ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความลับไม่มีในโลก
ความคิดนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉันไม่หยุด นี่ขนาดเพิ่งตื่นนั่งอยู่บนเตียงยังคิดอย่างอื่นไม่ออกเลย เป็นปัญหาที่คิดยังไงก็คิดไม่ตกจริงๆ
หลังจากที่ฉันไปได้ยินยัยนั่นคุยกับพี่เจนนี่แล้วหัวสมองก็แทบจะระเบิดเพราะคิดมาก วันกีฬาก็ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แถมเมื่อวานตอนเย็นที่ฉันไปทำแผลให้พี่เจนนี่ฉันก็สังเกตเห็นว่าแผลนั้นใกล้จะหายเต็มทีแล้วด้วย
ฉันลุกขึ้นไปคว้ามือถือมาไว้ในมือ แล้วก็กดโทรหาเพื่อนสนิททันที ไม่นานมันก็รับขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนคนยังไม่ตื่นเต็มที่
"ฮัลโหล ว่าไงไอลิซ"
"มาหาที่ห้องหน่อยดิ"
"เออได้ แปปนึงเพิ่งตื่น ขอสิบห้านาที" ไม่จำเป็นต้องถามเหตุผล ไอ้เพื่อนรักก็ตอบตกลงทันทีเหมือนรู้กันอยู่แล้ว
"เออโอเค" ฉันวางสายลงแล้วก็ถอนหายใจกับตัวเอง
เฮ้อออออ ไอแชงช่วยฉันด้วยยยยย ฉันหาทางออกไม่ได้เลยโว้ยยยยยย
สิบห้านาทีผ่านมา
แกรก
เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงฝีเท้าทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เล็กน้อย ไอแชงในชุดนักศึกษาที่เห็นอยู่บ่อยๆเดินเข้ามาด้วยผมที่ยังไม่แห้งสนิท พร้อมกับผ้าเช็ดผมผืนเล็กที่พาดอยู่บนไหล่ของมันด้วย ในมือก็ถือกุญแจสำรองที่ฉันให้มันไว้
"ว่าไง? ขี้เกียจแต่งหน้าเองอะดิ" มันถามขึ้นแล้วก็โยนกระเป๋าไว้บนพื้นข้างๆก่อนที่จะทรุดตัวลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงานของฉัน
"เปล่า" ฉันมองหน้าเพื่อนแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปหามัน
"จะให้ทาเล็บข้างซ้ายให้?" มันยังคงถามต่อ แล้วก็จับมือฉันขึ้นมาดูเล็บที่ไม่ได้ทาอะไรทั้งสิ้นทั้งสองข้าง
"เปล่า ฉันมีเรื่องจะปรึกษา" ฉันก้มหน้าลงมองเพื่อนโดยที่เมื่อมันได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันเช่นกัน
"อะไรอะ? เรื่องพี่เจนนี่อะสิ" เพื่อนสนิทพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วก็พยักหน้า ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่เตียงแล้วก็มองมายังเพื่อนที่นั่งอยู่ในระดับสายตา แล้วฉันก็เริ่มพูดขึ้น
"เฮ้อ... ฉันคิดไม่ออกว่ะแชง"
"ว่ามา" มันมองฉันนิ่งๆแล้วก็รอฟังอย่างตั้งใจ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีก่อนที่สมองจะเริ่มเรียบเรียงปัญหาของตัวเองตอนนี้ออกมาเป็นคำพูด
"คือฉัน... ข้อตกลงของฉันกับพี่เจนนี่มีสามข้อถูกมะ? ข้อแรกคือฉันต้องทำแผลให้นาง ข้อสองคือเรียกนางว่าพี่ ซึ่งสองข้อนั้นฉันทำได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา...ถึงอาจจะแบบไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะ" ฉันค่อยๆอธิบายตั้งแต่ต้นเรื่อง แน่นอนว่าเรื่องข้อตกลงไอแชงมันรู้อยู่แล้ว แต่มันก็ไม่ได้พูดขัดอะไรขึ้นมาเพียงแต่ปล่อยให้ฉันอธิบายต่อไปถึงสิ่งที่กังวลใจมากที่สุด
"แต่ข้อที่สามน่ะ... เอาตัวคนที่จ้างทำร้ายนางไปให้นางก่อนวันกีฬา ฉันจะไปทำได้ยังไงล่ะ? ในเมื่อ... ในเมื่อ..."
