คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SU SP SF : Why? [HanMin]
"เราจะไปไหนกันเหรอ? คยูฮยอน" ซองมินหันไปเอ่ยถามคนรักที่กำลังขับรถอยู่
"เซอร์ไพรสครับ" ใบหน้าคมหันมายิ้มให้
"อืมๆ" แล้วซองมินก็หันหน้ามองวิวภายนอกหน้าต่างรถเลยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มของคยูฮยอนที่คาดเดาไม่ได้ว่าคนยิ้มรู้สึกแบบไหน
"ถึงแล้วเหรอ?" ซองมินเอ่ยถามเมื่อร่างสูงข้างกายดับเครื่องยนต์
"ยังหรอกครับพอดีผมเอาของที่เพื่อนฝากมาให้หน่ะ" คยูฮยอนเอื้อมมือมาลูบหัวของซองมิน
"อืมๆ งั้นฉันรอในรถนะ"
"ก็ได้ครับ" คยูฮยอนหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่แล้วสตาร์เครื่องเปิดแอร์ให้ซองมิน
"หลับรอไปก่อนก็ได้นะ" มือใหญ่เอื้อมปรับแอร์ให้โดนซองมิน
"อืม" เมื่อคยูฮยอนลงไปแล้วซองมินก็รู้สึกง่วงทันทีแล้วก็พล็อยหลับไป
รถยนต์คันเดิมที่จอดรดติดเครื่องอยู่ค่อยๆขับออกไปโดยที่เจ้ากระต่ายตัวน้อยก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าคนที่ขับนั้นเปลี่ยนไปเป็นอีกคนแล้ว ส่วนร่างสูงคนเดิมที่ขับรถมายืนนิ่งมองส่งรถด้วยสายตาเรียบและใบหน้าเฉยชาก่อนจะแสยะยิ้มขึ้น
"งานเสร็จแล้วไปดื่มดีกว่า"
รถยนต์คันเดินวิ่งมาเรื่อยๆตามทางชานเมืองแล้วเข้าไปจอดอยู่ในอาณาเขตพื้นที่บ้านไม้หลังสวย บรรยากาศตอนกลางคืนเย็นสบายและมีเสียงจิ้งหรีดร้องกันระงมแต่ทว่ากลับฟังแล้วลื่นหูดีทีเดียว อ้อมแขนแกร่งช้อนตัวคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องขึ้นแนบอกแล้วพาเข้าตัวบ้านไป
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่สีดำช่างตัดกับผิวขาวนวล ริมฝีปากสีแดงสดนั่นซะจนคนมองยังประหม่าแต่ก็เก็บอาการไว้ อุณหภูมิเครื่องปรับอากาศกำลังพอเหมาะส่งผลให้กลีบปากบางยกยิ้มบางๆแล้วซุกหน้าลงกับหมอนใบนิ่ม
"อื้มมม…"
เสียงหวานครางอย่างงัวเงียเมื่อรู้สึกถึงความต้องการบางอย่างในตัวกำลังพุ่งพล่านและสัมผัสหวาบร้อนที่เกิดแต่ไออุ่นที่ได้รับมันกลับต่างไปจากเดิม ซองมินค่อยๆหรี่ตาขึ้นมองดูก็เห็นกลุ่มผมสีเข้มที่เจ้าของยังคงโลมเลียแผ่นอกบางของตนอยู่ก็ยิ้มบางๆเพราะนึกว่าคนรักแต่เมื่อชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้นใบหน้าหวานก็เหวอไปทันที
"หะ..ฮันคยอง"
ใบหน้าคมยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์และกรุ้มกริ่มทำเอากระต่ายน้อยเริ่มรู้ชะตากรรมต่อไปแล้วพยายามถอยหนีแต่ก็ไม่ได้มากเพราะร่างทั้งร่างโดนทาบทับจากร่างสูงนี้ น้ำตาใสเริ่มไหลรินเมื่อชายคนนั้นเริ่มโลมเลียร่างกายที่ตนหวงแหนอีกครั้ง ในใจตะโกนถามคำถามตั้งมากมายที่ไม่มีคำตอบ
ร่างกายไม่เคยตามใจตัวเรา ร่างเล็กอยากที่จะตะกายหนีร่างสูงที่ข่มเหงตัวเองอยู่แต่ร่างกายกลับอ่อนโอนผ่อนตามเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปสำหรับซองมิน ผู้ชายที่ซองมินไม่เคยชอบหน้า ผู้ชายที่เป็นเพื่อนกับคยูฮยอนคนรักของตนและผู้ชายที่กำลังล่วงเกินตนอยู่คือฮันคยอง ผู้ชายที่อันตรายที่สุดของเกาหลี
