ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter : 1
ในตลาดที่แสนจะจอแจเต็มไปด้วยเสียงเรียกลูกค้า เสนอขายของและเหล่าลูกเด็กเล็กแดงที่วิ่งเล่นกันสนุกสนาน ไม่ต่างกับร้านผ้าที่ขายดีที่สุดในเมืองโชซอน เหล่านางคณิกาเข้าออกกันให้วุ่นวาย เสียงพูดคุยจอแจดังแว่วออกมายังด้านนอกร้าน เหล่าเด็กรับใช้คอยเดินวุ่นวายคอยยกพับผ้าหลากสีออกมาให้เหล่านางคณิกาได้เลือกกัน
“ท่านยอริม ข้ารออยู่นะคะ~” เสียงนางคณิกาที่คร่ำครวญเรียกหาเจ้าของร้านผู้ที่มีวาทศิลป์จับใจ และเหล่าคณิกาทั้งหลายก็ร้องเรียกหาหนุ่มหน้าใสผู้ที่หญิงสาวทั่วทั้งโชซอนหมายปอง
“เหล่าผีเสื้อตัวน้อยของข้า ถ้าพวกเจ้าอยากได้ผ้าแพรที่ดีที่สุดพวกเจ้าก็ต้องอดใจรอกันสักนิดนะแล้วข้าจักไปหาพวกเจ้าทุกคนเลย” แล้วเหล่านางคณิกาทั้งหลายก็ยอมยืนรอให้คุณชายมาหา
บรรยากาศอย่างนี้มีให้เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนเหล่าเด็กรับใช้ต่างก็พากันเฉยชา ยอริมยังคงเดินไปหานางคณิกาคนนี้ที คนโน้นทีเพื่อแนะนำผ้าสีสวยให้พวกนาง ต่างกับใครอีกคนด้านนอกร้านที่ยืนมองด้วยความขุ่นเคืองใจแต่แล้วก็ต้องปฏิบัติหน้าที่ของตนต่อ
ใบหน้าสวยที่สวยงามยิ่งกว่าอิสตรีเพศของยอริม หรือ กูยงฮา ผู้นี้นั้นช่างถูกใจหมายปองของเหล่าหญิงสาวทั่วไปเสียนี่กระไร แม้ว่าผืนผ้าของร้านยงฮาจะแพงกว่าร้านอื่นๆแต่เหล่านางคณิกาก็เลือกที่จะมาใช้บริการที่ร้านนี้เป็นประจำ เพียงแค่คุณชายเดินเข้ามาพูดคุย เลือกสีผ้าที่เหมาะกับตนให้เพียงเท่านี้หัวใจของหญิงสาวก็พองโตเสียแล้ว
เมื่อยงฮาส่งนางคณิกาคนสุดท้ายออกจากร้านก็ปรากฏว่าเป็นเวลามืดค่ำเสียแล้ว ยงฮาสั่งเด็กรับใช้บางส่วนให้จัดการของให้ร้านให้เสร็จก่อนค่อยกลับไปยังเรือนพักของตน ยงฮาเดินเคาะพัดกับมืออย่างสนุกพร้อมกับเดินหมุนตัวแบบที่ชอบทำไปเรื่อย เหล่าพ่อค้าแม่ขายก็เริ่มที่จะเก็บของกลับที่พักกันหมดแล้ว จะเหลือก็เพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ยามมืดค่ำแล้วย่านตลาดที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในตอนเช้าก็หายลับไปแทบจะร้างไร้ผู้คน ยงฮายังคงเดินไปเรื่อยเปื่อยไม่สนใจสิ่งอื่นใด เมื่อเลี้ยวหัวมุมมาก็เจอเข้ากับร้านเหล้าที่เปิดบริการให้กับเหล่าชายที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานได้มานั่งพักผ่อนสังสรรค์กัน แต่ชายหนุ่มก็เดินเลยผ่านไปแม้ว่าเจ้าของร้านจะเชื้อเชิญให้เข้ามาดื่มก็ตาม
