คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 7 ♥
HOLDING BACK THE TEARs
....กาลเวลามิอาจเปลี่ยนแปลงคน
..........แต่คน สามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจ
แจจุงรู้ดี ถึงแม้ว่าเค้าจะร้องไห้จนขาดใจตายไป ยุนโฮก็ไม่มีทางสงสารแน่ ๆ เรื่องราวอย่างนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จำไม่ได้ว่าถูกยุนโฮเกลียดตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอรู้ตัวอีกทีมันก็เกือบห้าปีแล้ว
ห้าปีที่แสนทรมาร .... ห้าปีที่ต้องโดนยุนโฮทำร้ายจิตใจสารพัด ทั้งที่
ความจริง...คิมแจจุง... ไม่มีความผิดเลยสักนิด
"ฮึกก "
"ญาติตายรึไง แจจุง ร้องอยู่นั่นแหละ "เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นคราวนี้น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ของคนที่ดูถูก เหยียดหยาม
ยุนโฮคนเมื่อวานหายไปไหนกัน ?
"ฮึกก " ร่างบางยังคงก้มหน้าสะอึกสะอื้นต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจยุนโฮเลยแม้แต่น้อย เหมือนตกอยู่ในภวังค์ คนเราเวลาเสียใจมากๆ ต่อให้มีคนปลอบดีแค่ไหน มันก็เข้าไปปลอบได้ไม่ถึงส่วนที่ความรู้สึกมันพังไปหรอก
เหมือนอย่างแจจุงตอนนี้ ทั้งที่รอบข้างมีทั้งยูชอน จุนซู และชางมิน คอยพูด คอยปลอบว่าไม่เป็นไร ๆ สาเหตุใดเล่าร่างบางจึงยังไม่หยุดร้องไห้ หรือเป็นเพราะคนที่ปลอบแจจุงได้อาจจะมีแค่คนเดียว...
คนเดียวกันกับคนที่ทำร้าย...
ชองยุนโฮ
"ยุนโฮ นายหยุดพูดอย่างนี้เถอะ เห็นมั๊ยว่าแจจุงเค้าเสียใจ"ยูชอนเห็นว่าแจจุงเริ่มสะอึกสะอื้นมากขึ้น ทั้งที่พวกเขาพยายามปลอบ แถมยุนโฮก็ยังว่าแจจุงอย่างไม่หยุดเช่นกัน แล้วอย่างนี้มันจะปลอบกันได้มั๊ยครับ !
"แล้วไง เสียใจแล้วยังไง "คำพูดเรียบ ๆ แต่เฉือนใจคนฟังไปได้กว่าครึ่ง ไม่มีเหตุผลที่ชองยุนโฮคนนี้จะต้องทำดีกับแจจุงอีกต่อไป ไม่มีเลยจริงๆ
"นี่ยุนโฮ นายเห็นแจจุงเป็นอะไร ทำไมต้องพูดทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ด้วย"จุนซูที่ทนไม่ไหวถึงกับฟิวส์ขาดขึ้นเสียงใส่ยุนโฮทันที อะไรเนี่ย ดีกันได้ยังไม่ทันข้ามวัน นี่ทะเลาะกันอีกแล้ว
"หึ แจจุงหรอ เท่าที่ชั้นเห็น นายมันก็เป็นคนไร้ค่าคนนึง แถมยังเป็นแมวขโมยด้วย"พูดจบยุนโฮก็เดินจากไปราวกับว่าเรื่องที่พูดเมื่อกี้มันน่ายินดีเสียจนคนฟังถึงกับน้ำตาไหล
คนไร้ค่า อันนี้ยังพอเข้าใจเพราะเขาไม่เคยทำอะไรดีสักครั้ง
แต่ แมวขโมย ... ชั้นเคยแย่งอะไรของนายหรอยุนโฮ หรือว่า...
