ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกลียด
"อือ" เพื่อนสนิทตัวดีตอบตกลงอย่างง่ายดายก่อนที่จะเข้ามาคล้องแขนฉันอย่างเคยชิน สองเท้าเราเดินคู่กันไปอย่างทุกทีมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารที่ตอนนี้คนยังไม่น่าจะเยอะ ก็เพราะอยากกินสงบๆนี่แหละถึงได้เลือกเวลานี้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อ้าาาาาาาาาาาาาาาากกกกกกก"
แต่แล้ว... แวบเดียวที่เห็นภาพตรงหน้าก็รู้ได้ทันทีว่าเราคิดผิดมหันต์ที่หวังว่าจะได้เจอบรรยากาศสงบๆในการกินข้าวเที่ยงของวันนี้
เสียงกรีดร้องของชะนีเก้งกวางและสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่ส่วนใหญ่เป็นเด็กปีหนึ่งปีสองดังมาจากที่ๆเคยเป็นโรงอาหาร...แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนมีตเล็กๆไปแล้ว หลายชีวิตยืนสุมกำลังโหยหวนดีดดิ้นล้อมรอบบุคคลคนคนหนึ่งที่พวกเธอสองคนก็รู้เป็นอย่างดีว่าคือใคร
"ห่า... ไปเหอะ" ฉันพูดขึ้นอย่างเซ็งสุดๆก่อนที่จะกลอกตาประชดฝูงชนที่กำลังบ้าคลั่งกันอย่างไร้สาระ
"เอ้าลิซ รอด้วยเด้อออ" ไอเพื่อนสนิทรีบวิ่งเข้ามาเกาะแขนฉันเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าฉันหมุนตัวกลับแล้วเดินห่างจากโรงอาหารออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่รอมัน
"ทำไมหน้าแกบูดจังวะ555 ไม่ไปกรี๊ดกร๊าดกับเค้าหน่อยหรอ"
"กรี๊ดกะพ่อแกดิ" ฉันตอบแข็งๆ ส่งผลให้คิ้วทั้งสองข้างของ พัค แชยอง ขมวดเข้าหากันทันที
"ล้อเล่นไหมล่ะ!? ไม่เห็นต้องโหดใส่เลยนี่เตงงง" แล้วสาวร่างบางข้างๆก็เปิดโหมดอ้อนใส่-_- เจ้าของเรือนผมยาวเหยียดเอาหัวมาถูไหล่ข้างที่ตัวเองเกาะอยู่ซึ่งฉันก็ปล่อยให้มันทำไปแล้วเดินต่อสนใจเพียงทางข้างหน้า
"ก็ฉันไม่ชอบอะ แค่ดาวคณะ... ติ่งกันยังกะเกาหลีมาลง" ฉันปล่อยให้เพื่อนสนิทเอาหน้ามาถูไถแขนด้วยความเคยชิน มันก็อย่างนี้แหละ อ้อนประจำจนคนคิดว่าเราสองคนคบกันจนใกล้แต่งละ แต่เอาจริงๆคือถึงมันจะน่ารักแต่เราก็แค่สนิทกันมากเท่านั้นเอง เรียกได้ว่าสนิทกันจนฉันคิดพิศวาสมันไม่ลงแล้ว
.
.
.
"อาจารย์ปล่อยเลทว่ะ"
"เออ" ฉันตอบแชงสั้นๆในขณะที่มือก็เหวี่ยงกระเป๋าสะพายไว้บนบ่าแล้วเอาเท้ายันเก้าอี้เข้าไปชิดกับโต๊ะให้พอเรียบร้อย
"เออวันนี้... แกกลับไปก่อนเลยนะ"
"ทำไมวะ" ร้อยปีพันปีมันไม่เคยออกไปเที่ยวไหนต่อ ทำไมวันนี้ถึงอยู่ๆมาบอกให้ฉันกลับไปก่อนล่ะ ฉันมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัยและก็จับผิดไปด้วยในทีเดียว
"ฉันมี.. มีนัดน่ะ" ห้ะะะ แชยองหรือโรเซ่คนนี้มีนัดเหรอ!!?
