คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 10 ♥
HOLDING BACK THE TEARs
แผนซ้อนแผน
แยบยล แต่วุ่นวาย
บรรยากาศบนโต๊ะดูจะอึมครึมน้อยกว่าเดิมหลังจากที่แจจุงลุกออกไปเข้าห้องน้ำ แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ดีขึ้นหากแต่หลังจากนั้นยุนโฮก็ได้เดินตามแจจุงไปด้วย
"นี่มิน มั่นใจหรอว่าจะไม่เป็นไรน่ะ"เสียงหวานแหบๆ ของจุนซูถามขึ้นเมื่อเห็นว่ายุนโฮเดินหายตามแจจุงเข้าไปในห้องน้ำนานเกือบสิบนาทีแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เชื่อเห๊อะ "ชิมชางมินพูดพร้อมกับยกเมนูขึ้นมาบังหน้าน้อย ๆ
"โฮ่ย สงสัยอะไรทำไมไม่เข้าไปถามเลยอ่า จะมานั่งส่องกันทำไมเนี่ย?"ยูชอนผู้ซึ่งไม่เห็นด้วยกับความเห็นของน้องเล็กเท่าไหร่นักพูดเอ็ดอย่างลอย ๆ แต่ก็ทำให้โดนกำบั้นเล็ก ๆ ซัดเข้าไปเต็มพุง
"จุนซู เจ็บน้า "แต่ถึงจะอ้อนอย่างไร ก็ได้แค่ตากลมโตของจุนซูที่หันมามองเคือง ๆ เท่านั้น
งานนี้ปาร์คยูชอนไม่ได้ผิดอะไรเลยนะเนี่ย ?
ชองยุนโฮ กับคิมแจจุงต่างหากที่ผิด ทำไมไม่รักกันสักทีเล่า !
HOLDING BACK THE TEARs
"ต่ำงั้นหรอ ? หึ งั้นนายอยากลองดีกับคนต่ำ ๆ แบบนี้มั๊ยล่ะ ? "คำพูดที่ทำให้คนฟังถึงกับอึ้ง
"ไม่ยุนโฮ นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ อึก ปะ ปล่อย"แจจุงพยายามดันตัวออกห่างจากยุนโฮที่กำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอขาวของแจจุงอย่างเมามันส์ มือหนาก็ไม่ได้อยู่เฉยลูบไล้ไปตามส่วนเว้าโค้งของแจจุงอย่างลืมตัว
"ชอบไม่ใช่รึไง ชั้นอุตส่าห์เสนอให้ฟรี ๆ เลยน้า "พูดก่อนที่ริมฝีปากหนาจะช่วงชิงเอากลีบปากอิ่มสีเชอรี่ที่เตะตาไปเสียอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเข้าไปในโพรงปากอิ่มอย่างจาบจ้วง ทั้งบด ทั้งขยี้ เจ็บเสียจนคนโดนจูบถึงกับน้ำตาไหล
คน ๆ นี้ใช่ชองยุนโฮแน่หรอ ?
"ฮึก ปะ ปล่อ ย นะ "มือบางทั้งทุบ ทั้งตีแต่ก็ไม่มีวี่แววที่ยุนโฮจะปล่อย สุดท้ายเรี่ยวแรงที่มีก็ค่อย ๆ หมดไป มือหนาของยุนโฮรั้งเอวบางของแจจุงเข้ามาใกล้ก่อนที่จะกระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของแจจุง
"หึ อย่าคิดว่าชั้นจะพิศวาสนายยะคิมแจจุง ! "
"อึก "ร่างบางของแจจุงโดนยุนโฮผลักอย่างแรงทำให้ล้มลงไปกองกับพื้นห้องน้ำอย่างน่าสงสาร
ทั้ง ๆ ที่แรงตัวเองก็ยังแทบจะไม่มี แล้วไหนจะแรงที่ยุนโฮผลักมาอีกเมื่อกี้อีกล่ะ แจจุงพยายามยันตัวลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่เป็นผลในเมื่อมือแกร่งของยุนโฮกดอยู่ที่ลาดไหล่ทั้งสองไว้
"เก่งจริง ก็ลุกขึ้นมาแล้วกัน "
"อ่อยไปทั่วจริง ๆ นะนายเนี่ย "
"สันดาน ร่าน ๆ อย่างงี้มันแก้ไม่หายรึยังไงนะ "
ถ้อยคำที่บาดจิตใจคนฟังอย่างแจจุงถูกพ่นออกมาอย่างต่อเนื่อง ถ้าเป็นเมื่อชั่วโมงก่อนเขาก็คงจะร้องไห้แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาเจ็บปวดบ้า ๆ บอ ๆ นั่นอีกแล้ว
"ปล่อย "มือบางปัดไปเต็มแรงเข้าที่มือของยุนโฮโดยไม่สนใจอีกคนที่ทำหน้าเหมือนจะฆ่าเขาให้ได้
"เก่งนะนี่ จะรีบไปอ่อยใครอีกล่ะ มีแรงฮึดเชียว"
"ชั้นจะไปอ่อยใครมันก็ช่างชั้น นายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ยุนโฮ ! "แจจุงตะโกนออกไปอย่างสุดจะทน อะรก็ว่าอะไรก็ด่า เค้ามันผิดมากนักรึยังไงกัน ?