"อย่าเป็นตัวถ่วงอีกล่ะ คราวนี้ "
เสียงนุ่มทุ้มตอกย้ำไปมาในหัวสมองของแจจุงราวกับว่าจะเยาะเย้ย น่าขันสิ้นดีทั้งที่เวลาอย่างนี้มันน่าจะเป็นการพูดที่ให้กำลังใจกันมากกว่าจะมาพูดจาถากถางอะไรกันอย่างนี้
ตัวถ่วง แค่ได้ยินก็เจ็บไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ทำไมจะต้องมาตอกย้ากันซ้ำ ๆ ด้วย ครั้งเดียวก็น่าจะเกินพอ
"พี่แจจุง พี่ฮะ "เสียงทุ้มของชางมินเอ่ยขึ้น เพื่อเรียกพี่ชายให้ไปสแตนบายเตรียมตัวโชว์เคส
"อ่ะ ชางมิน ยูชอน กับ จุนซูล่ะ"
"อ้อ พวกนั้นไปรอตรงนู้นแล้วล่ะฮะ ไปเร็วฮะพี่แจนักข่าวมารอแล้ว"ว่าแล้วก็ฉวยโอกาสคว้ามือของบางของพี่ชายหน้าหวานให้เดินไปพร้อม ๆ กัน
"มัวแต่โอ้เอ้ จู๋จี๋กันอยู่นั่นแหละ ชั้นบอกนายแล้วใช่มั๊ยแจจุง ? "ยุนโฮเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
ทำไม ไม่ว่าแจจุงจะขยับทำอะไร หรือไปไหน
ทำไมเขาเห็นแล้วต้องโมโหทุกครั้งด้วย ... อาการอย่างนี้ เค้าเรียกว่า เกลียดรึเปล่า ? ... .
"ขอโทษ .. "เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา
"กองไว้ตรงนั้นเถอะ บอกแล้วว่าชั้นไม่ต้องการได้ยินคำๆนี้จากนาย แจจุง "ไม่พูดเปล่ามือหนายังตรงเข้าไปบีบแขนแจจุงจนเป็นรอยแดงอีกด้วย
"โอ๊ย ยุนโฮ ชั้นเจ็บ "แจจุงพยายามแกะมือของยุนโฮออกแต่ก็ไม่เป็นผล ในเมื่อแรงของร่างสูงมีเยอะกว่ามากแถมวันนี้ร่างบางเองก็รู้สึกไม่สบายตัวเท่าที่ควรอีกด้วย สงสัยจะเป็นหวัดอีกแล้ว
"หึ เจ็บเป็นด้วยหรอ "ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งไปเติมเชื้อความโกธรเกรี้ยวของยุนโฮให้มากขึ้น นอกจากยังไม่ลดแรงบีบที่มือลง ร่างสูงยังจะใส่แรงบีบเข้าไปมากขึ้นอีกด้วย
"พี่ยุนโฮ ! "ทั้งที่อุตส่าห์ไว้ใจว่าหัวหน้าวงอย่างยุนโฮจะไม่ทำอะไรแจจุงแล้ว หลังจากที่ทะเลาะกันมาแล้วเมื่อครู่ แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้จุนซูและยูชอนรีบตรงปรี่เข้าไปแยกทั้งสองออกจากกันแทบไม่ทัน แล้วนี่ไอ้ตัวดีชางมินไปไหนเนี่ย ??
"สตาฟบอกว่า ได้เวลาแล้วครับ "
"เอ่อ "มือแกร่งค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากแขนของแจจุงออกอย่างเชื่องช้า รอยแดงของนิ้วมือห้านิ้วขึ้นให้เห็นอย่างเด่นชัด ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะใส่แขนสั้นแท้ ๆ แต่เพราะเป็นอย่างนี้ทีมงานจึงต้องรีบหาเสื้อแขนยาวมาใส่ให้แจจุงโดยที่ไม่ต้องลังเล
"ฮู้ววว พวกพี่ ๆ คร้าบบบ ใกล้เวลาแล้วฮะ"ชางมินน้องเล็กกระโดดอย่างลืมตัว โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าไอ้ท่าทางเด็กๆนั่นมันช่างขัดกับส่วนสูงเสียงจริงจริ๊ง
"ดงบัง ดงบัง ดงบัง ๆๆๆ ไฟร์ติ้ง !! "เสียงดังประสานกันตามแบบฉบับดงบังชินกิ ก่อนที่ทุกคนจะค่อย ๆ ทยอยกันขึ้นเวที
อย่างน้อยแค่เวลานี้เวลาเดียว ที่เค้าจะไม่ทะเลาะกับยุนโฮ ...