พระเจ้า... ใครกันที่ทำให้คนรีบกลับบ้านอย่างมันยอมตกลงไปด้วยต่อหลังเลิกเรียนได้
"กะใคร?" ฉันถามด้วยคิ้วที่ขมวดกันจนจะกลายเป็นหนึ่งเดียว ถึงมันจะก้มหน้าแต่ก็อย่าคิดนะว่าฉันไม่เห็นหน้าของเพื่อนสนิทที่แดงซะขนาด แถมปกติมันไม่พูดติดขัดแบบนี้ด้วย จะต้องมีอะไรแน่ๆ
"..." สาวร่างบางเงียบไปส่งผลให้คนถามยิ่งหมดความอดทนเพราะความอยากรู้
"อีแชง..." ฉันกดเสียงต่ำอย่างคาดคั้น แล้วเชยคางมันให้ขึ้นมาสบตาแล้วตอบคำถาม
"รุ่นพี่... " มันตอบอย่างเสียงไม่สู้ดีนักเพราะรู้ว่าฉันจะต้องถามต่อให้รู้ได้แน่ๆว่าเป็นใคร
"คนไหน คณะเรา?"
"ไม่ใช่" โว้ะ! ต่างคณะซะด้วย
"บอกมาได้ละ ขี้เกียจถาม เร็วๆไม่งั้นฉันไม่ปล่อยแกไป" ฉันพูดขึ้นอย่างติดรำคาญแต่ก็อยากรู้มาก ไม่บอกซักทีจะให้ฉันถามไปถึงพรุ่งนี้เลยรึไง
"พี่... พี่จีซู"
"ห้ะะ!? จีซูไหน!??"
"คิม จีซู"
"ด.. ดาวคณะ-"
"เออ"
"อีแชงงงงงงงงงงงง!!!!!" ฉันโหยหวนออกมาเป็นชื่อเพื่อนอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน บ้าไปแล้ว!! นี่ไอแชงมันมีนัดกับพี่จีซูที่เป็นดาวปีสามเนี่ยนะ!? แถมเป็นดาวแพทย์อีกด้วย... อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ!!
ฉันล่ะเกลียดที่สุดไอพวกคนดังในมหาลัยที่ผู้คนกรี๊ดกร๊าดกันเนี่ย ละทำไมไอเพื่อนสนิทจะต้องมามีนัดกับหนึ่งในนั้นด้วยนะ พระเจ้า!!!
"โอ้วมายก้อด... ฉันไม่อยากเชื่อ" ฉันยังคงพึมพำกับตัวเองอย่างเลื่อนลอยเหมือนคนบ้า จนไอเพื่อนสนิทต้นเหตุต้องตบหน้าเบาๆเป็นการคืนสติให้หนึ่งที
"ฉันแค่ไปดูหนัง" มันพูดแก้ตัวให้ตัวเอง หารู้ไม่ว่าเป็นคำแก้ตัวที่ไม่ได้ช่วยเอาซะเลย
"ไปดูหนัง!!? กับพี่คิมจีซู..." ฉันพูดขึ้นมาอย่างวิญญาณได้หลุดออกจากร่าง
"..." ไอแชงยืนเงียบลูกเดียว
"นี่ไปในฐานะอะไรเนี่ย"
"จริงๆก็คุยกันมาได้สักพักแล้วล่ะ"
โอย.. นี่มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกมั้ยเนี่ย!?
กรี๊ด!