"เกี่ยวสิ ถ้าสิ่งที่นายพยายามทำมันก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นตัวถ่วงของวง ! "
"เหอะ นายจะไปรู้อะไร ยุนโฮ นายมันไม่ใช่ชั้นหนิ"
ใช่คนอย่างชองยุนโฮมันจะไปรู้อะไร
ไม่แน่ต่อให้ตายแล้วไปเกิดใหม่ ชองยุนโฮก็ยังโง่งม
ไม่เข้าใจคิมแจจุงคนนี้อยู่ดี
ปัง !
เสียงปิดประตูอย่างแรงไม่ต่างจากตอนแรกนักแต่คราวนี้ที่ต่างกันคือยุนโฮไม่ได้เป็นคนปิด
คนนึงเดินจากไปเพราะความไม่เข้าใจว่า ทำอะไรผิด
แต่อีกคนนึง ยืนนิ่ง ๆให้กับความสับสนเล็ก ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในจิตใจ
ทำไม ทุกสิ่งต้องเป็น คิมแจจุง
ใบหน้าเบื้อนน้ำตาของแจจุงมันทำให้เค้าคิดได้ว่ายังไงแจจุงก็ยังคงเป็นแจจุงเพื่อนที่อ่อนแอของเขาอยู่ดี ที่นายลุกขึ้นสู้ก็ไม่ได้แปลว่านายจะเข้มแข็งขึ้นหรอกนะ แจจุง
"เห๊อะ ชั้นเนี่ยนะไม่เข้าใจนาย แจจุง ? "ขายาวทั้งสองพาร่างของยุนโฮกลับมายังโต๊ะอาหาร ตรงกันข้ามมีฮโยจูกับ ชางฮยอก ส่วนข้าง ๆ ก็มีแจจุงที่นั่งก้มหน้าก้มตา
"สั่งอะไรเพิ่มมั๊ย เดี๋ยวมื้อนี้ชั้นเลี้ยงเอง "ชางฮยอกถามเมื่อเห็นว่าบรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวมันดูกร่อย ๆ ไป
"ไม่อ่ะพี่ชั้นอิ่มมากเลยอ่ะ แล้วยุนล่ะเอาไรเพิ่มอีกมั๊ย ? "หันไปถามแต่สิ่งที่ได้มาคือการส่ายหัวสองสามสี่ทีว่าอิ่มแล้วเหมือนกัน
"แล้วแจล่ะ เอาไรอีกป่ะ "
"ไม่ฮะ ผมอิ่มแล้ว"
"งั้นก็กลับ อืม พี่ครับเช็คบิลด้วย "หลังจากที่แยกย้ายกันออกมานอกร้านฮโยจูก็บอกกับยุนโฮว่าเดี๋ยวจะกลับกับ
พี่ชางฮยอกเพราะไหน ๆ ก็ทางเดียวกัน อีกอย่างยุนโฮจะได้ไม่เสียเวลาย้อนไปย้อนมาด้วย
"แจจุง นั่นนายจะไปไหน "เสียงทุ้มเรียกขึ้นเมื่อเห็นว่าแจจุงเดินห่างไกลออกไป
"กลับบ้าน "ตอบเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะหันเดินกลับไป
"มีรถรึไง "
"แล้ว .. นายสนด้วยหรอ "คำตอบที่ไม่คิดว่าจะได้จากแจจุง คำตอบที่ยียวนกวนประสาท แถมแจจุงยังยักคิ้วหรี่ตาให้อีกตังหาก
ตั้งตัวรับไม่ทัน
แจจุงอย่างงี้ ยังกับไม่รู้จักแหนะ
ร่างบางของแจจุงที่ตอนนี้ไม่ได้มียุนโฮอยู่ในสายตาอีกต่อไปแล้ว ก้าวเดินฉับ ๆ อย่างไม่สนใจคนที่ร้อนรนเดินตามหลังมาเลยสักนิด มือเรียวที่กำลังจะโบกแท็กซี่ต้องชะงักลงเมื่อเห็นว่ายุนโฮไม่ได้เดินตามมาแล้ว
"เฮ้อ เหนื่อยจังแหะ "พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆก่อนที่ขาเรียวจะเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง ถนนตอนบ่ายช่างไร้ผู้คน อาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันที่ทุกคนกำลังทำงานล่ะมั้ง ถนนก็เลยดูโล่ง ๆ ไป