โชว์เคสที่น่าประทับใจสำหรับเหล่าแฟน ๆ ก็ปิดฉากจบลงไปได้ด้วยดี ความพยายามของแจจุงทั้งเต้นทั้งร้องจนจบเพลงสุดท้าย ฝืนสังขารและร่างกายอันจวนเจียนจะล้มลงได้ทุกเมื่อให้เดินมาขึ้นรถตู้ของบริษัทได้อย่างหวุดหวิด ถ้าช้ากว่านี้อีกแค่นาทีเดียว... ไม่อยากจะนึกสภาพ
"ฮึก ... แฮก"เสียงลมหายใจที่บ่งบอกเต็มทีว่าเจ้าของร่างนั้นแทบจะไม่ไหวแล้ว กับการทรมานฝืนตัวเองมาก ๆอย่างนี้ แจจุงนอนขดตัวอยู่ที่เบาะด้วยหลังของรถด้วยความทุกข์ทน ก่อนที่จะผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
หายจากไข้ไม่นาน แถมยังต้องมาเปิดการแสดงอีก
ถ้าใครยังมีแรงก็ไม่น่าจะเรียกว่า คน ได้แล้ว
"ฮ่ะ ๆๆ ชั้นล่ะขำชะมัดเลยตอนนั้นนายเกือบลื่นน่ะ ดีนะ พี่ยุนโฮบังอยู่อ่ะ"เสียงสดใสดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของเวลากลางคืน
"ก็นะ ทำไงได้ล่ะ คนมันไม่ค่อยแข็งแรงอ่ะ สงสัยต้องมีคนดูแลพิเศษ อิอิ"พูดจบร่างสูงก็กอดเข้าที่ร่างเล็กของจุนซูทันที โดยไม่ได้สนใจสายตาของน้องนุ่งเลยสักนิด
"แก่แล้วซะมากกว่า ชิส์ ทำเป็นบอกไม่แข็งแรงๆ"เสียงสูงแหลมดังขึนก่อนจะรีบหนีวิ่งขึ้นไปบนรถ
"อิจฉาอ่ะเด้ ไอ้น้อง "มิวายปาร์คยูชอนก็ยังตอกกลับไปให้น้องเล็กเจ็บใจอยู่เล่น ๆ
"ไปเหอะ ยูชอน ดูสิชางมินงอนหมดแล้วนะ"เสียงใสบนแหบดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ทังสองจะเดินกุมมือกันไปยังรถตู้ของบริษัทที่จอดรออยู่
"อ้าว พี่ยุนโฮล่ะ "เมื่อขึ้นมาบนรถเรียบร้อยชางมินก็จัดการนับจำนวนสมาชิกทีละคน พี่แจ นอน พี่ยูชอน กับ พี่จุนซู นั่งข้างหน้า แล้ว เค้าก็นับอยู่ ฉะนั้น พี่ยุนโฮล่ะ อยู่ไหน ?
