คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 ♥
HOLDING BACK THE TEARs
ร่างบางของแจจุงนั่งฟุบหน้าอยู่กับเบาะของโซฟาอย่างน่าสงสาร ใบหน้าสวยหวานเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตามากมาย ไม่น่าเชื่อเพียงแค่เพราะคำพูดไม่กี่ประโยคมันจะทำให้คน ๆ นึงเสียใจได้มากมายขนาดนี้
"พี่แจจุง พี่พี่ฮะ พี่แจ !! "เริ่มเรียกด้วยเสียงเบา ๆ แต่ทว่าพี่ชายคนสวยก็ยังไม่หันมา จนบัดนี้ชางมินที่เริ่มสงสัยปน หมดความอดทนตะโกนเรียกอย่างช่วยไม่ได้
"อ๊ะ ชะ ชางมิน กลับมาแล้วหรอ ? "มือเรียวรีบเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างร้อนรน แต่ถึงอย่างนั้นการกระทำทั้งหมดมันก็ล้วนอยู่ในสายตาของ ชิมชางมิน
"พี่ร้องไห้ทำไม รึว่า.. "ยังไม่ทันที่ชางมินจะพูดจบประโยคดี เสียงหวาน ๆ ของแจจุงก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
"เปล่านะชางมิน ยุนโฮไม่ได้ทำอะไรพี่"ไม่รู้ว่าทำไมแต่ก็ไม่อยากให้คนๆนั้นถูกมองในทางที่ไม่ดีไม่อยากให้ใครมองยุนโฮผิดไปทั้งๆที่ชางมินก็ยังไม่ได้พูดถึงยุนโฮสักนิด
"ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ถ้าพี่ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ผมก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมาย เอ่อนี่ คีย์ อนยู แล้วก็มินโฮมาน่ะพี่รออยู่ที่หน้าห้องแหน่ะ"
"อืม บอกคีย์ให้รอพี่แปปนึงนะ เดี๋ยวเข้าห้องน้ำก่อน"แจจุงบอกก่อนที่จะพาร่างกายอันอ่อนแรงของตัวเองไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระคราบน้ำตามากมายบนใบหน้า
อีกด้านชางมินเองก็พาน้อง ๆ เข้ามาในคอนโดเพราะเกรงว่าถ้าปล่อยเจ้าตัวยุ่งสามตัวนั่นไว้หน้าห้องคงจะได้เป็นข่าวใหญ่กันแน่
"เอ่อ แล้วไม่มีใครอยู่กันเลยหรอครับ ? "อนยูถามเมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องไม่ยักกะจะมีใครอยู่มีก็แต่พี่ชางมินคนเดียว
"อยู่กันแค่สามคนมั้งตอนนี้อ่ะ"ชางมินพูด ก็น่าจะเป็นอย่างงั้นนี่หน่าพี่แจจุงก็น่าจะกลับมากับพี่ยุนโฮ ส่วนพี่ยูชอน กับพี่จุนซูก็คงจะออกไปข้างนอกด้วยกันละมั้ง ยิ่งคิดยิ่งโมโหพวกพี่สองคนนั้นปล่อยให้เขาเผชิญกับพี่ฮีชอลอย่างเดียวดาย
"พี่ชางมิน คือห้องน้ำไปทางไหนอ่ะ"อนยูถามพร้อมยืนบิดไปมา ไม่ต้องแสดงท่าทางขนาดนั้นก็ได้ ใคร ๆ ก็รู้ว่านายปวดฉิ้งฉ่อง - -
"อ้อ ไปเข้าที่ห้องพี่ก็ได้ริมสุดซ้ายมือหน่ะ"เนื่องจากคอนโดของดงบังชินกิ ถูกออกแบบมาให้มีห้องน้ำในตัวห้องนอน เพราะเวลารีบ ๆ จะได้ไม่มีปัญหา ดังนั้นเวลาเข้าห้องน้ำหรือทำธุระอะไรมันก็จะเป็นส่วนตัวมากกว่า
"มินโฮ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ"อนยูผู้ขี้กลัวลากมือมินโฮเดินตามชางมินเข้าไปในห้องด้วย ตอนนี้กลางห้องนั่งเล่นจึงมีแค่คีย์คนเดียวที่นั่งอยู่บนโซฟา
"อ้าว คีย์มาแล้วหรอ พี่รออยู่พอดีเลย"แจจุงที่เดินออกมาจากห้องก็เดินตรงปรี่เข้ามานั่งที่โซฟากับคีย์ทันที
"ฮะพี่แจจุง แล้วจะเริ่มทำตอนไหนล่ะฮะ"ประโยคที่หากใครไม่รู้ความหมายที่คุยกัน
แล้วก็คงจะตีความออกไปได้ต่าง ๆ นานาอย่างเช่นคนที่ยืนพิงประตูอยู่ตอนนี้
จองยุนโฮ
นายมันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ คิมแจจุง ทำเป็นร้องไห้ร้องห่มนี่ก็ยังไม่ถึงชั่วโมงเลยสันดานนายมันก็เริ่มทำงานอีกแล้วหรอ เปลี่ยนไม่ได้จริง ๆ ล่ะสิ ไอ้นิสัยร่าน ๆ
อย่างนี้ เสียใจยังไม่ทันข้ามวันนี่ถึงกับขนาดหิ้วเด็กขึ้นมาบนคอนโดเลยหรอ ?
มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ คิมแจจุง !
"อะไรกัน แจจุงไม่ทันข้ามวันนายก็ลากเด็กขึ้นห้องอีกแล้วเรอะ "ยุนโฮที่ตอนแรกกะว่าจะออกไปหาอะไรกิน แต่ทว่าได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นเสียก่อนจึงเดินออกมาดู แล้วเห็นว่าแจจุงกับหนุ่มน้อยปริศนานั่งจิ๊จ๊ะ ? กันอยู่บนโซฟา สุดท้ายต่อมประหลาดในตัวเขามันก็ทนไม่ไหว โวยขึ้นมาซะก่อน
"ยุนโฮ "
"พี่ยุนโฮ"
"หึเล่นง่าย ๆ เลยนะ คีย์งั้นหรอ ? ใกล้ตัวดีหนิ หึ"พูดออกมาตามที่ตัวเองเข้าใจ เข้าใจว่า แจจุงกับคีย์คงจะมีความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งกันเกินกว่าที่เห็น ไม่งั้นคงจะไม่เสียเวลาพาขึ้นมาบนห้องหรอก จริงมั๊ย ?
"คือ ยุนโฮ มันมะ"
"เงียบ ชั้นไม่อยากได้ยินนายพูดอะไรทั้งนั้น เอ่อ แล้วนี่คีย์พี่ก็ไม่อยากจะว่าหรอกนะ แต่นายจะคบกับคน ต่ำ ๆ อย่างนี้หรอ ? ไม่กลัวตัวเองโดนฉุดลงไปรึยังไง "ยังไม่ทันที่แจจุงจะพูดจบ ยุนโฮก็สวนคำพูดที่ทำให้ทั้งคีย์และแจจุงถึงกับอึ้ง
อะไรกันยุนโฮพูดถึงอะไร ?
"พี่ยุนโฮ เอ่อ"คนเป็นน้องพยายามอธิบายแต่ว่า ร่างสูงของยุนโฮก็ได้เดินออกไปจากห้องเสียแล้ว
"พี่แจจุง พี่ยุนโฮเค้า.. "
"พอเถอะคีย์ พี่ขอโทษแทนยุนโฮเค้าด้วยล่ะกันที่ว่านาย"แจจุงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือจนร่างบางอีกคนรู้สึกได้ อะไรกัน ทำไมพี่ยุนโฮถึงพูดแบบนั้นกับพี่แจจุง แล้วทำไมพี่แจจุงถึงต้องมา
ขอโทษแทนพี่ยุนโฮ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็โดนเขาว่าเสียขนาดนั้น ?
ทำไมกัน
หรือเพราะ........
รัก งั้นหรอ ?