"จะทำได้มั๊ยนะ พรุ่งนี้แล้วสิ"กายบางเดินเลี่ยงแดดเข้ามาใต้ร่มไม้แถว ๆ นั้นพลางคิดถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้ที่จะต้องเปิดกล้องเริ่มการแสดงละครอย่างจริงจัง คิดแล้วก็เหนื่อยใจ แจจุงนั่งมองนู่นมองนี่ไปสักพักก่อนที่สายตาคมจะมองเห็นใครบางคนเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ
" ยุนโฮ "เบาราวเสียงกระซิบ
ยุนโฮตามเขามางั้นหรอ ?
"นายตามชั้นมาทำไม "
"เปล่า อันที่จริงชั้นไม่ได้อยากแม้จะเสวนาคุยกับคนอย่างนายหรอกนะ แจจุง"
"แล้ว "ร่างบางทำท่าจะขัดแต่ก็โดนยุนโฮพูดสวนมาเสียก่อน
"แต่เย็นนี้มีซ้อม ชั้นก็เลยเห็นว่านายจะเป็นตัวถ่วงอีกรอบ ก็เลยย้อนกลับมาดูแค่นั้น "ไม่พูดเปล่าอย่างเช่นเคย มือหนาก็คว้าเข้าที่แขนของแจจุงก็ที่จะออกแรงดึงลากไปที่รถ
"ปล่อย นะ ยุนโฮ ชันกลับเองได้ ปล่อยเซ่ "ทั้งทุบทั้งตี แต่ก็ไร้ผลนอกจากจะไม่สนใจแล้ยุนโฮยังออกแรงดึงมากขึ้นไป ใบหน้าหวานเบ้ลงอย่างเห็นได้ชัด
"หุบปากสักทีได้มั๊ย "หันมาตวาดใส่อย่างไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองยังไง
ความอดทนของชองยุนโฮกำลังจะหมดลง
หากคิมแจจุงก็ไม่ได้รับรู้อะไรเลย
"นายก็ปล่อยชั้นสิ ชั้นไม่ใช่หมูไม่ใช่หมานะ ที่ต้องลากน่ะ ยุนโฮ หว้า~"ร่างบางของแจจุงลอยขึ้นเหนือพื้นโดยมี
ยุนโฮเป็นคนกระทำ ร่างสูงที่ทนไม่ไหวจับร่างบางอุ้มพาดบ่าอย่างไม่เคยทำก่อนที่จะรีบก้าวยาว ๆ ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
"เสียงนายมันน่ารำคาญชะมัด "
HOLDING BACK THE TEARs
บรรยากาศในคอนโดของดงบังชินกิตอนนี้คงจะมีคำจำกัดความได้คำเดียวคือ .. .เงียบ ... ตั้งแต่โดนลากลงมาจากรถทั้งแจจุงและยุนโฮไม่มีใครคิดที่จะพูดกับใคร จะมีก็แต่ยุนโฮ ที่พูดลอยๆ ตลอดเวลาว่าแจจุงมันตัวถ่วง นั่นก็เป็นการทำให้ขีดความอดทนของแจจุงขาดผึ่งเช่นกัน
"นี่ยุนโฮ ชั้นไปทำอะไรให้นายนักหนาห๊ะ ว่าชั้นเป็นตัวถ่วงเรื่อย "
"ยังไม่รู้ตัวเองรึไง แจจุง คนอย่างนายน่ะนะ"เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดกายบางของแจจุงที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ร่างบางกระเถิบตัวหนีทันทีเหมือนกลัวอะไรสักอย่างซึ่งยุนโฮก็รู้ดี
ก็ตัวเขานั่นแหละ ที่แจจุงกลัวที่สุด
"มันไม่ใช่แค่ตัวถ่วง ... แต่มันคือตัวปัญหา เป็นตัวภาระให้คนอื่นรู้ไว้ซะด้วย "พูดแค่นั้นก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องตัวเอง ร่างสูงของยุนโฮชะงักกึกเมื่อมือบางจับรั้งไว้ตรงข้อมือหนา