แสงแดดยามเช้าของแถบชานเมืองอบอุ่นและสบายไม่เหมือนในเมืองทำเอาซองมินตื่นขึ้นมาอย่างสดใสถ้าไม่นับเจ้าตัวการที่นอนอยู่ข้างๆและความเจ็บที่แล่นริ้วอยู่ด้านหลังเช้านี้คงสดใสสำหรับกระต่ายน้อยที่สุด ใบหน้าหวานเงยมองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องแล้วนึกอยากจะจับมาทำไส้เดือนหันแต่อีกใจก็แค้นคนรักมากกว่าที่ปล่อยให้เราแบบนี้
"จะจ้องอีกนานไหม" เสียงเรียบๆดังขึ้นทำเอาซองมินผงะลุกขึ้นแต่ก็ต้องนอนลงเหมือนเดิม
"เจ็บหล่ะซิ หึหึ" ฮันคยองลุกขึ้นนอนเท้าแขนแล้วยิ้มมองซองมินที่มองค้อนใส่
"แล้วมันเพราะใครหล่ะไอ้มังกือ!!" สะบัดหน้าหนีแม้จะเจ็บแต่ซองมินคนนี้ก็รักษาระดับความงอนได้ดีเยี่ยมทีเดียว
"ว่าใครเป็นมังกือห๊ะยัยกระต่ายอ้วน!" มือหน้าบีบที่จมูกเล็กเบาๆ
"ก็นายไงหล่ะตาบ้า! แล้วฉันก็ไม่ได้อ้วนด้วย!!" สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
"ครับๆ ไม่อ้วนก็ไม่อ้วน" ฮันคยองยันกายลุกขึ้นนั่ง
"นี่เดินไหวหรือเปล่าถ้าไม่ไหวเดี๋ยวฉันอุ้มไป" วาแล้วก็อุ้มกระต่ายน้อยที่ยังทำหน้าเหวอเข้าห้องน้ำไปทันที
"ปล่อยฉันลง!!!!!~~~"
"นี่นายมังกือ!" เอ่ยเรียกอีกคนที่กำลังทำงานให้เค้าอยู่ถึงไม่ชอบยังไงก็กลุ่มเดียวกันกับแฟนเค้าหล่ะนะ
"อืม ว่าไง" ตอบทั้งๆที่ยังไม่หันมา
"เร็วๆซิหิวแล้ว!!!~~~" ซองมินน้อยดิ้นไปมากับเก้าอี้ในห้องครัว เค้าได้ยินมาหล่ะว่าฮันคยองทำอาหารเก่ง!
"รู้แล้วน่าจะดิ้นให้ตกโต๊ะเลยหรือไง!" ฮันคยองยกจานกับข้าวมา
"ว้าว!!~~ น่ากินจังเลย!"
"น่ากินก็กินเยอะๆซิ" ซองมินยิ้มให้ก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้าทันที
"วันนี้อยากไปเที่ยวไหนไหม? จะพาไปเที่ยว" ซองมินคิ้วขมวด ทำไมต้องพาไป?? ทำไมไม่ส่งเค้าคืนคยูฮยอน
"ไปหาคยูฮยอนได้ไหม" ใบหน้าคมส่ายหน้าไปมาทำเอาซองมินหน้ามุ่ย
ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่กับฮันคยอง ไม่เข้าใจว่าทำไมคยูฮยอนถึงไม่มารับเค้า ไม่เข้าใจว่าทำไมฮันคยองถึงได้ล่วงเกินเข้า ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับตัวเค้าเอง
"เดินไหวไหม?" ซองมินพยักหน้ารับแล้วรีบเดินตรงรี่เข้าร้านเค้กไปทันที
"เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ อันโน้นแล้วก็นี่ด้วย!" ซองมินสนุกกับการเลือกเค้กหน้าตาน่าอร่อยจนคนที่ตามมาอดยิ้มไม่ได้
"เดี๋ยวก็อ้วนตายหรอกยัยกระต่ายอ้วน!!" ซองมินหันมาแลบลิ้นใส่แล้วเลือกเค้กอีกสองชิ้น ถึงแม้ซองมินจะไม่ชอบฮันคยองแค่ไหนแต่เค้าก็รู้ว่าใครมาดี
"มาจ่ายตังค์ซิ! จะยืนทำหน้าพระเอกเอ็มวีทำไมเล่าไอ้มังกือดิน!!" ซองมินเชิดหน้าเดินหนีทิ้งให้ร่างสูงเหวอเล็กๆ
"เอาเข้าไป" ส่ายหน้าน้อยๆแล้วก็ต้องเดินมาจ่ายเงิน พนักงานในร้านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันกับความน่ารักของกระต่ายน้อย
"มังกืออยากกินฟักทอง"