สันพัดแสนรักเคาะลงที่ประตูหน้าบ้านเสียสอง-สามครั้งเพื่อเรียกให้เด็กรับใช้ที่คอยดูแลจัดการบ้านเรือนให้มาเปิดประตู เมื่อบานประตูบ้านเปิดออกยงฮาก็เดินเข้าบ้านด้วยความร่าเริงเพราะคืนนี้จะได้พบเจอใครบางคนที่ไม่ได้พบหน้ากันมา... ถ้านับคืนนี้ก็เข้าคืนที่แปดแล้ว ความคิดถึงมันก็ต้องมีห่วงหากันบ้าง แต่กับคนๆนี้ หัวใจเพรียกร้องอยากจักเจอหน้ากันทุกวัน
บานประตูห้องนอนถูกเลื่อนเปิดออกพร้อมๆกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินมาตามทางจากด้านหลัง ยงฮาเลยแกล้งรีบเข้าห้องนอนแล้วเลื่อนปิดประตูไม่ให้ใครอีกคนได้เข้ามาแต่มีหรือที่คนด้านนอกจะเข้าไม่ได้ สองมือหยาบหยุดยื้อกระชากบานประตูให้เปิดแล้วรอให้ใครอีกคนเปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกมาหา
“ไม่เข้ามาข้างในหรือกอลโอ” ใบหน้าขาวใสยิ้มทะเล้นส่งให้ซึ่งคนที่เพิ่งมาถึงก็ยกยิ้มมุมปากตามนิสัยของตนก่อนจะก้าวเท้าเข้าห้องนอนของเพื่อนรักสมัยเด็ก
“วันนี้เข้าลาดตระเวนเสร็จแล้วหรือถึงมาหาข้าได้นะ” ยงฮาเอ่ยคำถามที่แผงถ้อยคำประชดประชันไว้ แต่มีหรือที่เจ้าม้าบ้าจะเข้าใจ
“เสร็จแล้ว ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่มาหาเจ้าหรอก” กอลโอถอดชุดตำแหน่งผู้ตรวจการณ์ของตนกองไว้ที่ข้างประตู ยงฮาหันมามองคนที่นั่งแกะมวยผมของตนออกแล้วแววตาหม่นแสงก่อนจะวาดรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์
“ไม่ใช่ว่าเจ้าคิดถึงข้าหรอกนะกอลโอของข้า~” ยงฮาเดินอ้อมไปด้านหลังแล้วก้มตัวลงโอบรอบคอใครอีกคนที่หัวเราะเบาๆ
“ใครว่าข้าคิดถึงเจ้า ข้าอยากนอนตั้งหาก ข้าไม่ได้นอนมาสามคืนแล้วนะ” ปลายนิ้วชี้จิ้มเข้าที่แก้มสาก กอลโอหันหน้ามามองคนที่ยังคงยิ้มเจ้าล่ห์ให้
“อะไรของเจ้ายงฮา”
“บ้านเจ้าก็มี มานอนที่บ้านข้าทำไม คิดถึงข้าก็บอกมาเถอะกอลโอ~”
“เจ้านี่ชอบคิดเองเออเองอยู่ร่ำไปยงฮา” ยงฮายักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะปล่อยอ้อมกอดออกจากเจ้าเพื่อนรัก
“ข้าน่ะ กูยงฮา นะ~ ข้ารู้น่าว่าเจ้าน่ะคิดถึงข้าไม่ต้องมาโกหกหรอก” เจ้าม้าหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่สนใจปล่อยให้ยงฮาเดินชื่นชมของในห้องนอนตัวเองต่อไป
กอลโอ หรือ มุนแจชิน ลูกชายของอดีตเสนาบดีกระทรวงยุติธรรมที่ตอนนี้ตนกำลังเรียนรู้งานเพื่อรับตำแหน่งนั้นต่อจากท่านพ่อ เมื่อวันใดที่ตนเรียนรู้งานครบทุกอย่างและได้เลื่อนชั้นขึ้นเป็นเสนาบดีกระทรวงยุติธรรมอย่างเต็มตัวก็วาดหวังไว้ว่าจะมีใครคนนี้อยู่ข้างกาย