"ชะ ชั้นแย่ขนาดนั้นเลยหรอ "เสียงหวานติดจะสั่น ๆ เขาทำตัวอย่างที่ยุนโฮบอกมาจริง ๆ หรอ ? ตัวถ่วง ตัวปัญหา แถมเป็นภาระให้คนอื่นอีก คิมแจจุงนายมีอะไรดีในสายตาของชองยุนโฮบ้างเนี่ย
"นายไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกแจจุง แต่นายแย่ยิ่งกว่านั้นอีก"จงใจย้ำให้คำว่าแย่มันดังก้องกระทบอยู่ในโสตประสาทการรับรู้ของแจจุงอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"ปล่อยชั้นได้แล้ว รำคาญ "มือหนาสะบัดมืออกอย่างไม่ใยดี ยุนโฮไม่สนด้วยซ้ำว่าแจจุงจะทำหน้าเจ็บปวดราวจะเป็นจะตายอย่างไร รู้แค่ว่าสิ่งที่แจจุงเคยหักหลังเขาในอดีตมันจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยอีกต่อไป ถึงแม้ว่าตัวเองจะเป็นคนบอกให้แจจุงลืมอดีตแย่ ๆ กับเขาก็เหอะ
ปัง !
เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น ๆ พร้อม ๆ กับที่ร่างูงเดินเข้าห้องไป ทิ้งไว้เพียงแจจุงที่ยืนทำหน้าเศร้าสร้อยอยู่คนเดียว ร่างบางทรุดนั่งล้มตัวลงตรงโซฟาตัวใหญ่กลางห้องอย่างเหนื่อยล้า
แจจุงไม่ได้ร้องไห้ ... ไม่มีน้ำตาสักหยด
แต่ในหัวใจของแจจุงมันกำลังบอกว่า .. ไม่ไหวแล้ว
ยิ่งวิ่งไล่ตามยุนโฮก็ยิ่งไกลห่างออกไป .. ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม
....... ยุนโฮเกลียดเขา ไม่ได้ลดลง ติดตรงจะมากขึ้นเสียด้วย ..........
"พี่แจจุง ทำไมนั่งคนเดียวล่ะ แล้วพี่ยุนโฮ.. "ชางมินที่พึ่งจะกลับเข้ามาถามขึ้นเมื่อเห็นแต่แจจุงที่นั่งนิ่ง ๆ อยู่กลางห้องคนเดียว
"ชางมิน พี่ว่าเราหยุดเถอะ "พูดอย่างเหนื่อยอ่อน
"ทำไมล่ะ ผมว่าอีกนิดนึงมันกำลังจะ .. "
"แต่พี่เหนื่อยไง ชางมิน พี่อยากพอถึงทำไปนายก็รู้ว่ามันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย ! "
"พี่ขอโทษที่ขึ้นเสียง แต่พี่ไม่ไหวแล้วจริง ๆ พี่จะตัดใจเอง"
"พี่ต้องพยายามสิฮะ พี่แจจุงพี่ต้องทำให้พี่ยุนโฮรักพี่ให้ได้ พี่รักพี่ยุนโฮมากขนาดนี้ผมเชื่อว่าพี่ตัดใจไม่ได้ง่าย ๆ หรอก "ชางมินบอกไว้แค่นั้นก่อนที่ประตูห้องที่ถูกปิดเงียบมานานจะถูกเปิดขึ้น ร่างสูงของยุนโฮเดินออกมาราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
"พี่ยุนโฮ เอ่อ กลับมาแล้วหรอฮ่ะ ? "ชางมินเองก็ตกใจไม่น้องเมื่อจู่ ๆ ยุนโฮก็เดินออกมาก็เลยได้แต่ชวนคุยไปเรื่อย
หวังว่าคงจะไม่ได้ยินอะไรนะ
"อืม สักพักแล้วแหละ จุนซูกับ ยูชอนล่ะ "ยุนโฮตอบอย่างเรียบ ๆ