ร่างสูงของยุนโฮที่เดินออกมาเป็นคนสุดท้ายถอนลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้ทั้งวันใช้พลังงานไปเยอะ แถมยังต้องมาปวดสมองกับเรื่องของ แจจุงอีก แล้วไหนจะเรื่องนั้นอีก เฮ้อ ~
"ยะ ยุนโฮค่ะ"
"... ฮโยจู"ร่างสูงถึงกับค้างเมื่อหันไปแล้วเจอคนที่ไม่คาดคิด คนที่เค้าบอกเลิกไปเมื่อห้าปีก่อน
"เอ่อคือ ฉันเอาช่อดอกไม้มาแสดงความยินดีน่ะ วันนี้คุณสุดยอดมากเลยนะ ยุนโฮ ... "เสียงของหญิงสาวนามว่า ฮันฮโยจู เอ่ยขึ้น
"ขอบคุณ แล้วคุณ.. "ยุนโฮเองก็ไม่ขัดศรัทธาหญิงสาว มือแกร่งค่อย ๆ เอื้อมไปรับช่อดอกไม่สีขาวปลอดนั่นอย่างทะนุถนอม
"ฉันนั่งแท็กซี่มาหน่ะ เดี๋ยวก็จะกลับแล้วแหละ "พุดแล้วก็เดินหันหลังกลับอย่างเว้นระยะ
"คะ คือว่า ฮโยจู เดี๋ยวชั้นไปเป็นเพื่อน "ร่างสูงยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกานี่ก็เกือบ ๆ เที่ยงคืนแล้วถ้าขืนให้ฮโยจูกลับคนเดียว มันก็คงอันตรายไม่น้อย
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้จริง ๆ"หญิงสาวว่า พร้อมกับส่ายหัวไปมา
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวชั้นไปส่งด้วย ดึกแล้วมันอันตราย"ยุนโฮบอก มือหนาะกุมไปที่มือเรียวของฮโยจูอย่างลืมตัว มือข้างที่ว่างก็โบกเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปส่งอดีตแฟนเก่า
หลังจากที่ชางมินคิด ๆ อยู่นานว่ายุนโฮหายไปไหนเจ้าตัวก็นึกขึ้นได้ว่าสมัยนี้เค้ามีเครื่องมือสื่อสารที่เรียกว่า โทรศัพท์แล้ว และเหตุใดเล่าถึงต้องมานั่งกระวนกระวาย กับอีกแค่หารุ่นพี่หัวหน้าวงไปเจอ พอคุยกันเสร็จสรรพก็ได้ความว่า พี่ยุนโฮนั้นเจอเพื่อนก็เลยออกไปดื่มด้วยกัน ฉะนั้นทั้งสี่คนที่เหลือจึงตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
"นี่จุนซูเราไปดื่มกันมั๊ย ? "เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในคอนโดแล้ว
"ไม่เอาอ่ะ มันดึกแล้วนะ ยูชอน "ร่างเล็กของจุนซูที่ก้ม ๆ เงยๆอยู่กับร่างบางของแจจุงที่นอนอยู่บนโซฟากลางบ้านอย่างสงสัย
"พี่แจจุงเป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ "ชางมินที่เพิ่งเดินเข้ามาก็สังเกตเห็นแจจุงที่นอนหลับสนิทอยูบนโซฟาเช่นกัน ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วพี่แจจุงไข้กลับรึเปล่าเนี่ย ?
