[Warehouse] คลังเก็บของของข้า

ลำดับตอนที่ #4 : City of Dream [RP]---[กิจกรรม]

วันนี้เป็นวันธรรมดาที่พิเศษกว่าปกตินิดหน่อย...วันเกิดของเขา

ปกติเขาไม่ค่อยตื่นเต้นกับวันเกิด หรือของขวัญที่จะได้รับนัก

แต่ปีนี้ต่างออกไป..เขามีสิ่งที่อยากได้....แต่ไม่รู้ว่าคนให้จะยอมรึเปล่าเนี่ยซิ..

เฟยมองในกระจกที่ปรากฏใบหน้าของผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่งที่ซ่อนความกังวลและคาดหวังอยู่ในนั้น

"เอาน่ะจาง เคลวิน เฟย ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก"

เขาปลุกกำลังใจให้ตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้องพัก 

เฟยเดินไปที่เคาเตอร์บาร์ที่นั่งเป็นประจำ เป็นโชคดีของเขาที่คนที่ต้องการพบอยู่พอดี

 เธอทำโน่นทำนี่อยู่ที่บาร์เหมือนที่ทำทุกวัน ผมสีแดงที่มัดเป็นหางม้าอย่างที่เขาชอบสะบัดตามการเคลื่อนไหวดูมีชีวิตชีวา

เฟยนั่งมองเธอทำงานเงียบๆจนอีกฝ่ายรคงเริ่มรำคาญจึงหันมาหา

"อะไรของนาย จะจ้องอะไรนักหนา" เสียงสั้นห้วนอย่างที่เขาได้ยินเป็นประจำถาม

ท่าทางคงรำคาญ แต่เขาก็ดันโรคจิตชอบให้เธอรำคาญซะอีกน่ะซิ

"วันนี้วันเกิดผมครับ" เธอเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า ...แล้วไง?

"วันนี้คุณไปเดตกับผมได้ไหมครับ.." เขามองเธอยิ้มๆทั้งที่ในใจเต้นดังจนหนวกหู

"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น" เธอถามเสียงเรียบพลางทำท่าจะหันไปทำงานต่อเพราะเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ

แต่ก่อนที่เธอจะหันไปเขาก็คว้าข้อมือเธอไว้ก่อนจะถามต่อ

"ไม่ได้เหรอครับ...ขอแค่วันนี้..."เขาสบตากับเธอนิ่งๆจนในที่สุดเธอก็ถอนหายใจออกมา

"...ก็ได้...ทำไมชอบทำหน้าตาแบบนั้นนักนะ"เธอตอบรับก่อนจะหันไปพึมพำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

"แล้วจะไปไหนล่ะ" เธอถามพลางเอามือข้างที่ไม่ถูกจับเท้าเอว

เขายิ้มจนตาหยีก่อนจะตอบ

"อยู่ที่นี่แหละครับ ...ถ้าออกไปข้างนอกอาจจะเจอ'เขา'ก็ได้ใช่ไหมล่ะครับ

ดัังนั้นแค่อยู่ด้วยที่นี่ แล้วทำอาหารให้ผมทานก็พอครับ...

...แต่ผมขออย่างนึง..วันนี้มองแค่ผม คิดถึงแค่ผมได้ไหมครับ"

เขาสังเกตเห็นความสั่นไหวในดวงตาของเธอก่อนที่มันจะหายไปพร้อมกับการพยักหน้าของเธอ

"ขอบคุณครับ.."เขายิ้มพลางเอื้อมมือไปโยกหัวเธอเบาๆ ก่อนจะกลั้วหัวเราะเบาๆเมื่อเธอปัดมือออก

"อะไรเล่า...อยากกินอะไรล่ะ.." เธอว่าพลางพยายามแกะมือที่โดนกุมอยู่ออก 

แต่เขากลับเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงบอกว่าไม่ปล่อย จนเธอถอนหายใจ

"อยากทานสปาเกตตี้ซอสเนื้อ กับบลูเบอรี่ชีสเค้กครับ...มีข้อแม้ว่าคุณต้องทานด้วยกันนะ"

"รู้แล้วน่า...ยอมให้วันนึงหรอนะ งั้นตามมาเลย จะกินก็ต้องช่วยกัน"

"ต้องการแบบนั้นอยู่แล้วครับ.."

