คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5 ♥
HOLDING BACK THE TEARs
ภายในคอนโดหรูใจกลางกรุงโซล ร่างสูงที่นั่งๆ นอน ๆ ดูทีวีมาร่วมกว่าชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีท่าทีว่าง่วงแต่อย่างใด ทั้ง ๆ ที่เวลาก็ล่วงเลยผ่านเข้าวันใหม่ไปแล้วไม่รู้กี่ชั่วโมงแล้ว
‘ทำไมยังไม่กลับอีกนะ แจจุง’
ยุนโฮสบัดหัวสองสามทีเมื่อความคิดที่เกี่ยวกับแจจุงแล่นเข้าสมอง ทำไมต้องสนใจ ...
ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ...แต่ทำไม ถึงอยาก ‘ขอโทษ’ เพื่อที่จะลบล้างความผิดงั้นหรอ ? แต่ถึงยังไงแจจุงก็คือ แจจุงที่เขาไม่รู้จักตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน
"อ้าวพี่ยุนโฮยังไม่นอนอีกหรอ"ชางมินที่เดินออกมาจากห้องถามยุนโฮขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่ชายต่างสายเลือดยังไม่ได้ไปเข้านอนทั้ง ๆ ที่เวลาก็ไม่ค่อยจะมีให้นอนอยู่แล้วแท้ ๆ
"อืม ยังหรอก"หันมาตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"งั้นผมไปนอนนะ ถ้าพี่แจจุงมาฝากหอมแก้มพี่เค้าด้วยนะ"แล้วร่างสูง ๆ ของชางมินก็รีบเคลื่อนทัพออกจากบริเวณของห้องนั่งเล่นทันที
"ไร้สาระน่าไอ้เด็กชิม"ยุนโฮบ่นเบาๆไล่หลังน้องเล็กที่รีบเดินออกไป แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ชางมินนึกเพี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้ฝากเขาทำอะไรอย่างนั้นกับแจจุง สงสัยช่วงนี้สอบเยอะ คงจะเบลอ
หลังจากที่ชางมินเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องไปแล้ว ภายในคอนโดก็เกิดอาการเงียบอีกครั้ง ทั้งที่ความจริงทุก ๆ วันจะมีแต่เสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าสมาชิกแต่วันนี้กลับไม่มีเสียงอะไรเลย
...มันเงียบเกินไป...
ตี๊ด –เสียงสัญญาณ หน้าประตูห้องดังขึ้น บ่งบอกได้ว่าใครบางคนกำลังจะเข้ามา ร่างบางของ
แจจุงค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าจะเดินไปเตะอะไรแล้วทำเสียงดังเข้า และนั่นอาจหมายความว่าสมาชิกที่นอนหลับกันอยู่อาจจะตื่นขึ้นมาก็เป็นได้
"อ๊า แย่ชะมัดเลยดันลืมหยิบของที่ซื้อมาซะได้"แจจุงบ่นพรึมพรำกับตัวเองเบา ๆ ทั้งที่ตั้งใจซื้อของมาฝากทุกคนแท้ ๆ ดั๊นไปลืมไว้ที่บ้านของพวกชายนี่ซะได้ ขี้ลืมจริง ๆเรา
แจจุงเดินหาสวิตซ์ไฟที่คาดว่าน่าจะอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก เนื่องจากตอนนี้ทั้งคอนโดมืดไปหมดถ้าหากเขายังไม่ได้เปิดไฟล่ะก็ มีหวังต้องเดินชนอะไรเข้าแน่ๆ
มือเล็กควานหาสวิตซ์ไฟอยู่นาน แต่ก็ดูท่าว่ามันจะหาไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแล้วแจจุงก็ต้องชักมือลงเมื่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ผนังห้องแล้วอีกอย่างมันกำลังเต้นตึกตัก ใครกันที่ยืนอยู่ตรงหน้า ...ใครกันที่ยืนบังสวิตซ์ไฟ ?
