็นคำตอบ เธอกลอกตาหนึ่งครั้งแต่มือก็หยิบกล่องข้าวทั้งสองกล่องออกมาวางบนโต๊ะก่อนที่จะเอาน้ำมาตั้งแล้วก็ลากเก้าอี้อีกฝั่งมาให้นั่งกินได้สองคน

"น้ำเปล่าเหรอ?"  ลิซ่าหันไปตามเสียงคนถามแล้วก็เจอกับคนหน้าหมวยที่จ้องมองไปยังน้ำเปล่าเย็นๆสองขวดที่เธอถือมาอย่างลำบากมือ ใจก็แป้วลงเล็กน้อยเมื่อคิดว่ารุ่นพี่อาจจะอยากกินน้ำอื่นมากกว่า

"แล้วชอบกินน้ำอะไรล่ะ?"

สายตาเฉี่ยวตวัดขึ้นมามองเธอนิ่งๆก่อนที่จะตอบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเหมือนกับหน้า

"น้ำเปล่า"

'เอ้า'  เป็นสิ่งที่ลิซ่าอยากจะพูดออกไปทันทีที่ได้ยินคำตอบ แต่เธอก็รู้ว่าถึงจะพูดไปยัยรุ่นพี่หน้านิ่งก็คงจะมองเธอด้วยสีหน้าที่เหมือนกับว่าตัวเองกำลังมองคนที่แปลกสุดๆอยู่อยู่ดี ทั้งๆที่จริงๆแล้วคนที่แปลกน่ะคือพี่นั่นแหละ!! 

สาวร่างสูงได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆอีกครั้ง ลิซ่านั่งลงบนหนึ่งในเก้าอี้สองตัวที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกันระหว่างโต๊ะก่อนที่จะเริ่มลงมือกินข้าวในกล่อง แต่เมื่อตักข้าวเข้าไปในปากเป็นคำที่สองแล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าคนที่นั่งตรงข้ามยังคงนั่งนิ่งอยู่ สายตาก็มองตรงมาที่เธอ มือทั้งสองข้างวางอยู่ใต้โต๊ะ กับกล่องข้าวตรงหน้าของอีกคนที่ยังคงปิดอยู่

"ไม่กินอ่อ?"

"เปิดให้หน่อย"

"ฮะ?"

"บีบมะนาวให้ด้วย ไม่อยากมือเลอะ"

คำสั่งที่ฟังดูเอาแต่ใจสุดๆทำให้ลิซ่าหัวเราะออกมาอย่างไม่พยายามกลั้นไว้ มันเป็นเสียงหัวเราะแบบเดียวกับตอนที่อีกคนขอให้เธอลงไปซื้อข้าวให้ แต่ที่ต่างออกไปคือคราวนี้เธอทำตามที่รุ่นพี่บอกทันทีโดยไม่ยืดยาดเพราะขี้เกียจจะมาเถียงอีกรอบแล้ว 

"ฮะๆๆๆ ละให้ฉันมือเลอะเนี่ยนะ?"  เจ้าของมือเรียวที่กำลังเปิดกล่องข้าวก็บ่นพึมพำไปด้วยแต่มือก็ทำตามที่อีกคนสั่งอย่างไม่ได้ตะขิดตะขวง เมื่อบีบมะนาวเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วลิซ่าก็กลับมานั่งที่ตัวเอง เธอเตรียมจะกินข้าวของตัวเองต่ออยู่แล้วแต่เจนนี่ก็ยังคงไม่ขยับตัว ร่างสูงจึงแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะถามขึ้นมาอีกด้วยรอยยิ้มที่ดูจะสนุกมากกว่าทั้งๆที่ตัวเองกำลังเป็นฝ่ายโดนใช้งาน

"อย่าบอกนะว่าจะให้คลุกให้ด้วย?"

