ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พักฟื้น
ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอความสว่างของแสงไฟและเสียงของทีวีที่ดังต่อเนื่อง แล้วก็มีเสียงเคี้ยงขนมกรุบกรอบอยู่ข้างๆเตียงที่ฉันนอนอยู่ เมื่อมองไปมองมาและปรับสติของตัวเองมาได้ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดไปทั่วตัว จะขยับส่วนไหนก็เจ็บไปหมดจนฉันต้องร้องออกมา
"ลิซ!! รู้สึกตัวแล้วเหรอ!?" เสียงอันคุ้นเคยมาพร้อมกับหน้าตาอันแตกตื่นของมัน ไอแชงที่นั่งอยู่ข้างเตียงรีบวางถุงขนมแล้วเข้ามาหาฉันใกล้ทันที
"อือ" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะความเจ็บ แต่ก็ลุกขึ้นมานั่งได้ด้วยตัวเอง เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่านี่คือห้องของฉันเอง
"แกชื่ออะไร?"
"ห๊ะ?" อะไรของมัน
"บอกชื่อกับนามสกุลตัวเองมา"
"แกจะบ-"
"เถอะน่า!" ไอแชงพูดแทรกขึ้นมาทำให้ฉันต้องตอบไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
"เฮ้อ ลลิษา มโนบาล"
"ที่นี่ที่ไหน?" มันถามต่อ
"ก็ห้องฉันไง"
"แล้วแกเรียนอยู่คณะอะไร?"
"ปีหนึ่งเศรษฐศาสตร์ เซคสองทุกตัว เอกการเงิน สูง167 มีเพื่อนสนิทขี้บ่น จะถามไรอีกแม้ะ" ฉันพูดด้วยหน้าตาย ทำเอาคนถามเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ไปเหมือนเดิมแล้วก็มองมาด้วยสายตาฉุนๆ
"ก็พี่จีซูให้ถามอ่ะ"
"ห้ะ? พี่จีซู?"
"เออ เค้าเป็นคนทำแผลให้แกหมดเนี่ย แล้วก็บอกไว้ว่าพอแกตื่นมาให้ถามข้อมูลส่วนตัวดูว่าสมองแกยังปกติมั้ย"
"อ่ออออ" เมื่อฉันมองไปที่ตัวเองก็พบว่ามีพลาสเตอร์และผ้าพันแผลพันอยู่ตามส่วนต่างๆอย่างเรียบร้อยจริงๆ ก็พี่จีซูเรียนแพทย์ศาสตร์นี่เนอะ เพิ่งเริ่มเห็นข้อดีกับการที่ไอแชงมันคอยไปเต๊าะพี่เขาก็ตอนนี้แหละ
"เยี่ยมจริงๆเพื่อน เล็งไม่ผิดคนจริงๆ"
"แหม่ทีอย่างนี้มาชมเชียวนะ" มันเอานิ้วมายันหัวฉันเบาๆหนึ่งที แต่ฉันก็ร้องโอ๊ยออกมาเสียงดัง
"เฮ้ย! เจ็บอ่อ? ขอโทษษษ" มันรีบพุ่งเข้ามาดูฉันใกล้ๆอีกครั้ง
"ป่าวไม่เจ็บหรอก เหอะๆ" ฉันมองหน้ามันอย่างกวนตีน ทำเอาเพื่อนสนิทหน้าบูดไปทันทีเพราะโดนหลอก
"แล้วตกลงไปทำไรมาถึงได้โดนแบบนี้ฮะ? เล่ามาซิ" มันกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิมแล้วก็หยิบซองขนมขึ้นมานั่งกินพลางฟังฉันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังตั้งแต่ตอนที่มันแยกตัวออกไปวันนั้น
"ก็ประมาณนั้นแหละ ตอนหลังไม่รู้แล้วว่ะ สติดับคาตรงนั้นไปเลย" ฉันพูดขึ้นอย่างเซ็งๆเป็นการจบเรื่องในมุมมองของฉัน
"ดับไปสองวันเต็มๆเลยนะ แล้วนี่รู้รึเปล่าว่าใครแบกแกมา"
"ใคร?"