"มังกืออยากได้กระต่ายน้อยอ่ะ"
"มังกือเมื่อยแล้ว"
"มังกือหิว"
"มัง…"
"พอแล้วครับ!!! คุณเมียที่แสนจะน่ารักพอเหอะหยุดมังกือๆซักทีเถอะ!" ฮันคยองหลุดมาดแทบจะยกเท้าขึ้นมาเกาหัว
"ใจร้ายอ่ะ" แบะปากทำหน้าจะร้องไห้เข้าให้
"โอเคๆ กลับบ้านกันนะ นะกลับกัน" เมื่ออีกคนทำท่าว่าจะไม่กลับพ่อมังกือดินของเราก็ลากไปทันที
"ทำไมต้องลากฉันด้วยนะ!!!! ทีคยูยังไม่เคยเห้นลากฉันเลย" บ่นพึมพำกับตัวเองแต่ฮันคยองก็ได้ยิน
ตลอดทางกลับบ้านซองมินก็นิ่งงัน ซึมเงียบไปจนฮันคยองรู้สึกได้และก็นึกได้ว่าตัวเองหลุดมาดไปแค่ไหน ตลอดเวลาที่อยู่มหาลัยใช่ เค้าเป็นเพื่อนกับคยูฮยอนที่เป็นคนรักของซองมินและเค้าก็มักจะส่งสายตาหาซองมินซึ่งเจ้าตัวคงไม่ชอบเพราะเจอหน้ากันทีไรก็กัดกันทุกที
แต่ร่างเล็กข้างกายคงจะไม่รู้หรอกว่าทำไมตัวเองถึงได้มาอยู่กับตน ตัวเค้าต้องจ่ายเงินถึงสองล้านเพื่อนแลกกับคนตัวเล็กๆนี้ ถึงแม้ว่าฮันคยองจะน่ากลัวแค่ไหนแต่เค้าก็ไม่เคยที่จะทำน่ากลัวใส่ซองมินสักครั้งเดียวเพราะรู้ว่าร่างเล็กๆนี้กลัวเป็นที่สุด
เมื่อรถคันสวยเลี้ยวเข้ามาจอดแล้วฮันคยองก็ซบใบหน้าลงกับพวงมาลัยรถแล้วมองคนข้างกายที่นิทราอยู่ รอยยิ้มปรากฎที่มุมปากก่อนที่เจ้าตัวจะลงจากรถแล้วหยิบข้าวของรวมทั้งเจ้ากระต่ายน้อยแสนดื้อเข้าบ้านไป ร่างสูงค่อยๆวางร่างเล็กในอ้อมแขนกับพื้นเตียงอย่างแผ่วเบาที่สุดร่างเล็กพลิกเข้าหาหมอนนุ่มและผ้าห่มแสนอุ่นนั้นทันทีที่หลังสัมผัสกับความอุ่น
ใบหน้าหวานเริ่มขมวด นิ่วหน้าอย่างขัดใจ น้ำใสๆค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาที่ปิดสนิท ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อส่ายสะบัดไปมากับหมอนใบโต ร่างทั้งร่างบิดเกร็ง มือทั้งสองฟาดผาดพันไขว่คว้ากันมั่วไปหมดจนปัดโคมไฟที่ข้างเตียงลงมาแตกกระจาย ฮันคยองที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งขึ้นมาทันที
"ซองมิน!! ซองมินตื่นซิ!!!" จับร่างเล็กขึ้นมาเขย่าเพื่อเรียกสติให้กลับคืน
"ซองมินตื่น!!!! ผมบอกให้คุณตื่นไง!!!" เมื่อเขย่าไม่ได้ผลก็ตบเบาๆที่ข้างแก้ม
"ซองมิน!!!!!!!!!!" ทั้งเขย่า ทั้งตะโกนก็ไม่มีทีท่าว่าร่างเล็กๆที่นอนฝันร้ายจะตื่นเลย
"ไม่!!!! คยูนายจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ!!!!" แล้วซองมินก็หวีดร้องขึ้นมาทำเอาฮันคยองชะงัก
"อย่าทิ้งฉันไปเลยคยู กลับมาหาฉันเถอะนะ" น้ำใสๆไหลออกจากหางตาหยดใส่มือของฮันคยอง
"ลี ซองมินฉันบอกให้นายตื่น!!!!!" ฮันคยองกระแทกตัวของซองมินลงกับเตียง
"โอ๊ย!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!!" ซองมินหวีดขึ้นทันทีเจ็บก็เจ็บ ฝันร้ายก็ฝันร้ายแล้วยังมาร้องไห้อีก ร้องไห้?? เค้าร้องเมื่อไหร่กัน
"ฉันร้องไห้ตอนไหน" ซองมินแตะที่ใบหน้าที่มีน้ำใสๆแล้วทำหน้างงๆ
"ก็ตอนที่ฝันถึงมันไง!" ขึ้นเสียงไม่สบอารมณ์
"นายเป็นอะไรของนายมังกือ นาย…"
"ซองมินนายเลิกกับคยูฮยอนได้ไหม"
"หา!!!!!!?" อิตานี่จะมาไม้ไหนวะ!!?