"อืม"  ในขณะที่ครางตอบในลำคอ คราวนี้เจนนี่กระตุกยิ้มสั้นๆขึ้นมาด้วยพร้อมกับยักคิ้วอย่างกวนๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นได้บ่อยๆ แววตาที่ดูเหมือนเจ้าตัวกำลังสนุกและยังแฝงความเหนือกว่านั้นทำเอาคนที่ถูกจ้องหน้าต้องลอบกลืนน้ำลายลงไปหนึ่งอึก ลิซ่าทำเป็นกลอกตาไปที่อื่นแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆเหมือนกับตัวเองกำลังเอือมกับอีกคน ทั้งที่นั่นมันก็เป็นแค่การซ่อนหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองเท่านั้น 

สาวร่างโปร่งลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนที่จะโน้มตัวไปคลุกข้าวให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่ทันทีที่เธอทำแบบนั้นเจนนี่ก็ผินหน้าไปทางอื่นแล้วก็มองไปที่พื้นห้องข้างตัวทันที สายตาเฉี่ยวโฟกัสที่พื้นข้างๆนิ่งไม่ยอมสบตาเธอจนลิซ่าต้องเอียงหัวอย่างสงสัยแล้วก็ถามออกไป

"เป็นไรอะ?"

เจนนี่ไม่ตอบ แต่กลับเอื้อมมือนุ่มมาแปะไว้ที่คอเสื้อนักศึกษาของลิซ่า

ฝ่ายคนที่โดนมือขาวๆมาจับแถวๆหน้าอกก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ แถมในใจก็ยังกลัวว่าอีกคนจะจับไปรู้สึกถึงก้อนเนื้อที่เต้นแรงอยู่ในอกของตัวเอง

"เห็นหมดแล้ว"

เจนนี่พูดขึ้นเสียงเบาก่อนที่ตนจะหันหน้ากลับมาทางคู่สนทนาอีกครั้งเมื่อแน่ใจว่าภาพตรงหน้าปลอดภัยสำหรับสายตาแล้ว

ทันทีที่สมองประมวลสิ่งที่อีกคนพูดออกมาลิซ่าถึงได้จะเข้าใจในความหมายของเจนนี่ ร่างสูงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน มือก็ยังคงจับช้อนในกล่องข้าวของอีกคนที่คลุกให้เสร็จเรียบร้อยแล้วอยู่อย่างนั้น

มือของรุ่นพี่เองก็ยังคงไม่ขยับเขยื้อนออกไปจากเนินหน้าอกของเธอเช่นกัน

"อ..เอามือออกได้แล้ว"  ลิซ่าหน้าขึ้นเป็นสีแดงแปร๊ด เธอทนอยู่อย่างนี้ได้ไม่นานหรอกนะ ยิ่งถ้าอีกคนก็ดูเหมือนจะลำบากใจไม่แพ้เธอดูจากสีชมพูอ่อนๆบนหน้านิ่งๆนั่น

"เอาออกได้ไงล่ะ?"  น้ำเสียงเหวี่ยงๆสบถออกมาจากปากของคนที่กำลังขมวดคิ้วน้อยๆอย่างไม่รู้ตัว ลิซ่าคงจะยิ้มให้กับภาพน่ารักๆตรงหน้าแล้วถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่ามือของรุ่นพี่ดาวคณะมันยังคงอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่แบบนี้

"งั้นก็หลับตาไป"

สาวร่างโปร่งพูดออกมา และก็ไม่น่าเชื่อว่าอีกคนก็ปฏิบัติตามทันที

ลิซ่ากำลังจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเสียแล้วถ้าเจนนี่ไม่พูดขึ้นมาด้วยเสียงนุ่มโดยที่มือยังคงแปะอยู่บนตัวเธอบริเวณที่มีอวัยวะสำคัญอยู่ข้างใน

"หัวใจเต้นแรงดีนะ"

ลิซ่าเบิกตากว้างขึ้นมาทันทีอย่างไม่รู้ตัว เธอรีบคว้ามือเย็นๆออกจากเสื้อของตัวเองแล้วรีบเอาไปวางไว้บนโต๊ะเหมือนกับเป็นของร้อน ถ้าเห็นไม่ผิดเหมือนกับว่ารุ่นพี่กำลังแสยะยิ้มมุมปากนิดๆอยู่ด้วย ทั้งๆที่คนหน้าหมวยยังคงหลับตาอยู่แท้ๆ

สาวร่างสูงกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเองด้วยความรวดเร็วจนทำให้เกิดเสียงเก้าอี้เสียดสีกับพื้น เธอถอนหายใจออกมาด้วยความตื่นเต้นและยังตกใจไม่หาย ส่วนเจนนี่ที่ได้ยินเสียงก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ มุมปากก็ยังคงยกยิ้มเล็กๆเหมือนกับว่าจะไม่ปล่อยให้รุ่นน้องหลุดจากเงื้อมมือเธอไปง่ายๆ

"เธอตื่นเต้นเหรอ?"

