Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #2 : หอเดียวกัน

"ลิซ!! แกบ้าเหรอไปทำกับพี่เจนนี่แบบนั้นน่ะ!?"

ความไวแสงแห่งการกระจายข่าวของนักซุบซิบที่เรียกว่าเด็กมหาลัยส่งผลให้ยัยโรเซ่เพื่อนซี้ถ่อมาหาฉันที่ห้องทันทีในวันถัดมา ด้วยความที่เราอยู่หอเดียวกันและก็ไปๆมาๆห้องกันบ่อยจนมีกุญแจสำรองของห้องอีกคน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันเข้ามาหาฉันในตอนเช้าแบบนี้

"โอ๊ย ก็ฉันรำคาญนี่ จะให้มาแบบนั้นอย่าให้เลยดีกว่า คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนวะ ลำไยยยย"  ฉันพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียสุดๆ นี่ขนาดระบายเล่าให้มันฟังไปหมดแล้วนะ แต่ความนอยนี้ก็ยังคงอยู่ในใจฉัน สงสัยต้องไปตบยัยพี่นั่นซักยกถึงจะหาย

"ใจเย็นๆ แต่แกไม่คิดบ้างเหรอว่าคนอื่นจะว่ายังไง แฟนคลับพี่เค้าไม่ได้มีแค่สามคนนั้นนะเว่ย"  แชงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง มันก็พูดถูกแหละ วันนี้ฉันจะไปเรียนได้อย่างปลอดภัยในรั้วมหาลัยมั้ยเนี่ย ถึงจะเป็นนักกีฬาดีเด่น แต่ถ้าโดนยกพวกตีนี่ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ

"ช่างพวกนั้นเหอะ มาก็สู้ก็แค่นั้น"  ฉันตอบไปดื้อๆ แข็งมาก็แข็งกลับสิวะกลัวไร ให้ฉันมายอมไอพวกสาวกโง่ๆของเจนนี่คิมน่ะฉันยอมโดนรุมจนตายซะยังดีกว่า

"แกนี่น้าาา ก็รู้หรอกว่าไม่ชอบแต่ก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นนี้ รู้ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร"  ปากก็ตักข้าวกินละยังจะมาเทศน์ฉันอีก ให้ตายเถอะเพื่อน

"บ่นว่ะ ละนี่เป็นไง พี่ซูแกอะ?"  ฉันถามขึ้นอย่างรู้ทันว่าเพื่อนจะต้องมีอะไรเล่าแน่ๆ สังเกตจากความตื่นเต้นก่อนไปของมันเมื่อวาน

"ก็.. ไม่มีอะไร ดูหนังกันเสร็จก็กินข้าวแล้วชั้นก็ไปส่งเค้ากลับบ้าน"  ปากบอกไม่มีอะไรแต่หุบยิ้มไม่อยู่เชียวนะไอแชง

"พี่เค้าปกติเหรอวะ"

"ทำไมถามงั้นอะ"

"ก็เรียนเก่งสุดในมหาลัยไม่ใช่อ่อ เห็นพวกที่กรี๊ดส่วนใหญ่มีแต่เนิร์ดๆ"

"ก็คุยรู้เรื่องนะ มีแปลกๆบ้างแต่รวมๆแล้วน่ารักเป็นบ้า"  ดูสายตาที่หยาดเยิ้มของมันตอนพูดนั่นสิ...

"ลำไย"  ฉันพูดขึ้นพร้อมกลอกตาใส่มันหนึ่งที

"ดาวคณะก็ไม่ได้แย่เสมอไปนะลิซ"  แชงพูดขึ้นลอยๆ แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามันไม่ได้หมายถึงแค่พี่จีซู แต่กำลังบอกอะไรฉันอย่างอ้อมๆ

...จะบอกว่าพี่รหัสฉันก็ไม่ได้เป็นคนแย่ใช่ไหมล่ะ

"เออๆ คบกันเมื่อไหร่ก็พามาเจอด้วยละกัน อยากเห็นตัวจริงอยู่เหมือนกัน"  ฉันพูดขึ้น เบี่ยงประเด็นไปจากสิ่งที่เพื่อนเกริ่นไว้ และก็ได้ผลเอามากๆเมื่อหน้ามันแดงขึ้นมาทันที

"บ้า!! คบเคิบอะไรล่ะ!!"  มันหยิบหมอนบนโซฟาข้างตัวขึ้นมาปาใส่ฉันแก้เขินทันที ฉันที่หลบไม่ทันทำให้หมอนใบใหญ่ลงจอดกลางใบหน้าอย่างแรง ฉันหยิบหมอนใบนั้นขึ้นมาแล้วลุกขึ้นสาวเท้าไปหาเพื่อนตัวดีอย่างรวดเร็ว

"ไอแชงงงงง กล้าปาหมอนใส่หน้าชั้นเรอะ!!?"

"ฮ่าๆๆๆ อย่ามาจี้ชั้นโว้ยยยยย ฮ่าๆๆๆ" 

และแล้วคาบเช้าอันแสนสำคัญก็โดนแทนที่ไปด้วยการวิ่งไล่จี้กันอยู่ในห้องของฉัน โดยที่เราสองคนไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ห้องข้างๆที่กำลังเตรียมตัวไปเรียนกำลังมีแผนที่กำลังจะทำให้บ่ายนี้ของพวกเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

'ลลิษา ปากแตกแค่นั้นน่ะมันไม่พอหรอก'