โลกทั้งใบให้นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

                ไม่รู้ทำไมนิยายสาวน้อยถึงชอบเปิดเรื่องในตอนเช้ากันนัก

ไม่เว้นแม้แต่นิยายเรื่องนี้

เอาเถอะ อย่างน้อยก็ขอให้มีอะไรที่มันธรรมดาๆ ในนิยายเรื่องนี้บ้าง แค่ตอนเปิดเรื่องก็ยังดี

                อย่างที่เกรินไป คุณคงพอจะเดาได้แล้วว่านางเอกของเรากำลังไปโรงเรียน แน่นอนเธอกำลังจะสาย

                นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเจ็ดโมงห้าสิบ เวลาสิบนาทีเหลือเฟือสำหรับฝีเท้าของฟ้า

                ความจริงฟ้าควรจะไปถึงโรงเรียนตั้งนานแล้ว ถ้าไม่มัวเสียเวลาหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก

                ก็แหม ชุดนักเรียนใหม่มันน่ารักนี่นา

                ชุดกระโปรงลูกไม้สีขาว โบใหญ่คาดตรงเอว กับริบบิ้นที่รวบผมยาวของเธอเป็นหางม้า โรงเรียนนี้มันสวรรค์ชัดๆ คุมค้ากับการที่ฟ้าลงทุนอดหลับอดนอนอ่านหนังสือสอบ และตั้งหน้าตั้งตาทำงานพิเศษหาเงินค่าเทอมจริงๆ

                สาวน้อยเห็นรั้วโรงเรียนแล้ว ยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายนาที ขอหัวเราะให้กับนางเอกนิยายสาวน้อยที่มาสายในวันแรก

                ฟ้าวิ่งเหยาะๆ อย่างสบายอารมณ์  แต่หลายนาทีผ่านไปเธอก็ยังยังไม่เห็นประตู นางเอกของเราพบว่า กำแพงบ้านี่มัน โคตะระ ยาว

                "พระเจ้าขา การมาสายในวันเปิดเทอมเป็นชะตากรรมของนางเอกนิยายสาวน้อยใช่มั้ยคะ"

          ฟ้าคิดพลางสำรวจประตูโรงเรียน เธอมองลอดเหล็กสีทองที่ดัดเป็นรูปนางฟ้าแสนสวยเข้าไปในตัวโรงเรียน

                ไม่มีคนเลย อาจารย์เวรคงจะไปเข้าร่วมพิธีปฐมนิเทศแล้ว

                ดีล่ะ!

                ฟ้าเหวียงกระเป้าข้ามกำแพงสีขาว มันหล่นลงบนพื้นที่ที่เธอคำนวณว่าเป็นสนามหญ้าพอดี

                เธอปีนเหล็กดัดขึ้นไป พลางนึกขอโทษนางฟ้าที่ถูกเหยียบหัว

                มือขาวผ่องของฟ้าฉุดร่างเธอขึ้นไปยืนบนกำแพงโรงเรียนข้างๆ ประตู

                เส้นผมสีดำ และชายกระโปรงสีขาวไหวไปตามสายลม

                หญิงสาวตะลึงกับภาพที่เห็น

                จุดที่เธอยืนอยู่สามารถมองเห็นทิวทัศน์อันงดงามของโรงเรียน

                อาคารสีขาวโออ่า ราวสถาปัตยกรรมยุคคลาสสิคที่สร้างโดนหินอ่อน กระจายเป็นระเบียบ

                สนามหญ้าเขียวขจี มีน้ำพุและม้านั่งน่ารักๆ อยู่เป็นระยะ

                นกพิราบกระพือปีกบิน

                และที่สวยงามที่สุดคือรูปเคารพของนักบุญผู้เป็นที่มาของชื่อโรงเรียน "เซนท์ออกัสติน" ซึ่งอยู่กลางลานกว้างขนาดใหญ่

                ถึงตำแหน่งที่เธอยืนจะเห็นใบหน้าของท่านไม่ชัด แต่นักบุญก็ดูทรงภูมิและสง่า

                "นี่"

                เสียงเรียกทำให้หญิงสาวพึ่งรู้สึกตัวว่ามีคนอยู่ข้างล่าง ตายล่ะ!

                ฟ้าก้มลงมอง เธอเบาใจขึ้นเมื่อพบว่าคนที่อยู่ข้างล่างไม่ใช่อาจารย์เวรแต่เป็นนักเรียนชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เธอคิดว่าเขาอาจจะโดดพิธีปฐมนิเทศออกมา ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นก็พอคุยกันรู้เรื่อง

                นั้นเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่ฟ้าคิดว่าจะคุยกับนายคนนี้รู้เรื่อง

                "คุณหนูครับ" เด็กหนุ่มพูดต่อ "อายุขนาดนี้ยังไม่เลิกใส่กางเกงในลายคิตตี้อีกเหรอ"

                กระโปรงสีขาวหยุดไหวไปมาเมื่อสายลมหยุดพัด