"นายเลิกรักเค้าเถอะนะ"
"ไม่!!! ฉันเชื่อว่าคยูจะต้องมารับฉัน! แล้วเค้าก็จะเตะนายด้วยที่ขโมยตัวฉันมา!!!" แม้ในใจจะหวั่นๆก็ตาม
"ซองมินนายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่…"
"ไม่!!!! ไม่ว่ายังไงคยูก็รักฉัน! เค้ารักฉัน!!!!" สองมือยกขึ้นปิดหูแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับ ทำไมซองมินคนนี้จะไม่รู้หล่ะว่าคยูคงหมดรักแล้วถึงได้ยกตนให้ชายอื่นไป
"เค้ารักฉัน!!!!!!!" แล้วร่างเล็กก็สลบไป
"ซองมิน!!!!" ฮันคยองถลาเข้ามาทันที
"อย่าเป็นอะไรนะ รอผมแปบ!" แล้วฮันคยองก็รีบวิ่งไปหยิบผ้ากับกะละมังใส่น้ำมาเช็ดตัวให้กระต่ายน้อยแสนดื้นคนนี้ทันที
เพียงไม่นานหลังจากที่เช็ดตัวเสร็จเปลือกตาบางก็ค่อยๆลืมตื่นขึ้นใบหน้าหวานที่ดูอิดโรยนิ่งเฉย สัมผัสอบอุ่นที่มือข้างขวาทำเอาใบหน้าหวานหันมองแล้วก็ยิ่งน้ำตาไหลพรากเมื่อคนที่กำลังกุมมือเค้าหลับอยู่เป็นคนที่ลี ซองมินเกลียดจนขึ้นใจเลยก็ว่าได้ คนที่ชอบมองมาด้วยสายตาหื่นๆ ฮันคยอง
ฮันคยองลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อรับรู้ถึงแรงสะเทือนน้อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับร่างของซองมินที่ลุกขึ้นนั่งชันเข่ามองตรงไปข้างหน้าเหมือนไม่มีจุดหมายและเหมือนกับจะทะลุกำแพงออกไป ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นนั่งที่ขอบเตียงแล้วรั้งร่างเล็กมาโอบกอดอย่างง่ายดายไร้การขัดขืน
"ซองมินนาย…" ฮันคยองผละออกเมื่อรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดนิ่ง นิ่งเกินไป
"…" ไม่มีการตอบรับ
"ซองมินฉันรู้ว่ามันเจ็บปวดแต่นายทนฟังฉันหน่อยได้ไหม"
"…" เมื่ออีกสิ่งที่ตอบมาคือความเงียบ ฮันคยองก็เหมารวมว่าร่างเล็กอนุญาต
"ฉันรู้ว่านายเสียใจที่คยู…เอ่อ…ฉันรู้ว่านายเกลียดฉันแต่ให้รู้เอาไว้เถอะว่าฉันรักนาย" ใบหน้าหวานยังคงเรียบเฉยแต่น้ำตากลับไหลริน
"…"
"เลิกรักมันซักทีเถอะซองมินนายไม่รู้เหรอว่าตลอดเวลาที่นายเป็นแฟนกับมัน มันทำอะไรและนอกใจคุณยังไง!" น้ำตากลับยิ่งไหลรินมากขึ้น ก็ใช่ว่าซองมินจะไม่รู้ก็แค่ปิดหู ปิดตาไว้ก็แค่นั้น
"ซองมินนายรู้ไหมว่าคยูฮยอนมันขายนายให้ฉัน ยี่สิบล้านสำหรับค่าตัวนาย!" ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล ถึงแม้จะนิ่งเฉยแต่ภายในใจกำลังกรีดร้อง
"…นายซื้อฉันมาทำไม" เสียงหวานที่สั่นเครือเรียกให้ร่างสูงนิ่งงัน
