คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : HBD : ChiBa RyoHei [18-11-07]
คุณเคยไหม? ที่ต้องมองคนที่เรารักจากที่ไกลๆ เคยไหมกับการที่ต้องนั่งมองเค้ายืนยิ้มเงียบๆส่งมาให้เราจากที่ไกลๆ เคยไหมกับอาการประหม่าที่เพียงแค่ได้ยินชื่อของคนที่ใจถวิลหาแค่นั้นหัวใจก็เต้นระรัวเร็วเสียจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาเต้นภายนอกร่าง แล้วคุณหล่ะเคยไหม? กับการรักใครสักคนที่ไกลเกินเอื้อม แล้วคุณคิดเหมือนผมไหมที่ว่าจิบะ เรียวเฮหน่ะน่ารัก
“ไอ้เคะเมิงอย่าทำกรู!!!~~~” เสียงของหมูน้อยริวอิจิดังลั่นไปรอบห้องซ้อมและวิ่งหนีร่างยาวๆของนักร้องนำวง W-inds
“งั้นเมิงก็มาตายใต้ตรีนกรูเหอะ!!!!” ถ้าใครผ่านมาเห็นภาพของนักร้องนำวิ่งไล่เตะหมูน้อยคอรัสฝั่งซ้ายคงจะนึกขำอยู่ไม่น้อย
“อย่าน้า!!~~~” แล้วน้องหมูน้อยก็โดนพิพากโทษจากเคตะทันที
“555” คนตัวเล็กที่ยืนมองจากกระจกบานใหญ่หัวเราะร่า
“อย่ามาหัวเราะนะเรียว! แกสั่งไอ้เคะมันทำม้ายยยย!!!!~~” ริวอิจิโวยวายใหญ่ เคตะก็ยิ่งรัดคอริวอิจิแน่นขึ้นไปอีก
“แล้วใครให้ริวมาแกล้งฉันหล่ะ 555 สมน้ำหน้า”
ใครนะที่บอกว่าเรียวเฮอ่อนหวาน ใครกันนะที่บอกว่าเรียวเฮใจดี ใครกันนะที่บอกว่าเรียวเฮน่ารักเสมอ ใครกันนะที่บอกว่าร่างเล็กของเรียวเฮน่าทะนุถนอม ถ้ารู้จักเรียวเฮจริงๆคุณจะเปลี่ยนใจแต่ใครบางคนก็ยังคงคิดว่ามันถูกต้องและใช่เสมอไม่ว่าร่างเล็กบอบบางนี้จะทำอะไรก็ตามก็ยังน่ารักเสมอในสายตา
“วันนี้วันที่เท่าไหร่นะ เอ??” ริวอิจิเดินวนรอบห้องซ้อมนัยหนึ่งเพื่อเตือนเจ้าของวันและสองเตือนเจ้าเพื่อนตัวดี
“เลิกเดินซักทีเถอะน่าริวฉันเวียนหัว!” เรียวเฮหันมาแว้ดใส่ก่อนจะถืนนิตยสารมาลงนั่งที่โซฟา
“อ่านอะไรเหรอเรียว” เคตะเดินมาลงนั่งข้างๆ
“นี่ไง” โชว์หนังสือให้ดูแต่ริวอิจิกลับคว้ามันไป
“เทคนิคการเต้น เอ๊ะ?? เรียวยังจะอ่านอีกเหรอเรียวก็เต้นเก่งนะ” คนถูกชมยิ้มรับ
“ก็เค้าไม่โง่อย่างแกไง!” ว่าแล้วก็หลบหลังเรียวเฮ
“555” เสียงหัวเราะใสๆดังขึ้นทำเอาทั้งเคตะและริวอิจิยิ้มตาม
ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เรียวเฮคนนี้จะเข้ามาร่วมวงเล่นและหัวเราะกับทั้งเคตะและริวอิจิ ไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้ยินเสียงหัวเราะใสๆของเรียวเฮคนนี้ เวลาที่ทั้งสองเล่นกันเรียวเฮก็จะยืนมองอยู่ห่างๆแล้วยิ้มมาให้เสมอ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเล่นด้วยแต่แทรกเข้าไปคั่นกลางไม่ได้
ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว เป็นเวลาที่เข้าสู่วันใหม่ไปเรียบร้อยแล้วแต่เรียวเฮก็ยังคงนั่งเท้าคางมองพระจันทร์ดวงโตที่ส่องแสงสุกสกาวแล้วภาพใบหน้าของใครบางคนก็ซ้อนทับดวงจันทร์ ใบหน้าหวานสะบัดส่ายไปมาเพื่อไล่ภาพนั้นออกไป
ช่วงนี้คนตัวเล็กนี้เป็นบ่อยที่ใบหน้าของใครบางคนที่จะเข้ามาซ้อนทับและรบกวนภายในจิตใจ สองมือที่เท้าคางเปลี่ยนมาเป็นขยี้หัวตัวเองเพื่อขับไล่อะไรบางอย่างออกจากหัวถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่ตอนนี้รู้สึกว่าอบอุ่นใจยังไงก็ไม่รู้
ปิ๊บ..ปี๊..ปิ๊บบ….
มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า นิ้วเรียวเล็กกดปุ่นเปิดเพื่อดูข้อความก็ต้องนิ่งค้างเมื่อเห็นหัวข้อและชื่อของคนส่ง เป็นอย่างนี้เสมอแหละสำหรับนักร้องนำของวงที่จะส่งข้อความมาหาแต่ทำไมถึงขึ้นหัวว่า HBD หล่ะ สายตามองปฎิทินแล้วก็ต้องร้องอ๋อ วันนี้วันเกิดเรา วันที่18 เดือน11
~HBD นะครับมีความสุขมากๆหล่ะ ปีนี้ก็แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ ^^ โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะยังไงเรียวเฮก็ยังเป็นเรียวเฮของผมอยู่ดีนิเนอะ ฝันดีนะครับ~
“เรียวเฮของผมเหรอ? 555”
ปิ๊บ..ปี๊..ปิ๊บบ….
~คบกับผมได้ไหมครับ รักเรียวนะ …เคตะ…~
ดวงตาเบิกกว้างตกใจกับข้อความที่ส่งกลับมาหาอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างมองข้อความในมือถือตัวเองแล้วเกิดอาการร้อนวูบภายใน เรียวเฮสะดุ้งวาบเมื่อเสียงเรียกเข้าดังขึ้นพอเห็นชื่อของคนที่โทรมาก็เบิกตากว้างอีกครั้ง นิ้วเรียวเล็กค่อยๆกดรับ
“ฮัลโหลว่าไงเคตะ”
[เรียวเฮ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ]
“อืม คิดอะไรเรื่อยเปื่อยหน่ะ”
[คิดอะไรครับ? เรื่องของผมหรือเปล่า]
“…บ้า! ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับนายเลย!”
[ตกลงว่าไงครับ คำตอบหน่ะ] เคตะเอ่ยถามพร้อมกับเป็นจังหวะเดียวกันที่หน้าต่างก็กระทบด้วยก้อนหินที่มัดด้วยผ้าเช็ดหน้า
“อ๊ะ!!! เคตะ” ชะโงกหน้าไปดูก็เจอกับร่างสูงที่ยืนโบกมือยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่
“มาทำไมมันดึกแล้วนะ!” เปิดประตูออกไปคว้าข้อมือใหญ่แล้วดึงเข้าบ้านทันที
“ก็มาหาเรียวแล้วก็มาขอคำตอบ” เคตะยิ้มให้ทำเอาใบหน้าหวานเริ่มซับสีเลือด
“คะ…คำตอบอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ก็คำตอบที่จะคบกับผมไง” ยักคิ้ว ยิ้มให้แล้วลอยหน้าลอยตา
“เข้าบ้านก่อนเหอะ เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก” ว่าแล้วก็เดินนำเข้าบ้านไป
“แล้วคืนนี้เคตะจะกลับบ้านยังไงหล่ะ จะมาค้างที่นี่ใช่ไหม” พยักหน้ารับ
“…” ทั้งคู่ก็อยู่ในอาการเงียบ
“ตกลงว่าจะคบกับผมไหม?” ช่างถามได้เวลาจริงๆร่างเล็กสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำมาดื่ม
“เราก็คบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ผมรักเรียวเฮนะ คบกับผมเถอะนะ” เคตะลุกขึ้นเดินตามไปโอบกอดเรียวเฮจากด้านหลัง
“…”
“ผมหน่ะรักเรียวตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลยนะรู้ไหม? รักที่เรียวเฮเป็นเรียวเฮ รักที่เป็นหัวหน้าวงวินส์ รักที่เป็นคอรัสฝั่งขวา รักที่เป็นทุกอย่างของจิบะ เรียวเฮคนนี้”
“…”
“แล้วเรียวเฮหล่ะครับรักเคตะคนนี้ไหม?” เคตะค่อยๆหันร่างเล็กบอบบางให้มาเผชิญหน้า
“เรารักเคตะไม่ได้หรอก” เคตะเริ่มหน้าเสีย
“เราหลงรักคิงคองกล้ามโตเข้าซะแล้วแหละ เพราะงั้นเราถึงรักเคตะไม่ได้” เคตะเริ่มยิ้มอีกครั้ง จะไม่ให้ยิ้มได้ไงก็คนน่ารักหมายถึงตัวเค้าเองนินา
“ว้า!~~~ แย่จัง อกหักซะหล่ะสงสัยต้องไปบอกเจ้าคิงคองตัวนั้นแล้วหล่ะว่าให้ดูแลเรียวให้ดีๆ”
“แน่นอน ก็ลองไม่ดีดูซิ!!” ทำตาขวางใส่แต่เคตะไม่ได้คิดว่ามันน่ากลัวเลย