เขาเดินตามแรงดึงของเธอเข้าไปในครัวที่เคยมีโอกาสเข้ามาครั้งเดียว

ก่อนจะยืนมองเธอเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำเมนูที่เขาขอ

"เอ้า เอานี่ไปบดให้ละเอียดซะ"เธอว่าพลางยื่นแครกเกอร์ให้ ก่อนจะหันไปง่วนกับวัตถุดิบอย่างอื่นต่อ

"ไม่ทำสปาเกตตี้ก่อนเหรอครับ" เขาถาม

"ชีสเค้กมันต้องแช่เย็น ทำเตรียมไว้ก่อน พอจะทานก็กินได้เลย"

เธออธบายไป มือก็ง่วนอยู่กับส่วนผสม เขาพยักหน้ารับก่อนจะเอาแครกเกอร์ไปยืนบดข้างๆ จนเธอหันมาขมวดคิ้วใส่

เขาจึงยิ้มตีมึนกลับไป "ผมแค่อยากอยู่ใกล้ๆคุณ"

เขายิ้มกว้างกับชามแครกเกอร์เมื่อสังเกตเห็นรอยริ้วสีแดงจางๆบนใบหน้าคนตัวเล็กข้างตัว

พวกเขาช่วยกันทำอาหารไปเรื่อยๆ หันมาคุยกันบ้างแกล้งกันบ้าง แต่เฟยก็พบว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เขาผ่อนคลายอย่างประหลาด

ทั้งที่ตอนแรกคิดว่าต้องทรมานเจียนตายแท้ๆ แต่เขากลับพบว่าตัวเองมีความสุขมาก

พวกเขาทำอาหารในครัวด้วยกันร่วมสามชั่วโมงจนตอนนี้ก็บ่ายกว่าแล้ว หญิงสาวจัดเรียงอาหารสองชุดใส่ถาด

ก่อนจะเดินไปหยิบไวน์แดงออกขวดนึง เขาจึงเดินเข้าไปถือถาดอาหารเตรียมเอาออกไปวาง

"เอาไปที่ห้อง" เธอพูดขึ้นมาสั้นๆระหว่างหยิบแก้วไวน์และเค้ก

เขาพยักหน้าอย่างงุนงงเล็กน้อยแต่ก็เดินนำออกไปทางโซนที่พักก่อนจะชะงักอีกครั้งเมื่อเธอเรียกให้ไปทางฝั่งวีไอพี

แทนที่จะเป็นห้องธรรมดาของเขา เฟยใจกระตุกไปนิดนึงเมื่อเธอพาเดินเข้าไปในห้องที่เขามานับครั้งได้(ครั้งเดียว)

ภายในยังคงสภาพเดิม แต่ที่เพิ่มเข้ามาคือโต๊ะพร้อมเก้าอี้ริมหน้าต่างที่ถูกประดับไว้อย่างสวยงาม

คนตัวเล็กเดินนำเอาของไปวางไว้ก่อนแล้วหันมารับถาดจากเขาเอาไปจัดต่อ ขณะที่เขายังอึ้งๆอยู่

"..คุณไปเตรียมไว้ตอนไหนครับ..."เขาถามเสียงเบาพลางเดินไปที่โต๊ะ

"ฉันมีเวลาเตรียมก็แล้วกัน" เธอตอบก่อนจะพยักเพยิดให้เขานั่งขณะที่ตัวเองก็ไปนั่งตรงข้าม

ก่อนจะทำสิ่งเหนือความคาดหมายเขาอีกครั้งด้วยการตักสปาเกตตี้ในจานขึ้นมาแล้วเอามาจ่อปากเขา

"อยากกินไม่ใช่เหรอ กินซิ.." เขามองหน้าเธอก่อนจะอ้าปากรับสปาเกตตี้เข้าไปในปาก

"..เก่งมาก...."เธอยิ้มกว้างพลางชมเขาราวกับป้อนข้าวเด็ก 

"..ผมไม่ใช่เด็กนะครับ" เขาหัวเราะเบาๆ พลางเริ่มต้นทานอาหารตรงหน้า ....ฝีมือเธอดีขึ้นทุกครั้งที่ได้กินจริงๆ..