"ฉันรักนาย ซองมินได้โปรดอยู่กับฉันเถอะ" ซองมินหันมองฮันคยองก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังให้
"…" ฮันคยองยกยิ้มแสยะ ขอบคุณคยูที่แกเห็นเงินดีกว่าหัวใจของแกเอง
หลายวันแล้วที่ซองมินไม่พูด ไม่กินอะไรทั้งนั้นได้แต่นั่งอยู่เฉยๆกับเตียงนอนไม่มีทีท่าว่าจะไปไหนเลย เหมือนตุ๊กตาที่หมดถ่านแม้ว่าฮันคยองจะทำอย่างไรซองมินก็ไม่ปริปากพูดซักที ร่างสูงมองร่างเล็กตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ซองมินที่นั่งคิดอะไรคนเดียวปิดเปลือกตาลงอย่างเมื่อยล้า กี่วันแล้วนะที่นั่งนิ่งอยู่อย่างนี้ กี่วันแล้วนะที่คิดถึงคำตอบจนหัวแทบระเบิด กี่วันแล้วนะที่ชายที่ตนเองบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนาดูแลตัวเอง กี่วันแล้วนะที่หัวใจสลาย กี่วันแล้วที่นั่งเหมือนท่อนไม้ธรรมดาที่ไม่มีจิตใจ
"หยุดนะ!! ปัง!!!!"
ซองมินเบิกตากว้างแล้วลุกขึ้นวิ่งลงข้างล่างไปหาฮันคยองทันที ไม่รุ้ทำไมว่าหัวใจมันถึงสั่งให้วิ่ง วิ่งให้เร็วที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้เมื่อคิดว่าจะไม่มีร่างสูงอยู่ใกล้ๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเริ่มรักคนๆนี้ สองขาเรีบวิ่งลงมาอย่างเร็วแล้วมองหารอบๆตัวว่าร่างสูงนั้นหายไปไหน
"ซองมิน!! เป็นอะไรแล้ววิ่งร้องไห้ลงมาทำไม" ฮันคยองที่อุ้มอะไรสักอย่างเดินเข้ามาหาซองมิน
"ฮัน เมื่อกี้…"
"อ๋อ! ก็เจ้าตัวนี้มันวิ่งซนนินาจะขึ้นไปข้างบนซะให้ได้เลย" ฮันคยองส่งเจ้าตัวสีขาว ขนฟูให้ซองมินอุ้ม
"บ๊อกๆ" ซองมินแย้มยิ้มเมื่อเจ้าหมาน้อยเห่าทักทาย
"ว่าไงเจ้าหมาน้อยชื่ออะไรหล่ะเรา หื้ม??"
"บ๊อกๆๆๆ (ยังไม่มีชื่อครับคุณแม่สุดน่ารัก)"
"ไม่มีชื่อเหรอ? งั้นชื่อยองวอนเป็นไง" ซองมินยิ้มหวานให้หมาน้อยที่ยิ้ม?ร่าอยู่
"บ๊อกๆๆๆ (เพราะสุดๆไปเลยครับคุณแม่!!!)"
"คริๆ" ฮันคยองแอบขำเล็กน้อยเค้าคิดไม่ผิดจริงๆที่ซื้อเจ้าตัวนี้มา
"หัวเราะอะไร!! / บ๊อกๆ!!~ (ขำไรคุณพ่อ!!~)"
"เปล่าๆ เราไปกินข้าวกันเถอะนะ" ฮันคยองพาทั้งซองมินและยองวอนไปกินข้าวทันที
"บ๊อกๆๆๆ (คุณแม่เป็นอะไรครับ)"
"ไม่มีอะไรหรอกน่ายองวอน แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่ะ" ซองมินลูบขนนุ่มของยองวอนเบาๆ
"บ๊อกๆๆๆ (คุณพ่อมาตามไปทานข้าวครับ)"
"เหรอ? ไปทานข้าวกันดีกว่า อยากกินเค้กฟักทองจังเลยเนอะ!" ซองมินลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวไป
"บ๊อก (ครับ!)"