ถ้าถามคิมแจจุงว่า เพราะ รัก ใช่มั๊ย แจจุงเองก็ไม่อาจปฎิเสธได้ว่าไม่รัก แต่ถ้าถามต่อว่า แล้วไอ้ความรักของคิมแจจุงมันเป็นไปในรูปแบบไหน ? คำถามข้อนี้แจจุงเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รักแต่.....ยุนโฮ เพียงผู้เดียว
ยอมโดนวาจาอันคมกริบที่เปรียบเสมือนคมมีดคอยทิ่มแทงตัวเอง ให้เจ็บช้ำอยู่ร่ำไป แม้รู้ว่า ปลายมีดนั้นทั้งแหลมและคม หากสะกิดโดนแค่เนื้อเข้าล่ะก็คงจะเจ็บไม่น้อย รู้ทั้งรู้แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อบาดแผลที่โดยทำร้ายจนยากเกินที่จะรักษา ..ถูกวางยาชาชั้นดีจากคนที่เป็นทั้งเจ้าของหัวใจ และเป็นผู้ลงมือทำ ...
HOLDING BACK THE TEARs
หยุดดดดดดดนะ เจ้าอนยู
เฮ้ ยยยย พี่อนยู
อ๊ากก
เสียงแปลกประหลาดดังทำลายความตึงเครียดระหว่างห้องนั่งเล่น
มันเกิดอะไรขึ้น
แล้วทำไมเรียกแต่
อนยู ??
ห้องของชางมิน
ทั้งสองรีบเดินไปที่ห้องของชางมินโดยที่ไม่ต้องมีใครบอก ภาพที่ทั้งแจจุงและคีบอมเห็นคือ ชางมินและมินโฮตัวเปียกซก แต่อนยูกลับยืนยิ้มแหยๆ
"เกิดอะไรขึ้น แล้วนั่นทำไมเปียกกันขนาดนั้น ? "แจจุงถามขึ้นแล้วส่งผ้าเช็ดตัวไปให้ชางมินและ
มินโฮ
"เอ่อคือว่า... "
ก่อนหน้านี้ที่ห้องของชางมิน
"นี่ ๆ มินโฮก๊อกน้ำนี่มันเปิดตรงไหนอ่ะ ? "อนยูที่ก้ม ๆ เงย ๆ ดูเจ้าวัตถุโลหะสีเงินที่ถูกออกแบบมาอย่างพิเศษ พิเศษซะจนเปิดใช้ไม่เป็น
มันหมุน บิด กด รึว่าแค่เอามือไปรองน้ำก็ไหลล่ะเนี่ย
โอ๊ย ทำไงดีอ่ะ
"โห่ไรพี่ก๊อกน้ำแค่นี้ก็เปิดไม่ได้หรอ ? "ตอนแรกที่กะว่าจะเข้ามาเปิดให้เฉย ๆ แต่พอเจอไอ้ก๊อกน้ำที่ว่านั่น มินโฮก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกับอนยูอย่างช่วยไม่ได้
"พี่ชางมิน ก๊อกน้ำนี่เปิดยังไงฮะ"สุดท้ายคนที่เดือดร้อนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าของห้องชิมชางมินนั่นเอง
"ไหน ๆ โวยวายไรกัน แว๊กก หยุดดดดดดดนะ เจ้าอนยู"
"เฮ้ ยยยย พี่อนยู"
ซ่า !! เสียงน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากฝักบัวที่ติดอยู่กับผนังห้องถาโถมตรงเข้าใส่ร่างของชางมินและมินโฮที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด สาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่เปียกก็คงจะหนีไม่พ้น
"ขอโทษทีฮะ ผมนึกว่าสวิตซ์ มันเปิดตรงนี้"กล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ ทำเอาทั้งน้องพี่โกธรเจ้าเต้าหู้ซุ่มซ่ามคนนี้ไม่ลงเลยทีเดียว แล้วจะรู้ตัวมั๊ยว่าตัวเองกดสวิตซ์อะไรไป อนยู !
