ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 2
ยามรุ่งอรุณเป็นดั่งเช่นทุกเช้า พ่อค้าหนุ่มยอริมของเมืองโซชอนจะแต่กายด้วยชุดสีสดใสและคล้องพัดคู่ใจไว้ที่ข้อมือ ก่อนจะเดินออกจากเรือนพักไปยังร้านขายผ้าที่อยู่ในย่านการค้า แม้จะไม่ไกลมากแต่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เอ่ยทักชายหนุ่มแทบจะทุกคน
ยงฮาเดินหมุนตัวอย่างอารมณ์ดังเช่นทุกวันและเอ่ยทักทายตอบกับชาวบ้านหรือพ่อค้าแม่ขายที่เข้ามาทัก บ้างก็เอาของเล็กๆน้อยๆมามอบให้ ใบหน้าขาววาดรอยยิ้มอารมณ์ดีเดินหมุนตัวอย่างที่ชอบทำไปตลอดทางจนถึงร้าน บานประตูไม้ถูกเปิดออกด้วยสองมือของยงฮาด้วยว่าวันนี้ยงฮาสั่งให้เด็กรับใช้จัดการอยู่ที่บ้านเพราะเดี๋ยววันนี้เจ้าคนส่งของจะนำผ้าที่ตนสั่งมาส่ง เพราะฉะนั้นทุกคนจะต้องอยู่ช่วยกันนับพับผ้า แยกสีอ่อนเข้มและจัดเรียงให้เรียบร้อยก่อนที่ค่ำนี้ยงฮาจะกลับถึงบ้าน
เมื่อเข้ามาในร้านยงฮาก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านในเมื่อตรวจดูรายการผ้าคร่าวๆก่อนที่เหล่านางคณิกาทั้งหลายจะมาหาซื้อผ้าสีสันสดใสเผื่อตัดชุดใหม่กัน ยงฮายังคงแย้มยิ้มอย่างสนุกเมื่อตรวจเช็คบันทึกเรียบร้อยก็เงยหน้าขึ้นมองออกไปยังนอกร้านก่อนจะสะบัดพัดแสนสวยในมือโบกลมเบาๆ
“เจ้าไม่ไปทำงานหรือกอลโอ” ยงฮาขำคิกคักเมื่อชายหนุ่มที่วันนี้ไม่ได้สวมชุดผู้ตรวจการณ์แต่กลับสวมชุดสีหม่อชุดเดิม นี่สิกอลโอในแบบที่ยงฮาชอบ
“ก็นี่ไงงานของข้า” ยงฮาเอียงคอมองอีกคนที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน
“เดินตามข้าน่ะนะ .. กอลโอ เจ้าคิดถึงข้าสินะ” ยงฮายกพัดขึ้นปิดปากก่อนจะส่งเสียงหัวเราะในแบบฉบับของตนออกมา
“เจ้านี่ชอบคิดไปเองนะ” ยงฮาวาดรอยยิ้มหลังพัดด้ามนั้นแล้วลุกขึ้นเดินออกมาจากหลังโต๊ะ วาดรอบแขนโอบคอของสหายสนิทไว้ แจชินผลักอ้อมแขนนั้นออกแต่ทว่ามีหรือที่ยงฮาจะปล่อยมือออก
“ใครบอกเจ้าว่าข้าคิดไปเอง... ข้าน่ะคิดถึงแต่เจ้านะ เจ้าไม่รู้หรือกอลโอของข้า~” ม้าหนุ่มหันหน้าไปมองใบหน้าขาวนวลในระยะประชิดแล้ว กระบังลมก็เกิดอาการทำหน้าที่ผิดจังหวะทันที
