ก็แค่หมด(ทั้ง)ใจ I’ll stand by you no matter what.

มูลา/มูน ไม่มีพ่อแม่ โตมากับสถานสงเคราะห์ ทั้งชีวิตมีแค่ปุษย์ 

ปุษยะ/ปุษย์ เป็นคนเย็นชา ไม่ค่อยแสดงออกความรู้สึก บ้างาน 

ความรับผิดชอบสูงจนลืมไปว่าอะไรที่สำคัญกับตัวเอง

********************

กว่าจะรู้ตัวก็สาย กว่าจะตามไปถึงที่ตรงนั้นก็พบว่าไม่มีความหวังใด ๆ เหลือไว้ให้อีกต่อไปแล้ว

“เจอ! ถ้าอยู่ต้องพบตัว ถ้าตายก็ต้องพบศพ!!” แม้เสียงของปุษยะจะกร้าว แต่ความหวั่นไหวในน้ำเสียงนั้นชัดเจน เขายังคงยืนตรงและรักษาสติไว้เป็นอย่างดี การสั่งการของเขาไม่มีอะไรที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย 

“ปุษย์สองร้อยเมตรเลยนะ กูไม่อยากพูดแต่… ที่พอช่วยได้ก็ส่งโรงพยาบาลไปแล้ว ส่วนที่ติดอยู่กับซากก็พาขึ้นมาหมดจะเหลือก็ที่ระบุตัวตนไม่ได้”

คนฟังขบฟันดังกึก ดูเหมือนปุษยะจะสะดุดลมหายใจ

“แล้วเจ้าหน้าที่ทำอะไรไม่ได้หรือไง งั้นให้คนของเราเก็บ… ขึ้นมาให้หมด กูต้องแน่ใจ!”

“มันตั้งแต่เมื่อคืนไอ้ปุษย์” คนบอกพยายามอธิบายอย่างใจเย็นที่สุด “สองร้อยเมตรจากตรงนี้ และข้างล่างเป็นเหว ที่พื้นนั่นเป็นหิน ทั้งการกระแทก แล้วที่กระเด็นออกไปข้างนอก มีบางส่วนที่ร่องรอยบอกว่าถูกสัตว์ป่าเอาไป…” มือใหญ่ตบลงที่บ่าของเพื่อนแรง ๆ “กูเข้าใจมึงนะ แต่ถึงเก็บกลับมาจะพิสูจน์ก็ยาก เขาไม่มีญาติ ไม่มีให้เทียบดีเอ็นเอ แต่ถ้าจะโชคดีคงได้รอยพิมพ์ฝันมาเทียบ แต่… มึงต้องเข้าใจ มันเละไปหมดแล้วที่ข้างล่างนั่น”

ปุษยะรู้สึกว่าหายใจไม่ออก ดวงตาเขาแดงก่ำ สิ่งที่อยู่ในมือที่กำแน่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงแทบแตกหักจากแรงบีบ

สิ่งที่แสดงถึง…ชีวิตอีกชีวิต

ที่ตรวจครรภ์ที่ถูกทิ้งอย่างไม่ไยดี