"อ๋อ รออยู่ที่ห้องซ้อมแล้วฮะ "
"ก็ดี งั้นก็ไปห้องซ้อมกันได้ล่ะ เดี๋ยวคนนู้นคนนี้ต้อง รอ "เปรยตามามองแจจุงน้อย ๆ ก่อนจะเดินนำออกไป
"ไม่เป็นไรนะฮะ พี่แจจุง"
"พี่ไม่เป็นไร ไปกันชางมิน"สะบัดหัวไล่ความคิดน้อยใจต่าง ๆ ออกไปก่อนที่จะจับมือน้องชายแล้วออกเดินตามยุนโฮไป
"ผมขอโทษนะฮะ "เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษเบา ๆ
ความรู้สึกของคนเรามันซับซ้อนเกินไปกว่าที่จะเอามาทำเป็นเรื่องเล่น ๆ
"ไม่เป็นไรหรอก ชางมินของพี่ไม่ผิดหรอกนะ "มือบางขยี้ที่หัวทุยสวยของชางมินน้อย ๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะของทั้งคู่จะกลับมาอีกครั้ง
HOLDING BACK THE TEARs
ห้องซ้อมเต้นที่มีคนอยู่เพียงสองคน ห้องที่เต็มไปด้วยกระจกรอบด้านเพื่อทำให้รู้ว่าตนเองพัฒนาด้านการเต้นมากขึ้นเท่าไหร่ ห้องที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ที่สำคัญห้องนี้ไม่ได้เงียบเหมือนคอนโด
"จุนจัง เต้นท่าเมื่อกี้ใหม่อีกรอบได้ป่ะ ? "เสียงทุ้มเอ่ยกับคนรักเบา ๆ
"ได้สิ ดูดี ๆ แล้วก็จำให้แม่น ๆ ด้วย "ร่างบอบบางของจุนซูค่อย ๆ เริ่มเต้นใหม่อย่างชำนาญ กายบางพลิ้วไหวไปมาราวกับสายลม เพอร์เฟ็คเสียจนปาร์คยูชอนต้องออกปากชมไม่ขาด
นี่แค่ซ้อมนะ
"จุนจัง มานี่หน่อยดิ "กวักมือเรียกน้อย ๆ พอเป็นสัญญาณ
"มีอะไร "
"ขอจูบได้มั๊ย"
"...."จุนซูได้แต่อึ้งกับคำขอที่ปาร์คยูชอนหยิบยื่นให้ อะไรกัน แค่นี้ต้องขอด้วยหรอ ?หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับอย่างไม่เคยเป็น ใบหน้าจากขาวใสก็ค่อย ๆ ขึ้นสีแดงอย่างไม่น่าเชื่อ นับวันเค้าจะยิ่งรักยูชอนมากขึ้นนะเนี่ย
ให้ตายเห๊อะ
"ไม่ตอบ ชั้นจูบนะ "ยูชอนก็ยังไม่เลิกแกล้งจุนซูทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าไอ้ของอย่างงี้ไม่มีความจำเป็นเลยด้วยซ้ำที่จะต้องขอ แต่พอได้เห็นใบหน้าที่ซ่อนความเขินอายไว้อย่างไม่มิด เห็นอย่างงั้นมัน น่ารักจนอยากจะแกล้งซ้ำอีกเป็นร้อย ๆ รอบเลยทีเดียว
"อื้อ จะจูบก็จูบซิ ถามทำไมเล่า ยะยู .. ชอน อื้มม"ริมฝีปากหนาค่อย ๆ บรรจงประกบลงอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากนิ่มของจุนซู ปลายลิ้นร้อนของยูชอนค่อย ๆ สอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นอย่างเนิบนาบ อ่อนโยน เรียวลิ้นอุ่นของจุนซูก็ตอบรับกันเป็นอย่างดี