แจชินนอนมองคนที่เดินทักทายกับของเล่นทุกชิ้นในห้องก็พาลคิดไปถึงที่มาที่ไปของของเล่นเหล่านั้นแล้วก็พาลรู้สึกแปลกๆในใจ หนึ่งปีที่อยู่ๆยงฮาก็หายไปแล้วก็กลับมาพร้อมกับเปิดกิจการร้านขายผ้า ตอนนั้นตนนั้นวิ่งตามหาเพื่อนรักที่เป็นมากกว่าชีวิตนี้เสียทั่วทั้งโซชอนแต่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไร้ร่องรอยของกูยงฮา คนที่เป็นดั่งเงาตามตัวของตนเมื่อมันจากหายไป เราถึงตามหามันไม่เจอ การที่ห่างจากยงฮานานๆนั้นทำให้แจชินรู้ว่าเวลาที่ห่างจากคนๆนั้นหัวใจจะเต้นอย่างเจ็บปวดเสมอ แต่คนที่ไม่ชอบใช้สมองอย่างกอลโอมีหรือที่จะคิดต่อให้ปวดสมองว่าอาการเหล่านั้นคืออะไร
“เจ้าก็มานอนได้แล้ว ข้าเวียนหัวแล้ว” ยงฮาหันมาพร้อมกับถือพระราชวังต้องห้ามอยู่ในมือ
“เจ้าง่วงก็นอนไปสิ เดี๋ยวข้าค่อยนอน” กอลโอลุกขึ้นนั่งมองยงฮาที่ยังคงยืนลูบและทักทายแบบจำลองนั้นแล้วก็นึกหงุดหงิดขึ้นมา ...นี่ข้าเป็นอะไรไปนะ... ตั้งแต่ที่ยงฮากลับมาจากการไปอยู่เมืองชิงนั้นพอเห็นยงฮาสนใจสิ่งอื่นใดที่ไม่ใช่ตนเองแล้วก็จะรู้สึกขุ่นเคืองใจเสียทุกที
“พรุ่งนี้เจ้าต้องไปเปิดร้านแต่เช้ามิใช่หรือยงฮา” ยงฮายอมเก็บแบบจำลองพระราชวังลงที่เดิมแล้วเดินมานอนที่ผืนผ้าปูที่นอนเดียวกับผู้ตรวจการณ์หนุ่มที่นอนรออยู่แล้ว เนื่องจากกูยงฮา ผู้ที่หญิงสาวทั่วทั้งแผ่นดินอยากครอบครองทั้งกายและหัวใจนั้นนอนดิ้นแบบที่หญิงสาวอาจจะไม่คิดฝัน ฟูกนอนของยงฮาจะต้องสั่งเย็บด้วยช่างมีฝีมือขึ้นมาเพื่อยงฮาโดยเฉพาะ ฟูกนอนนี่สามารถนอนได้ถึงสามคนแม้ว่ายงฮาจะนอนเพียงคนเดียวก็ตาม และหมอนที่ใช้หนุนหนอนก็มีอย่างน้อยสามใบถ้ายงฮานอนคนเดียว
“เจ้าอยากนอนข้างข้าก็บอกมาเถอะกอลโอ~~” ยงฮาลงนอนข้างกายแล้วหันตะแคงข้างไปหาคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ กลีบปากสีหวานวาดรอยยิ้มส่งยิ้มให้อีกคนแต่กอลโอกลับใช้หลังมือเคาะหน้าผากมนแรงๆสักที
“นอนได้แล้ว” แจชินพลิกตัวไปอีกด้านแล้วก็นอนหลับปล่อยให้ยงฮาบ่นด่าตนต่อไป
“ข้าเจ็บนะ เจ้านี่ซาดิสต์หรืออย่างไรนะ!!” ยงฮาทิ้งตัวลงนอนก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้านไม่อยากมองหน้าใครอีกคน
“พรุ่งนี้เช้าคอยดูเถอะข้าจะทิ้งเจ้า!” แจชินที่นอนฟังก็ยกยิ้มมุมปาก คนที่เป็นดั่งเงาตามตัวเสียแบบนั้นมีหรือที่จะห่างจากตนไปได้ ถ้าไม่นับที่หนีไปนะ
