คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 8 ♥
HOLDING BACK THE TEARs
หนียังไง
สักวันมันก็ต้องมา.. .
"ฮัลโหล พี่เหรอค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ งานนี้ยิงปืนทีเดียวได้นกสองตัวแน่ ๆ"
"นัดแรกยุนโฮ ส่วนนัดที่สองก็... แจจุงไงค่ะ "
"โอ๊ะ พี่ค่ะแค่นี้ก่อนนะยุนโฮมาน่ะ "เมื่อสาวตาคมเหลือบมองไปเห็นบุคคลที่กำลังรออยู่เดินเข้ามาก็รีบเก็บโทรศัพท์ก่อนจะยกกระจกบานเล็กขึ้นมาส่องดูความเรียบร้อย
แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว
โง่ หรือบ้ากันแน่ ที่กลับมาให้หลอกซ้ำสอง
ชองยุนโฮ .... .
"ยุนค่ะ ทางนี้ค่ะ "กวักมือเรียกน้อย ๆ พอเป็นสัณญาณให้รู้ว่านั่งอยู่ตำแหน่งใด
"อ่าโทษทีนะฮโยจู พอดีติดธุระ "ยุนโฮแก้ตัวอย่างขอไปที ก็ไอ้ธุระที่ว่ามันก็คือการนั่งเฝ้า แถมเช็ดตัวให้เจ้าตัวดีคิมแจจุง จนกว่าชางมินจะมานั่นแหละ เล่นเอาอดหลับอดนอนกันเลยทีเดียว
ก็แจจุงหน่ะ ตัวร้อนแถมละเมอร้องไห้ไม่หยุดเลยนะสิ ลำบากเขาที่จะต้องมานั่งดูแล
แล้วนี่ เราจะมาคิดถึงแจจุงทำไมล่ะเนี่ย ? .... ตอนนี้ควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่ได้ฮโยจูกลับมา ...
"ยุนค่ะ ยุนโฮ "เสียงหวานเรียกเตือนเมื่อเห็นคนรักมีท่าทีเหม่อลอย
"เอ่ อ ว่าไง "ยุนโฮที่หลุดออกจากห้วงของความคิดเมื่อครู่ ค่อยเริ่มสนใจกับท่าทางเรียกร้องความสนใจของคนตรงหน้า วันนี้หญิงสาวสวมใส่ชุดเดรสสีขาวสะอาดตา เรียกความสนใจให้กับคนรอบข้างได้เป็นอย่างมาก แต่ไฉนถึงเรียกความสนใจจากชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามไม่ได้ล่ะ
"คือ ฉันถามคุณว่า วันนี้ไปดูหนังกันดีมั๊ยค่ะ ? "
"ไปสิ ดีเหมือนกัน"
HOLDING BACK THE TEARs
"พี่แจจุง พี่แจจุง "ชางมินส่งเสียงเรียกเมื่อเปลือกตาบางของรุ่นพี่กระพริบขึ้น
"ช . .ชางมิน "แจจุงยันตัวลุกขึ้นจากที่นอนโดยมีชางมินคอยพยุงอยู่ไม่ห่าง รู้สึกว่าอาการปวดหัวกับไข้จะลดลงแล้ว แต่ยังไงก็ยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่ดี
"เป็นไงบ้างฮะ รู้สึกดีขึ้นรึยัง ? "ถามเพราะ เป็นห่วง แล้วก็รู้สึกผิดที่เมื่อคืนตัวเองปล่อยให้พี่ชายนอนป่วยอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง
"อืม ดีแล้วล่ะ ชางมินนายกินข้าวเช้ารึยัง พี่ทำให้มั๊ย "ด้วยความเคยชินจึงทำให้แจจุงถามออกไปเช่นนั้นโดยไม่ได้ดูสภาพของตัวเอง ถ้าขืนทำให้ชางมินกินจริง ๆ ก็คงจะเป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้นเป็นแน่
"ผม คือยังไม่หิวหรอก พี่ยูชอนกับพี่จุนซูเค้ากับลังทำอยู่น่ะ "
"แล้วยุนโฮล่ะ "
"คะ คือ พี่เค้า ออกไปกับ .. ฮะ "น้ำเสียงที่ดูเหมือนซ่อนพิรุธของชางมินค่อย ๆ เงียบหายลงแทนที่ด้วยเสียงของจุนซู