"ในเมื่อมันเป็นแกเอง" เพื่อนสนิทช่วยต่อประโยคให้เมื่อเห็นว่าฉันไม่อาจกล่าวมันออกมาได้อย่างเต็มปาก ฉันพยักหน้ารับอย่างหนักใจแล้วก็พูดต่อโดยที่ไอแชงก็ยังคงรอฟังที่ฉันพูดให้จบ
"แล้วทีนี้... เมื่อวานก่อนที่ฉันจะเอาชาไปให้แกที่ห้องอะ ฉันขึ้นไปหาพี่เจนนี่ก่อนเพื่อเอาของกินไปให้ แต่ตอนกลับฉันเจอกับเพื่อนของยัยมิ้นต์ที่ชื่อฟิล์ม... นางไปหาพี่เจนนี่"
"ฉันได้ยินสิ่งที่นางพูดทุกอย่าง นางพยายามที่จะยื่นข้อเสนอบางอย่างให้พี่เจนนี่..."
"ยัยฟิล์มนั่นบอกว่านางสามารถหาตัวคนที่จ้างทำร้ายพี่เจนนี่มาให้ได้" ไอแชงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะถามขึ้น
"แล้วพี่เจนนี่ว่ายังไง?"
"พี่เจนนี่ก็ไล่นางไปแล้วบอกว่าไม่สนใจข้อเสนอ ยัยนั่นเลยทิ้งเบอร์ติดต่อเอาไว้แล้วบอกพี่เค้าว่าเป็นเบอร์ของยัยมิ้นต์"
"ยัยนั่นอยู่เบื้องหลังอีกแล้วเหรอ? แล้วนี่แกจะเอาไง?"
"ฉันคิดไม่ออกแล้วว่าจะทำยังไง พวกนั้นจะสาวมาถึงตัวฉันได้จริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องจัดการกับข้อตกลงข้อที่สามระหว่างฉันกับพี่เจนนี่อยู่ดี ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลย" ฉันมองหน้าเพื่อนอย่างหมดปัญญา มันมองมาที่ฉันอย่างใช้ความคิดแล้วก็พยักหน้าเบาๆเป็นการรับรู้ ฉันค่อยๆเอนแผ่นหลังลงบนเตียงอย่างเหนื่อยใจแล้วก็เอามือขึ้นมาก่ายหน้าผาก
"ยังไงแกก็ต้องยอมรับผิด เอาจริงๆสุดท้ายแล้วพี่เค้าก็คงจะรู้อยู่ดี แต่ให้เป็นตัวแกที่ไปบอกพี่เจนนี่เองมันดีกว่าให้พวกยัยมิ้นต์มาเปิดโปงแน่ๆ" มันพูดขึ้นเสียงหนักแน่น นานๆทีฉันจะเห็นเพื่อนในอารมณ์นี้นะเนี่ย ติดความเป็นผู้ใหญ่มาจากพี่จีซูรึเปล่าเนี่ย
"เฮ้อ... ฉันทำไม่ได้หรอก กับแค่คิดภาพตัวเองไปบอกยัยนั่นฉันก็เห็นหลุมศพตัวเองอยู่ลิบๆแล้ว"
"มันยาก แต่แกทำได้ ลิซ... พี่เค้าก็คนเหมือนกัน แกไปขอโทษแล้วพูดความจริง อย่างแย่สุดเค้าก็แค่ไม่ยอมเป็นดรัมให้ แต่ฉันว่าการที่แกไปทำแผลให้เค้า ซื้อข้าวให้เค้าก็ถือว่าเป็นการไถ่โทษได้ในระดับนึงแล้วนะ" ไม่พูดเปล่าไอแชงก็เดินเข้ามาหาฉันที่เตียง ฉันจึงยันตัวลุกขึ้นมานั่งดังเดิมแล้วก็มองหน้ามันอย่างหงอยๆ มันวางมือข้างหนึ่งบนไหล่ฉันแล้วลูบเบาๆก่อนที่จะพูดต่ออีกเป็นการให้กำลังใจ
"อีกอย่างนะ... เท่าที่รู้มาพี่เจนนี่ไม่เคยให้ใครเข้าไปในห้องนางเลยแม้สักครั้ง แม้แต่เพื่อนนางก็ไม่มีใครเคยได้เข้า การที่แกเข้าไปทะเลาะตบตีกับเค้าในห้องได้นี่แสดงว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆเพื่อน" มันมองหน้าฉันอย่างกรุ้มกริ่มแล้วก็เอามือมาจับแก้มฉันทั้งสองข้าง
ว่าไงนะ...