และเมื่อถึงยามรุ่งสางยงฮาก็ทิ้งกอลโอจริงๆ ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับความว่างเปล่าข้างกายและหมอนสามใบที่กระจัดกระจาย ม้าหนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัวแล้วเตรียมออกไปหายงฮาที่ร้านผ้า ส่วนห้องนอนนั้นเดี๋ยวเด็กรับใช้ก็จะเข้ามาทำความสะอาดให้เอง
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยม้าหนุ่มก็เดินออกจากเรือนพักของพ่อค้าหนุ่มกูยงฮาเป็นที่ชินตาของเหล่าชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาและเด็กรับใช้ที่ก้มหัวเคารพทุกครั้ง
“ท่านกอลโอ~~~~” เสียงใสๆของเด็กกลุ่มหนึ่งร้องเรียกม้าหนุ่มที่กำลังจะออกเดินไปยังร้านขายผ้าชื่อดัง
“เอ้า ว่าอย่างไรเล่ามีอิน อินนา ยองซู ลีอิน ซองคยู จินนา” แจชินส่งรอยยิ้มให้เหล่าเด็กน้อยที่จริงๆแล้วเป็นลูกสมุนเด็กของยงฮาด้วยความที่เจ้าตัวเป็นคนรักเด็กเลยเป่าหูให้สมุนเด็กเหล่านี้มาเป็นสมุนของม้าหนุ่มด้วย
“วันนี้ข้าช่วยท่านแม่ทำความสะอาดบ้านด้วยนะท่านกอลโอ~ ... ข้าก็ช่วย ข้าช่วยท่านพ่อเรียงฝืน... ข้าช่วยท่านแม่ทำอาหาร.... ข้าตามมาช่วยท่านพ่อขายของ..” เหล่าเด็กน้อยต่างก็พากันบอกถึงสิ่งที่ตนช่วยท่านพ่อและท่านแม่ทำงาน เนื่องจากคำสอนของตนที่ให้เด็กๆเป็นคนดีและช่วยเหลืองานเท่าที่ทำได้
“ดีมาก เอ้า เอาไปแบ่งกันซื้อขนมกินนะ” กอลโอล้วงมือหยิบเงินให้เด็กๆที่ต่างก็กระโดดอย่างดีใจ
“ขอบคุณค่ะ ... ขอบคุณครับท่านกอลโอ” แล้วเด็กๆก็วิ่งไปทางที่ไปตลาด แจชินยิ้มอีกครั้งก่อนจะออกเดินไปบ้าง จุดหมายของการไปครั้งนี้ไม่ใช่ลาดตระเวนแต่เพื่อไปหาใครอีกคนที่บอกว่าจะทิ้งและเช้ามาก็หายตัวไป ตามตลอดทางชาวบ้านก็เอ่ยทักทายและกล่าวขอบคุณที่ผู้ตรวจการณ์หนุ่มออกลาดตระเวนคอยดูแลความปลอดภัยในเมืองแห่งนี้
แต่เมื่อกอลโอมาถึงที่ร้านกลับไม่พบตัวยงฮา พบก็แต่เพียงเด็กรับใช้สามคนที่กำลังเรียงพับผ้าอยู่ เหล่านางคณิกาที่แวะมาเมื่อไม่เจอเจ้าของร้านก็หวนกลับจะมีก็ไม่มากที่จะเดินเข้ามาเลือกซื้อผ้าเหล่านี้ กอลโอเดินเข้าไปถามไถ่เด็กรับใช้ก็ได้ความว่าก่อนที่จะออกมายงฮาเอ่ยบอกให้เด็กรับใช้มาดูแลร้านผ้าแต่ตอนนั้นจักต้องออกไปทำธุระแต่ไปที่ใดก็ไม่มีผู้ใดทราบ
ผู้ตรวจการณ์หนุ่มหมุนตัวเดินออกจากร้านขายผ้าเพื่อตามหากูยงฮา แต่ทว่าไม่ว่าจะไปที่ใดก็ไม่พบแม้กระทั่งจะเข้าไปถามกับเหล่านางคณิกา พวกนางก็ไม่เห็นกูยงฮาแม้แต่เงา แจชินยืนเท้าเอวอยู่กลางตลาดมองหาเผื่อว่าใครบางคนอาจจะแค่ซ่อนตัวเพื่อหลอกตนก็เป็นได้ แต่ก็ไร้วี่แวว...
