Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #10 : ช้ำ

ในสวนหย่อมของมหาวิทยาลัย...

"คิกๆๆ"

"ยิ้มอะไรอยู่ได้วะ รำคาญ"  

นางสาวโรเซ่ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันมันนั่งจ้องโทรศัพท์ละก็พิมไปยิ้มไปมาประมาณสิบนาทีได้ละ ฉันมองไปที่มันอย่างรำคาญสุดๆ แต่อีคนมีความรักก็มัวแต่หัวเราะคิกคักอยู่กับตัวเองและโทรศัพท์โดยไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว จนฉันต้องตีหัวมันเบาๆเพื่อเรียกสติเพื่อนรัก

แปะ

"กลับมาค่ะ! เพื่อนนั่งอยู่ตรงนี้นะคะ ตัวอยู่แต่ใจลอยไปคณะแพทย์แล้วล่ะสิ ปล่อยให้พี่จีซูเค้าอ่านหนังสือบ้างงงง"  ฉันพูดขึ้นอย่างนอยๆ ไอแชงมันเลยยอมเงยหน้าขึ้นมาหาฉันแล้วก็พิมอะไรลงไปในโทรศัพท์ก่อนที่จะคว่ำโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ

"โอ๋~~~ พี่ลิซ่าเหงาเหรอคะ เค้าขอโทษน้าที่รักกก"  มันพูดเสียงหวานแล้วเขยิบขึ้นมานั่งบนตักฉันแล้วกอดคอเป็นการง้อ ฉันนึกพอใจที่มันยอมวางโทรศัพท์แต่ก็ขอแกล้งงอนต่ออีกหน่อย... เผื่อจะได้อะไรจากมันเพิ่ม

"ไม่ต้องเลย"  ฉันหันหน้าหนีคนที่กำลังจะมาคลอเคลีย ก่อนที่จะบึนปากอย่างงอนๆ

"ลิซ!! เดี๋ยวเลี้ยงไอติมอ่ะ... โอเคป้ะ"

แหม่นึกว่าจะได้กินน้ำปั่นเจ้าอร่อยฟรีซะอีก... แต่ไอติมก็ไม่เลว

"เออโอเค"  จบคำฉันกับมันก็เดินไปที่ร้านไอติมด้วยกัน โดยที่คนควักตังก็คือมันเนื่องในข้อหาไม่สนใจเพื่อน

เอาจริงๆฉันก็อ้างให้มันเลี้ยงไปงั้นแหละ-.-  ในใจก็เชียร์ว่าเมื่อไหร่มันจะคบกับพี่ดาวคณะแพทย์ของมันซะที

หรือจริงๆจะเอาพี่จีซูมาให้ฉันก็ได้นะ^^

"ยิ้มอะไร?ไอลิซ"  

อุ้ย... มันได้ยินที่ฉันคิดเหรอ

"เปล้าาาา"  ฉันพูดแล้วก็กินไอติมเข้าไปอีกหนึ่งคำ วันนี้ที่โรงอาหารคนไม่เยอะเท่าไหร่ ฉันจึงชวนมันไปนั่งที่โต๊ะๆหนึ่งในนั้น จะได้ไม่ต้องมายืนกินให้แดดละลายไอติมของเราสองคน

"เออ... ได้ข่าวว่าดาวคณะเราไม่มาเรียนสองสามวันละ เป็นไรมากปะวะ?"  ไอแชงมันพูดขึ้นมาลอยๆ แต่ก็เรียกความสนใจของฉันได้ดีเนื่องจากสองสามวันที่ว่าก็แปลว่าต้องเป็นหลังจากที่แก๊งโคถึกไปดักตบนาง ซึ่งคนที่จ้างก็คือฉันนั่นเอง

"เหรอ? เรื่องของยัยนั่นเหอะ"  ฉันตอบแข็งๆก่อนที่จะกัดโคนไอติมเข้าไปอย่างทำเป็นไม่สนใจเรื่องที่เพื่อนพูดมานัก

"แกเป็นคนทำเค้าไม่ใช่เหรอ ไปขอโทษก็ยังดีมะ นางยังไม่ได้ทำอะไรให้แกเลยนะ"  มันพูดไปก็ทำหน้าเหมือนกำลังเห็นใจยัยบ้านั่นสุดๆ 

เออ!! ฉันก็ผิดจริงๆนั่นแหละ!! แต่ใครจะไปรู้เล่า ดูท่านางก็โดนไปเรียบร้อยแล้วด้วย!

"โอ๊ยยย แล้วทำไมฉันต้องไปขอโทษยัยนั่นด้วยเล่า!? ขืนไปบอกความจริงฉันไม่โดนอำนาจมืดของนางพอดีเหรอ? นี่ตกลงแกเพื่อนฉันหรือเพื่อนยัยเจ๊นั่นกันแน่เนี่ย?"  ฉันพาลใส่เพื่อนทั้งๆที่ใจจริงก็รู้ว่าตัวเองผิดและควรจะไปขอโทษหรือทำอะไรซักอย่าง แต่ยัยนั่นเนี่ยนะ!? ให้ฉันแบกหน้าไปขอโทษเจนนี่คิม คนที่ฉันเกลียดที่สุดงั้นเหรอ!? แค่คิดก็... โอ๊ยยยยยย

"ใจเย็นๆเว้ย ฉันเพื่อนแกสิวะ ถึงได้บอกอยู่นี่ไง อย่างน้อยก็ไปดูเขาหน่อยมั้ยว่าเป็นขนาดไหนทำไมไม่มาเรียน ตอนนั้นเค้ายังอุตส่าห์เอาข้าวต้มมาให้แกนะ"  มันเอามือมาวางบนไหล่ฉันแล้วก็ลูบๆฉันให้ใจเย็นลง 

ฉันคิดตามที่มันพูดแล้วก็รู้สึกขัดกับตัวเองอย่างแรง 

ถ้าเอาตามอารมณ์น่ะฉันอยากจะปล่อยให้นางนอนเน่าอยู่อย่างนั้นแหละ... สมน้ำหน้า

แต่ถ้าเอาตามเหตุผล...

เฮ้อ

"นางอยู่หอไหนมีใครจะบอกฉันได้มั้ย"