"เออ! แกไปเถอะ เดี๋ยวพี่เขาจะรอ" ฉันไล่มันอย่างเหนื่อยหน่าย ความช็อคยังไม่ออกจากร่าง มันได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้าอย่างดีใจแล้วก็ค่อยๆก้าวเท้าออกจากห้องไป แต่ก็ยังไม่วายหันมามองฉันอย่างรู้สึกผิดแล้วก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนของมัน
"ฉันก็กำลังจะบอกอยู่แหละ... แต่เห็นแกไม่ค่อยชอบอะไรพวกนี้นี่~"
ไม่ต้องมาทำหน้าหมาน้อยใส่เลย
"ก็ไม่ได้ไม่ช้อบบบบ" ฉันลากเสียงสูง
แต่สิ่งที่มันพูดกลับมาทำเอาฉันแทบเก็บคำพูดตัวเองกลับเข้ามาไม่ทัน
"ละถ้าให้แกไปเป็นแฟนกะดาวคณะเราจะเอาไหมล่ะ"
"อีแชง!! เดี๋ยวเถอะแกไปเลยนะ!" ฉันพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
อี๋!! แค่นึกถึงหน้าของดาวคณะที่ว่านี่ก็จะอ้วกแล้ว เอามาเป็นแฟนเหรอเอาไปไกลๆตรีนก่อนเถอะ
คนคนนั้นน่ะเหรอ...
ต้นเหตุที่ทำให้ฉันไม่ได้กินข้าวที่โรงอาหารเมื่อเที่ยง...
คนที่ไปไหนก็มีแต่คนเดินตามเป็นแฟนคลับยั้วะเยี้ยะน่ารำคาญ...
คนที่ทำหน้าหยิ่งเหมือนคิดว่าตัวเองสวยมาจากไหนอยู่ตลอดเวลา...
คนดังของคณะและแม้แต่นอกคณะ...
พี่รหัสของฉันเอง...
เจนนี่ คิม ปีสอง
ฉันล่ะเกลียดที่สุด!!!
.
.
.
ฟึ่บ
ระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกมาจากห้องหลังจากที่โดนเพื่อนร่วมทางกลับบ้านเทเรียบร้อยแล้ว จู่ๆก็มีใครมาดึงแขนฉันเอาไว้เบาๆ
"ลลิษา มโนบาล?" คนถามมองหน้าฉันขึ้นลง ทันทีที่ฉันหันไปก็สบเข้าไปในตาของคนที่มองกลับมาขึ้นลงอย่างไม่เกรงใจ
สายตาแบบที่ฉันเกลียดที่สุด...
ยิ่งมาจากคนหน้าหมวยที่เหยียดหยิ่งอยู่ตลอดเวลาแล้วล่ะก็...
'เห็นแล้วอยากต่อยทิ้งเป็นบ้า'
เจนนี่ คิม
เมื่อมองไปรอบๆฉันก็พบว่ามีผู้คนมากมายมายืนอยู่ข้างหลังเต็มไปหมด แถมยังมีเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจที่น่ารำคาญตามมาด้วยอย่างกับของคู่กัน
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับภาพที่เห็นพลางตอบออกมาอย่างไม่เป็นมิตร
"ค่ะ" ฉันหันมาเผชิญหน้าคนที่ตัวเตี้ยกว่านิดหน่อยแล้วก็มองหน้าเธอชัดๆ
สวยก็จริงแต่หน้าตาเย่อหยิ่งนี้น่ะฉันรับไม่ได้ เห็นแล้วอยากจะทำให้เจ็บ ทำให้รู้ซะบ้างว่าเธอไม่ใช่คนที่สูงกว่าคนอื่นอย่างที่เธอคิด
"อ่ะ เอาไป" รุ่นพี่หน้าสวยยื่นอะไรบางอย่างมาให้ฉันอย่างส่งๆ ฉันเองก็รับมาแล้วพบว่ามันคืออมยิ้มเล็กๆหนึ่งอันที่ดูถ้าน่าจะราคาไม่เกินสองบาท อย่าบอกนะว่านี่คือของที่เธอจะให้ฉันในฐานะพี่รหัส
!