“เจ้าอยู่ที่ไหนของเจ้ากันนะกูยงฮา!!”
ทางด้านยงฮาที่วันนี้เข้าซองคยุนควันมาเพื่อมาพบกับอาจารย์ยุนชิคนั้นกำลังนั่งหัวเราะสบายใจกับอาจารย์สาวในเครื่องแต่งกายชายหนุ่ม นั่งคุยกันไปก็นั่งหยอกล้อกันไปพลอยให้อาจารย์ซอนจุนกระแอมไอเสียหลายครั้ง
พับผ้าสีชมพูสวยที่วันนี้ยงฮานำมามอบให้แก่อาจารย์ยุนชิคนั้นถูกซอนจุนพับเก็บไว้ในห่อผ้าเพื่อที่จะนำกลับที่เรือนพัก ยงฮาและยุนฮียังคงเสวนากันในเรื่องต่างๆ และด้วยความที่เป็นยอริมนั่นก็ถึงเนื้อถึงตัวสาวเจ้าบ่อยครั้งให้ซอนจุนได้กระแอมไอเสียหลายที
“เจ้าไม่สบายหรือเปล่าคารัง? ถ้ายังไงข้าเรียกกอลโอมาดูแลพยาบาลเจ้าดีไหม?” ยงฮารวบพัดแล้วตีที่ขาของซอนจุนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเบาๆ
“ข้าไม่รบกวนรุ่นพี่ดีกว่า” เมื่อเห็นใบหน้าของซอนจุนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยงฮาและยุนฮีก็มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา
“ว่าแต่...ข้าอยากรู้ว่าท่านมาที่นี่มีอะไรอีกหรือไม่รุ่นพี่ยงฮา” ยงฮาใช้ปลายพัดเชิดคางของรุ่นน้องที่ตอนนี้กลายเป็นอาจารย์หนุ่มสุดโหดไปเสียแล้ว
“เจ้าจักไล่ข้าเช่นนั้นหรืออาจารย์อีซอนจุน” อากัปกิริยาที่เรียกชื่อจริงแล้วน้ำเสียงติดจะเหยียบเย็นแล้วก็พาลให้อาจารย์หนุ่มแทบจะกัดลิ้นตายเสียตรงนี้
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกรุ่นพี่ ซอนจุนเองก็คงห่วงว่ารุ่นพี่กอลโอจะเป็นห่วงท่านเสียมากกว่า” หญิงสาวหนุ่งเดียวในรั้วซองคยุนควันแย้มรอยยิ้มสดใสให้ ซึ่งยงฮาเองก็คลายใบหน้าที่บึ้งตึงลง
“เจ้านี่น่าคบหานะยุนฮี ต่างจากสามีเจ้านัก!” ถ้ากอลโออยู่ด้วยเจ้าม้าบ้าคงจะปิดปากยงฮาเสียแทบหายใจไม่ออก ด้วยเพราะความลับที่ว่าอาจารย์คิมยุนชิคนี้คือ คิมยุนฮี หญิงสาวหนึ่งเดียวในรั้วซองคยุนควัน
“เจ้านี่น่ารักสำหรับข้าเสียจริง เดี๋ยวรอบหน้าที่พ่อค้าส่งผ้าที่ข้าสั่งมา ข้าจักนำมาให้เจ้าอีกนะ”
“อย่าเลยรุ่นพี่ข้าเกรงใจ แถมราคาก็แพงเสียด้วยเงินทั้งเดือนของข้ายังซื้อไม่ได้เลย” ยงฮาช้อนปลายคางของยุนฮีด้วยปลายพัดก่อนจะขยิบตาให้
“ข้าน่ะ กูยงฮา นะ~ สำหรับผีเสือที่แสนสวยของข้า เรื่องนั้นหาใช่ปัญหาไม่” ยุนฮีแย้มยิ้มตอบรับ หญิงสาวไม่ว่าจะอยู่ในเครื่องแบบไหนก็คือหญิงสาวอยู่วันยังค่ำ ย่อมที่จะต้องชอบของสวยๆงามๆเป็นธรรมดา
“เพราะไม่ว่าอย่างไรข้าก็จดทุกอย่างลงบันทึกของข้า รอให้สามีเจ้ามาจ่ายให้ข้าอยู่” และสามีที่ยงฮาพูดถึงก็สะดุ้งสุดตัว ส่วนยุนฮีเองก็หัวเราะเสียงดังด้วยรู้ว่ารุ่นพี่เพียงแค่หยอกเย้าเท่านั้น
“เจ้าเสร็จข้าแน่ เจ้าคารัง!” ปลายพัดที่ชี้มาหาตนนั้นช่างเป็นที่สยดสยองเสียนี่กระไร