"แจจุง เป็นไงบ้าง ชั้นทำข้าวต้มให้นายแนะ"ร่างเล็กตรงรี่เข้ามากอดเพื่อนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความเร็วปานแสงและตามติดมาด้วยร่างสูงของยูชอนที่กำลังประคองชามข้าวต้มไม่ให้หกอยู่
"ไม่เป็นไรแล้วหล่ะ จุนซู "พูดพลางส่งยิ้มหวานๆไปให้เพื่อน
ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ร่างกายนะ
"ค่อยเป็น แจจุงหน่อย ยิ้มหวานอย่างนี้ อ่ะกินข้าวให้หมดนะ จุนซูกับช้นตั้งใจทำมันเพื่อนายเลย"เมื่อประคองแจจุงให้อยู่ในตำแหน่งที่พอเหมาะแก่การกินข้าวแล้ว ยูชอนก็เลื่อนชามข้าวต้มน่าตาจืดๆมาให้
"กินแล้วชั้นจะตายมั๊ยเนี่ย ? "พูดติดตลกก็รู้ ๆ อยู่ว่าไอ้เพื่อนรักสองคนนี้มันไม่เคยเข้าครัว แถมข้าวต้มก็น่าตาประหลาดซะเหลือเกิน ถ้ากินเข้าไปก็เท่ากับว่าชีวิตเหลือห้าสิบห้าสิบเลยก็เป็นได้
"ไม่ตายหรอกน่า เชื่อเหอะ อร่อยเหาะ"หลังจากที่จุนซูพูดแจจุงเองก็ดูจะโล่งใจไปหน่อยนึง เมื่อเห็นเจ้าเด็กมินยกช้อนขึ้นชิม
"อื้อ อร่อยดีเหมือนกันนะเนี่ย "เสียงหวานเอ่ยปากขึ้นเมื่อข้าวต้มคำแรกเข้าสู่โพรงปาก ทำเอาคนลงมือทำถึงกับยิ้มไม่หยุด
"แกร่ก ... อ๊า อิ่มแล้ว"หลังจากนั้นไม่นานแจจุงก็วางช้อนลงพร้อมกับลูบพุงไปมาว่าอิ่มแล้ว
"นี่แจจุงเราไปเที่ยวกันมั๊ย"
"อือ ไปสิ ๆ ที่ไหนล่ะอย่าไกลนะเย็นนี้มีงาน "
"ก็แค่ห้างแถว ๆ นี้แหละ ว่าจะพามินไปตัดผมด้วย"
"งั้นรอแปปนึงนะ เด๋ยวชั้นไปอาบน้ำก่อน "แจจุงว่าก่อนที่จะค่อย ๆ เดินไปอาบน้ำ
ใช้ว่าเวลาตกลงกันไม่นานว่าจะไปเที่ยวไหน จะพูดให้ถูกก็คงเลือกว่าจำไปห้างไหนกันซะมากกว่า
จุนซูที่ควงคู่ไปกับยูชอนอย่างสบาย ๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่หมวกกับแว่นคนละอัน ส่วนชางมินก็ดูไม่อะไรมากนักเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาคงจะไม่มีพวกแฟนคลับเป็นแน่ ฉะนั้นก็เลยเอามาแค่แว่นกันแดดสีเทาสนิท สุดท้ายแจจุงเลือกที่จะไม่ใส่อะไรพลางตัวเลยสาเหตุก็คือ เจ้าตัวไม่ชอบนั่นเอง
"นี่ ๆ พามินไปตัดผมก่อนดีมั๊ย ? "แจจุงพูดเมื่อเดินผ่านหน้าร้านตัดผม
"ก็ดีเหมือนกัน "
"แจ เดี๋ยวชั้นกัน ยูชอนไปซื้อของแปปนะ เดี๋ยวมา "พูดเชิงขออนุญาต นาน ๆ จะมีเวลาเที่ยวกันสองคน
"ได้ ชั้นรอ มินเอง ไม่ต้องห่วง "ร่างบางของแจจุง เดินเข้าไปในร้านทำผมที่ชางมินเดินไปก่อนหน้านี้ ส่วนยูชอนกับ จุนซูก็รีบควงแขนเดินกันออกไปอย่างกระดี๊กระด๊า
ภาพของแจจุงที่นั่งหลับคอพับคออ่อนเพราะ รอ น้องชายสุดที่รักตัดผมอยู่นั้นมันช่างเป็นภาพที่น่าทนุถนอมเหลือเกิน ในความคิดของชางมินตอนนี้
ทำไมนะ ?
พี่แจจุงถึงรักพี่ยุนโฮ ทั้งที่ตัวเองก็ต้อง .. ฝืน.... ความรู้สึก
ให้เหลือเพียงแค่คำว่าเพื่อน .... .
"พี่ฮะ พี่แจ "สกิดเบา ๆที่หัวไหล่กลมกลึงของคนขี้เซา
"ชะ . .. ชางมิน !!! " ตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นทรงผมใหม่ของคนตรงหน้า
อะไรบันดาลให้ชางมินตัดผมสั้น !