“...อึก!!...” ยงฮาหัวเราะคิกคักแล้วตบบ่ากอลโอเบาๆ
“ข้าพนันได้เลยว่าวันนี้ทั้งวันเจ้าจักสะอึกทั้งวันแน่กอลโอของข้า~” และก็เป็นจริงดังคำพนันเมื่อเหล่านางคณิการู้ว่าวันนี้ท่านชายที่พวกนางทั้งหลายหมายปองอยู่ที่ร้านขายผ้า พวกนางก็รีบจรลีมาทันที และคนที่นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะด้านในก็สะอึกไม่หยุดเมื่อพวกนางต่างก็พากันเดินเข้ามาเฉียดใกล้ผู้ตรวจการณ์หนุ่มเพื่อหวังจะเชยชมความเป็นหนุ่มรูปงามของผู้ตรวจการณ์หนุ่มใกล้ๆ
“...อึก!!...” ยงฮาลอบมองม้าหนุ่มที่นั่งหันหลังให้เหล่านางคณิกาที่พยายามที่เปิดเสื้อคลุมตัวนอกเผื่อทาบเนื้อผ้ากับผิวให้ผู้ตรวจการณ์หนุ่มดูก็ยิ่งขำขัน สหายคนนี้ไม่ชอบหญิงอื่นใดนอกจาก ..คิมยุนฮี.. สมัยที่ยังเป็นนักศึกษาในรั้วของซองคยุนควัน แจชินเคยรักยุนฮีมากเพียงใด ณ ตอนนี้ในหัวใจดวงนั้นก็คงไม่ต่าง ข้อเท็จจริงที่กูยงฮารับรู้ดีว่าในหัวใจดวงนั้นจะมีแต่คิมยุนฮีเสมอไป
“........ผิวของเจ้านี่เหมาะกับผ้าสีชมพูนะ เพราะมันจะยิ่งทำผิวของเจ้าผ่องขึ้น” เมื่อหลุดจากภวังค์ของเสียงนางคณิกาตรงหน้าที่เอ่ยเรียกชื่อ ยอริมก็วาดรอยยิ้มแสนซุกซนให้สาวเจ้าที่ยิ้มขวยเขินกับคำชมเหล่านั้น
...กูยงฮารู้ทุกเรื่องของมุนแจชิน เสมือนดั่งหัวใจของมุนแจชินที่มีแต่คิมยุนฮี..และมันจะมีอยู่แบบนั้นเรื่อยไป หัวใจของมุนแจชินไม่เคยมีพื้นที่ว่างสำหรับ กูยงฮา คนนี้เลย...
บางทีมันก็เหนื่อยเกินไปที่จะต้องตามหลังใครได้นานมากถึงสิบกว่าปีแบบนี้ เรียกได้ว่าทุกที่ที่มีมุนแจชิน พื้นที่ข้างกายจะต้องมีกูยงฮาเสมอ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเด็กและตอนนี้มันก็ยังจะเป็นแบบนี้ และต่อไปกูยงฮาก็จะอยู่กับมุนแจชินแบบนี้เรื่อยไป พื้นที่ข้างกายของมุนแจชินจะต้องเป็นของกูยงฮาเท่านั้น แต่ทว่าพื้นที่ในหัวใจของมุนแจชินเล่า..? เมื่อไหร่จะรับกูยงฮาเข้าไปในนั้น ...มันจะมีวันนั้นไหม?...