"ฮันวันนี้มีอะไรกินหน่ะ" ซองมินเข้าไปยืนข้างๆร่างสูง
"ข้าวผัดฟักทองของใครก็ไม่รู้!" ฮันคยองโอบเอวบางไว้แล้วยิ้มให้ซะหวานหยด
"บ้าน่า!" ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ
"ซองมินนายจะอยู่กับฉันตลอดไปเลยได้ไหม" ซองมินยืนนิ่งมองคนข้างกาย
"ฮันแต่…" นิ้วชี้เรียวยาวปิดปากของซองมิน
"ฉันรู้ว่านาบยรักคยูแต่ฉันก็รักนายไม่แพ้มันหรอกนะ ได้ไหมอยู่กับฉันนะ" แววตาออดอ้อนถูกส่งให้ซองมิน
"นะๆๆ รักฉัน อยู่กับฉันได้ไหม"
"…" ซองมินก้มหน้างึมงำๆ
"อะไรนะ" ฮันคยองเอียงหูเข้าไปฟัง
"ก็ได้ฉันอยู่กับนายก็ได้" ฮันคยองแย้มยิ้มอีกครั้งก่อนจะโผเข้ากอดซองมินแล้วมอบของขวัญแสนหวานให้
ซองมินเงยหน้าหลับตาพริ้มรับรสจูบ เรียวลิ้นร้อนสอดเข้ามาความหาความหวาน อ้อมแขนแกร่งกอดรัวเอวบางเพื่อไม่ให้อีกคนล้มลงกองกับพื้น ความอบอุ่นส่งผ่านถึงกันและกัน ความรักก็ส่งผ่านถึงกันและกัน หมาน้อยที่ยืนมองค่อยๆเดินหลบออกมาแล้วยิ้มร่าเมื่อพ่อกับแม่ของตัวเองมีความสุขแล้ว …ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนเข้าเหอะเนอะ!!!…
แล้วหมาน้อยก็ออกจากห้องไปถ้าหันมามองสักนิดก็คงจะเห็นสายตาที่เจ้าเล่ห์ของร่างสูงที่มองลงมาที่กระต่ายน้อยในอ้อมกอด มุมปากกดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะแสร้งทำสีหน้าระรื่นเข้ากอดกระต่ายตัวน้อยที่หลงติดกับของหนุ่มมังกร
"คยูเราจะไปไหนกันหน่ะ" หนุ่มร่างเล้กหน้าหวานหันไปถามที่ลากตัวเองออกมาเพราะบอกว่ามีเรื่องจะให้ช่วย
"บ้านเพื่อนฉันหน่ะฉันเอาของมาส่งหน่ะ แปบนะรยอวุคหลับรอไปก่อนก็ได้" แล้วคยูฮยอนก็เลื่อนแอร์ให้ไปหารยอวุคที่ยิ้มให้แล้วลงจากรถไป
"ฮ้าว!! ง่วงจัง" เมื่อร่างเล็กได้รับแอร์ก็รู้สึกง่วงทันที นิ้วเรียวของคนขับเมื่กี้ที่แอบหยิบผงยาสลบปาดเข้ากับช่องรอดของแอร์ไม่ว่าใครที่ได้รับลมเย็นนี้เป็นอันต้องหลับทุกราย
"เยซองไปรับของซิ อยู่ในรถ" คยูฮยอนโยนกุญแจให้
"ขอบใจ" แล้วเยซองก็เดินไปขึ้นรถเมื่อครู่ที่เพิ่งเข้ามา
"ว่าไงคังอิน" คยูฮยอนกรอกเสียงลงไปในมือถือเครื่องหรู
[ฉันอยากได้ปาร์ค จองซู เด็กคณะนาย]
"ยากอยู่น้า!~~ ดาวมหาลัย"
[สามสิบล้านเป็นไง?] คยูฮยอนกดยิ้มที่มุมปาก
"พรุ่งนี้รอรับของได้เลย!!!" แล้วรอยยิ้มแสยะก็เกิดขึ้นที่มุมปาก
ในเมื่อพวกนายมีตัณหา ฉันก็จะสนองให้ถ้าพวกนายมีเบี้ยเลี้ยงงามๆ หึหึ…
____________________
HBD ต่ายน้องสาวที่รักย้อนหลังยาวๆ -*-
ความคิดเห็น