"เป็นไรฮะพี่แจ ทรงผมมันตลกมากเลยเหรอฮะ"มือหนาลูบสองสามทีที่ผมสั้น ๆ ของตัวเองอย่างประหม่า
"ไม่หรอก ดีแล้วและทรงนี้ น้องพี่หล่อที่สุดเลย "พูดไปก็หมั่นเขี้ยวอดที่จะลากไอ้เจ้าเด็กโตวันโตคืนมากอดแรง ๆ ไม่ได้
มองจากด้านหน้าใครๆก็รู้ว่าเป็นแจจุงกับชางมิน
แต่ถ้ามองจากด้านหลังล่ะ จะรู้มั๊ยว่าคนที่แจจุงกอด คือ ชิมชางมิน ...
ป่วยงั้นหรอ เหอะ ชั้นมันก็โง่สงสารนาย... คิมแจจุง !
สายตาคมของยุนโฮค่อย ๆ ลอบมองดูพฤติกรรมแจจุงจากอีกมุมหนึ่งที่ตัวเองกำลังรอหญิงสาวที่ไปเข้าห้องน้ำอยู่
ไม่คิดว่าจะมีความบังเอิญได้ขนาดนี้
ภาพของชายตัวสูงกำลังกอดแจจุงกลับนั้นมันทำให้ยุนโฮหมดอารมณ์ที่จะยืนอยู่ตรงนั้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าทำไมต้องไม่พอใจ ไม่รู้ว่าทำไมต้องโมโหทุกครั้งที่แจจุงกอดหรือคุยกับคนอื่น
พอเส้นของความอดทนหมดลงร่างสูงของยุนโฮค่อย ๆ ก้าวไปไว ๆ ตรงที่แจจุงและหนุ่มนิรนามคนนั้นยืนอยู่ มือแกร่งค่อย ๆ กระชากแจจุงออกมาจากอ้อมกอดนั้นอย่างรุนแรง
"คิมแจจุง !! ไง ผู้ชายคนใหม่ของนาย น่ะ .... ชะ.ชางมิน !!! "ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่แจจุงกอดอยู่ ไหงมันกลายเป็นชางมินได้เล่า !
"อ้าว พี่ยุนโฮ มาไงเนี่ย ? "ถึงแม้จะอดที่จะขำไม่ได้ที่เห็นยุนโฮหน้าแตก แต่ก็อดดีใจลึก ๆ ไม่ได้ว่าพี่ยุนโฮก็อาจจะหวั่นไหวกับพี่แจจุงแล้วก็ได้
"ยุนโฮค่ะ อยู่นี่เองฮโยจูตามหาตั้งนาน "เสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาทำเอาแจจุงที่ตอนแรกยืนหันหลังอยู่หันหน้ากลับมาอย่างช่วยไม่ได้
......
...
..
เสียงอย่างนี้ .. .เสียงของ ฮโยจู !
เธอกลับมาจริง ๆ งั้นหรอ ? ใครก็ได้บอกทีว่ามันไม่จริง
"ชะ ชางมินไปกันเหอะ "มือบางเอื้อมไปกับมือแกร่งของชางมินแล้วกระตุกเบา ๆ พอเป็นที่รู้กันว่าให้ออกไปได้แล้ว แต่จู่ๆแจจุงก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือบางของใครบางคนจับเข้าที่หัวไหล่ตัวเอง
"แจจุงใช่มั๊ย ? ไม่เจอกันตั้งนาน "รอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้ ดูยังไงมันก็ไม่มีความจริงใจแฝงอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย
"เอ่อ .. "ร่างบางอึกอักที่จะพูด บอกตามตรงเวลานี้เดาไม่ถูกว่าหญิงสาวจะมาไม้ไหน
"อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ "ฮโยจูชวนด้วยความเป็นมิตร
"ขอบคุณที่ชวน แต่ไม่ล่ะ ชั้นมีธุระ"แจจุงตอบ ถ้าจะให้นั่งโต๊ะทานข้าวโต๊ะเดียวกันต่อให้หิวจนจะขาดใจเขาก็ไม่มีทางกินลงหรอก
"ธุระที่ว่าของนายมันจะมีอะไรสำคัญอีกล่ะ แจจุง รึว่านายนัดเหยื่อไว้อีกล่ะ"ยุนโฮพูดอย่างแดกดัน
"ก็ .. "
"จริงใช่มั๊ยล่ะ ที่ชั้นพูดนะ "
"ถ้าจริงล่ะ นายจะปล่อยชั้นไปมั๊ย ?? "เสียงหวานตอบออกไปอย่างเกินความคาดหมายของยุนโฮ ทั้งที่คิดว่า แจจุงคงจะบ่อน้ำตาแตกแล้วก็วิ่งร้องไห้ออกไป แต่ทำไมแจจุงกลับไม่มีน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว
"เห๊อะ ยอมรับซะก็ดี นายจะไปร่านอีกแถวไหนก็เรื่องของนายแล้วกัน"พูดจบร่างสูงของยุนโฮก็เดินควงคู่ไปกับหญิงสาวอย่างดูถูก ไม่วายยังจงใจเดินชนให้ร่างบางเกือบล้มอีกต่างหาก
"ร่าน หรอ ? "แจจุงเก็บกักอารมณ์ที่ขึ้นสูงเอาไว้ พยายามข่มน้ำตาที่กำลังจะไหล ไม่ให้ออกมา
ในเมื่อเค้าไม่เคยเห็นค่าในตัวเรา แล้วเราจะมีเหตุผลอะไรอีกล่ะ ??
