คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน มนุษย์ปริศนา
ใรันเป็นนผลัผมออาอุบัิเหุ มันเป็นอุบัิเหุอะไรนึเท่าไร็นึไม่ออและทำให้ผม้อ้นหาัวเอเพื่ออะไร ำถามเหล่านี้มันอยู่ใ้ิสำนึอผมอยู่ทุนาที ผมไม่อาหวนย้อนลับไปเวลาเิมในุประบาในวามทรำ
ในเวลาหวนลับที่บ้านหลัเิม ผมไม่่อยภูมิใับบ้านหลันี้ัเท่าไร เพราะผู้ที่ไ้เรียว่าหัวระทิ้นๆอรอบรัวไ้สร้าหนี้มหาศาลนนที่รัอเา้อพลัพราาบ้านแสนรัและบ้านเมือที่เารพไ้เินทาาไปไลนว่ามือน้อยอผมะสัมผัส ผมำไ้ว่าอนเ็ึ่ลานออมาสู่โลภายนอไ้เพียสามปี ผมยอมรับว่า ผม้อารเธอและเาผนึำลั่อสู้หนี้มหาศาลในบ้านเมือแสนสับสน แ่ผมไ้สัมผัสปลายมืออเธอ ผมร้อไห้ระบายวามอ่อนแอภายในใให้นรับรู้วามสัมพันธ์ลึึ้ระหว่าผมับเธอ
วามเียวายในีวิที่ไม่มีสิ่ใมาเหลียวแลวามรู้สึอผม วามริผมนั่ร้อไห้อยู่นเียว ไม่มีใรปลอบโยนใแสนบอบบา ผมยัวารูปหุ่นยน์ทรพื้นานำลัสู้ับสัว์ประหลา เพราะผมอบูาร์ูนเรื่อ อภินิหารหุ่นยน์ธาุและอุลร้าแมน เาผมสั่ห้ามู ผมอบเปิเสียเบาๆเพื่อไม่ให้เาไ้ยินเสีย มันเป็นวามิอเ็ๆ ประสาทหูอเาไวว่าผมมา เารู้เสมอ แ่แล้หลับและให้ผมเหยียบเพื่อลายนวเส้นสาย เาทำานหนัมานบารั้ลืมูแลผม ฝาผมไว้ับป้า้าบ้าน ทุวันป้า้าบ้านมัะูแลผมเหมือนหลานสนิท แ่บารั้ที่ผมำไม่เยลืม
ผมอยู่ับัวเอ แ่หัวใมืสนิท ัวละรสร้าสรร์ึ้นมาาภายใ้วามิอผม ผมสั่ให้เ้าสู้ พวเา็สู้ามบทบาทที่ผมวาไว้ วามริแล้วเหมือนผมาอะไรบาอย่าในีวิ แ่ผมเหลือเพียวามว่าเปล่านมีเสียทัทายวามเย็นาอผมออาสิ่ที่ระทบออาหัวใ
“เธอ ันเล่น้วยน” เธอมอผมาภายนอ วามรู้สึอเอที่อยามีเพื่อนัน
“ไ้สิ” ผมอบออมยิ้ม ทำให้ใอผมพอโเหมือนผมไ้เพื่อนใหม่ ัวละรในินนาารไ้หายไป ้อนรับวามรู้สึใหม่ ผมรู้สึถึารมีเพื่อนใหม่ เธอไ้อบหัวใอผม เธอเป็นเพื่อนนเียวเินเ้ามาใสวันแรที่ผมเหาหัวใไม่มีพึ่พาทาใ