"เหอะ... ตลกละ"  ลิซ่าตอบปัดเสียงแข็ง พยายามไม่มองหน้ารุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้เธออยู่ แต่เป็นรอยยิ้มที่เหมือนนางมารซะมากกว่านางฟ้าอย่างที่ดาวคณะอย่างนางควรจะเป็น

แต่แล้วบรรยากาศที่ควรจะสงบพอให้คนร่างสูงได้สงบสติอารมณ์ลงบ้างกลับแย่ลงเมื่อสาวหน้าหมวยปริปากออกมาอีกครั้ง

"เสื้อในสวยดี"  เจนนี่พูดออกมาอย่างจงใจก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากอย่างสบายๆ ตรงกันข้ามกับลิซ่าที่หน้าแดงแปร๊ดทันทีอย่างที่เธอตั้งใจให้เป็น

โอย... ให้ตายสิ

สาวร่างโปร่งรู้สึกอยากจะเป็นลมกับคนตรงหน้า บทจะนิ่งก็นิ่งแข็งเป็นหิน แต่บทจะขี้แกล้งก็เอาซะจนเธอไม่เหลืออะไรจะสู้ ชื่อเสียงเรียงนามของเธอไม่ได้มีไว้เล่นๆเลยจริงๆสินะ...ยัยดาวคณะ

ลิซ่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเป็นการกลบเกลื่อน แต่มันก็เหมือนกับว่าอีกคนมองเห็นเธอทะลุปรุโปร่งไปหมดอยู่แล้ว จะเก็บซ่อนความรู้สึกไว้แค่ไหนรุ่นพี่หน้าสวยก็จะมีทางสามารถที่จะเอามันออกมาวางแผ่ไว้บนโต๊ะจนเธอหมดหน้าตักได้อย่างง่ายๆถ้าอีกคนอยากทำ

การกินข้าวดำเนินต่อไปอย่างเงียบๆสักพัก ต่างคนก็ต่างจัดการกับข้าวในกล่องของตัวเองโดยไม่ได้คุยกัน จนกระทั่งเจนนี่เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาในตอนที่เธอเองก็กินใกล้จะหมดแล้ว

"นี่... ถามอะไรอย่างสิ"

ลิซ่าเงยหน้าขึ้นมาจากกล่องข้าวของตัวเองที่เหลือข้าวอยู่เพียงไม่กี่คำ เธอพยักหน้าเป็นเชิงให้อีกคนพูดต่อ แต่ในใจก็หวั่นๆอยู่เหมือนกันว่าเจนนี่จะถามอะไรขึ้นมาที่เธออาจจะตอบไม่ได้หรือไม่อยากตอบ

เช่นเรื่องจูบวันนั้น...

"แก๊งที่ว่าที่เธอเคยจ้างมาเล่นฉันเนี่ย หัวหน้ามันชื่อมิ้นต์ใช่มั้ย?"

อ้อ... ถามเรื่องนี้เอง

"ใช่... น่าจะใช่มั้ง รู้ได้ไงล่ะ?"  ลิซ่าเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ หรือว่าอีกคนจะมีเส้นสายรู้ทุกเรื่องอย่างที่ลือกันจริงๆ?

"ก็ไม่ยากหรอก แล้วตอนนั้นเธอไม่คิดเหรอว่าฉันจะสาวไปเล่นงานถึงตัวเธอได้?"