ฟู่ว ~ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดใบหน้าหวานของแจจุง คนร่างสูงตรงหน้ายังไม่มีทีท่าว่าจะขยับออกไปแต่อย่างใด มิหนำซ้ำยังก้มใบหน้าต่ำลงมาเรื่อย ๆ อีกต่างหาก ทำเอาแจจุงอดจะสงสัยถามออกไปไม่ได้ว่า คนๆนี้คือใครกัน
"ชางมินหรอ ? พี่ไม่เล่นด้วยนะเปิดไปให้หน่อยสิ"ร่างบางประมาณการจากความสูงเพราะดูแล้วลมหายใจที่เป่ารดลงมาก็อยู่บริเวณหน้าผาก ถ้าเป็นจุนซูหรือยูชอนก็คงจะอยู่ระดับเดียวกัน แต่นี่มันสูงเกินไปคงจะเป็นเจ้าเด็กมินล่ะมั้ง .... . แต่ว่า
แจจุงลืมคิดถึงใครบางคนไปรึเปล่า .... คนที่มีความสูงระดับเดียวกันกับชางมิน....
คนที่แจจุงนึกไม่ถึง ... คนที่ชื่อว่า ชองยุนโฮ !!!
"ไม่ใช่...ไม่ใช่ชางมิน "ถึงแม้นจะเป็นเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ ถึงกระนั้นแจจุงก็จำได้ดีว่าเสียงตรงหน้านี้เป็นใคร แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรกลับไปร่างบางก็รู้สึกอุ่น ๆ ตรงแก้มนุ่มซะแล้ว
ภายในความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ในตอนนี้ ถ้ามีแสงไฟเพียงสักนิดก็อาจจะทำให้แจจุงเห็นร่างสูงของยุนโฮที่ยืนหน้าแดงก็เป็นได้ แต่แจจุงก็ไม่ได้เห็นมัน ตอนนี้ร่างบางรับรู้เพียงว่าร่างกำลังสูงกดสันจมูกโด่งลงมาที่แก้มนิ่มของเขาอย่างเชื่องช้า
"ขอโทษ นะแจจุง"เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่จะค่อย ๆ ดึงตัวแจจุงเข้ามาใกล้ แม้จะไม่เขาใจตัวเองว่าทำไมต้องทำอย่างงี้.. .แต่ที่รู้ๆเขาก็ทำมันไปแล้ว เขากอดแจจุง . ...
ดูเหมือนตอนนี้ความแค้นที่ยุนโฮเคยมีให้แจจุงมันจะเจือจางลงไปบ้าง แต่ก็ใช่ว่ามันจะหมดไปเลยซะทีเดียว มันอาจจะยังหลงเหลืออยู่ถ้าหากกลับไปนึกถึงอดีต
พรึบ จู่ ๆ ไฟทั้งห้องก็สว่างขึ้น และแจจุงรับรู้ได้ดีว่าอ้อมกอดเมื่อครู่มันได้หายไปแล้ว เหลือเพียงห้องทั้งห้องกับความว่างเปล่า ไร้ร่องลอยของยุนโฮ
... ..รึทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่ความฝัน ... ..
HOLDING BACK THE TEARs
ทันมั๊ยนะ ?
ความคิดแรก และความคิดเดียวที่แล่นเข้าสู่สมองของยุนโฮหลังจากที่เดินเข้ามาให้ห้อง ไม่ใช่ว่าไม่กล้าเจอหน้าแจจุง แต่ว่าที่กลัวที่สุดคือใจตัวเองต่างหาก กลัวว่า.. ถ้าขืนอยู่ใกล้แจจุงไปมากกว่านี้เขาอาจจะใจอ่อนแล้วก็ยกโทษให้แจจุงก็เป็นได้ และทั้งหมดที่ผ่านมาใครกันที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่แจจุง . ...
"เฮ้อ พอ พอพอที หยุดคิดเรื่องนี้สักที"ยุนโฮว่า ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้องทั้ง ๆ ที่ตัวเองเพิ่งจะเดินเข้ามา
"ยุนโฮ"ทันทีที่เปิดประตู เสียงของแจจุงก็ดังแทรกขึ้นมาทันที
"มีอะไร"ยุนโฮถามกลับเสียงเรียบ
"เมื่อกี้...ชั้นฝันไปรึเปล่า "
"ถ้าชั้นบอกว่า....นายฝันไปล่ะ"ยุนโฮเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบแจจุงกลับไปเช่นไรดี
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ... ไม่มีใครคิดที่จะพูดอะไรกันมีแต่เสียงลมหายใจ และดวงตาที่เปิดอยู่เท่านั้นที่บ่งบอกว่าทั้งสองไม่ได้หลับฝันไป ...