“คืนนี้ขอค้างด้วยนะ” เคตะทำสีหน้าอ้อนวอนแล้วเข้าคลอเคลียที่แก้มใส
“ก็ได้แต่นายนอนพื้น”
ภายในห้องนอนมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาพร้อมกับเสียงหอบหายใจอย่างหนัก หมอนทุกใบกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ทั้งสองนอนแผ่อยู่บนเตียงหอบหนักจนอกกระเพื่อมไหวหลังจากที่วิ่งไล่เอาหมอนตีกันแล้ว เคตะจับมือสอดสานกับมือเล็กที่นิ่มนุ่มแล้วหันมายิ้มสี่เหลี่ยมให้
ทั้งสองนอนหลับไปบนเตียงเดียวกันกอดก่ายกันไปเฝ้าแสวงหาความอบอุ่นจนเบียดกันชิดแน่น ไออุ่นที่มีส่งผ่านทุกอณูร่างกายในความฝันของทั้งคู่มีกันและกันและเฝ้าถวิลหาอีกฝ่ายไม่ต่างกัน
พวกคุณคิดเหมือนผมไหมว่าถึงแม้มันจะเป็นการเริ่มต้นของวันเกิดที่ไม่หวานแหวว ไม่สนุกอะไรมากมายแต่ผมว่ามันเหมือนกับผมได้ของขวัญล้ำค่ามาแล้ว ของขวัญชิ้นไหนผมก็ไม่ต้องการทั้งนั้นนอกจากผู้ชายคนนี้ คนที่นอนข้างๆ คนที่ชื่อ ทาจิบานะ เคตะ
แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านเข้ามายังห้องนอนแสนอบอุ่นและแสนหวาน เปลือกตาบางค่อยๆลืมตื่นขึ้นแล้วยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากเหมือนรับรู้ถึงไออุ่นที่ยังคงค้างอยู่ที่กลีบปาก สอดสายตามองหาอีกคนที่นอนข้างกันมา เมื่อไม่เจอก็หน้างอง้ำทันที
“ไปไหนก็ไม่บอก” ว่าแล้วก็ก้าวเท้าลงก็เหยียบเข้ากับปลายกระดาษโน๊ต
“วันนี้มีงานนะครับ มาที่บริษัทด้วยนะ โถ่!! ทำไมต้องมีงานในวันเกิดเราด้วยเนี่ย!!!?”
เรียวเฮค่อยๆก้าวเท้าไปที่บริษัทอย่างไม่เร่งรีบ แวะมองดูข้างทางไปเรื่อยไม่สนใจว่าตอนนี้เวลากี่โมง ไม่สนใจว่าวันนี้มีงานอะไร ไม่สนใจอะไรเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของหัวหน้าวงอู้งานหน่อยเถอะ วันนี้เรียวเฮใช้วิธีเดินแทนที่จะนั่งรถไปบริษัทจึงทำให้มีข้ออ้างได้ว่าเดินมา
เพียงไม่นานเท้าทั้งสองข้างก็พามาถึงบริษัท Pony ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินเข้าบริษัทไปอย่างเหนื่อยหน่าย ขอว่างสักวันก็ไม่ได้ นิ้วเรียวเล็กกดปุ่มเรียกลิฟต์แล้วพาตั้วเองขึ้นไปที่ห้องซ้อมที่อยู่ชั้นห้า เท้าคู่เดิมหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าห้องซ้อมไม่คิดแม้แต่ที่จะก้าวเข้าไป แต่แล้วก็ต้องเอื้อมมือไปเปิดประตูเพราะหน้าที่ต้องมาก่อน
“แฮบปี้เบิร์ทเดย์ ทาจิบานะ เรียวเฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทุกคนในค่ายทั้งเพื่อในวง รุ่นน้องร่วมค่าย แดนซ์เซอร์และผู้จัดการต่างก็ตะโกนกันเป็นเสียงเดียวกันเมื่อร่างเล็กเปิดประตูเข้ามา หยาดน้ำใสคลอที่หน่ยวตาสวย เคตะเดินเข้าไปกอดปลอบคนรักพร้อมกับโยกตัวไปมาแล้วแถมด้วยจุมพิตอีกครั้งของวัน …พวกคุณคิดเหมือนผมไหมว่า วันนี้เป็นวันดีสำหรับผม…
______________________
ท่านเรียวที่รัก แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะค่ะ รักนะค่ะ จุ๊บๆ ขอให้มีความสุขมากๆๆๆๆๆ รักกับอาเฮียกล้ามนานๆนะค่ะ อยากกินเค้กงานแต่งจัง กร๊าก!!~~~ ถ้าอาเฮียกล้ามทำอะไรบอกนู๋! นู่จะไปฟ้องเฮียริวให้เอาไปฟ้องผู้จัดการเอง -*- มีความสุขมากๆค่ะ
W-inds are Ryohei Kaita and Ryuichi
ความคิดเห็น