"ก็คิดบ้างแหละ... แต่ตอนนั้นฉันเกลียดเธอมากน่ะ"  ลิซ่าพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ ฟันเขี้ยวที่เผยอออกมาแสดงให้เห็นถึงความจริงที่อยู่ในคำพูด เธอไม่เคยคิดจะซ่อนเลยสักนิดว่าตัวเองเคยเกลียดอีกคนขนาดไหน เพราะมันก็เป็นเรื่องจริงที่สาวร่างโปร่งไม่เคยปิดบัง

"ก็บอกแล้วไงว่าให้เรียกพี่"  เจนนี่กอดอกอย่างไม่พอใจที่อีกคนเรียกเธอแบบนั้นอีกแล้ว

"พอดีตอนนั้นฉันเกลียดพี่สุดๆเลยน่ะค่ะ"  น้ำเสียงของลิซ่านั้นเค้นออกมาทีละคำอย่างประชดและจงใจ คำพูดที่ไพเราะขึ้นไม่ได้ทำให้ประโยคฟังดูเคารพอีกคนมากขึ้นเลยสักนิด กลับกลายเป็นดูตั้งใจเสียดสีให้อีกคนเจ็บเสียมากกว่า

"แล้วตอนนี้ล่ะคะ?"

เจนนี่ไม่ได้สั่นคลอนไปกับคำพูดที่กระแทกกระทั้น เธอเอามือเท้าคางแล้วยิ้มหวานถามกลับด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบและเป็นคำถามที่ตรงจุด สาวดาวคณะรู้ว่าท่าทางของตัวเองในโหมดนี้มีความรุนแรงต่อผู้ฟังแค่ไหนและเธอก็จะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดไปในเมื่ออีกคนเปิดจังหวะขนาดนี้แล้ว

"..."

ลิซ่าเหมือนกำลังจะพูดตอบแต่ก็เงียบกริบ สายตามองซ้ายทีขวาทีอย่างหาคำตอบ สาวร่างโปร่งเม้มปากแน่นพร้อมหายใจเข้าลึกเหมือนกำลังคิดหาวิธีทางออกจากบ่วงที่เธอวางเอาไว้ ดวงตากลมโตไม่แม้แต่จะสบตาเธอด้วยซ้ำแต่กลับมองไปมองมาแล้วขมวดคิ้วแน่นเหมือนกำลังลำบากใจหนัก

'หึ'

เจนนี่กระตุกยิ้มในใจ... เธอเห็นมาหลายต่อหลายคนแล้วที่มีปฏิกิริยาแบบนี้ ทุกคนจะเป็นเหมือนกันหมด... สายตาล่อกแล่ก พูดอะไรไม่ออก มืออยู่ไม่นิ่ง พยายามหายใจเพื่อระงับความรู้สึกของตัวเอง

แต่ทำไมพอท่าทางแบบนั้นมาอยู่บนรุ่นน้องร่างสูงคนนี้แล้วมันกลับทำให้เธอรู้สึกสนุกกว่าคนอื่นๆหลายเท่ากันนะ

"ก็เกลียดเหมือนเดิมนั่นแหละ"

ในที่สุดลิซ่าก็พูดขึ้น ถึงจะไม่ใช่คำตอบที่เธอต้องการเท่าไหร่แต่เจนนี่ก็ยิ้มแล้วเลิกคิ้วก่อนที่จะพยักหน้าขึ้นช้าๆเหมือนเป็นการถามเป็นเชิงๆว่า 'อ๋อเหรอ?'

"เกลียดจนวันนั้นดึงไปจูบเลยหรอ?"

สาวหน้าหมวยไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยให้ความเงียบกัดกินคนที่กำลังร้อนตัวไปเอง เธอตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วปิดกล่องเปล่าลงอย่างเรียบร้อย ส่วนคนร่างโปร่งก็นั่งตัวแข็งเป็นหินตามคาดไปแล้ว

"งั้นฉันไปละ"  เจนนี่ก้าวออกมาจากโต๊ะแล้วก็มองหน้าลิซ่าด้วยรอยยิ้มที่ยังคงติดอยู่ที่มุมปาก สาวดาวคณะในชุดนักศึกษาก้าวผ่านอีกคนไปในทิศทางของประตูห้องแต่ยังไม่ทันจะถึงลูกบิดแขนของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ก่อน