ปัจจุบัน
"ฮ่ะ ๆๆ ที่แท้เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้เองหรอ "แจจุงกับคีบอมนั่งกุมท้องขำกันอย่างไม่เกรงใจใคร และหัวเราะอย่างไม่กลัวเสียภาพพจน์ที่สั่งสมมา
หัวเราะ จนลืมเรื่องของใครบางคน
มีความสุขกันมากล่ะสิท่า หัวเราะซะลั่นเชียวนายนี่มันเป็นคนยังไงกันนะ คิมแจจุง เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ หึ ไม่ทันไรก็ลากกันเข้าห้องเสียแล้วคงจะอยากมากสินะ
เรื่องอย่างว่าน่ะ
ยุนโฮที่งงกับตัวเองว่าจะเดินหนีแจจุงออกมาทำไมทั้ง ๆ ที่เขาตั้งใจจะเดินไปกินน้ำในครัวแล้วมันก็บังเอิญไปได้ยินเข้ากับประโยคที่ชวนให้คิดลึก ทั้งที่บอกว่าแจจุง น่ารำคาญ ตัวปัญหา ตัวถ่วงของวง แต่ทำไมอะไรๆ ในชีวิตเขามันถึงได้มีแต่ชื่อของ คิมแจจุง อยู่อย่างนี้ !!
ทำไมนะ
ทำไม?
ร่างสูงของยุนโฮเดินไปหยิบน้ำผลไม้ในตู้เย็นออกมานั่งกินที่ระเบียงอย่างเงียบ ๆ ภายในใจก็ได้แต่ครุ่นคิดว่า จริง ๆ แล้ว ทำไม คิมแจจุง ช่างมีบทบาทในชีวิตของเขาเยอะแยะจัง ทั้ง ๆ ที่เรื่องราวบางอย่างมันน่าจะจบไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ ?
HOLDING BACK THE TEARs
"ฮ่า ๆๆ คีย์ พี่ว่านะเราไปทำกับข้าวกันเถอะ อยู่กับอนยูนาน ๆ พี่ว่าอีกชาตินึงก็ยังไม่ได้ทำหรอก ฮ่า ๆๆ "แจจุงที่ขำท้องขัดท้องแข็งกับวีรกรรมที่อนยูได้เป็นคนก่อนไปเมื่อครู่ แล้วไหนจะที่คีย์เล่าเสริมมาอีก นายแน่ใจเหรออนยูว่านายเป็นหัวหน้าวงหน่ะ
"ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละฮะ เราไปทำไรกินกันเลยดีกว่าเนอะ พี่แจจุง ฮ่าฮา ไปก่อนนะพี่ๆทั้งหลาย "พูดจบก็อดที่จะขำทับคนหน้าเหมือนเต้าหู้ทีนึงไม่ได้ ร่างบางของคีบอมก็ค่อยๆ เดินตามหลังรุ่นพี่หน้าสวยไปอย่างสบายอารมณ์ แกล้งคนได้อีกแล้ว ฮิฮิ
"คีย์ พี่ถามไรหน่อยสิ"หลังจากที่หั่นเตรียมเครื่องปรุงกันอยู่นาน ทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมายนัก บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างพวกเค้าสองคนได้ลงมือทำตั้งแต่ต้นก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แค่เก็บโต๊ะ ปัดกวาดเช็ด ถู ให้สะอาดเหมือนเดิมเท่านั้น แจจุงจึงถือโอกาสนี้ถามข้อข้องใจของตัวเองซะเลย
"ถามอะไรหรอฮะ "คีบอมเงยหน้าขึ้นมาจากกับจานข้าวมากมายที่ถูก จัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ แล้วหันมาสนใจกับคำถามของแจจุงแทน
"คือ นายหน่ะชอบอนยูใช่มั๊ยล่ะ ? "คำถามที่ดูเหมือนตรงไปนิดสำหรับคนที่ฟังอยู่
"ก็ อืมฮะ เฮ้ยพี่แจจุง ! "รู้ว่าตัวเองตอบอะไรในสิ่งไม่ควรออกมา มือเล็กก็กดปิดปากเรียวอิ่มไว้แทบไม่ทัน ทำไงดี ๆๆ พี่แจจุงรู้แน่เลย
"ไม่ต้องเขินหรอก พี่ดูก็รู้น่าว่านายหน่ะชอบอนยู"
"จริงหรอฮะ ผมดูออกขนาดนั้นเลยหรอฮะ แต่ผมว่าผมก็ดูพี่แจจุงออกเหมือนกันนะ"
"ยังไง ? " แจจุงเอียงคอถามอย่างสงสัย เจ้าคีย์มันดูอะไรเราออกหว่า ?
"ก็พี่ชอบพี่ยุนโฮไงฮะ"
ความคิดเห็น