"คงจะเพลียมั้ง ชางมินออกไปหาไรกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ หิวอ่ะ"ยูชอนหันมาพูดกับชงมินแทน ก็ในเมื่อจุนซูไม่ยอมไป ไปกับไอ้เด็กตู้เย็นนี่ก็ได้ว่ะ
"ไปสิ ๆๆ พี่จุนซูล่ะ ไปด้วยกันมั๊ย ? "ตอบโดยไม่ต้องคิด
"ไม่ปะ.. "
"ถ้าพี่ยูชอนไปม่อหญิงผมไม่รู้ด้วยนะ "ยังไม่ทันที่จุนซูจะตอบเสียงของชางมินก็เอ่ยประโยคชวนคิดขึ้นมาก่อนเสียนี่ แล้วอย่างงี้จะไม่ให้ไปด้วยได้ยังไงกัน
"ไปสิ ไปด้วย "ร่างเล็กหันมาห่มผ้าให้แจจุงก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกไป
ร่างบางค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ตาเรียวมองไปรอบ ๆ ห้องที่ถูกปิดไฟไว้ผ้าห่มผืนขาวหล่นสู่พื้นยามที่เจ้าตัวลุกขึ้นอย่างน้อยก็ยังมีคนห่วงเค้าละน้าสงสัยคงออกไปหาอะไรกินกันอีกแน่
"โอ๊ะ .. "ยังไม่ทันจะลุกขึ้นดีอาการหน้ามืดก็กลับมาเล่นงานอีกครั้ง ร่างบางล้มตัวนอนลงที่โซฟาอย่างเดิม เพราะถ้าขยับไปมากกว่านี้มันก็คงจะไม่มีอะไรดีขี้น หนำซ้ำอาจจะแย่ลงด้วย
เสียงกดกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ฉุดให้แจจุงตื่นขึ้นอีกครั้งนึง ร่างบางค่อย ๆ หยัดตัวลุกขึ้นไปหมายจะเปิดประตู แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ทางเดินจะดูไกลไปสักนิด สำหรับคนที่ไม่สบายและไม่มีแรงเดินอย่างแจจุง ทำไมนะประตูถึงไกลจัง
"ปัง ปัง ปัง เปิดประตูเซ่ "เสียงทุ้มของคนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครดังขึ้นอย่างฉุนเฉียวอยู่หน้าประตูร่างสูงของยุนโฮซึ่งยืนรออยู่มานานกว่าสิบนาทีแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่จะมาเปิดมันออกเลยสักนิด
ทำอะไรกัน ชักช้าจริง
อารมณ์ที่ว่าจะดีแล้ว กลับเสียลงไปอีกเมื่อถูกปล่อยให้ยืนรอ
สักพักประตูห้องก็เปิดขึ้นโดยมีร่างบอบบางของแจจุงพิงอยู่กับบานประตูอย่างอ่อนแรง ความพยายามที่จะเดินออกมาเปิดประตู ประกอบกับร่างกายก็ยังอ่อนเพลียทำให้เสียเวลาไปมากกว่าจะเดินออกมาถึงที่
"มัวทำอะไรอยู่ว่ะ เห็นมั๊ยว่าคนอื่นเค้า... "
"อึก . ขะ ขอโทษ ..ยะยุน โ ฮ ..... พรึบ"
"จะ แจจุง คิมแจจุง "ยังไม่ทันที่จะได้ต่อว่าอะไรมากมาย ร่างของแจจุงก็ล้มลงทันที เหมือนกับว่าแรงที่พยายามหามามันได้หมดเวลาใช้แล้ว
ยุนโฮที่ไม่รู้จะทำยังไงกับคนหมดสติคนนี้ ร่างสูงจึงทำได้แค่ช้อนตัวอุ้มแจจุงไปนอนไว้ที่ห้องของเจ้าตัวก็เท่านั้น ห้องที่เต็มไปด้วยสีขาวสะอาดตา
"โว้ย นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย ชางมิน ชางมิน อยู่ไหนน่ะ ? "เสียงทุ้มตะโกนเรียกสมาชิกที่เหลือ ทำไมเวลาอย่างนี้ถึงได้หายหัวกันไปหมดนะ มันน่าโมโหจริง ๆ
"อึก .. ขอโทษ ฮึก ..ฮึก ยุนโฮ "เสียงสะอื้นเบา ๆ ทำให้ยุนโฮต้องหยุดบ่นแล้วหันกลับมาสนใจคนที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง
"หึ นายคิดว่าขอโทษมันพอรึยังไงแจจุง "ปากพูดอีกอย่างแต่ใจกลับคิดอีกอย่าง ยุนโฮเดินไปเอาผ้าชุบน้ำแล้วค่อย ๆ บรรจงเช็ดที่ตัวของแจจุงอย่างแผ่วเบา นานแล้วที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ นานแล้วที่เค้าไม่ได้ทำหน้าที่เพื่อนกับแจจุงดี ๆ เลยสักครั้ง
"ห หนาว "คนไร้สติยังคงพร่ำเพ้ออยู่ไม่หยุดหย่อน แจจุงไม่ได้หนาวกาย แต่หนาวใจต่างหาก ถ้าไม่มีวันนั้น แล้วก็ผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้ร่างบางก็คงไม่นอนหนาวอย่างนี้หรอก และที่สำคัญถ้ายุนโฮเข้าใจมากกว่านี้
"เรื่องมากจริง ๆ เลย ฮึ่ย ป่วยขนาดนี้ ทำไมไม่ยอมบอก"มือหนาค่อยๆแตะลงที่หน้าผากมนอย่างช้าๆเพื่อวัดอุณหภูมิ แต่สิ่งที่สัมผัสได้ก็ยิ่งทำให้ยุนโฮโมโหมากขึ้น
ทำไมไม่มีใครดูแล ทั้งที่เป็นหนักขนาดนี้
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แจจุงเสร็จยุนโฮก็จัดการห่มผ้าห่มพร้อมทั้งปิดไฟให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ? ไม่มีใครรู้
แต่ทำไมวันนี้เค้าถึงรู้สึก เป็นห่วง แจจุงก็ไม่รู้
วันที่ไม่คิดว่าจะมีอีกครั้งในชีวิต วันที่คนรักเก่าจะกลับมา
"ยุนโฮ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย ? "เสียงหวานเอ่ยขึ้น
ไม่อยากจะบอกวินาทีนั้นราวกับว่าหัวใจแทบจะเต้นหลุดออกมาจากทรวงอก ดีใจ สับสนปนเปกันไปหมด ใบหน้าคมได้แต่ยิ้มน้อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หากแต่มือหนาค่อย ๆ รั้งตัวของ
ฮโยจูเข้ามาใกล้มาขึ้นแล้วสวมกอดอย่างแนบแน่น
แค่นี้ก็คงจะเป็นคำตอบชั้นเยี่ยมได้แล้วหล่ะ
สุดท้าย ความสัมพันธ์ของทั้งเขา และฮโยจูก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
เช้าที่อาจเรียกได้ว่าสดใส ร่างบางของแจจุงค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นเมื่อรู้สึกอาการเปียก ๆ เย็น ๆ ที่หน้าผาก ดวงตากลมโตกระพริบอย่างช้า ๆ สองสามครั้งก่อนที่จะเห็นใครสักคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ขอบเตียง
สุดท้ายก็จมอยู่กับความฝันไม่จบไม่สิ้น
คิดว่ายุนโฮ เค้าจะมาดูแลรึยังไงกัน สิ่งที่สัมผัสได้ มันก็แค่ ฝัน เท่านั้นแหละ
........................
...................
..............
........
....
...
..
.
ถึงกลิ่นหอมจาง ๆ ของยุนโฮยังวนเวียนอยู่ในห้อง แต่ทำไม
ภาพตรงหน้า คนที่กำลังดูแลเค้าอยู่ถึงเป็นชางมินเล่า ?
ไม่ต้องเครียดนะเราชาวแคส ยังไงดงบังชินกิ ก็คือดงบังชินกิ
เค้ารักกันจะตายไม่รู้หรอ ??
ฮ่า ๆ หลังจากที่บอกว่า พาร์ทหลังนี่ยาวกว่าพาร์ทหน้า แต่ไหง
มันเท่ากันล่ะนี่ ??? งง ??
ไม่อยากจะบอกคีย์บอร์ดโน๊ตบุ๊ดจะเสียอ่ะ
ถ้าพิมผิดก็ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้ กำลังมีปัญญหากับ
สระ อี กับ สระอัว อยู่อ่ะ พิมยากกก เลยยยย
ขอบคุณคอมเม้นค่ะ
เม้นให้หน่อยนะค่ะ
ไรท์เตอร์ชื่อ เซนนะ เรียกได้ ๆๆๆ ไม่กัดหรอก แง่มมมมม * [++ ] * !
============================================
ความคิดเห็น