"อ้าวเหรอ...เห็นชอบทำตัวเหมือนเด็ก ก็เลยนึกว่าเด็กน่ะซิ" เธอเอียงคอพลางยิ้มบางๆ

"ผมก็ทำแบบนี้แค่เฉพาะกับคุณรึเปล่าครับ" เขาสวนกลับจนใบหน้าเล็กนั้นขมวดคิ้วแล้วก้มไปทานอาหารต่อ

พวกเขาพูดคุยกัน หยอกล้อกัน รู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว

ไวน์ในขวดเองก็พร่องไปเยอะเหมือนกัน

"...ทำไมนายถึงมาชอบฉันกันนะ..." เธอพูดออกมาเสียงเบา ไม่รู้ว่าต้องการคำตอบจริงๆหรือไม่

เขาชะงักแก้วที่กำลังจะเข้าปาก ก่อนจะมองไปข้างนอกพักนึงแล้วหันไปมองคนตรงหน้า

"ของแบบนี้...ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอครับ" เขายิ้มให้เธอ ก่อนที่เธอเองก็พยักหน้าแล้วพึมพำ "นั่นซินะ"

"วันนี้ดาวสวยนะครับ...ท้องฟ้าหน้าหนาวเห็นดาวชัดเสมอ"

เขายิ้มเศร้าๆกับตัวเอง ...เวลาของเขาก็ใกล้หมดแล้วเหมือนกัน

"พวกเรา...เก็บของกันเถอะครับ..." เธอพยักหน้าก่อนที่เราจะเริ่มต้นเก็บของด้วยบรรยากาศที่แตกต่างจากทั้งวันโดยสิ้นเชิง

ทั้งสองคนช่วยกันเก็บล้างจนเสร็จ ก่อนที่เขาจะเดินตามหญิงสาวมาที่หน้าห้องของเธออีกครั้ง

เฟยจับมือทั้งสองข้างของเธอมาวางไว้ที่อกแล้วกุมไว้ ก่อนจะก้มมองคนตัวเล็กนิ่งๆพร้อมรอยยิ้ม

"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ เป็นของขวัญที่มีค่าสำหรับผมมาก คุณ...มีความสุขรึเปล่าครับ"

เขามองเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในตาคู่สวยก่อนที่มันจะร่วงลงมาเมื่อเธอพยักหน้า

"หึหึ อย่าร้องซิครับ ผมไม่ได้อยากได้น้ำตาของคุณเป็นของขวัญวันเกิดหรอกนะ"

เขาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะอดใจไม่อยู่คว้าตัวเธอมากอดไว้แน่นพลางโยกตัวเบาๆ

"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ฟังคำขอจากคนเห็นแก่ตัวคนนี้

ขอโทษนะที่พามาทรมาน แต่นี่เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดที่ผมเคยได้รับมาตลอดชีวิตเลย

ขอบคุณจริงๆครับ"

"ราตรีสวัสดิ์นะครับ"

เขายิ้มให้เธอจนตาหยีก่อนจะกล่อยเธอออกจากอ้อมกอดอย่างอาวรณ์แล้วหันหลังกลับไปทางห้องตัวเอง

แต่แขนเล็กๆนั้นกับคว้าท่อนแข็งข้างหนึ่งไว้ ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นมาหอมแก้มเขา 

"..."

ก่อนจะถอยกลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูดังปัง!

เฟยยืนอึ้งอยู่หน้าประตูห้องครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินกลับห้องโดยความรู้สึกจางๆที่แก้มและเสียงหวานที่กระซิบแผ่วเบายังดังข้างหู

"สุขสันต์วันเกิดนะ.."