“บางทีข้าก็เหนื่อยนะ ข้าคิดว่าบางทีข้าอาจจะต้องพักหัวใจของข้าเสียบ้าง” ไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมแพ้ แต่บางทีก็ต้องการเวลารักษาแผลใจที่เหวอะหวะเช่นกัน
“นี่กอลโอ~” ระหว่างที่เดินกลับจากร้านขายผ้ากลับบ้านของพ่อค้าหน้าใส เรียวแขนยกขึ้นโอบรอบคอคนข้างกายเหมือนดั่งทุกที และแจชินก็ทำท่าเป็นผลักเสียทุกครั้งแต่ก็ไม่สามารถปลดมือนั้นจากรอบคอตนได้สักครั้ง
“พื้นที่ข้างกายเจ้ายังเป็นของข้าอยู่ไหม” ใบหน้าคมเข้มที่สากด้วยไรหนวดหันมองใบหน้าใบที่วาดรอยยิ้มกว้างดูซุกซน
“พูดอะไรของเจ้า เพ้อเจ้อ” แจชินใช้หลังมือเคาะที่หน้าผากมนเบาๆก่อนจะสาวเท้าเดินไปก่อนทิ้งให้ยงฮาตะโกนด่าตามหลังมา
“เจ็บนะ ไอ้ม้าบ้า!!” สองมือลูบหน้าผากปรอยๆก่อนจะสาวเท้าตามไปอย่างไม่รีบเร่ง แจชินที่เดินนำไปไม่กี่ก้าวก็ต้องเท้าแล้วรอตัวยุ่งที่เดินอยู่ด้านหลังให้มาเดินเคียงข้างกัน ยงฮายิ้มกับคำตอบนั้น อาจจะไม่ชัดเจนในคำพูดแต่ความหมายที่สื่อออกมาก็คือ..พื้นที่ข้างกายของมุนแจชินจะเป็นของกูยงฮาเสมอ.. แต่ความจริงข้าอยากจะถามเจ้าว่า หัวใจของเจ้าลบยุนฮีแล้วให้ข้าเข้าไปอยู่ในนั้นแทนได้ไหมกอลโอ
“แต่ถึงข้าไม่ถาม ข้าก็รู้คำตอบอยู่แล้ว” พึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่คนที่หยุดยืนรอกลับหัวเสียที่ยงฮาแกล้งเดินช้าๆ
“เจ้าอยากนอนนอกบ้านหรืออย่างไร เร็วเข้ายงฮา!”
“เจ้าไม่ปล่อยให้ข้านอนข้างนอกหรอกข้ารู้ กอลโอของข้า~” ยงฮายังคงก้าวเท้าในจังหวะเชื่องช้าของตนเช่นเดิม ต่างกับคนใจร้อนที่แทบอยากจะแบกคนช่างเรื่อยเฉื่อยนี่เสียจริง
“วันนี้กลับช้าจังนะขอรับ” เมื่อเปิดประตูให้เจ้านายแล้วเด็กรับใช้ตัวเล็กที่สุดในบ้านก็เอ่ยถามเจ้านายทั้งสองด้วยความเป็นห่วง ยงฮาเพียงแค่ยิ้มแล้วใช้ปลายพัดเคาะที่หัวของเด็กชายเบาๆ
“แล้วทำไมเจ้ายังไม่นอน คนอื่นหายไปไหนเสียล่ะถึงให้เจ้ามาเปิดประตู” เด็กรับใช้ส่งรอยยิ้มให้ผู้เป็นนายที่คอยเป็นห่วงตนอยู่เสมอ
“พวกพี่ๆกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ขอรับ ข้าเลยอาสามาเปิดประตูแทน”
“ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไร” สองเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าบ้านชะงักหยุดแทบอยากจะเบนไปหาเหล่านคนรับใช้เสียจริง ว่าทำไมดึกป่านนี้ถึงเพิ่งจะทานข้าวกัน ไม่ใช่ตนกับกอลโอเสียหน่อยที่ออกไปนั่งดื่มกันก่อนกลับ
“คือว่า....ผ้าบางส่วนได้รับความเสียหายนิดหน่อยขอรับ พวกพี่ๆเลยต้องรื้อมาตรวจดูแต่ละพับผ้าใหม่ทั้งหมดเลย เพิ่งจะเสร็จประ...” เอ่ยบอกยังมิทันจบ พ่อค้าวาทศิลป์เป็นเลิศในโซชอนก็รีบถลาเข้าไปยังห้องเก็บพับผ้าทันที ตามด้วยแจชินที่เดินตามเข้าไปทีหลัง