"แจจุง เรื่องที่ผ่านมาถือว่านายฝันไปล่ะกันนะ"
"ทำไมล่ะ ?... "ดวงตาที่เปิดโตอยู่แล้ว ยิ่งเบิกกว้างเข้าไปอีกเมื่อจู่ ๆ ริมฝีปากเรียวของยุนโฮก็กดทับลงมาที่ริมฝีปากนุ่มของแจจุง ไม่มีการรุกล้ำใด ๆ เกิดขึ้น ดูเหมือนเป็นการจูบที่แสดงว่า ขอโทษ มากกว่าที่จะฉวยโอกาส
"พรุ่งนี้ตื่นเป็น คิมแจจุงคนเดิมนะ คนที่ไม่เคยมีเรื่องผิดใจกับ ชองยุนโฮ "พูดจบร่างสูงก็ดันร่างบางให้เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง
ให้เวลาชั้นได้มั๊ย แจจุง ?
เวลาที่จะกลับมาเป็นเพื่อนกัน เหมือนเดิม... ..
หลังจากที่โดนยุนโฮดันตัวเองเข้ามาในห้อง แจจุงก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคู่ .. . ถ้าอยากให้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม .. แค่ขอโทษเขาก็หายแล้ว แต่ทำไม ยุนโฮถึงต้องจูบเขากันล่ะ ?... .......ทำไม
HOLDING BACK THE TEARs
เช้าที่ดูสดใสกว่าทุกวัน เป็นเช้าที่คิมแจจุงรู้สึกมีความสุขที่สุด เพราะอะไรน่ะหรอ ? ก็วันนี้สมาชิกทุกคนอยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา แถมยุนโฮก็ยังยิ้มให้อีกต่างหาก จะไม่ให้เป็นเช้าที่ดีที่สุดได้ยังไงกัน
"นี่พี่จุนซู พี่ว่าวันนี้มันแปลกๆมั๊ย"เจ้าน้องเล็กกระซิบถามพี่ชายตัวเล็กที่นั่งกินข้าวอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ
"ไม่หนิ พี่ว่าปกติ"จุนซูตอบอ้อมแอ้มแล้วหันไปสนใจกับข้าวตรงหน้าต่อ
ถึงจุนซูจะตอบว่าปกติ แต่ชางมินก็รู้ได้ดีว่ามันจะต้องมีอะไรที่ไม่ปกติ ด้านพี่ยุนโฮกับพี่แจจุงก็คุยกันดีขึ้นอันนี้ถือว่าเป็นรื่องที่ดี แต่ทำไม ด้านพี่ยูชอนกับพี่จุนซูถึงไม่มีใครพูดอะไรกันเลย เฮ้อ หนักใจแทนแหะ !
"เออ วันนี้เข้าบริษัทด้วยนะทุกคน"ยุนโฮพูดขึ้นเพราะเมื่อวานมีแต่เรื่อง ทำให้ไม่ได้คุยกันจริง ๆ จังๆ ซะที อีกอย่างมะรืนนี้ดงบังชินกิก็จะ come back แล้วถ้ามัวแต่รีรองานทุกอย่างก็คงจะพัง
"อือ "ทุกคนตอบรับก่อนที่จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำ และทำกิจวัตรส่วนตัว
"จุนซู "เสียงทุ้มของยูชอนดังขึ้นเมื่อห้องทั้งห้องมีแค่พวกเค้าสองคน จุนซูเป็นอะไรไปตั้งแต่เมื่อคืนที่ลงไปเดินเล่นแล้ว หรือว่า จุนซูจะรู้ว่าเค้าคิดอะไรด้วย เลยพาลรังเกียจงั้นหรอ ?
"..."จุนซูไม่รู้จะตอบยูชอนดีเปล่า เพราะตอนนี่เขารู้ใจตัวเองแล้วว่าคิดเช่นไร ถ้าหากจะให้กลับไปเป็นเพื่อนอย่างเดิม เขาก็ไม่เอาหรอก แต่ถ้าจะให้ไปบอกรักยูชอนเขาก็กลัวจะเสียเพื่อนอยู่ดี แล้วทีนี้จะให้เขาทำยังไง !
