เซียโร

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

  

       ฝนตก...

       อาจารย์สมัยเรียนเคยบอกว่า เมื่อไหร่ที่ฝนตกแปลว่าเวลานั้นมีคนตาย...ฝนนี้ คงหมายถึงเขาสินะ

       อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงสุดท้ายก่อนที่ความมืดจะครอบครอง

       "อโหสิให้ฉันด้วย"

        หึ ชาติหน้าเถอะไอ้กร๊วดเอ้ย!

        โลกมักโหดร้ายกับคนที่อ่อนแอ ยิ่งคนที่ทำงานในโลกมืดอย่างเขาเมื่อไหร่ที่ล้มนั่นหมายถึงชีวิต ไม่ง่ายเลยที่เด็กธรรมดาๆจะอยู่รอดมาเกือบยี่สิบปี

        การวางมือไม่ต่างกับการฆ่าตัวตายสักนิดเดียว  แต่เขาไม่คิดว่าวันหนึ่งจะถูกเพื่อนสนิทหักหลัง เพื่อเหยียบหัวเขาเป็นบันไดลัดไปให้ถึงจุดหมาย

        หึ เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรกเพราะทำงานเหมือนกัน...กฏข้อแรกที่ต้องท่องจำให้ขึ้นใจเมื่อก้าวเข้ามาในเส้นทางนี้

        นักฆ่าไม่มีหัวใจ

        เด็กหนุ่มคิดในใจ ชาติหน้าขอให้ชีวิตมันดีกว่านี้หน่อยเถอะ อย่าได้เกิดมาเป็นขี้ข้าใครอีกก็พอใจเเล้ว

         เด็กหนุ่มมีนิสัยอย่างหนึ่งที่ไม่อยากจะยอมรับเสียเท่าไหร่ นั่นคือนิสัยชอบหลงทาง ในโลกก่อนนายหัวถึงกับต้องติดGPSให้เป้าหมาย เพื่อจะให้เขาตามไปฆ่าได้ถูก แต่เขาไม่คิดว่านิสัยบัดซบนี้จะตามติดมาถึงโลกหลังความตาย เด็กหนุ่มเกาหัวมองทางไหนก็เหมือนกันไปหมด เมื่อกี้รอบตัวเขายังมีคน(?)อยู่เยอะแยะเต็มไปหมด ตอนนี้หายไปไหนแล้ว?

          เพราะความเซ่อซ่าหรือความบังเอิญไม่รู้อย่างไร เด็กหนุ่มเดินสะดุดตกลงไปในบ่อน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว ด้วยฝีมือเขาสูดเอาอากาศอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างจะจมหายไปในความมืดอีกครั้ง

          อยู่ในน้ำกลับไม่รู้สึกอึกอัดอย่างที่ควรเป็น ตรงกันข้ามเด็กหนุ่มรู้สึกสบายและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแม้แต่ตอนมีชีวิต เหมือนดั่งถูกปกป้องอย่างอ่อนโยนโดยมือคู่หนึ่ง ความรู้สึก อบอุ่นใจกอปรขึ้นในจิตใจเด็กหนุ่มช้าๆโดยไม่รู้ตัว ยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นมุมปาก แล้วความง่วงงุนก็โจมตีเขาให้เข้าสู้นิทราไปนานหลายเดือน