ยงฮาเสียสละห้องหนึ่งห้องเพื่อเป็นที่พักพับผ้าก่อนจะขนไปยังร้านของตน ยงฮาที่ถลาเข้าไปในห้องได้ก็เหวี่ยงพัดไปทางไหนก็ไม่ทันได้มอง ยงฮาวิ่งเข้าไปตรวจดูกองผ้าที่มีตำหนิด้วยจะดูว่ามันมีตำหนิมาจากที่ใดกันแน่ จากร้านค้าผ้าที่เมืองชิงหรือเพราะคนขนสินค้าเจ้าปัญหา
พับผ้าด้านในเปื้อนด้วยรอยดินและรอยด่างของน้ำเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ยงฮาลงความเห็นในสมองว่าเป็นเพราะคนขนสินค้าแน่นอนและจะต้องซ่อนรอยเปื้อนไว้ด้านใน เพราะคนขนสินค้าคนนี้เคยสร้างปัญหาให้ยงฮามาแล้ว ใบหน้าที่ขี้เล่นเจ้าสำราญตลอดเวลาดูเคร่งเครียดเสียจนแจชินที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ยังอดเป็นห่วงเสียไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวเช็ดก็ออกแล้ว” ยงฮาหันหน้ามาหาแจชินที่ยังยืนกอดอกใช้แผ่นหลังพิงกรอบประตู
“ไม่ได้ เมื่อผ้ามันเปื้อนเป็นรอยแบบนี้มันก็เช็ดไม่ออกแล้ว ถ้ามันเช็ดออกข้าจะหัวเสียถึงเพียงนี้หรือ” ดวงตาวาววับด้วยความโกธาที่แจชินก็มิอยากต่อกร ไม่ใช่ว่ารับมือกับยงฮาที่เป็นแบบนี้ไม่ได้แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการค้าขาย เรื่องผ้าหรือของเล่นชิ้นโปรดอย่าสอดจมูกเข้าไปยุ่งจะดีเสียกว่า
“แล้วเจ้าจักทำเยี่ยงไรเล่า”
“แจอิน.. แจอินเจ้าอยู่ที่ไหน!!” ยงฮาตะโกนเรียกเด็กรับใช้ที่ดูแลเรื่องผ้าโดยเฉพาะให้เข้ามาหา
“ข้ามาแล้วขอรับท่านยงฮา” เด็กรับใช้วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“พรุ่งนี้เจ้าตัดผ้าส่วนที่เสียออก แล้วเดี๋ยวที่เหลือข้าจะจัดการเอง ถ้าพรุ่งนี้ไม่เสร็จพวกเจ้าก็ไม่ต้องเร่งมืออะไรนะ”
“ขอรับ” เด็กรับใช้ก้มหัวรับคำสั่งที่เป็นชุดของยงฮา แจชินมองใบหน้าที่เอาแต่ยิ้มแป้นแล้นแต่บัดนี้กับตีสีหน้าเคร่งเครียด บอกตามตรงแจชินไม่ชอบใบหน้าแบบนี้เลย แจชินอยากให้ยงฮายิ้มเสียมากกว่าแม้ว่ามันจะกวนประสาทเขามากแค่ไหนก็ตาม กอลโอสะบัดมือให้เด็กรับใช้ออกไปแล้วจึงเดินเข้าไปหาคนที่ยืนหัวเสียอยู่ด้านใน
“เจ้าจะอารมณ์เสียไปทำไม อารมณ์เสียไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาเลย” ยงฮาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะส่งรอยยิ้มดั่งเช่นเดิมให้คนที่สัมผัlแก้มตน
“เป็นห่วงข้าหรือกอลโอ~” ม้าหนุ่มดีดแก้มเนียนเบาๆ ซึ่งยงฮาผู้ที่ไม่ชอบความเจ็บปวดก็ร้องลั่นเสียอย่างกับโดนเฉือดเสียอย่างนั้น