"ไอนี่! ไม่ต้องมามโนเลย ก็ฉันมีข้าวมียาไม่ให้เข้าก็บ้าละ" ฉันรีบโวยวายขึ้นมาทันที แต่มันสนใจซะที่ไหน
"จ้าาาา จ้าาาา"
"จ้าพ่อแกดิ"
ดูมันมอง... เด่วบั๊ดเหนี่ยวเลย-_-
"5555555"
ฉันอยู่ในสถานการณ์แบบนี้น่ะขำไม่ออกโว้ยยยยย
วันนี้ทั้งวันฉันนั่งใจลอยจนเรียนไม่รู้เรื่องซักคาบ สายตาก็มองไปหน้าห้องอย่างลอยๆในขณะที่หัวกำลังคิดแต่เรื่องของยัยรุ่นพี่ที่ฉันจะต้องซื้อข้าวไปให้ในตอนเย็น ไอแชงเองก็เหมือนจะรู้ว่าฉันยังคงคิดไม่ตก มันจึงเอามือมาจับไหล่ให้กำลังใจแล้วก็บอกว่าจะจดทุกอย่างที่เรียนเอาไว้ให้เองเพื่อให้ฉันมาลอกทีหลัง
ฉันจะไปบอกพี่เจนนี่วันนี้เลยดีไหมนะ?
ไม่ๆๆๆๆๆๆ ฉันทำไม่ได้แน่!!!
แต่พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว พี่พร้อมจะต้องมาถามเรื่องเป็นดรัมแน่ๆ เอายังไงดีเนี่ย!?
หรือว่า... จะไปบอกพี่พร้อมไว้ก่อนเลยว่าพี่เจนนี่จะมาเป็นดรัมแน่ๆ ส่วนเรื่องที่ต้องสารภาพก็ช่างมันก่อนค่อยจัดการเอาหน้างาน?
นั่นมันขี้ขลาดชัดๆเลยนี่ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะลลิษา-.-
...
หลังจากที่หัวสมองของฉันโต้แย้งกับตัวเองอยู่หลายชั่วโมง ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจได้ว่าจะต้องทำอย่างไร
'ไปบอกพี่เจนนี่ให้รู้เรื่องแล้วค่อยไปคุยกับพี่พร้อม... ถ้าพี่เจนนี่รู้ว่าฉันเป็นคนทำแล้วนางจะไม่ยอมไปเป็นดรัมให้ก็ช่วยไม่ได้ล่ะ คนจริงต้องกล้าๆพูดแล้วก็ตรงไปตรงมาเว้ย!!'
"ลิซ" เสียงเรียกของเพื่อนทำให้ฉันหลุดออกจากพวังค์ชั่วขณะ
"ฮะ?"
"พี่พร้อมมาหา" ไม่พูดเปล่าไอแชงใช้นิ้วโป้งชี้ไปยังหน้าห้องเรียนเบาๆ ฉันมองตามไปแล้วก็เห็นใบหน้าของรุ่นพี่คนสวยที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้อง เมื่อมองไปยังนาฬิกาก็พบว่าอีกไม่ถึงห้านาทีจะเลิกคาบนี้ซึ่งเป็นคาบสุดท้ายของวันแล้ว
"เฮ้ย... ไม่จริงน่ะ" คิ้วทั้งสองข้างของฉันขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติทันที ใจก็เริ่มร้อนรนขึ้นมา
"ทำไมวะ?"