นับแต่นี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว คิมแจจุงคนเก่า !
คิมแจจุงคนที่รัก ชองยุนโฮหน่ะ ขอให้เป็นอดีตไปก็แล้วกัน
"พี่แจฮะ เราไปกันเถอะ "มือแกร่งกระตุกมือบางน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าร่างบางเงียบไป
หวังว่าจะไม่คิดอะไรมากอีกนะฮะพี่แจ
ผมรู้ว่าแค่นี้พี่ก็ฝืนตัวเองมามากพอแล้ว .....
"ชางมิน พี่อยากกลับบ้าน "เสียงหวานเอ่ยขึ้นกับน้องชายตัวสูง รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหลถ้าหากไม่รีบเดินออกจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุด ถ้ายังต้องอยู่ในที่ ๆ มีทั้งยุนโฮทั้งฮโยจู เค้าอาจจะต้องร้องไห้ออกมาแน่ ๆ
"พี่ยังเห็นผมเป็นน้องอยู่มั๊ย ? "
"ชางมิน "
"ผมถามว่าพี่ยังเห็นผมเป็นน้องอยู่มั๊ย ?? " เหมือนกับความอดทนของชางมินค่อย ๆ หมดลงเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย ปนทุกข์ใจของรุ่นพี่ แต่รอจนแล้วจนรอดแจจุงก็ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ และมันก็ไปสะกิดต่อมความน้อยใจของชางมินเข้าเต็ม ๆ
"พี่เห็นมินเป็นน้องเสมอนะ "
"ถ้าเห็น พี่จะระบายกันผมก็ได้นะ ผมรู้ว่าเก็บไว้คนเดียวมันอึดอัด เล่าให้ผมฟังมั่งก็ได้"
"พี่ พี่รักยุนโฮ ....แต่พี่ไม่รู้จะทำยังไง ฮึก ชางมินพี่รู้ยุนโฮ เค้าเกลียดพี่ พี่แย่มาก ฮึกก ๆๆ "เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา พร้อมกับ สะอึกสะอื้นไม่หยุด มือบางก็แต่ปาดน้ำตาที่เริ่มไหลริน
"ไม่นะพี่ไม่ได้แย่ คนที่แย่นะพี่ยุนโฮต่างหาก "ร่างบางของแจจุงค่อย ๆ ถลาเข้าสู่อ้อมอกของ
ชางมินอย่างช้า ๆ ถึงจะไม่อุ่นเท่าของใครบางคนที่เคยได้รับ แต่อ้อมกอดนี้ก็อ่อนโยนอย่าบอกใครเลยแหละ
"ไม่พี่เองแหละ แทนที่จะตัดใจตั้งแต่ทีแรก ฮึก ไม่งั้นมันก็คงจะไม่เจ็บขนาดนี้"ทั้งที่บอกกับตัวเองไว้แล้วแท้ ๆ ว่ายังไงก็จะไม่ร้องไห้ แต่ฉไนพอได้รับความอบอุ่นอย่างนี้มันก็อดที่จะห้ามไม่ได้
"แจจุง !!! "เสียงหวานแสบหูดังขึ้น
"เป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้ทำไม ชางมินแกล้งแจจุงรึไง ? "ร่างเล็กของจุนซูที่เดินกลับมาตรงที่ ๆ นัดกันไว้ เอ่ยถามแจจุงอย่างเป็นห่วง ไม่วายส่งสายตาไปคาดโทษเจ้าน้องตัวโตอีกตั้งหาก
"เปล่านะ ผมไม่ได้แกล้ง "
"แจ เป็นไร บอกกันได้นะเว้ย "ยูชอนเดินเข้ามาจับลาดไหลเล็กที่สั่นน้อย ๆ ไว้เป็นการปลอบ แต่เหมือนยิ่งปลอบก็ยิ่งร้อง
ทำไมนะ รอบ ๆตัวมีแต่คนเป็นห่วงเรา
และคน ๆ นั้นถึงไม่ใช่ยุนโฮ
TALK > จบพาร์ท อย่างยากเย็น = = ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นค่ะ
รักดงบังชินกิ กันให้มาก ๆ นะชาวแคสสส ~ ^^
ความคิดเห็น