“ไปนอนได้แล้ว” ว่าแล้วก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ยงฮาไม่รอช้ารีบตามไปแล้วกระโดดโอบรอบคอคนที่เดินหนีมาก่อนเสียแทบหน้าทิ่ม
“ยงฮาเจ้านี่!” หันไปทำท่าจะเอาเรื่องแต่ตัวยุ่งกับยิ้มหวานส่งให้ ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเสียหมด แจชินก็เลยใจอ่อนยกมือที่จะยื่นไปเคาะหน้าผากมนนั้นลง ยงฮาขยิบตาส่งให้อย่างอารมณ์ดี
ยามรัตติกาลค่อยๆเคลื่อนผ่านพ้นไปและแทนที่ด้วยรุ่งอรุณ แสงสีทองของดวงอาทิตย์ค่อยๆฉายแสงสว่างขับไล่รัตติกาลให้หมดไป เมื่อยามเช้ามาเยือนชาวบ้านที่ต้องหาเช้ากินค่ำก็เริ่มตื่นและทยอยออกทำมาหากินเสมือนกับพวกสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ที่ออกหากินตามภาษา
แจชินค่อยๆลืมตาตื่นเมื่อรู้สึกชาปลายแขนที่เหยียดยาวออกไปของตน เมื่อลืมตาก็เจอเข้ากับสาเหตุและปัญหาที่ทำให้ชาแขน เจ้าของห้องที่ยังคงตกอยู่ในห้องนิทรารมณ์และนอนหนุนแขนของตนอยู่ นัยน์สีเข้มมองใบหน้ายามหลับของคนที่เห็นทุกเรื่องเป็นเรื่องสนุกไปเสียหมด นิสัยอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ ชายหนุ่มรูปงานที่งามกว่าอิสตรีเพศ
เปลือกตาหนาปิดเปลือกตาอีกครั้งเมื่อทบทวนแล้วว่าตนนั้นทำตัวแปลกไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่มีทางหรอกที่ตนนั้นตื่นมาแล้วยงฮาจะมีสิทธิ์ได้นอนก่ายเขาแบบนี้ ยงฮาเป็นคนที่นอนได้ดิ้นมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา ยอริมคนนี้สามารถกลิ้งไปได้รอบห้องเสียด้วยซ้ำ ‘ก็ข้าน่ะ กูยงฮา นะ~’ คำพูดเป็นเป็นเอกลักษณ์ของคนนี้ ที่บางทีก็ยิ่งหวั่นไหวและหวาดหวั่น
หลังจากที่ยงฮาหายไปโดยไม่บอกไม่กล่าวนั้น พอกลับมาเจอกันอีกครั้งหัวใจของตนนั้นก็เริ่มแปลกไป มันมักจะเต้นผิดจังหวะเสมอ และอาการที่สะอึกเมื่อเจอหญิงสาวก็เริ่มกำเริบอีกครั้งกับยงฮา คำพูดสุดท้ายที่ยงฮาทิ้งคำถามไว้ให้ก่อนไปและเมื่อคืนนี้ยงฮาก็ถามมันอีกครั้ง ภายในหัวใจของม้าหนุ่มตอนนี้กำลังสับสนและร้อนรนเกรงว่ายงฮาจะหนีไปจากเขาอีกครั้ง พื้นที่ข้างกายที่มียงฮาเสมอมันช่างน่ารำคาญนัก แต่ทว่าเมื่อไร้ซึ่งกูยงฮา มุนแจชินก็ใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า
‘เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกตามข้าสักทียงฮา เจ้ารู้ไหมว่าข้ารำคาญเจ้ามากเพียงใด’
‘แต่ข้าไม่ได้รำคาญเจ้านิกอลโอของข้า ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหนในโลกใบนี้ ข้าจะตามเจ้าไปทุก ก็ข้าน่ะ กูยงฮา นะ~’
...แล้วเพราะเหตุใดเจ้าถึงหนีจากข้าไปเล่ายงฮา...