“ข้าว่าข้าไปก่อนดีกว่า เพราะอีกเดี๋ยวพวกเจ้าก็เข้าสอนแล้วสินะ” ยงฮาลุกขึ้นยืนพร้อมกับจัดชุดของตนให้เรียบร้อย ยงฮาสะบัดพัดอันเก่งของตัวเองแล้วโบกเบาๆ
“ฝากความคิดถึงถึงรุ่นพี่กอบโอด้วยนะรุ่นพี่ยงฮา” ยงฮาพยักหน้ารับกับคำขอของยุนฮีก่อนจะหันมาหาซอนจุนที่พยายามนั่งก้มหน้า
“แล้วข้าจะบอกให้ว่าเจ้าอยากเจอกอลโอนะ ซอนจุน” อาจารย์สุดโหดในห้องเรียนได้แต่นั่งมองรุ่นพี่ยงฮาที่ยืนหมุนตัวด้วยตาปริบๆ
ยงฮาเดินหมุนตัวอารมณ์ดีออกมาจากรั้วซองคยุนควัน ปลายชุดสีเขียวอ่อนที่สวมใส่พลิ้วไปตามแรงหมุนกาย ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาเอ่ยทักทายกับยอริมตลอดทาง เหล่านางคณิกาที่เดินผ่านมาเจอยอริมที่ตนนั้นหมายปองก็หยุดแวะทักทาย และไม่ลืมที่จะบอกข่าวว่ากอลโอกำลังตามหายอริมอยู่
แต่มีหรือที่ยอริมคนนี้จะรีบไปหากอลโอที่วิ่งเป็นหนูติดจั่นตามหาตนเสียทั่ว ด้วยเพราะรู้ดีว่าอีกไม่นานกอลโอจะกลับมาหาตนเสมอ เมื่อยงฮาก้าวเข้ามาในร้านเด็กรับใช้ก็รายงานว่ากอลโอมาตามหาตนซึ่งเจ้าตัวก็แค่พยักหน้ารับแล้วเดินหมุนตัวอย่างอารมณ์ดีเข้าไปด้านในของร้าน
“คิดถึงข้าสินะกอลโอ”
ท้องนภาสีฟ้าสวยค่อยๆจางแสงลงจนมืดสนิท คบไฟตามจุดต่างๆถูกยามรักษาการณ์ในเมืองจุดเพื่อให้แสงสว่าง ผู้ค้าขายในย่านการค้านี้ค่อยๆทยอยกลับไปที่พักจนเหลืออยู่บางตน ยงฮาเงยหน้าขึ้นจากการจดบัญชีลงบันทึกก็พบว่าเป็นเวลามืดเสียแล้ว และเด็กรับใช้ก็นั่งรอเจ้านายของตนเพื่อกลับเรือน กูยงฮาลุกขึ้นยืนแล้วบิดตัวไปมาก่อนจะเก็บสมุดบันทึกเล่มเล็กเข้าแขนเสื้อแล้วสั่งให้เด็กรับใช้ปิดร้าน
ยงฮายืนโบกพัดอันสวยอยู่หน้าร้านระหว่างที่รอเด็กรับใช้จัดการปิดร้านและล็อคประตูให้เรียบร้อย ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนรักเป็นผู้ตรวจการณ์หนุ่มลูกชายของอดีตเสนาบดีกระทรวงยุติธรรมก็ตามที แต่ทว่าโจรผู้ร้ายก็หาได้เกรงกลัวไม่ ยอริมเดินโบกพักชื่นชมดวงจันทร์สุกสกาวบนท้องนภาอย่างอารมณ์ดี เด็กรับใช้สามคนเดินตามหลังคอยป้องกันระวังภัยให้เจ้านายของตน แม้ว่าสิ่งใดทำร้ายกูยงฮาคนนี้แม้เพียงก้อย มุนแจชินคงเด็ดหัวพวกตนทิ้งเป็นแน่ ... และก็เป็นจริงดังคาดเมื่อเปิดประตูเข้าเรือนมาก็เจอเข้ากับใบหน้าเครียดขรึงของผู้ตรวจการณ์หนุ่มที่นั่งรอกูยงฮาอยู่แล้ว ร่างขาวเดินหมุนตัวเข้าไปหาแจชินอย่างอารมณ์ดี
“เจ้าไปที่ใดมายงฮา” ยังไม่ทันหมุนตัวถึงตัวผู้ตรวจการณ์เลย แจชินก็เอ่ยถามคำถามขึ้นมาขัดยงฮาเสียนี่
“ข้าไปหายุนฮีกับซอนจุนมา.. ข้าเอาผ้าไปให้ยุนฮี นางชอบมากเลยนะ อ๊ะ~ นางฝากความคิดถึงมาถึงเจ้าด้วย แล้วก็นะเจ้าซอนจุน....”