"ชั้นนี่แหละ... เห็นแกผอมๆแต่ตอนแบกหนักฉิบหาย" มันบ่นอุบอิบ ฉันไม่รู้จะขอบคุณหรือจะด่ามันดีที่มาหาว่าฉันหนักเนี่ย
"พูดถึงก็หิวแล้วว่ะ ไปซื้อไรมาให้กินหน่อยดิ" ฉันยกขาที่บอบช้ำขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่าเดินไปเองไม่ได้
"เออออ ก็ว่าจะไปซื้อให้อยู่แล้วแหละ" เพื่อนสนิทแสนรู้ใจลุกขึ้นแล้วก็หยิบกระเป๋าตังพร้อมกุญแจของห้องฉันไว้ในมือ
"แหม่น่ารัก มาจุ๊บที" มันส่ายตูดอย่างน่าหมั่นไส้แล้วก็เดินออกไปยิ้มๆ ยังไม่วายส่งจุ๊บมาก่อนที่จะออกจากห้องไป
แต่ยังไม่ทันได้ยินเสียงปิดประตู มันก็พูดอะไรขึ้นมาจากหน้าห้องเสียก่อน
"เฮ้ย มีอะไรวางอยู่หน้าห้องว่ะลิซ" หลังจากมีเสียงก๊อบแก๊บเหมือนถุงพลาสติกแชยองก็เดินกลับมาหาฉันแล้วชูถุงที่ดูเหมือนถุงกับข้าวขึ้นให้ฉันเห็น
"อะไรวะ?" ฉันชะโงกหน้าอย่างแปลกใจ
"ข้าวต้ม... เจ้าดังหน้ามหาลัยนี่หว่า" มันชะโงกหน้าดูในถุงแล้วก็เดินมาชูให้ฉันดู
"ใครเอามาวะ?" ฉันถามอย่างสงสัย ไม่เห็นเคยมีใครเอาอะไรมาวางให้ฉันหน้าห้องแบบนี้มาก่อน
"ไม่รู้สิ กินป้ะ น่าจะอร่อย คงไม่มียาพิษหรอกเนอะ" มันไม่พูดเปล่าหยิบชามและช้อนมาแล้วก็แก้ข้าวต้มใส่ชามให้ฉันเรียบร้อย
"กินก็ได้ แต่สงสัยว่ะใครเอามาให้วะ?" ฉันยังคงถามต่อในขณะที่ไอแชงมันมานั่งป้อนข้าวต้มให้อยู่ข้างๆเตียง
"อ้าาาม พี่รหัสมั้ง" ฉันโตแล้วยังจะมาทำเสียงตอนป้อนอีก- -
"พี่รหัสบ้าอะไรล่ะ!? หึ... นางกล้ามากนะที่สร้างเรื่องว่าฉันไปลวนลามน่ะ ไอพวกสาวกพวกนั้นยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย ยัยนั่นพูดอะไรก็เชื่อไปหมด ต้องหาทางเอาคืน" ฉันพูดขึ้นอย่างเคียดแค้น ยิ่งนึกถึงหน้าก็ยิ่งเกลียด เมื่อไหร่ฉันหายนะ.. เจอฉันแน่!!
"แน่ใจเหรอวะว่าพี่เค้าเป็นคนแพร่ข่าว"
"ก็เออสิ!! เกลียดฉันขนาดนั้นก็มีคนเดียวนั่นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงฉันก็เกลียดเหมือนกัน รอทีฉันบ้างเถอะ!"
"แกก็ทำอะไรระวังตัวนะเว่ย พวกนั้นคนเยอะกว่าแถมพี่เจนนี่ก็น่ากลัวนะ ทางที่ดีสงบศึกเหอะ" แชงมันพูดขึ้นมาด้วยหน้าตากังวล สงสัยจะเพราะเห็นสภาพฉันเป็นแบบนี้สิท่า แต่เมื่อไหร่ฉันเอาคืนน่ะบอกไว้เลยว่าน้ำข้าวต้มก็เอาไม่อยู่
"รู้เว่ย แต่ฉันจะแก้แค้นให้ได้ ไม่งั้นยัยนั่นก็ไม่รู้สักทีว่าโลกนี้ไม่ใช่ว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นทุกคน" ฉันพูดไปเคี้ยวข้าวต้มไป เพื่อนสนิทได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจออกอย่างปลงๆก่อนที่จะพูดประโยคถัดมาที่ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้
"เฮ้อ แกทำอะไรฉันก็อยู่ข้างแกเสมอแหละ แล้วคิดแผนไว้รึยัง?"
"ยัง แต่ไม่ต้องห่วงฉันคิดได้แน่ กว่าจะเดินได้ก็คงอีกสักพัก เดี๋ยวฉันนอนคิดอยู่นี่แหละระหว่างแกไปเรียน"
"เอาให้มันดีๆก็แล้วกันเพื่อนเอ๋ย ฉันยังไม่อยากเห็นใครโดนไล่ออกนะ"
"เอออออย่างฉันน่ะทำอะไรแนบเนียนหรอก! ทำไม่ได้ก็จ้างคนทำเอาไม่เห็นยาก"
"งั้นคิดออกเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน อ๋อแล้วก็เดินได้เมื่อไหร่ไปหารุ่นพี่คุมกีฬานะ เค้าอยากให้แกลงวิ่ง"
"เออเค ถ้าวิ่งไหวอะนะ555"
"เออ ไปละ เดี๋ยวตอนเย็นมาหา"
"โชคๆ เก็บชีทให้ด้วย" มันโบกมือเป็นสัญญาณว่าโอเคก่อนที่จะเดินออกจากห้องของฉันไปเพื่อปล่อยให้ฉันได้พักผ่อน
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดแผนว่าจะเล่นยัยดาวคณะนั่นอย่างไรดี จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันมองไปยังทิศทางของเสียงอย่างชะล่าใจ เพราะถ้าเป็นไอแชงมันไม่เคาะก่อนหรอกมันจะเข้ามาเลย แต่ก็ไม่น่าจะมีใครมาหาฉันนะ
"ใครคะ??" ฉันตะโกนถามไปที่ประตูแล้วก็ไม่มีคำตอบ จะลุกไปดูก็ไม่ไหวอีกก็เลยนอนอยู่อย่างนั้น ได้แต่รอคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่บนเตียงนี่แหละ
เอ้ะ... เดี๋ยวนะ หรือว่า!!?
ไอพวกที่เล่นงานฉันมันมาซ้ำ!!?
ในตอนที่หัวสมองฉันกำลังคิดหาทางหนีทีรอดอย่างเอาเป็นเอาตายประตูห้องก็เปิดออกเสียแล้ว ฉันนอนนิ่งแล้วมองไปยังทิศทางของประตูอย่างจดจ่อ หัวใจก็เต้นแรงเพราะตอนนี้สภาพของฉันเรียกได้ว่าไร้ทางสู้สุดๆ
แอ๊ด...
และแล้ว ร่างของใครคนหนึ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็ปรากฏตัวขึ้น...
เจนนี่ คิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น