ยงฮาและแจชินเตรียมออกไปพบคนขนสินค้าที่ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ท่าเรือเพื่อขนของกลับไปตามเมืองชิง จริงๆแล้วแจชินไม่ได้จะมาด้วยแต่ยงฮาก็ลากสหายรักให้มาด้วยกันจนได้ วันนี้แจชินต้องเข้ากระทรวงยุติธรรมเพื่อเคลียร์งานเอกสารให้เรียบร้อยก่อนที่จะต้องส่งขึ้นทูลให้พระราชาทรงทราบถึงความเป็นไปของราษฎรที่ท่านทรงปกครอง
ยงฮาและผู้ตรวจการณ์หนุ่มเดินไปยังท่าเรือที่ตอนนี้กำลังขนสินค้าขึ้นเรือ เมื่อเห็นเป้าหมายยงฮาก็เดินเข้าไปชำระคดีความทันที พัดใบใหญ่สีดำสนิทที่ถูกแต่งแต้มลวดลายสีทองเป็นลายมังกรทองที่มีดวงตาสีแดงดุจพญามัจจุราชเคาะเบาๆที่ไหล่ของคนขนสินค้าคนหนึ่ง เมื่อหันมาตามการเรียกก็ต้องสะดุ้งตกใจกับคนที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลังนี้ เสื้อผ้าสีสันสดใส ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ยิ้มให้เสียจนเสียวสันหลัง และกอปรกับผู้ตรวจการณ์ที่ลือกันหนาหูว่าโหดเหี้ยม มุทะลุและไม่ยอมฟังใครเสียอีก
“มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับท่านยอริม” ยงฮาพัดโบกลมเบาๆแล้วมองคนขนสินค้าที่ค้อมตัวลงอย่างนอบน้อม
“ข้าแค่จะมาถามเจ้าว่าทำไมผ้าของข้าถึงได้เปื้อนเป็นด่างดวงอย่างนั้นได้เล่า”
“เอ่อ... คือ...” คนขนสินค้าอึกอักไม่ยอมตอบ
“เจ้าจะตอบดีๆหรือจะให้กอลโอลากเจ้าไปสอบสวน” คนโดนพาดพิงส่ายหัวไปมาอย่างระอาใจ แบบนี้สินะที่พยายามลากตนให้มาด้วยกัน คนขนสินค้าลงนั่งคุกเข่า ก้มหัวอข่างสำนึกผิด
“อย่าเลยขอรับ ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะท่านยอริม ท่านกอลโอ อย่าทำอะไรข้าเลย ข้าก็แค่ลูกจ้างรับขนสินค้าเท่านั้น ได้โปรดอย่าถือสาเอาความกับข้าเลย”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าสะเพร่านะ ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วถ้ามาไม่ได้ข้ารอได้ ข้าไม่อยากให้ผ้าของข้าเสียหาย”
“ข้าขอโทษขอรับท่านยอริม ข้าเพียงแต่ต้องการรีบไปส่งผ้าให้ท่านแต่ระหว่างทางเกวียนของข้าอยู่ๆก็เกิดตกหลุมดินที่เกิดจากฝนตก ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เสียงของคนขนสินค้าสั่นเทาจนยงฮานึกสงสารและใจเสีย เขาเพียงแค่อยากต้องการคำตอบว่าทำไมผ้าของเหล่าผีเสื้อของตนถึงได้เปื้อนก็เท่านั้น ยงฮาหันหน้าไปมองแจชินที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่ทว่าม้าหนุ่มกอดอกเบือนหน้าหนี ยงฮาส่งค้อนวงโตให้ก่อนจะหันกลับมากับเรื่องตรงหน้าให้เรียบร้อย
“เอาล่ะๆ ข้าเพียงแค่อยากรู้เหตุผลแต่ถ้ารอบหน้าเกิดเหตุการณ์แบบครั้งนี้อีก ข้าจะไม่ให้เจ้าขนผ้าของข้าแล้วนะ” ถึงจะไม่พอใจแต่ยงฮาก็ไม่ใช่คนใจร้าย และคนตรงหน้าเขาก็เตบช่วยให้ได้มาทำงานตรงนี้จะให้ทำอะไรยงฮาก็ทำไม่ลง