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เฉลยพี่รหัสน้องรหัส ปีหนึ่งทุกคนรวมถึงไอแชงเพื่อนรักมันก็ได้ของขวัญชิ้นโตไม่ว่าจะเป็นของแพงๆ หรือตุ๊กตาตัวใหญ่ที่พี่รหัสบรรจงเลือกซื้อมาให้ แต่นี่น่ะเหรอสิ่งที่ฉันได้ จากพี่รหัสที่ไม่เคยเทกแคร์อะไรเลย ขนาดวันสุดท้ายก็ยังไม่ลงทุนขนาดนี้ คงจะคิดสินะว่าตัวเองเป็นคนดังมากมายที่ไม่ต้องสนใจคนอื่น
"ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่อยากได้" ฉันเล็งไปที่ถังขยะที่อยู่ใกล้ทางเดินที่สุดแล้วก็โยนขนมชิ้นเล็กที่เพิ่งรับมาจากดาวคณะลงไปทันที นอกจากนั้นยังหันมามองเธอยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินจากไปอย่างนางมารผู้ได้ชัยชนะ
'สะใจเป็นบ้า'
เสียงของผู้คนที่ตามมาดังขึ้นแซ่ดหลังจากฉันออกเดินมาจากซีนสวยๆ ถึงฉันไม่ได้หันไปมองก็รู้ว่าตัวเองคงกำลังโดนนินทาอย่างสาหัส แต่ใครจะสนล่ะ แค่ได้หักหน้ายัยนั่นฉันก็ดีใจเป็นบ้าแล้ว
...
แต่แล้ว...เดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่เมตรก็มีแรงดึงแขนฉันไปข้างหลังอีกครั้ง แต่คราวนี้แรงกว่าครั้งแรกหลายเท่า
"นี่!!! ทำแบบนั้นกับพี่เจนนี่ได้ยังไง!? คิดว่าเธอเป็นใครกัน ห้ะ!?" ผู้หญิงที่ตัวสูงพอๆกับฉันเดินมาพร้อมกับผู้หญิงอีกสองคนอย่างหาเรื่อง
"แล้วเธอน่ะเป็นใคร? วันๆเอาแต่ตามยัยนั่นต้อยๆ ไม่รู้จะเรียกโง่หรือโง่ดี" ฉันสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว ตำแหน่งนักกีฬาดีเด่นของฉันน่ะ ถ้าอยากพิสูจน์ก็มาเจอกันซักตั้งก็ได้ฉันไม่ว่าหรอก
"โอ๊ะ! ยัยนี่!! สงสัยอยากปากแตกว่ะ ฟิล์ม นัท จัดมันดิ้!!" ไม่พูดเปล่ายัยนี่กับเพื่อนอีกสองคนก็เข้ามาคลุกวงในทันที
สิบนาทีผ่านมา
ฉันก็เล่นพวกมันลงไปกองที่พื้นได้ตามคาด แต่เป็นเพราะสามรุมหนึ่ง เลยทำให้ฉันได้เลือดออกที่มุมปากตามที่ยัยเพิ้งนั่นว่าจริงๆ
เจ็บเหมือนกันแฮะ... แต่ไม่มาก สงสัยขากลับหอต้องแวะไปซื้อยาทำแผลซะละ
ฉันคว้ากระเป๋าของตัวเองที่อยู่ที่พื้นขึ้นมาก่อนที่จะมุ่งไปยังที่จอดรถ
ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นอะไรเสียก่อน
สายตาหยิ่งกำลังมองมาที่ฉันอย่างเย้าะเย้ย มุมปากที่ปกติจะเบะหน่อยๆกลับยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เธอหัวเราะ "หึ" หนึ่งทีก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้นเหมือนกับกำลังจะบอกว่า
'สมน้ำหน้า'
...
'โว้ยยยยยยย!! ใครก็ได้ฆ่ายัยนั่นที น่ารำคาญเป็นบ้า!!'
แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแพ้อยู่เลยล่ะ อย่าให้เห็นอยู่เปลี่ยวๆนะยัยบ้า ฉันจับไปถ่วงน้ำแน่ บ้าเอ๊ยยยยยยย
ฉันแทบจะทึ้งหัวตัวเองตอนเดินไปที่รถ เมื่อเข้ารถได้แล้วฉันก็ปิดประตูรถเสียงดังปังแล้วก็ขับออกไปทันที อยากจะไปให้ไกลจากที่ๆมีคนๆนั้นอยู่ให้เร็วที่สุด
.
.
.
แต่หารู้ไม่ว่าคนคนนั้นก็กำลังขึ้นรถแล้วมุ่งไปยังที่เดียวกับเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น