“ยงฮา .... เจ้าห้ามหนีไปแบบนี้อีกนะ” ยงฮามองเจ้าม้าบ้าที่เอ่ยแทรกขึ้นมาแล้วก็ยิ้มกว้าง
“เจ้าก็มองแต่ข้าคนเดียวสิ กอลโอ~” เอ่ยทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะก้าวเข้าตัวบ้านไปโดยที่ไม่รอแขกที่ไม่ต้องรับเชิญก็มาเสียจนบ้านนี้จะเป็นของเจ้าม้าบ้าอยู่แล้ว ใบหน้าวานที่ยังคงแย้มยิ้มเมื่อครู่ค่อยๆจางรอยยิ้มลง ประโยคเมื่อครู่แฝงความในใจเอาไว้มากมาย ม้าบ้าอย่างกอลโอจะรับรู้บ้างไหมนะ..
“กอลโอ เจ้าไม่คิดที่จะกลับบ้านของบ้างหรือ? ป่านนี้ท่านพ่อเจ้าไม่ตามหาตัวเจ้าแล้วหรือไร?” ยงฮาหันมาถามคนที่ทำตัวประหนึ่งเจ้าของเรือนนี้ด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
“ข้าไม่อยากกลับบ้าน เดี๋ยวนี้พวกขุนนางชอบมาบ้านข้าเสียจริง หนวกหูชะมัด ข้ามาอยู่กับเจ้านี่ล่ะดีแล้ว” ยงฮาเพียงแค่ยิ้มรับแล้วเดินทักทายกับของเล่นในห้องนอนของตนดังเช่นทุกวัน แจชินส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินมานั่งที่ฟูกนอนพร้อมกับปลดชุดออกเหลือแต่เพียงชุดด้านในสีขาว มวยผมถูกปล่อยออกมา จะมีใครสักกี่คนที่จะรู้ว่ากอลโอคนนี้ชอบปล่อยผมนอน แน่ล่ะ ยงฮารู้ดีที่สุด ‘ข้ารู้ทุกเรื่องที่เป็นกอลโอ’ ก่อนที่จะได้ล้มตัวลงนอนนั้น อยู่ๆเด็กรับใช้ก็เคาะประตูและเปิดเข้ามาพร้อมกับจดหมายในมือ
“จดหมายนี้มาตั้งแต่เย็นแล้วขอรับ ข้าลืม” ยงฮารับจดหมายนั้นมาแล้วก็ไล่ให้เด็กรับใช้ในบ้านไปนอน
“ผู้ใดส่งมา” แจชินมองตามยงฮาที่เดินมาลงนั่งข้างตน
“ดงวอน....บอกว่าจะมาหาข้าอีกเจ็ดวัน”
“เจ้าห้ามไปพบกับมันนะ!!!!!” แจชินตวาดเสียงดังเสียลั่นบ้านอย่างโกธา ใครกันล่ะจะไม่โมโหก็ไอ้ดงวอนนี่ล่ะที่พายงฮาไปจากข้างกายเขาถึงหนึ่งปีเต็ม!!!!!
________________________________
ชอบกันไหมคะ? =w=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น