"อื้อ แฮ่ก "จุนซูเผยอปากเล็กน้อยเพื่อที่จะกอบโกยอากาศที่ขาดหายไป ลิ้นเล็กที่กล้า ๆ กลัวๆลองหยั่งเชิง แทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นของยูชอนบ้าง แต่สุดท้ายยูชอนก็ยังเป็นคนคุมเกมส์ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างโหยหา เสียงครางอื้ออึงในลำคอบ่งบอกได้ว่าทั้งคู่อยู่ในอารมณ์ไหน
"อ๊ะ ยูชอน อ๊า "มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปมาที่โคนขาอ่อนของจุนซูอย่างลืมตัว ทำเอาจุนซูอดที่จะร้องออกมาไม่ได้ จะปฏิเสธได้ยังไงเล่าว่าไม่เสียวเล่นมาลูบใกล้ ๆ อย่างงี้
"อื้ม จุนซูอ่า "เปลี่ยนจากริมฝีปากมายังคอขาวผ่องสีน้ำนมเตะตา ริมฝีปากขมเม้มเบา ๆเพื่อให้เกิดรอยสีกุหลาบ ไม่นานนักทั่วคอขาวก็มีแต่รอยรักสีนี้เต็มไปหมด
ปัง !
"พวกนายทำอะไรกันเนี่ย ?? อุบาดตา ! "เสียงประตูที่เปิดเข้ามา พร้อม ๆ กับร่างสูงของยุนโฮ
"ยุนโฮ ! "จุนซูรีบผละตัวเองออกมาก่อนจะจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยออกไปตอนไหนก็มิอาจทราบได้ ให้เรียนร้อย ส่วน
ยูชอนก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง ๆ ที่โดนขัดจังหวะ
"นี่ยุนโฮ วันหลังหันดูสถานการณ์ ในห้องก่อนเปิดประตูได้มั๊ยเล่า ? "เสียงของยูชอนที่ดูจะเซ็งไม่น้อยบ่นขึ้น
"ทำไมชั้นต้องขออนุญาตรึยังไง ถ้าพวกนายอยากเอากันมากนักล่ะก็ทำไมไม่ไปทำกันที่อื่นล่ะว่ะ มาทำกันที่อย่างงี้คิดว่าคนอื่นเค้ารับได้รึไง "
"ยุนโฮ "เสียงของจุนซูดังขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ยุนโฮทำไมพูดจาอย่างงี้
หยาบคายที่สุด ..... เกินไปแล้วนะ ยุนโฮ
"พวกนายรับได้ แต่ชั้นรับไม่ได้หรอกนะ "
"ถามจริงเห๊อะ จูบกันเนี่ย ไม่คิดขยะแขยงหรือ รังเกียจมั่งหรอ "ยุนโฮยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ ๆ เพื่อนทั้งสองอย่างสงสัย
"แล้วพี่ไม่ขยะแขยงหรอครับพี่ยุนโฮ เพราะพี่ก็จูบพี่แจจุงที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน "เสียงของชางมินที่เพิ่งจะมาได้ยินประโยคเมื่อครู่เข้าเอ่ยขึ้นอย่างเป็นต่อ ทำเอาใบหน้าคมถึงกับเหวอไม่คิดว่าจะมีใครรู้
"นั่นสิ นายไม่รังเกียจชั้นรึไง ยุนโฮ "
TBC
Edit มาแก้คำผิด เม้นกันเยอะ ๆๆ น้า ไม่เม้นไม่อัพนะเอ่ออออ > <
มาต่อให้ก่อนค่ะ ก่อนที่ไรท์เตอร์จะหายไปอย่างไร้ร่องลอย ???
๕๕ ไรท์เตอรื จะไม่อยู่อีก สักสามวัน ไปทะเล ฮา เตรียมดำ อย่างน่าอนาจ
หวังว่าทุกคนจะชอบตอนนี้กันนะ คึคึ แต่งนานมากกกก แต่ก็ได้แค่เนี๊ยย ??
สั้นกว่าหางมดอี๊กกก ๕๕๕๕๕๕๕ +
คอมเม้น คอมเม้น คอมเม้น กริ๊ววววววว ~
^(*****)^ ยิ้มอย่างสดใส
ความคิดเห็น