ก็ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้คาดหวังเอาไว้แล้ว

"อะไร... อยากได้จูบลาเหรอ?"  เจนนี่พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มขบขัน ดวงตาเฉี่ยวคมมองลึกลงไปในดวงตากลมโตของคนที่ตัวสูงกว่า ลิซ่าที่หน้าแดงดูหงุดหงิดกับการแกล้งของเธอไม่น้อย สาวร่างสูงกลอกตาพร้อมกับแค่นหัวเราะเซ็งๆออกมาทางจมูกก่อนที่จะเลี่ยงคำถามของเธอไปอย่างสิ้นเชิง

"จะถามว่าตอนลงลิฟต์มาที่ชั้นนี้ได้เจอใครบ้างมั้ย?"

สาวหน้าหมวยเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะคิดเล็กน้อยแล้วก็ตอบออกมาอย่างไม่ค่อยใส่ใจ

"ไม่หนิ?"

"ฮืม"  ลิซ่าครางตอบในลำคอพร้อมกับเสมองไปทางอื่นอย่างใช้ความคิด สีหน้าของเธอดูจะวิตกกังวลแปลกๆอย่างเห็นได้ชัดจนคนที่อายุมากกว่าก็ยังสังเกตได้

"เป็นอะไรของเธออีกล่ะ?"  เจนนี่ถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่สนใจสักเท่าไหร่ แต่เมื่อลิซ่ายังคงมัวแต่ทำหน้าเครียดไม่ยอมตอบเธอสาวดาวคณะจึงยกมือขึ้นคล้องคออีกคนก่อนที่จะเอาหน้าเข้าไปใกล้

จุ๊บ

เฮือก!!

ริมฝีปากนุ่มแตะที่แก้มกลมเบาๆแล้วก็ผละออกมา เรียกสติของสาวร่างโปร่งให้กลับมายังปัจจุบันได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์และรวดเร็วฉับพลัน ลิซ่าหันกลับมามองเจนนี่ที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าด้วยความสะดุ้งตกใจ มือเรียวก็ขึ้นมากุ้มแก้มของตัวเองที่เพิ่งโดนชิงหอมไปซึ่งตอนนี้มีสีแดงเหมือนกับลูกมะเขือเทศสุก

เจนนี่แทบจะหุบรอยยิ้มไม่อยู่กับสีหน้าที่ตกใจและดวงตาที่โตเป็นไข่ห่านของรุ่นน้องตัวสูง

"ถามแล้วไม่ยอมตอบ"

"ป..เปล่า"  ลิซ่าพูดออกมาอย่างตัดขัด สีหน้าที่ดูกังวลของเธอหายไปหมดสิ้นเพียงเพราะการกระทำของรุ่นพี่ที่คงอยู่ไม่ถึงวินาที

"งั้นก็ดี"

เจนนี่โบกมือลาเจ้าของห้องแล้วก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ลิซ่ายืนกุมหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่รักดีเอาไว้อีกตามเคย

'ยัยพี่บ้าเอ๊ย'

เธออุตส่าห์เป็นห่วงเรื่องแม็คให้แท้ๆ... แต่จนถึงตอนนี้ยังไงก็วางใจไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ เธอมีลางสังหรณ์ว่าการที่น้องชายที่เคยอยู่บ้านตรงข้ามย้ายมาอยู่ที่หอนี้แถมยังที่ชั้น 9 พอดีมันจะต้องเกี่ยวข้องกับเจนนี่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแน่ๆ

และสิ่งที่ลิซ่ากังวลอยู่ก็มาถึงเร็วเกินคาดเมื่อเจนนี่ที่เพิ่งเดินขึ้นลิฟต์ไปได้เจอกับเด็กหนุ่มหน้าตาไม่คุ้นในชุดนักศึกษาที่ยืนรออยู่หน้าห้องของเธอเหมือนกับเป็นห้องของเขาเอง

"สวัสดีครับ... พี่เจนนี่"

รอยยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวถูกส่งมาให้เธออย่างเจ้าเสน่ห์ ดูจากท่าทางของหนุ่มผมดำที่ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ตรงหน้าแล้วเธอคงจะไม่ได้เข้าห้องตัวเองง่ายๆแน่