"ก็ฉันคิดไว้แล้วนี่ว่าจะคุยกับพี่เจนนี่ก่อนให้รู้เรื่องแล้วค่อยมาคุยกับพี่พร้อม นางมาตอนนี้ก็เสียแผนหมดสิ!" ฉันพูดแล้วก็กุมขมับด้วยความกังวล เดิมทีเรื่องมันก็ยากอยู่แล้ว... พี่แกจะมาอะไรตอนนี้เนี่ย!?
"อ้าว... ละเอาไง? หรือว่าแกจะบอกพี่พร้อมไปก่อนว่าพี่เจนนี่จะมาเป็นดรัมให้แน่ๆ?" ไอแชงเริ่มทำสีหน้าเครียดตามเนื่องจากรังสีมาคุที่แผ่ออกมาจากตัวฉัน
"ไม่ได้! ละถ้าพี่เจนนี่ไม่มาเป็นให้จริงๆฉันก็ซวยน่ะสิ! แก.."
"อะไร?" มันถามขึ้นเมื่อจู่ๆฉันก็หยุดพูดเพื่อใช้ความคิด
"แกไปล่อพี่เค้าไว้ก่อน ฉันจะรีบหนีออกไปประตูหลัง" ฉันมองนาฬิกาอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบเก็บของทุกอย่างเข้ากระเป๋า ในขณะที่โรเซ่มองหน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ
"แกจะบ้าเหรอ?? ฉันจะเอาอะไรไปล่อเค้าเล่าาา!?" มันรีบโวยวาย แต่อีกไม่กี่นาทีก็จะเลิกคาบแล้ว ฉันเหลือบมองไปหน้าห้องให้แน่ใจว่ารุ่นพี่ปีสามยังคงมองไปที่อื่น แล้วมือทั้งสองข้างของฉันก็จับไหล่เพื่อนรักแน่น
"ช่วยฉันเถอะเพื่อน... ถ้าพี่เค้าถามอะไรแกเยอะจริงๆแกตอบแทนฉันไปเลยก็ได้ ถ้าสุดท้ายแล้วนางจะต้องเอาคำตอบวันนี้ให้ได้แล้วล่ะก็... บอกไปเลยว่าฉันจะเป็นดรัมเอง แต่ถ้าไม่งั้นแกก็แถๆไปก่อน ยังไงฉันก็จะต้องไปคุยกับพี่เจนนี่ให้รู้เรื่องให้ได้" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน มันมองหน้าฉันอย่างหนักใจสักพักก่อนที่จะพยักหน้าตกลงแล้วก็มองออกไปนอกห้องตรงที่พี่พร้อมยืนอยู่
"พอทุกคนลุกแล้วแกก็วิ่งออกไปเลยนะ ฉันจะยืนเอาตัวบังให้ตอนแกลุก" แชยองพูดขึ้นแล้วก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาเริ่มเก็บของ โดยที่มุมวางกระเป๋าของมันก็บังหน้าฉันได้พอดี
ฉันยิ้มให้เพื่อนด้วยความซาบซึ้งใจก่อนที่จะเตรียมเผ่นออกไปจากห้องทันทีที่อาจารย์บอกเลิกคาบ ในไม่กี่วินาทีเสียงระฆังนั้นก็ดังขึ้นแล้วก็ตามมาด้วยเสียงเก้าอี้และโต๊ะของทุกคนในห้องที่พร้อมใจกันลุกขึ้นอย่างวุ่นวาย ฉันมองไปยังโรเซ่อีกครั้งซึ่งมันก็กำลังพยักหน้าให้ฉันรีบไป ท่ามกลางเสียงครืดคราดและเสียงคุยจอแจของคนในห้อง สองเท้าของฉันก็รีบมุ่งไปยังประตูหลังห้องทันทีเพื่อที่จะตรงกลับหอพักโดยที่ใจก็ยังคงร้อนรนเนื่องจากสิ่งที่จะต้องไปสารภาพกับยัยรุ่นพี่หน้าหยิ่งที่กำลังรออยู่ในห้องนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น