“ขอรับท่านยอริม ขอบคุณมากขอรับ”
“กลับไปทำงานเถอะ” เมื่อได้ยินคำสั่งขายผู้คนนั้นก็ลุกขึ้นค้อมหัวให้อีกครั้งก่อนจะกลับไปทำงานต่อตาม แจชินที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ก็วาดรอยยิ้มเพียงนิด เพราะล่วงรู้ถึงนิสัยของยงฮาเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่ายงฮาจะไม่ยอมให้ใครมาทำเรื่องให้ตนเองหมดสนุกหรือเสียหาย แต่ยงฮาก็ไม่คิดที่จะโกรธและใจร้ายกับอีกฝ่ายได้ลง ยงฮาหันกลับมากอลโอที่ยืนกอดอกรออยู่แล้ว
“กลับเถอะกอลโอ เดี่ยวเจ้าต้องไปทำงานนิ ข้าคงคิดถึงเจ้าแย่เลย~~” ยงฮายกแขนขึ้นกอดคอผู้ตรวจการณ์ที่แย้มยิ้ม แจชินยกหลังมือเคาะข้างขมับยงฮาเบาๆ
“ไปได้แล้ว ข้าสายแล้ว” แม้ภายนอกหรือผู้อื่นจะมองเห็นว่ากอลโอเยือกเย็นและมุทะลุเพียงใด แต่เมื่อมียงฮาอยู่ใกล้ๆแล้วบรรยากาศรอบตัวก็เบาบางลงจนน่าคบหา นั่นเพราะคนที่เดินหมุนตัวอยู่เคียงข้างเสียล่ะมั้งที่ทำให้มุนแจชินลดความหยาบกระด้างลงเพียงนิด
วันนี้แจชินมาสะสางงานคนเดียวแม้ว่ายงฮาจะขอตามมาด้วยก็ตาม แต่เชื่อเถอะว่าอีกไม่นานเจ้าตัวก็จะเดินมาหาคนในห้องทำงานเองนั่นแหละ มือที่คอยเขียนบันทึกรายงาน ตาก็มองไล่ตามตัวอักษรในแผ่นกระดาษแต่ทว่าวันนี้ทั้งวันยงฮาก็ไม่ตามมากวนใจตนเหมือนเช่นทุกวัน ถ้าตนเข้ามาสะสางงานจะต้องมียงฮาเข้ามาด้วยทุกครั้ง
ใบหน้าที่ดูเรียบเฉยยิ่งดูเงียบขรึมเข้าไปอีกเมื่ออารมณ์เริ่มครุกรุ่น แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ว่ายงฮาอาจจะกลับไปเปิดร้าน แต่มีหรือคนที่อย่างกูยงฮาในเมื่อบอกว่าจะปิดร้านซึ่งนั่นก็คือคำขาดว่าจะปิดร้านทั้งวัน แจชินรีบสะสางงานให้เสร็จเพื่อที่จะรีบไปยังบ้านของพ่อค้าผ้า.... สองมือปิดหน้าบันทึกทันทีที่จรดหมึกตัวสุดท้าย วางไว้ตรงนั้นก่อนจะสั่งให้ลูกน้องนำไปมอบให้แก่พระราชา
เมื่อสะสางทุกอย่างเสร็จแจชินก็ไปยังบ้านของยงฮาทันที บานประตูใหญ่ถูกเปิดอยู่แจชินขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เด็กรับใช้ก็ไม่มีให้ถามสักคน ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนกันหมด เสียงของยงฮาดังแว่วมาจากเรือนรับรองแขกซึ่งอยู่ด้านหลังเยื้องกับเรือนนอนของเจ้าของบ้าน เมื่อแจชินก้าวเท้าเข้าไปก็พบสาเหตุที่เด็กรับใช้ไม่อยู่ให้เรียกหาสักคน ทุกคนมารวมอยู่ตรงนี้กับเจ้าของบ้านและแขกหน้าตาไม่คุ้นที่มองยังไงแจชินก็เริ่มรู้สึกไม่ดี
“กอลโอกลับมาแล้วหรือ นี่ดงวอนเพื่อนของข้าที่เจอตอนไปเมืองชิง” แค่นั้นแหละอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหลายก็ระเบิดทันที
“เจ้ามาที่นี่ด้วยเพราะเหตุใดกัน!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น