รอยยิ้มอเธอ ผมิถึใบหน้าแสนอ่อนเยาว์อเธอและเ้ามาเล่นับผม เธอวารูปับผม้วยระาษนละแผ่น พวเราทำาร์ูน่อายแผ่นละบาท ้วยฝีมือวาอเราที่ไม่เอาไหน ทำให้พวเรามีรอยยิ้มันและัน วามสนุสนานอเราเิึ้น ทั้ๆที่พวเราไม่รู้ัันมา่อน พวเราวารูปันยัไม่ลืมวันเวลา
แสยามอ่อนไหวราวับวามเหนื่อยอเราาหายไป ิถึวามสนุารวาภาพ
“ฮ่าๆ นายวาแย่” เธอหัวเราะผม
“เธอ เราสุฝีมือแล้ว ทำไมเธอว่าเรา” ผมึมัพั
“ันล้อเล่น นายใน้อยไปไ้ ถามๆ ริๆ นายเป็นผู้หิหรือเปล่า”
“เปล่า เราออแมนนานี้ะเป็นเ้าหิไ้ไ เี๋ยวเธอโนีหรอ”
“ันว่านายเป็นเย์”
“เธอ…นี่โเินอายุ”
“แน่นอน…นายยัเ็น้อย”
ผมเียบริบ ไม่ล้าโ้แย้ับเธอ เพราะผมลัวเธอเลียผม
“ลับมาแล้วเ็ี้แย เอ้า…เพื่อนเหรอ”
“ับ” ผมอบับเา้วยวามมั่นใในารมีเพื่อนใหม่
“หนูอลาลับบ้าน่อนนะ่ะ” เธอล่าวอำลาพ่อผม้วยวามเารพเพื่อนบ้านเ่า
“หนูอย่าพึ่ลับิ มาทาน้าวัน่อนิ
วันนี้ลุื้อไ่ย่าห้าาว อโปรอลูลุมาิน้วยันิ”
เาวนเ้าหิน้อยมาทาน้าวที่บ้านแสนรั
“ไม่เป็นไร่ะ เี๋ยวนทาบ้านะเป็นห่ว่ะ”
“้า…ลุเ้าใแล้ว เี๋ยวราวหน้า ลุื้อนมมาฝา ่วยมาเล่นับเ้าเอ๋อ มันี้เหานะหนู”
“นาย…ราวหน้ามาเล่นันใหม่นะนาย”
“ับเ้าหิน้อย”
“ุลุ่ะ หนูลับบ้าน่อนนะ่ะ”
“สวัสี่ะ” เธอไหว้เา
ผมทำหน้าเศร้าราวับไม่ไ้เอเธออีแสนนาน วามรู้สึอผมหล่นวูบึ้นมาทันที เธอำลัเินออาประูริมรั้ว วามล้าๆ ลัวๆ อผมารถามสรรพนามอเธอ ผมึัสินใรีบเินออาประูแห่วามลัวและเินสู่วามมั่ั่ในารถามเพื่อนใหม่
“เ้าหิน้อยะให้เราเรียเธอว่าอะไร” ผมรอเสียเล็ๆและวามสใสอเธอ
“นายเรียเราว่า ระ่ายแ้ว ละันพ่อทึ่ม” เธอยิ้มวนๆให้ผมและำลัเินาไป
“ผม มนุษย์ปริศนา ยินีรับใ้เพื่อนรั” ผมหยีาให้เ็อมวน
“แบร่…..รู้แล้วพ่ออมทึ่ม”
“บายๆ ระ่ายแ้ว” เธอเินาไปแสนไลในวามรู้สึอผม
“อันแน่…นายแ่เอวันแรอบหรือรั” เาพูหว่านล้อมผม มนุษย์ปริศนาอย่าผมะพบเพื่อนแสนน่ารัอีไหมนะ ผมให้ำลัใัวเอ ผมรู้สึโลทั้ใบเปลี่ยนไป เายี้หัวผมและพาัวน้อยใลับเ้าบ้าน เพราะมื้อเย็นเป็นไ่ย่าห้าาวอโปรอผม ผมหวัว่าในวันพรุ่นี้ไ้เล่นันอี
ความคิดเห็น