"จุนซู นายเป็นอะไร "ร่างสูงของยูชอนเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กของเพื่อนสนิท ? อย่างช้าๆ แต่จุนซูก็เขยิบตัวหนี ยิ่งทำให้ยูชอนใจเสียเข้าไปใหญ่ว่าสิ่งที่เขาคิดมันจะเป็นจริง
"อย่าเพิ่ง ยูชอน ! "ไม่ใช่อะไรที่เขยิบห่างออกมา จุนซูรู้ดีว่าความคิด และความรู้สึกของตัวเองมันเป็นสิ่งที่ไม่ดีเท่าไหร่ถ้าคิดจะมีให้กับเพื่อนสนิท เขาเชื่อว่าจะต้องเสียยูชอนไปอย่างแน่นอนถ้าหากตอนนี้เขาสารภาพออกไป
"นี่ ยูชอน จุนซู ไปกันได้แล้ว "เสียงของแจจุงดังขึ้นพ้อม ๆ กับเดินมาจับมือของทั้งสองให้ออกไปข้างนอก
"แจจุง นายมานั่งนี่มา "ยุนโฮตบเบาะที่ว่างข้าง ๆ เป็นสัญญาณว่าห่างบางมานั่งด้วย ซึ่งต้องแรกแจจุงเองก็งงๆ เพราะยุนโฮไม่ชอบให้ใครมานั่งข้าง ๆ และยิ่งเป็นเขายิ่งไม่มีวัน สงสัยคงจะเป็นผลจากฝัน ? เมื่อคืนล่ะมั้ง
"อือ "
"ยูชอนกับ จุนซูก็รีบ ๆ ขึ้นมาสิรถจะออกแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปซ้อมเต้นไม่ทันหรอก"ยุนโฮพูดขึ้น ตอนแรกทั้งสองดูจะมีท่าทีอิดออดหน่อย ๆ ที่จะต้องนั่งข้างกัน แต่สุดท้ายก็โดนชางมินดันขึ้นไปนั่งด้วยกันอย่างง่ายดาย
และแล้วก็มาถึงบริษัทอย่างรวดเร็ว ที่จริงแล้วเดินมาก็ได้ แต่ยุนโฮเห็นว่าชางมินยังอิ่มอยู่ก็เลยให้คนส่งรถมารับ
"จุนซู เป็นอะไรรึเปล่าวันนี้นายเต้นไม่ดีเลยนะ "แจจุงถามขึ้นเมื่อเห็นจุนซูเต้นผิดแล้วผิดอีกไม่รู้กี่รอบทั้ง ๆ ที่วันก่อนที่ซ้อมกันจุนซูยังเต้นดีอยู่แท้ ๆ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่านะ ?
"เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอกแจ ซ้อมเต้นต่อเหอะ"จุนซูตอบด้วยเสียงเหนื่อย ๆ ทางด้านยูชอนเองก็โดนหัวหน้าวงใจร้อนอย่างยุนโฮตำหนิเช่นกัน เพราะดูเจ้าตัวมัวแต่มองอะไรสักอย่างอยู่เลยไม่เป็นอันเต้น
"ยูชอน นายมองชั้นอยู่รึเปล่าเนี่ย ! "ยุนโฮถามขึ้น เห็นๆอยู่ว่าตากลมโตของเพื่อนไม่ได้จับจ้องอยู่กับท่าเต้นที่อุตส่าห์เต้นให้ดูเลยสักนิด แต่ทว่ามันจับจ้องอยู่กับคนตัวเล็กอีกคนนึ่งที่ก็กำลังเต้นผิดอยู่เหมือนกัน
"อ่อ อืม ๆ โทษที "แล้วยูชอนก็หันมาสนใจท่าเต้นของยุนโฮต่อ ก่อนที่ตัวเองจะรวบรวมสติแล้วกลับมาซ้อมเต้นให้ได้ดั่งเดิม
"เฮ้อ พอๆๆๆ ไม่ต้องซ้อมแล้ว ใจลอยกันไปไหนเนี่ย จุนซู ยูชอน ! "สุดท้ายยุนโฮก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิทั้งสองคนพร้อม ๆ กัน ดูแล้วก็คงจะมีเรื่องกันอีกตามเคย
น่าแปลกที่ปกติแล้ว แจจุง จะเป็นคนที่โดนยุนโฮตำหนิมากที่สุดแต่ทำไมวันนี้กลับเป็นทั้งจุนซู และ ยูชอนที่ยุนโฮแทบไม่เคยจะว่า คิดแล้วมันก็น่าแปลกดีเหมือนกันนะ
ความรู้สึกของคนเรา . ......
ความคิดเห็น